Τα… εκλογομαγειρία της ΔΟΕ, ολοκληρώνονται στο Μπουένος Άιρες την Τρίτη με την εκλογή του νέου ηγέτη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που θα αποτελέσει τεράστια έκπληξη εάν δεν είναι ο εκλεκτός του Ζακ Ρογκ και μέχρι πρότινος αντιπρόεδρος της ΔΟΕ, Γερμανός Τόμας Μπαχ.

Σαφώς και για το αθλητικό κίνημα, η παρουσία του κορυφαίου Ουκρανού επικοντιστή όλων των εποχών, Σεργκέι Μπούμπκα θα αποτελούσε την ιδανική λύση, αλλά η μεγάλη αυτή προσωπικότητα του παγκόσμιου αθλητισμού (και όχι μόνο) θα αγωνιστεί σε ένα…στίβο στον οποίο δεν έχει συνηθίσει να κάνει τα άλματά του.

Πολύ απλά γιατί εδώ δεν επικρατεί τόσο το προσκήνιο, αλλά κυρίως το παρασκήνιο, τα συμφέροντα και οι προσωπικές συμπάθειες!

Ο Μπούμπκα θα παλέψει στον λάκκο όχι των λεόντων, αλλά των αλεπούδων, καθώς τόσο ο Μπαχ, όσο και ο Ελβετός Ντένις Οσβαλντ είναι χρόνια στο κουρμπέτι και έχουν τον τρόπο να νικούν χωρίς να χρειάζεται να κάνουν άλματα πάνω από τα έξι μέτρα.

Τα άλματα που κερδίζουν σε αυτή τη διαδικασία είναι…χαμηλά, κάτω από το τραπέζι για την ακρίβεια. Την εξάδα των υποψηφίων προέδρων, εκτός των προαναφερόμενων, συμπληρώνουν ο Πορτορικανός Ρίτσαρντ Κάριον, ο Σερ Μιάνγκ από τη Σιγκαπούρη και ο Τσινγκ Κούο Γου από την Κινεζική Ταϊπέι.

Η διαδικασία θυμίζει τις ψηφοφορίες για τις πόλεις και θα γίνουν όσοι γύροι χρειαστούν ώστε ο νέος πρόεδρος να αποκτήσει το 50% + 1 των ψήφων.

Το SPORT24 λίγη ώρα πριν ανακοινωθεί ο νέος πρόεδρος, “ξεσκονίζει” τους προηγούμενους οκτώ θυμίζοντας έργα και ημέρες του στον προεδρικό θώκο. Η μέτρηση αρχίζει αντίστροφα από τον τελευταίο δηλαδή πρόεδρο, τον Ζακ Ρογκ, μέχρι τον πρώτο, τον Έλληνα Δημήτρη Βικέλα.

Ζάκ Ρόγκ (Βέλγιο, 2001-2013)

Παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τον πολυδιαφημισμένο (και ταυτισμένο με αυτή τη θέση) Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, ο Βέλγος ορθοπεδικός Ζακ Ρογκ είχε έτοιμη τη δουλειά.

Ο προκάτοχός του είχε "απογειώσει" το ολυμπιακό κίνημα, δίνοντας στη ΔΟΕ τον τίτλο της πιο κερδοφόρας ομοσπονδίας στον πλανήτη και απλά είχε στρώσει το δρόμο με ροδοπέταλα στον διάδοχό του.

Παρ’ όλα αυτά ο 71χρονος (πλέον) Ζακ Ρογκ, προχώρησε ακόμα περισσότερο τον ρόλο των χορηγών ενώ έθεσε ως αυτοσκοπό τη μάχη κατά του ντόπινγκ, εξελίσσοντας είναι αλήθεια τις πρακτικές ελέγχων αλλά και την τακτικότητα αυτών. Το όνειρό του να έχουμε "καθαρούς αγώνες" έφτασε πολύ κοντά στο να γίνει αληθινό, όμως υπάρχει ακόμα πολύς και δύσκολος δρόμος.

Ένα από τα μεγάλα στοιχήματά του, που ήθελε να κερδίσει πριν αποχωρήσει από τη θητεία του προέδρου της ΔΟΕ, ήταν η νεολαία.

Το ερώτημα που τον απασχολούσε διαρκώς και το εξέφραζε όπου βρισκόταν ήταν το πώς μπορεί η κληρονομιά του Ολυμπισμού να ενδυναμωθεί, να εμπλουτισθεί και να μεγιστοποιηθεί μέσω της νέας γενιάς, μέσω δηλαδή των βασικών χαρακτηριστικών της νεολαίας, όπως είναι ο ιδεαλισμός, το ελεύθερο πνεύμα, η διάθεση για καινοτομίες κλπ.

Όπως έλεγε χαρακτηριστικά: " Όλοι μας στηριζόμαστε στη νέα γενιά για έναν καλύτερο κόσμο. Προφανώς ο Ολυμπισμός και οι Ολυμπιακές αξίες χρειάζονται εμπνευσμένους και καλά εκπαιδευμένους πρεσβευτές για να διαδοθούν σε όλο τον κόσμο και οι νέοι μπορούν να είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές για αυτό το καθήκον", εκφράζοντας απόλυτα και τα ιδεώδη της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας η οποία όπως επιθυμούσε και ο Κουμπερτέν, στεγάζεται στην Αρχαία Ολυμπία αποτελώντας το λίκνο του Ολυμπιακού πολιτισμού προσφέροντας την ευκαιρία σε νέους από όλο τον κόσμο να γνωρίζουν από κοντά τα ολυμπιακά ιδεώδη.

Έτσι ο Ρογκ έκανε πραγματικότητα ένα ακόμα όνειρό τους, τους θερινούς και χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες νέων, που ξεκίνησαν στη Σιγκαπούρη το 2010 (θερινοί) και στο Ίνσμπρουκ το 2012 (χειμερινοί και θα διεξάγονται ανά τετραετία.

Ο Ρογκ που είχε τρεις ολυμπιακές συμμετοχές με τη χώρα του ως ιστιοπλόος (1968, 1972 και 1976) ήταν και μέλος της εθνικής Βελγίου στο ράγκμπι Προϋπήρξε πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής του Βελγίου (1989-1992), πρόεδρος της Ευρωπαϊκής ολυμπιακής επιτροπής (1989) ενώ ήταν μέλος της ΔΟΕ από το 1991. Είχε εκλεχθεί πρόεδρος στις 16 Ιουλίου του 2001 στην 112η σύνοδο της ΔΟΕ στη Μόσχα.

Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ (Ισπανία, 1980-2001)

"Τhe city… is Athens"!

Κακά τα ψέματα, η ιστορική αυτή φράση του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, που εκστόμισε στη Λωζάνη το 1997, όταν και πήραμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, είναι αυτή που τον έχει συνδέσει ιδιαίτερα με την Ελλάδα.

Ακόμα και το γεγονός ότι στο φινάλε των αγώνων της Ατλάντα το 1996 (η πόλη που μας είχε στερήσει το 1990 το όνειρο της διοργάνωσης) δεν είχε πει το κλασσικό "οι καλύτεροι αγώνες που έγιναν ποτέ" τον έφερναν ψηλά στις θέσεις των ανθρώπων που αγαπούσαν την Ελλάδα.

Ουσιαστικά ήταν ένας εξαιρετικός διπλωμάτης που ήξερε να ελίσσεται και έβλεπε μπροστά. Όταν για παράδειγμα η ισπανική κυβέρνηση τον διόρισε το 1977 πρέσβη της στην Μόσχα, άρπαξε την ευκαιρία. Διαδέχτηκε μετά τους αγώνες του 1980 τον Λόρδο Κιλάνιν και ο στόχος του ήταν να απογειώσει το ολυμπιακό κίνημα, που εκτός από τον ερασιτεχνικό του χαρακτήρα ταλανιζόταν τότε από τα μεγάλα μποϊκοτάζ (1980, 1984), αλλά ο Ισπανός κράτησε τις ισορροπίες.

Ο Σάμαρανκ κατάφερε να μετατρέψει τη ΔΟΕ σε μια από τις πιο πλούσιες εταιρίες στον κόσμο, βάζοντας για τα καλά τους χορηγούς στους αγώνες και ανοίγοντας το προϊόν σε όλο τον πλανήτη. Ουσιαστικά πήρε τον τίτλο του αρχιτέκτονα ενός δυνατού και ενωμένου Ολυμπιακού κινήματος αφήνοντας μια μεγάλη κληρονομιά με το αζημίωτο.

Μπορεί να είχε σχέσεις παλαιότερα με το καθεστώς του Φράνκο, αλλά πάντα κατάφερνε να βγαίνει ατσαλάκωτος από τις κακοτοπιές και να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Οι καλύτεροι Ολυμπιακοί αγώνες της καριέρας του ήταν φυσικά αυτοί στην πατρίδα του, το 1992 στη Βαρκελώνη, ενώ όνειρό του ήταν να αναλάβει η Μαδρίτη τους αγώνες του 2012 ή του 2016 και είχε βοηθήσει τους συμπατριώτες του, ασκώντας μάλιστα και την μεγάλη του επιρροή, χωρίς πάντως να τα καταφέρει.

Ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ είχε σπουδάσει οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων στην ιδιαίτερη πατρίδα του και ακολούθως έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και στις ΗΠΑ.

Το 1965 έγινε μέλος της ισπανικής Ολυμπιακής επιτροπής και το 1967 ανέλαβε την προεδρία της. Ένα χρόνο νωρίτερα (1966) είχε γίνει μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και η άνοδός του στα αξιώματα ήταν ραγδαία. Το 1968 ορίστηκε διευθυντής Πρωτοκόλλου, στη συνέχεια έγινε μέλος της εκτελεστικής επιτροπής, την οποία χαρακτήριζε "κυβέρνηση" της ΔΟΕ. Από το 1974 έως το 1978 διετέλεσε αντιπρόεδρος της ΔΟΕ.

Το 1977 η ισπανική κυβέρνηση τον διόρισε πρέσβη της χώρας στη Μόσχα. Η πρωτεύουσα της τότε Σοβιετικής Ένωσης έμελλε να αποτελέσει το σημαντικότερο σταθμό στην πορεία του Σάμαρανκ στο ολυμπιακό κίνημα. Το 1980, με την ευκαιρία της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στη Μόσχα, ο Σάμαρανκ εκλέχθηκε πρόεδρος της ΔΟΕ, στις 16 Ιουλίου, αντικαθιστώντας το λόρδο Κιλάνιν αμέσως μόλις έσβησε η φλόγα στο Ολυμπιακό στάδιο της Μόσχας με το αρκουδάκι τον Μίσα (ίσως την πιο γνωστή μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων) να δακρύζει για το τέλος των αγώνων.

Αναμορφωτής του σύγχρονου ολυμπιακού κινήματος, ο Σάμαρανκ αποχώρησε από την προεδρία στη Σύνοδο της ΔΟΕ που έγινε στη Μόσχα το 2001, ενώ στη θέση του εκλέχθηκε ο Βέλγος Ζακ Ρογκ. Ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ υπήρξε επίτιμος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και επικεφαλής του Ολυμπιακού Μουσείου της Λωζάνης, το οποίο αποτελούσε όραμά του και χτίστηκε επί των ημερών του (1993).

Με 21 χρόνια θητείας στην ηγεσία της ΔΟΕ, υπήρξε ο δεύτερος μακροβιότερος πρόεδρός της, αφού μόνο ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν έμεινε μεγαλύτερο διάστημα στην ίδια θέση (1896-1925). Το 1991 τιμήθηκε από τον Βασιλιά της Ισπανίας, Χουάν Κάρλος, ο οποίος του απένειμε τον τίτλο του Μαρκήσιου για την ενασχόλησή του με το Ολυμπιακό Κίνημα και τη βοήθεια που παρείχε για τη διοργάνωση από τη Βαρκελώνη των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992.

Επί προεδρίας του στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή ανατέθηκε το 1997 στη χώρα μας η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. "Η πόλη που θα έχει την τιμή και την ευθύνη να διοργανώσει του Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 είναι η Αθήνα", ήταν τα λόγια του που άφησαν εποχή.

Γόνος πλούσιας καταλανικής οικογένειας (ο γιος του Χουάν Αντόνιο Τζούνιορ έχει εκλεγεί μέλος της ΔΟΕ από τον Ιούλιο του 2001) ο Σάμαρανκ ήταν ο 7ος πρόεδρος της ΔΟΕ και ο άνθρωπος που ήθελε να δει στο ολυμπιακό πρόγραμμα το ρόλερ σκέιτινγκ, ένα άθλημα που λάτρευε και στο οποίο είχε ο ίδιος οδηγήσει στο παρελθόν την Ισπανία στην κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου.

Πέθανε σε ηλικία 90 ετών, σε νοσοκομείο της Βαρκελώνης τον Απρίλιο του 2010.

Λόρδος Κιλάνιν (Βρετανία, 1972-1980)

Ένας κλασσικός Βρετανός (Ιρλανδός για την ακρίβεια) σπόρτσμαν, γεννημένος στο Λονδίνο ήταν ο προκάτοχος του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, μένοντας μόλις για οκτώ χρόνια στον προεδρικό θώκο.

Ο Κιλάνιν είχε όραμα, αθλητικές ιδέες, αλλά του πήγαν και όλα στραβά, καθώς ήταν πρόεδρος της ΔΟΕ, σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες που έμειναν στην ιστορία, δυστυχώς όχι μόνο για τις αθλητικές επιδόσεις.

Του Μονάχου το 1972 με το τρομοκρατικό χτύπημα από την οργάνωση "Μαύρος Σεπτέμβρης" με την ομηρία των Ισραηλινών και τελικά τον θάνατο συνολικά 11 ανθρώπων.

Του Μόντρεαλ το 1976 όπου αποχώρησαν σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής από τους αγώνες (την αρχή έκανε η Νιγηρία) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την παρουσία της Νέας Ζηλανδίας, η οποία διατηρούσε αθλητικές σχέσεις με τη Νότιο Αφρική παρά τον αποκλεισμό της τελευταίας από τη ΔΟΕ για παραβίαση των δικαιωμάτων των μαύρων.

Και τέλος του 1980 στη Μόσχα, όπου σημειώθηκε το πρώτο μεγάλο μποϊκοτάζ, από τους Αμερικάνους και άλλες 64 χώρες (μεταξύ τους η Δυτική Γερμανία και ο Καναδάς) ως διαμαρτυρία για την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης, ένα χρόνο νωρίτερα, στο Αφγανιστάν.

Αν μη τι άλλο δεν μπορείς να τον πεις και τυχερό τον Λόρδο Κιλάνιν, που μάλλον είχε χάσει το ιρλανδικό τριφύλλι…

Έχοντας μεγαλώσει στο κολέγιο του Ιτον και αργότερα του Κέμπριτζ (στο Μάγκνταλεν Κόλετζ) ήταν λογικό να ασχοληθεί με τα σπορ, διαθέτοντας μάλιστα ιδιαίτερα υψηλή αθλητική παιδεία. Ο ίδιος ήταν λάτρης της πυγμαχίας, αλλά η μεγάλη του αγάπη ήταν η δημοσιογραφία με την οποία και καταπιάστηκε από νεαρή ηλικία (22 ετών). Ουσιαστικά ήταν ο δημοσιογράφος από την Ιρλανδία που έφτασε στο ανώτερο ολυμπιακό αξίωμα.

Δούλεψε ως πολεμικός και διπλωματικός ανταποκριτής. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα του Λονδίνου "Ντέιλι Εξπρές" (1936-36), το 1937 και 1938 διατέλεσε πολεμικός ανταποκριτής στην Κίνα και το 1938 - 1939 πολιτικός συντάκτης της εφημερίδας "Ντέιλι Μέιλ". Από το 1938 έως το 1945 ως αξιωματικός του βρετανικού στρατού πήρε μέρος στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο με κορυφαία στιγμή τη μάχη της Νορμανδίας.

Το 1950 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Ιρλανδίας. Μέλος της ΔΟΕ από το 1952, έγινε αντιπρόεδρός της το 1968 και πρόεδρος το 1972.

Ο Λόρδος Κιλάνιν όπως έμεινε στην ιστορία (Μάικλ ήταν το μικρό του όνομα) είχε επισκεφτεί αρκετές φορές τη χώρα μας, και μάλιστα στην τελευταία του επίσκεψη εδώ ως πρόεδρος της ΔΟΕ το 1979 είχε εκφράσει τους φόβους του για την εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Ήταν ενάντια στους "ανοιχτούς" Ολυμπιακούς αγώνες και τόνιζε πως θέλει προσοχή η μετάβαση προς τον επαγγελματισμό.

Ο διάδοχός του, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ όχι μόνο δεν είχε ενδοιασμούς αλλά φρόντισε να "αδειάσει" τον Κιλάνιν τον οποίο είχε χαρακτηρίσει σαν "Μαλακό σαν παπούτσι από καστόρι" προσθέτοντας ότι δεν μπορείς να διοικείς την ΔΟΕ από το…σπίτι σου στην Ιρλανδία. O Κιλάνιν πέθανε τον Απρίλιο του 1999 σε ηλικία 84 ετών.

Έιβερι Μπράντετζ (ΗΠΑ, 1952-1972)

Αν και φανατικός οπαδός του ερασιτεχνικού αθλητισμού, ο Αμερικανός Έιβερι Μπράντετζ ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά άνοιξε την πόρτα της ΔΟΕ στον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ.

Κατά παρέκκλιση των κανόνων και με την ιδιότητα του προέδρου της ΔΟΕ, το 1966, παραβιάζοντας τον ολυμπιακό χάρτη, εξέλεξε τον Σάμαρανκ μέλος της ΔΟΕ, χωρίς η Ισπανία να έχει δικαίωμα για δεύτερο μέλος.

Όταν χρόνια αργότερα ο Σάμαρανκ τον ρώτησε γιατί το έκανε, ο Μπράντετζ του απάντησε: «Γιατί σύντομα θα κάθεσαι στη θέση που είμαι εγώ σήμερα». Ο Αμερικανός έβλεπε στο πρόσωπο του Καταλανού τον άνθρωπο που θα άλλαζε την εικόνα της ΔΟΕ όπως και έγινε.

Και να φανταστεί κανείς ότι ο Μπράντετζ, στη δεκαπενταετή αθλητική του καριέρα στις αρχές του 19ου αιώνα δε ζητούσε χρήματα ούτε καν για τα έξοδα μετακίνησής του, όντας φανατικός υποστηρικτής του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Γεννημένος στο Ντιτρόιτ, ασχολήθηκε από νωρίς με τα σπορ και μάλιστα ήταν μέλος της Ολυμπιακής ομάδας των ΗΠΑ στη Στοκχόλμη, όπου κατέκτησε την 5η θέση στο πένταθλο, το 1912. Είχε τα φόντα για πλούσια ολυμπιακή καριέρα, αλλά τον φρέναρε ο πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος. Το 1914, το 1916 και το 1918 αναδείχτηκε πρωταθλητής ΗΠΑ στο δέκαθλο, ενώ δέκα χρόνια αργότερα (1928) εκλέχτηκε πρόεδρος της ομοσπονδίας στίβου των ΗΠΑ (θέση στην οποία έμεινε μέχρι το 1934) αλλά και αντιπρόεδρος της διεθνούς ομοσπονδίας Στίβου (μέχρι το 1952) και πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής των ΗΠΑ (1929-1952).

Το σκληρό πρόσωπο που έβγαζε ο Αμερικανός (λες και δεν είχε αισθήματα) ήταν το «κλειδί» για να τον τοποθετήσει το 1936 ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ, Βέλγος Μπαλέ Λατούρ, ως υπέρμαχο και υπερασπιστή του δικαιώματος της χιτλερικής Γερμανίας να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή ήταν και η πλέον μελανή σελίδα στη θητεία του Μπράντετζ ο οποίος παρά το γεγονός ότι έμεινε 20 χρόνια στην καρέκλα του προέδρου, δεν πρόσφερε κάτι ουσιαστικό.

Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή της προσωπικότητας του Μπράντετζ από τον συμπατριώτη του καθηγητή Τζον Λούκας, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά: " Ηφαιστειώδης αθλητής και επιχειρηματίας, ένα άτομο με παράδοξη ικανότητα να κάνει τον εαυτό του να φαίνεται σκληρός, αλύγιστος, χωρίς πάθος ή συμπόνια. Η προσωπικότητα που προέβαλλε δημόσια ήταν συχνά εκφοβιστική, απότομη, αγέρωχη σε σημείο να γίνεται ιμπεριαλιστική".

Ο Μπράντετζ έφερε τεράστια αντίσταση στις προτάσεις των σοσιαλιστικών χωρών για εκδημοκρατισμό της ΔΟΕ και μεταρρυθμίσεις στο ολυμπιακό πρόγραμμα, αλλά και στην πρόταση της Ελβετίας για αποχή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956 με αφορμή τα γεγονότα της Ουγγαρίας.

Γενικά βρισκόταν σε κόντρα με τους αθλητές αυτών των κρατών, κατηγορώντας τους για ψευτοερασιτεχνισμό και επέμενε στη θέση του να μην περάσουν οι επαγγελματίες στο ολυμπιακό κίνημα, θεωρώντας ότι έτσι θα τελείωνε το νόημα του ολυμπισμού για τον οποίο είχε γράψει δεκάδες άρθρα όπως και για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.

Έχοντας ιδρύσει μια από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρίες της εποχής (κατασκευάζοντας ουρανοξύστες και μεγάλα κτίρια, ιδιαίτερα στο Σικάγο) ο Μπράντετζ λάτρευε και την τέχνη. Μεγάλος συλλέκτης έργων, δημιούργησε ίσως την κορυφαία συλλογή έργων τέχνης από την Ασία, η αξία της οποίας είχε κοστολογηθεί στα 50.000.000 δολάρια. Δωρίστηκε στην πόλη του Σαν Φρανσίσκο και μάλιστα κατασκευάστηκε ειδικό μουσείο στην περιοχή του Γκόλντεν Γκέιτ Παρκ, για να τη φιλοξενήσει.

Υπέβαλε την παραίτησή του από την προεδρεία της ΔΟΕ στις 23 Αυγούστου 1972 και πέθανε τρία χρόνια αργότερα, τον Μάη του 1975 σε ηλικία 88 ετών, στο Γκάρμις - Παρτενκίρχεν της Γερμανίας.

Ζίγκφριντ Ενστρομ (Σουηδία, 1946-1952)

Παρά την σύντομη θητεία του (μόλις έξι χρόνων) ο μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος από το Γκέτεμποργκ είχε το δύσκολο έργο να διαχειριστεί το κομμάτι των Ολυμπιακών Αγώνων μέσα στη δίνη του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Άλλωστε είχε κατ’ ουσίαν αναλάβει από το 1942 όταν πέθανε ο προηγούμενος πρόεδρος Μπαλέ Λατούρ, απλά εξελέγη πρόεδρος το 1946 αμέσως μετά το τέλος του πολέμου και διαχειρίστηκε την επανέναρξη των αγώνων από το 1948 στο Λονδίνο.

Έχοντας περάσει από την προεδρία της σουηδικής ηλεκτρικής εταιρίας, και με εργασία σε ΗΠΑ και Ελβετία, ο Ενστρομ διακρινόταν για τη μεθοδικότητά του, στοιχείο απαραίτητο ιδιαίτερα σε εκείνη την δύσκολη περίοδο για όλη την ανθρωπότητα.

Ο Σουηδός είχε ασχοληθεί με τον αθλητισμό από τα παιδικά του χρόνια. Μάλιστα το 1891 δημιούργησε ρεκόρ Σουηδίας τρέχοντας τα 150 μέτρα σε 16,4 δευτερόλεπτα και τα 100 σε 11'.

Το 1901 εξελέγη πρόεδρος της σουηδικής ομοσπονδίας στίβου και το 1913 πρόεδρος της νεοσυσταθείσας διεθνούς ομοσπονδίας κλασικού αθλητισμού. Το 1920 εξελέγη δια αλληλογραφίας διάδοχος του Σουηδού Μπάλεκ στη ΔΟΕ και μάλιστα ήταν το 100ό μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.

Ήταν μέλος της οργανωτικής επιτροπής των αγώνων στη Στοκχόλμη το 1912 και αρχηγός της σουηδικής αποστολής στους αγώνες του 1908, 1920, 1924, 1928, 1932 και 1936.

Το 1939 μόλις αναχώρησε από το Ελσίνκι όπου βρισκόταν για επιθεώρηση των έργων για τους 12ους Ολυμπιακούς Αγώνες (θα γίνονταν το 1940 στη φινλανδική πρωτεύουσα) η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία κηρύσσοντας ουσιαστικά την έναρξη του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1942 από την ουδέτερη Σουηδία και με τις δυνατότητες που του παρείχε η θέση του προέδρου από το 1934 του εποπτικού συμβουλίου της ηλεκτρικής εταιρίας, ο Ενστρομ ενημερώνει διά αλληλογραφίας τα μέλη της ΔΟΕ για το θάνατο του Μπαλέ Λατούρ και την ανάληψη των καθηκόντων του προέδρου από τον ίδιο, μέχρι να μπορέσει να συνεδριάσει εκ νέου η ΔΟΕ. Μέχρι τις 21 Αυγούστου 1945 που βρίσκεται στο Λονδίνο με τα άλλα δύο μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής, τον Αμερικανό Έιβερι Μπράντετζ (μετέπειτα πρόεδρο) και τον Αγγλο Λόρδο Εμπερντερ, έχει αποστείλει στα μέλη της ΔΟΕ 27 επιστολές, ενημερώνοντάς τα για τις εξελίξεις.

Με το τέλος του πολέμου το θέμα που κυριαρχεί στην ημερήσια διάταξη της ΔΟΕ είναι η συνέχιση των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη σύνοδο του Σεπτεμβρίου του 1946 αποφασίζεται να δοθούν στο Λονδίνο. Στην ίδια σύνοδο ο Σουηδός εκλέγεται πρόεδρος της ΔΟΕ, θέση από την οποία παραιτήθηκε έξι χρόνια αργότερα σε ηλικία 82 ετών. Πέθανε σε ηλικία 94 ετών τον Μάρτιο του 1964 με τον τίτλο του επίτιμου προέδρου της ΔΟΕ.

Στα αρνητικά του σημεία, χρεώνεται την καθυστερημένη είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στο ολυμπιακό κίνημα (έγινε το 1937 αν και ο ΟΗΕ την είχε δεχτεί από το 1933).

Ανρί Ντε Μπαλέ Λατούρ (Βέλγιο, 1925-1942)

H κληρονομιά του Κουμπερτέν ήταν πολύ βαριά έτσι και αλλιώς, αλλά εκ των πραγμάτων o γιος του κόμητα Φερντινάντ, πρώην διοικητή της Επαρχίας της Αμβέρσας και της κόμισσας Καρολίν, ο Βέλγος Ανρί Ντε Μπαλέ Λατούρ ήταν αδύνατον να τον πλησιάσει.

Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε, ότι ενώ ήταν ο μοναδικός υποψήφιος μετά την παραίτηση του Πιέρ Ντε Κουμπερτέν, πήρε 17 ψήφους από τους 28 συνολικά καθώς έντεκα μέλη της ΔΟΕ, που είχαν ψηφίσει δι' αλληλογραφίας, ψήφισαν τον Κουμπερτέν, του οποίου την παραίτηση δεν γνώριζαν!

Τελικά ο Βέλγος ελλείψει άλλης υποψηφιότητας, όχι μόνο εκλέχτηκε αλλά έμεινε και 17 χρόνια στον προεδρικό θώκο, ίσως στη χειρότερη προεδρία στην ιστορία της ΔΟΕ.

Συντηρητικός μέχρι...παρεξήγησης, ο Μπαλέ Λατούρ, ήταν κάθετα αντίθετος σε κάθε μορφή αθλητισμού που προερχόταν από τη Σοβιετική Ενωση, Αντίθετα ήταν λάτρης της Γερμανίας και όταν το1933, επανεκλέχτηκε στην προεδρία της ΔΟΕ για μια δεύτερη οχταετία, έκανε...πάρτι.

Κόντρα σε όλα τα μέλη της ΔΟΕ, ανέθεσε με συνοπτικές διαδικασίες τους θερινούς (Βερολίνο) και τους χειμερινούς (Γκάρμις - Παρτενκίρχεν) Ολυμπιακούς Αγώνες στη ναζιστική Γερμανία και τους θερινούς του 1940 στην επίσης φασιστική Ιαπωνία του Χιροχίτο.

Ο Λατούρ ενστερνιζόταν τη φιλοσοφία του Αδόλφου Χίτλερ και δεν το έκρυβε. Ετσι όταν σύσσωμη η ΔΟΕ ζητούσε για τη διασφάλιση του Ολυμπιακού πνεύματος, να μεταφερθούν οι αγώνες του 1936 ο Βέλγος – που είχε τον τελευταίο λόγο ως πρόεδρος – προέβαλε αντίσταση. Οχι μόνο αρνήθηκε, αλλά προχώρησε ακόμα περισσότερο διαγράφοντας από μέλος της ΔΟΕ τον Αμερικανό Ερνστ Λι Τζανκ που πρωτοστατούσε στη χώρα του για τη μεταφορά των Αγώνων στη Βαρκελώνη και στη θέση του τοποθέτησε τον Μπράντετζ, μετέπειτα πρόεδρο της ΔΟΕ.

Ομως η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε το Βέλγιο να υποστεί μεγάλη ζημιά από τους Γερμανούς οι οποίοι το κατέλαβαν τον Μάϊο του 1940 με διοικητή τον Βάλτερ Ραϊχενάου, ο οποίος ήταν εκλεκτός του Χίτλερ και εκπροσωπούσε τη ΔΟΕ στη Γερμανία. Ο Λατούρ βλέποντας και το γιό του να κατατάσσεται στο βελγικό στρατό αλλά και την πατρίδα του να υποφέρει από την ναζιστική Γερμανία, ουσιαστικά τρελάθηκε και έφυγε για τις ΗΠΑ. Δεν ήταν πλέον καλά και πέθανε στις 6 Ιανουαρίου του 1942 από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 65 χρόνων. Δεν είναι τυχαίο ότι στην κηδεία του, στις Βρυξέλλες, παρευρέθηκαν μόλις τρία μέλη της ΔΟΕ, τα οποία εξυπηρετούσαν τα γερμανικά συμφέροντα.

Ο Λατούρ είχε γίνει μέλος της ΔΟΕ το 1903, ήταν εκ των ηγετικών στελεχών του Βελγίου στην πρώτη Ολυμπιάδα μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στην Αμβέρσα το 1920, ενώ ήταν ο άνθρωπος που είχε ιδρύσει τη βελγική ολυμπιακή επιτροπή.

Βαρώνος Πιέρ Ντε Κουμπερτέν (Γαλλία, 1896-1925)

Θεωρείται και όχι άδικα o "πατέρας" των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Η καρδιά του άλλωστε αναπαύεται τόσα χρόνια στην αγαπημένη του Αρχαία Ολυμπία, όπως ήταν επιθυμία του.

Ο Γάλλος ευγενής, παιδαγωγός με λατρεία στον αθλητισμό και τον πολιτισμό από την πρώτη στιγμή ήθελε να δώσει το στίγμα στο γαλλικό λαό και να τονίσει το πόσο σημαντικός είναι ο αθλητισμός το σώμα και τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Ο ίδιος είχε ονομάσει ως έργο ζωής αυτή την προσπάθεια στην οποία αφιερώθηκε εξ’ολοκλήρου από τα 25 του χρόνια.

Ο Ιδρυτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων είχε αναπτύξει από μικρή ηλικία έφεση προς την κλασσική παιδεία και ειδικότερα τη θεωρία της εκπαίδευσης και τα παιδαγωγικά συστήματα. Εχοντας μάλιστα ταξιδέψει πολύ είχε πολλές διεθνείς παραστάσεις και επέμενε να διδάσκει ότι η αθλητική εξάσκηση είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στη διανοητική πρόοδο και την ανάπτυξη των νέων ανθρώπων. Μάλιστα αυτό που εξόργιζε τον Κουμπερτέν ήταν το γεγονός ότι έβλεπε εντελώς νωθρούς και αδιάφορους τους συμπατριώτες του, σε σχέση με τον αθλητισμό και σε σύγκριση πάντα με τους ανθρώπους άλλων χωρών.

Κάπως έτσι εμπνεύστηκε και τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχοντας μάλιστα μελετήσει ιδιαίτερα την ιστορία της Ελλάδας την οποία και λάτρευε. Ηταν σε ένα συνέδριο στη Σορβόνη τον Ιούνιο του 1894 όταν και έριξε το σπόρο ο οποίος άνθισε δύο χρόνια αργότερα στην Αθήνα.

Η Ελλάδα που είχε την τιμή να διοργανώσει τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, τίμησε με τη σειρά της τον "πατέρα" των αγώνων ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 2 Σεπτεμβρίου του 1937 στη Γενεύη.

Η καρδιά του αναπαύεται στο χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας, σε μνημείο στο λόφο της Ιερής Άλτης. Τη λήκυθο με την καρδιά του συνόδευσε με όλες τις τιμές, στις 26 Μαρτίου του 1938, τιμητικό άγημα που αποτελείτο από Προσκόπους της 10ης Ομάδας Πατρών.

Παράλληλα υπάρχει και μια πλάκα, αναμνηστική, στην οποία αναφέρεται ότι εκεί βρίσκεται η καρδιά του βαρώνου Πιέρ Ντε Κουμπερτέν.

O Κουμπερτέν παραιτήθηκε από τη θέση του προέδρου της ΔΟΕ (στην οποία βρισκόταν από τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα) στις 28 Μαΐου του 1925, στη σύνοδο της ΔΟΕ στην Πράγα, και τον διαδέχτηκε ο Βέλγος Λατούρ.

Ο Κουμπερτέν είχε πάντως και εμμονές, όπως ήταν φανερά ενάντια από την είσοδο των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ακόμα και στην παρθενική τους εμφάνιση στο Άμστερνταμ το 1928, δεν το χώνεψε ποτέ. Επίσης διαφωνούσε με τη διεξαγωγή των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ δεν ήθελε αυτόνομο τον αθλητισμό, ανεξάρτητο από την εκπαίδευση.

Δημήτριος Βικέλας (Ελλάδα, 1894-1896)

Ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία της ΔΟΕ ήταν Ελληνας και ο Δημήτρης Βικέλας, ήταν αυτός που είχε την τιμή. Χάρις σε αυτόν οι αγώνες ξεκίνησαν από τη χώρα μας, καθώς εκλέχτηκε πρόεδρος της ΔΟΕ στο συνέδριο στη Γαλλία το 1894. Τότε η πρόταση ήταν οι πρώτοι αγώνες να γίνουν έξι χρόνια αργότερα (1900) στο Παρίσι, αλλά ο Έλληνας λόγιος, ποιητής και πεζογράφος Δημήτρης Βικέλας, ήταν ανένδοτος και έπεισε τα μέλη της ΔΟΕ και προσωπικά τον Κουμπερτέν να δώσουν το χρίσμα στην Αθήνα και την Ελλάδα, εκεί όπου είχαν ξεκινήσει άλλωστε οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαιότητα.

"Στην Αθήνα, ασφαλώς δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να οργανώσουμε μεγαλοπρεπείς γιορτές, αλλά τις πολλές ελλείψεις μας θα αναπληρώσει η εγκαρδιότητα της υποδοχής μας. Δεν θα προσφέρουμε στους επισκέπτες μας διασκεδάσεις άξιες προς την περίσταση, αλλά έχουμε να δείξουμε τα µνηµεία και τα ερείπια της αρχαιότητος και να τους οδηγήσουμε στους τόπους όπου τελούσαν οι αρχαίοι Έλληνες τους αγώνες τους" είπε μεταξύ άλλων στα μέλη της ΔΟΕ και τους κέρδισε αμέσως.

Ο Δημήτριος Βικέλας που θεωρείται, μαζί με τον Γεώργιο Βιζυηνό, ο εισηγητής του ηθογραφικού διηγήματος στην Ελλάδα (το πεζογράφημα ο Λουκής Λάρας είναι το πιο φημισμένο του έργο) πέθανε τον Ιούλιο του 1908.