Αρκετοί παίκτες και προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου απογοήτευσαν και δεν δικαίωσαν την φήμη που τους ακολουθούσε όταν εμφανίστηκαν στις ομάδες που αγωνίστηκαν και προπόνησαν.

Θα μπορούσε κάποιος να αραδιάσει ονόματα ποδοσφαιριστών που αποδείχτηκαν κατώτεροι του αναμενόμενου. Ο Λεντίνι στη Μίλαν, ο Ντενίλσον στην Μπέτις, ο Γουίνστον Μπογκάρντε στην Τσέλσι και ο Ρόμπι Κιν στην Ίντερ είναι μερικά παραδείγματα.

Βέβαια, ισχύει και το αντίθετο. Προπονητές και παίκτες που έδειχναν περιορισμένων δυνατοτήτων στο ξεκίνημα της καριέρας τους και εξελίχθηκαν σε ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες. Άφησαν εποχή και χάρις στις ικανότητες τους εξέλιξαν το ποδόσφαιρο.

Θυμηθείτε το αποτυχημένο πέρασμα του Ράφα Μπενίτεθ στην Ίντερ και του Τζορτζ Κνόμπελ στον Άγιαξ το μακρινό 1973 αλλά και την πετυχημένη χρονιά του Μπόμπι Ρόμπσον στην Μπαρτσελόνα όπως και του Τσάβι, που εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία των "μπλαουγκράνα".

Μπομπ Πέισλι (Λίβερπουλ 1974)

Ο Μπιλ Σάνκλι, ανέλαβε την Λίβερπουλ την 1η Δεκεμβρίου 1959, όταν οι "ρεντς" μαράζωναν στην δεύτερη κατηγορία. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα παραχώρησε την θέση του στον Μπομπ Πέισλι, έχοντας ήδη μετατρέψει την Λίβερπουλ σε ποδοσφαιρική υπερδύναμη στην Αγγλία.

Πριν αναλάβει ο Πέισλι, αγωνίστηκε ως δεξί μπακ, υπήρξε φυσιοθεραπευτής και βοηθός προπονητής στην Λίβερπουλ. Παρά την αρχική δυσπιστία προς το πρόσωπο του δεν αισθάνθηκε καμία πίεση. Ακολούθησε την φιλοσοφία του προκατόχου του, την τελειοποίησε και κέρδισε 20 τρόπαια κατά την διάρκεια της θητείας του!

Μέσα σε τρία χρόνια οδήγησε την Λίβερπουλ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών νικώντας το 1977 την Γκλάντμπαχ στην Ρώμη με 3-1 και παραμένει μέχρι σήμερα ο μοναδικός προπονητής που έχει κερδίσει 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών!

Αριέλ Ορτέγκα (Αργεντινή 1994)

Στις αρχές της δεκαετίας του 90' η Αργεντινή έψαχνε τον αντικαταστάτη του Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Αριέλ Ορτέγκα διέθετε ταλέντο και πείσμα και στο πρόσωπο του οι Αργεντίνοι έβλεπαν τον νέο ηγέτη της "αλμπισελέστε". Σε ηλικία 20 ετών επιλέχθηκε στην εθνική ομάδα και συμμετείχε στο Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994.

Δυστυχώς γι' αυτόν, εξαιτίας του χαρακτήρα του, της "μάχης" του με τον αλκοολισμό και της χαλαρής του διάθεσης στις προπονήσεις, δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του κόσμου στον βαθμό που προσδοκούσαν. (σ.σ. Η "κουτουλιά" στον Φαν ντε Σαάρ στο Μουντιάλ της Γαλλίας φανέρωσε τον ευέξαπτο χαρακτήρα που είχε).

Ο Μαραντόνα τον κάλεσε τιμητικά στην εθνική ομάδα το 2010. Στην καριέρα του κέρδισε 7 πρωταθλήματα, 1 Κόπα Λιμπερταδόρες και είχε 87 διεθνείς συμμετοχές.

Ράφα Μπενίτεθ (Ίντερ 2010)

Ο Ράφα Μπενίτεθ ανέλαβε την Ίντερ μετά την αποχώρηση του Μουρίνιο το 2010. Ο "special one" την είχε οδηγήσει σε ένα ανεπανάληπτο τρεμπλ και είχε κερδίσει την αγάπη των φιλάθλων των "νερατζούρι".

Ο ανταγωνισμός τους ήταν μεγάλος από την περίοδο που ο Ισπανός ήταν προπονητής στην Λίβερπουλ και ο Πορτογάλος στην Τσέλσι.

" Δεν χρειάζομαι φωτογραφίες για να με αγαπάνε όσοι βρίσκονται κοντά μου. Με έχουν στην καρδιά τους", είχε δηλώσει ο Μουρίνιο όταν πληροφορήθηκε ότι ο Μπενίτεθ, είχε κατεβάσει όλες τις φωτογραφίες του από το προπονητικό κέντρο της Ίντερ.

Την χαρά της κατάκτησης του Σούπερ Καπ Ιταλίας το 2010 με αντίπαλο την Ρόμα διαδέχτηκε ο προβληματισμός για την εμφάνιση και την ήττα από την Ατλέτικο Μαδρίτης στον τελικό του Σούπερ Καπ Ευρώπης.

Η σύγκριση του Μπενίτεθ με τον προκάτοχο του σε κάθε αγώνα της Ίντερ ήταν έντονη στην συνείδηση των φιλάθλων των "νερατζούρι" και πρόσθεσε ψυχολογικό βάρος στον Ισπανό.

Η Ίντερ κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων το 2010 αλλά η απαίτηση του Μπενίτεθ να ενισχυθεί η ομάδα δεν βρήκε ανταπόκριση από τον Μάσιμο Μοράτι και οι δρόμοι τους χώρισαν.

Κάρλος Μπιλάρδο (Αργεντινή 1983)

Ο Σεζάρ Λουίς Μενότι αποτελεί εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Αργεντινής. Ήταν ο προπονητής που οδήγησε την εθνική ομάδα στην κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου το 1978.

Τον διαδέχτηκε ο Κάρλος Μπιλάρδο, που είχε την ίδια φιλοσοφία με τον Μενότι αλλά οι σχέσεις τους δεν ήταν οι καλύτερες. Ο Μπιλάρδο αγνόησε τις συμβουλές του Μενότι γύρω από την ομάδα, με τον δεύτερο να ασκεί έντονη κριτική στις επιλογές του πρώτου.

Ο Μπιλάρδο υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρός και αποτελεσματικός έχοντας ως μότο στην προπονητική του καριέρα τη νίκη με κάθε κόστος. Πήρε το 100% από τον Μαραντόνα στο Μουντιάλ του Μεξικού που κατέκτησε η Αργεντινή και έφθασε και πάλι στον τελικό στο Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990.

Μπόσνιτς, Ταϊμπι, Μπαρτέζ (Μάντσεστερ Γ. 1999)

Όταν το 1999 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε με δραματικό τρόπο το Τσάμπιονς Λιγκ και κόπασαν οι πανηγυρισμοί, η διοίκηση των "μπέμπηδων" έπρεπε να βρει τον αντικαταστάτη του Πέτερ Σμάιχελ.

Ο Δανός κέρδισε 15 τίτλους με την Μάντσεστερ στα οκτώ χρόνια παρουσίας του στο "Ολντ Τράφορντ".

Ο Μαρκ Μπόσνιτς αρχικά και ο Μάσιμο Ταϊμπι μετέπειτα αποτέλεσαν κακές επιλογές. Η καριέρα τους ήταν ιδιαίτερα σύντομη έχοντας μόλις τρεις συμμετοχές ο πρώτος και τέσσερις ο δεύτερος.

Το 2000 την "σκυτάλη" πήρε ο παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική Γαλλίας Φαμπιάν Μπαρτέζ. Η παρουσία του τα δύο πρώτα χρόνια ήταν ενθαρρυντική ωστόσο μετά το 2002 η απόδοση του έπεφτε σταδιακά.

Η αναζήτηση γι' άλλον τερματοφύλακα έφερε κάτω από την εστία της Μάντσεστερ τους Ρόι Κάρολ και Τιμ Χάουαρντ. Το γκολ "φάντασμα" του Πέδρο Μέντες της Τότεναμ στον Ρόι Κάρολ και η παραχώρηση του Χάουαρντ στην Έβερτον υποχρέωσαν τον Άλεξ Φέργκιουσον να αναζητήσει την λύση στο χρόνιο πρόβλημα.

Αποκτήθηκε ο Φαν ντε Σάαρ και η επιλογή αποδείχθηκε σωστή. Έξι χρονιά μετά, η Μάντσεστερ είχε αποκτήσει ξανά καλό τερματοφύλακα.

Μπόμπι Ρόμπσον (Μπαρτσελόνα 1996)

Ο Γιόχαν Κρόιφ θεωρείται ο αναμορφωτής της Μπαρτσελόνα. Ως παίκτης την δεκαετία του '70 δεν κέρδισε πολλά τρόπαια παρά μόνο ένα Κύπελλο Ισπανίας. Ως προπονητής πήρε 11 τίτλους σε 8 χρόνια (1988-96) και έβαλε τα θεμέλια για την Μπαρτσελόνα που βλέπουμε σήμερα.

Τα δύο τελευταία χρόνια της παρουσίας του στους "μπλαουγκράνα" απέτυχε να κερδίσει κάποιον τίτλο και ο πρόεδρος Λουίς Νούνιεθ, απέλυσε τον "Ιπτάμενο Ολλανδό".

Την Μπαρτσελόνα ανέλαβε ο Μπόμπι Ρόμπσον που ήταν φίλος με τον Νούνιεθ και ήταν λιγότερο δύσκολος χαρακτήρας από τον Κρόιφ. Βοηθός και διερμηνέας του Άγγλου προπονητή ανέλαβε ο Ζοσέ Μουρίνιο.

Ο Ρόμπσον ξεπέρασε τις αρχικές φοβίες του κόσμου και την πίκρα που είχε αφήσει η αποχώρηση του Κρόιφ. Σε ένα χρόνο πήρε το Κύπελλο Ισπανίας, το Σούπερ Καπ Ισπανίας και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης ενώ ψηφίστηκε ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης.

Ο μεγάλος στόχος για τους Καταλανούς ήταν το πρωτάθλημα που κατέκτησε η Ρεάλ Μαδρίτης και ο Ρόμπσον παραχώρησε την θέση του στον Λουίς Φαν Χάαλ.

Τζορτζ Κνόμπελ (Άγιαξ 1973)

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 η ποδοσφαιρική Ευρώπη είχε εντυπωσιαστεί από το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Άγιαξ. Ο "Αίαντας" κέρδισε τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών και το όνομα του απέκτησε μυθικές διαστάσεις.

Ο Ρίνους Μίχελς ήταν ο εμπνευστής του "total football" και ο Στέφαν Κόβατς ο συνεχιστής του οράματος του Ολλανδού. Οι παίκτες του ήταν χαρισματικοί και διέθεταν πλούσιο ταλέντο.

Μετά την φυγή του Μίχελς και του Κόβατς που συνέχισαν την καριέρα τους στην Μπαρτσελόνα, ανέλαβε ο Τζορτζ Κνόμπελ. Χωρίς περγαμηνές ο Κνόμπελ γνώρισε την αλαζονεία και την υπεροψία των αστεριών του Άγιαξ.

Άντεξε μόλις ένα χρόνο δίχως να κερδίσει τίτλο αφού δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον αντιεπαγγελματισμό των παικτών του.

Έσμιξε ξανά με τον Μίχελς στην Μπαρτσελόνα και στην Ολλανδία στο EURO 1976 και συνεργάστηκε με πολλούς παίκτες που απεχθάνονταν όταν ήταν προπονητής στον Άγιαξ.

Κένι Νταλγκλίς (Λίβερπουλ 1977)

Μετά από μια εξαετία ο Μπομπ Πέισλι έψαχνε τον νέο ηγέτη της Λίβερπουλ. Ο Πέισλι ήταν από τους λίγους που πίστευαν ότι ο Κένι Νταλγκλίς θα ήταν ο άξιος αντικαταστάτης του Κέβιν Κίγκαν.

Ο Πέισλι τον είχε χαρακτηρίσει ως ιδιοφυϊα και αισθάνονταν υπερήφανος καθώς είχε αποκτήσει έναν υποτιμημένο παίκτης της Σέλτικ που μετέπειτα αποδείχθηκε καθοριστικός για την Λίβερπουλ.

Ο Νταλγκλίς για 14 χρόνια "ταρακούνησε" το Άνφιλντ τόσο ως προπονητής όσο και ως παίκτης. Κέρδισε 25 τρόπαια και ψηφίστηκε από τους φιλάθλους των "ρεντς" ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του συλλόγου.

Τιάγκο Σίλβα (Μίλαν 2009)

" Ο Πάολο Μαλντίνι είναι θρύλος, αλλά δεν φοβάμαι και είμαι έτοιμος να τον αντικαταστήσω", δήλωνε ο Τιάγκο Σίλβα τον Αύγουστο του 2009 όταν έφθασε στην Μίλαν από την Φλουμινένσε.

Τα μυικά προβλήματα που αντιμετώπισε στην αρχή έφθειραν κάπως στην εικόνα του. Όταν τα ξεπέρασε αναδείχθηκε το 2011 ο καλύτερος αμυντικός στην Ιταλία και κέρδισε το πρωτάθλημα με την Μίλαν.

Η μετακίνηση του στην Παρί Σεν Ζερμέν προκάλεσε την μήνη των οπαδών των "ροσονέρι" που ηρέμησαν όταν δήλωσε ότι θα επιστρέψει στην Μίλαν: " Μία ημέρα θα επιστρέψω. Όνειρο μου είναι να γίνω ο αρχηγός της Μίλαν". Η Μίλαν ακόμα ψάχνει τον ηγέτη της.

Τσάβι (Μπαρτσελόνα 1998)

Όταν το προπονητικό τιμ της Μπαρτσελόνα αποφάσισε το 1998, να προωθήσει τον Τσάβι στην πρώτη ομάδα, ο κόσμος της Μπάρτσα δεν είδε με καλό μάτι αυτή την κίνηση των Καταλανών.

Ο αγαπημένος της κερκίδας ήταν ο Πεπ Γκουαρδιόλα και στον κόσμο της Μπάρτσα δεν άρεσε καθόλου η ιδέα του παραγκωνισμού του, αντί του 18χρονου Τσάβι. Στα μάτια τους φαίνονταν ως ο κακός σε ταινία.

Σιγά-σιγά οι απαιτητικοί φίλαθλοι των "μπλαουγκράνα" άρχισαν να εκτιμούν τις ικανότητες του και πλέον αποτελεί τον παίκτη με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου.

Ο Πεπ Γκουαρδιόλα έχει παραδεχτεί με δηλώσεις του ότι ο Τσάβι ήταν καλύτερος από αυτόν και σίγουρος ότι μια ημέρα θα ήταν αναντικατάστατος στην Μπαρτσελόνα. Δικαιώθηκε.

Πηγή: 4-4-2