Ο Παναθηναϊκός έδειξε έτοιμος για το πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονιάς, που έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ίσως είναι και το πιο σημαντικό.

ΣΤΑ ΣΥΝ

- Η ομοιογένεια: σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να έγινε προχθές το τελευταίο ματς των play-offs. Η 11άδα ήταν ίδια με πέρυσι, οι παίκτες γνωρίζονται καλά, υπάρχουν αυτοματισμοί, τρεξίματα (δείχνει να έγινε πολύ καλή δουλειά στην προετοιμασία στη φυσική κατάσταση), πρέσινγκ ψηλά, γρήγορο τρανζίσιον. Μπορεί ο κόσμος να θέλει να βλέπει μεταγραφές, αλλά το καλό μιας ομάδας που έκανε λίγες μεταγραφές, είναι ότι δεν χρειάζονται συστάσεις ανάμεσα σε παλιούς και νέους.

- Ο Πέτριτς: φέτος έκανε κανονική προετοιμασία κι αν είναι υγιής, είναι ο παίκτης που μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά. Είναι μεγαλύτερος σε ηλικία από Καρέλη και Κλωναρίδη, με λιγότερα τρεξίματα και λιγότερη φρεσκάδα αλλά με τεράστια ποιότητα. Έβαλε ένα ωραίο γκολ που το έκανε να μοιάζει πολύ απλό, μπορεί να παίζει δίπλα, πίσω ή γύρω από τον Μπεργκ, είναι επιθετικός με στοιχεία δεκαριού και κάνει μπαμ ότι με τον Μπεργκ έχουν χημεία.

- Η αντίδραση: ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πίσω στο σκορ αλλά έβγαλε αντίδραση. Χωρίς να κάνει εκπτώσεις στο στυλ που παίζει έψαξε αρχικά την ισοφάριση και στη συνέχεια το γκολ της νίκης, απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα που πέρυσι ήταν κακός μπελάς, μια και δεν κατάφερε να την κερδίσει σε κανένα από τα 4 περσινά παιχνίδια όπου συναντήθηκαν.

ΣΤΑ ΠΛΗΝ

- Διπλή αδράνεια στο γκολ: σε ένα φιλικό μπορεί να μην στοιχίσει - όπως τελικά δεν στοίχισε, αλλά κόντρα στη Σταντάρ μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στο γκολ του Μπρίτο ολόκληρη η πράσινη άμυνα δείχνει υπνωτισμένη, τόσο στη σέντρα προς το δεύτερο δοκάρι όσο και στην πάσα στην καρδιά της περιοχής. Επιπλέον αμέσως μετά το γκολ εμφανίστηκε μια σαστιμάρα, με τον Ατρόμητο να κάνει 1-2 φάσεις για να πετύχει δεύτερο γκολ.

- Τα στημένα: 8 κόρνερ κέρδισε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο και ουσιαστικά απειλητικός δεν φάνηκε σε κανένα. Άσχημα ή μέτρια εκτελεσμένα ήταν όλα, είτε τα αναλάμβανε ο Πέτριτς είτε ο Νάνο. Και ως γνωστόν τα στημένα είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να βάλεις ένα γκολ ξεκούραστο, ένα γκολ από το πουθενά και να μεταφέρεις το άγχος απέναντι.

- Ο άξονας: ο Ζέκα ήταν όχι απλά ο γνωστός καλός τρεχαλατζής Ζέκα αλλά έδωσε και δυο ασίστ, αλλά κάτι φάνηκε να λείπει στο κέντρο. Η απουσία του Αμπέντ φωνάζει, ο Πράνιτς δεν ήταν καλός, ο Ατζαγκούν επίσης και μόνο όταν μπήκε ο Λαγός και άλλαξε το σύστημα σε 4-3-3 με Καρέλη και Κλωναρίδη κοντά στον Μπεργκ άλλαξε η εικόνα της ομάδας προς το καλύτερο.