Έβλεπα και ξανάβλεπα εκείνο το τετ-α-τετ του Βαγγέλη Μάντζιου με τον Στέφανο Καπίνο όταν το σκορ ήταν 1-1. Τον τρόπο που κατέβασε τη μπάλα με το στήθος ο Μάντζιος, πώς «ξεφορτώθηκε» τον αντίπαλο που τον μάρκαρε, πώς πλάσαρε σχεδόν σίγουρος ότι το έβαλε το γκολ. Έβλεπα και ξαναέβλεπα την αντίδραση του Καπίνο, πώς έκλεισε το οπτικό πεδίο του αντιπάλου του, πώς τέντωσε το δίμετρο σώμα του για να μπορέσει να διώξει τη μπάλα - ο ίδιος Καπίνο που είχε κάνει το λάθος στο πρώτο ημίχρονο από το οποίο έγινε το 1-1. Και σκεφτόμουν ότι το ποδόσφαιρο είναι όχι απλά θέμα στιγμής αλλά και θέμα επιλογών. Επιλογών ζωής και επιλογών καριέρας.

Ίσως να μην υπάρχει όχι απλά άλλος Έλληνας επιθετικός αλλά άλλος Έλληνας ποδοσφαιριστής γενικά με την τεχνική κατάρτιση του Βαγγέλη Μάντζιου. Ναι, μπορεί να είναι αργός, «μπλαζέ» ή ράθυμος ή δεν ξέρω γω τι άλλο, αλλά ο τρόπος που μιλάει της μπάλας, ο τρόπος που τη χαϊδεύει, είναι μοναδικός. Μπορεί να την κοντρολάρει στον αέρα και να την κολλήσει στα πόδια του, μπορεί να σκάσει ντρίπλα σε μισό τετραγωνικό, να ξεφορτωθεί δυο παίκτες με ένα τσαλίμι. Γιατί δεν έκανε καριέρα ούτε στον Παναθηναϊκό, ούτε στο εξωτερικό, ούτε σε μια άλλη μεγάλη ομάδα της Ελλάδας ή σε ένα καλό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα; Έλα μου ντε. Φταίει το μυαλό του; Οι συγκυρίες; Τα ντόπια και ξένα συμφέροντα; Η τεμπελιά του; Η κορεατική Μαφία; Αυτό το ξέρει ο ίδιος κι όταν θα κάνει ταμείο στο τέλος της καριέρας του, θα αποφασίσει αν πέτυχε αυτά που άξιζε κι αυτά που μπορούσε ή αν θα έπρεπε να είχε κάνει πολλά περισσότερα.

Ο Στέφανος Καπίνο από την άλλη, ο έτερος πρωταγωνιστής της φάσης που λέγαμε και παραπάνω, μπήκε στη ζωή μας πριν λίγα χρόνια λόγω της αποβολής του Καρνέζη στο Περιστέρι και ξαναμπήκε - για τα καλά αυτή τη φορά - στη ζωή μας ως βασικός τερματοφύλακας λόγω της πώλησης του Καρνέζη το καλοκαίρι. Με μέτριο ξεκίνημα και πολύ άγχος - αυτή τη φορά δεν ήταν πια ταλέντο και ευχάριστη έκπληξη, ούτε 18 ετών αλλά ο βασικός κίπερ της ομάδας - είχε σκαμπανεβάσματα, έκατσε στον πάγκο για 4-5 παιχνίδια ώστε να «συμμορφωθεί» μετά από ένα μίνι ντεφορμάρισμα κι ένα πειθαρχικό παράπτωμα στην προπόνηση, επέστρεψε στην 11άδα, ανέβασε ξανά την απόδοσή του και την σταθεροποίησε σε υψηλά επίπεδα.

Για τον Καπίνο έρχονται και ξανάρχονται σκάουτς, ειδικά από Ιταλία, ετοιμάζεται να πάει στο Μουντιάλ και η FIFA έκανε αφιέρωμα για έναν παίκτη που αξίζει να δει κανείς στη Βραζιλία (Θεού και Σάντος επιτρεπόντων...). Για τον Μάντζιο δεν έρχονται σκάουτς, δεν θα πάει Μουντιάλ και δεν του κάνουν αφιερώματα. Παράδειγμα για τον πρώτο πρέπει να είναι η καριέρα του δεύτερου ή αντι-παράδειγμα, ώστε να μην αφήσει να πάει χαμένη η ευκαιρία που του δόθηκε φέτος το καλοκαίρι, να μην σταματήσει να δουλεύει και να μην πιστέψει ότι έφτασε κάπου και ήρθε η ώρα να αράξει και να το απολαύσει στα 20, τα 22 ή τα 25 του. Αλλιώς θα μιλάμε για μια ταλεντάρα που είχε τρομερές προοπτικές αλλά κάπου στην πορεία έχασε το δρόμο, σαν τον Βαγγέλη Μάντζιο...