Ο Παναθηναϊκός πήρε μια πολύ μεγάλη νίκη στο πρώτο του επίσημο παιχνίδι, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Το "μεγάλη" έχει να κάνει με τον δρόμο για την κατάκτηση ενός τίτλου που ανοίγει διάπλατα, έχει να κάνει με την υπερ-προσπάθεια για να καλυφθούν οι απουσίες (σ.σ τέτοιες βέβαια είχε και ο Ολυμπιακός) και το κυριότερο έχει να κάνει με τον τρόπο που εξελίχθηκε το παιχνίδι.

Δεν είναι λίγο μια ομάδα που βρίσκεται πίσω στο σκορ με 7 πόντους στα τελευταία 150 δευτερόλεπτα ενός αγώνα, να κερδίζει το παιχνίδι και μάλιστα με τέτοιο τρόπο. Πως τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός; Πρώτα από όλα χάρις στην παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη, που ήταν ο πλέον καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη του ματς. Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με το "ερωτηματικό" που αναφερόταν στη χθεσινή αρθρογραφία, με το απρόβλεπτο του αγωνιστικού χαρακτήρα του "τριφυλλιού", το οποίο και έκρινε την αναμέτρηση.

Το απρόβλεπτο...

Η φετινή ομάδα έχει λιγότερες σταθερές από αυτή των δύο προηγούμενων ετών, αλλά είναι και πιο απρόβλεπτος, είτε μιλάμε θετικά, είτε μιλάμε αρνητικά. Στις κρίσιμες φάσεις, λοιπόν, ο Έι Τζέι Σλότερ έβαλε δύο προσωπικά καλάθια, προσπάθειες που δεν είχε μέχρι πρότινος ο Παναθηναϊκός. Προηγουμένως στο κρίσιμο σημείο του δευτέρου δεκαλέπτου ο Νίκος Παππάς είχε επίσης ατομικές φάσεις, με τις οποίες κρατούσε την ομάδα του μέσα στο σκορ.

Διότι αν μη τι άλλο το κρίσιμο σημείο (πέρα του προφανούς: δηλαδή των τελευταίων φάσεων) ήταν στο διάστημα στο οποίο ο Ολυμπιακός σκόραρε κατά βούληση, αλλά ο Παναθηναϊκός έβρισκε τον τρόπο να απαντάει και να μένει μέσα στο ματς. Η εικόνα του αγώνα ήταν τέτοια, που αν ο Ολυμπιακός στο +10 είχε βγάλει 1-2 άμυνες, το παιχνίδι μπορεί και να είχε πάει στους 20 πόντους.

Ο Παναθηναϊκός έμεινε ζωντανός μέσα από την επίθεση του και παρά το γεγονός ότι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς είχε υποχρεωθεί να κρατήσει στον πάγκο τους Εστεμπάν Μπατίστα, Δημήτρη Διαμαντίδη και Αντώνη Φώτση. Ο Μαυροβούνιος είχε αφήσει στο πρώτο ημίχρονο εντός παρκέ τους δύο πρώτους 17 λεπτά και τον τελευταίο 20, με αποτέλεσμα να στραγγίξει τα αποθέματα ενέργειας τους για τη συνέχεια, έναντι ενός αντιπάλου που έκανε προσεκτικό rotation.

Θέλοντας και μη οι "πράσινοι" στράφηκαν σε μια 5άδα ανάγκης, η οποία όμως τους κράτησε το ματς, μέχρι να επιστρέψουν οι βασικοί, οι οποίοι και έκριναν την αναμέτρηση.

Ο Παππάς με την ικανότητα του στο 1on1, ο Γιάνκοβιτς που μπορεί να βγάλει ενέργεια και στο "3" (σ.σ δύο συνεχόμενα γκολ φάουλ παίζοντας με πλάτη) και στο "4", αλλά και ο Έι Τζέι Σλότερ, είναι παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους και επομένως να κάνουν τον Παναθηναϊκό λιγότερο προβλέψιμο και περισσότερο επικίνδυνο.

Υπογραφή Διαμαντίδης

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης όλα αυτά τα χρόνια έχει πρωταγωνιστήσει σε αρκετές νίκες του Παναθηναϊκού σε "αιώνια" ντέρμπι. Αν εξαιρέσουμε τον περίφημο τελικό με την τάπα στον Άκερ και το επιθετικό ριμπάουντ, ίσως αυτό που μας πέρασε ήταν το ματς που έβαλε πιο φαρδιά και πιο πλατιά την υπογραφή του από οποιοδήποτε άλλο.

Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν υποδειγματικός στο φινάλε. Καταρχήν πρωταγωνίστησε σε τρεις άμυνες, που κατέληξαν σε δύο λάθη και ένα "σκοτωμένο" σουτ του Ντάνστον στην εκπνοή, παίζοντας υποδειγματικά άμυνα στη μπάλα και μακριά από αυτή.

Παράλληλα πήρε το φάουλ από τον Λοτζέσκι και έβαλε δύο βολές, ευστόχησε στο καθοριστικό τρίποντο που ισοφάρισε το ματς και στη συνέχεια είχε την οξυδέρκεια να βρει τον Μπατίστα στη λήξη του αγώνα, ολοκληρώνοντας κάτι που έμοιαζε με το... μακρύτερο πικ-εν-ρολ στην ιστορία του μπάσκετ!

Ο απολογισμός του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός από τη δική του πλευρά κατάφερε να ισορροπήσει το ματς μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα (14-4) και να φτάσει σε σημείο να προηγείται σταθερά με μια διαφορά 10 πόντων στο τελευταίο δεκάλεπτο. Οι Πειραιώτες κατάφεραν παράλληλα να κουράσουν τον αντίπαλο τους, χρησιμοποιώντας ένα σαφώς μεγαλύτερο rotation, που παραλίγο να μπερδευτεί από τα φάουλ που έκαναν νωρίς ο Μπράιαν Ντάνστον και ο Οθέλο Χάντερ, που όχι μόνο δεν έφθειραν τον Μπατιστα, αλλά του έκαναν και φάουλ στο επιθετικό ριμπαουντ, με αποτέλεσμα να μπουν οι ίδιοι σε πρόβλημα.

Από εκεί και πέρα ο Ολυμπιακός όταν κατάφερε να μετατρέψει σε πόντους τα αμαρκάριστα σουτ που έβρισκε (τα είχε σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού), κατάφερε να ξεφύγει. Στο πρώτο ημίχρονο οι "ερυθρόλευκοι" πλην του Ματ Λοτζέσκι είχε 1/13, ενώ στην επανάληψη ο Λαφαγιέτ, ο Μάντζαρης, ο Πέτγουεϊ και ο Σπανούλης βρήκαν στόχο από την περιφέρεια και έτσι η διαφορά αυξήθηκε.

Παράλληλα έχοντας βελτιώσει την άμυνα τους πάνω στον Μπατίστα, είχαν περιορίσει τις οργανωμένες επιθετικές επιλογές του Παναθηναϊκού, που δεν έχει τίποτα άλλο να παρουσιάσει, πέρα από ατομικές προσπάθειες. Όπως και έγινε.

Όσο για τον Βασίλη Σπανούλη, που αποτελεί σταθερά το κεντρικό πρόσωπο σε αυτές τις αναμετρήσεις; Ξεκίνησε το παιχνίδι όπως είχε τελειώσει τους περσινούς τελικούς: χωρίς διάθεση να τρυπήσει την άμυνα, κάνοντας δύο βιαστικά τρίποντα και δύο αβίαστα λάθη. Στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο, ήταν τελείως διαφορετικός. Ήταν ο "κανονικός" Σπανούλης σκοράροντας 10 πόντους και μοιράζοντας δύο ασίστ, σε ένα δεκάλεπτο που ο Ολυμπιακός σκόραρε 28 πόντους και δεν έκανε ούτε ένα λάθος (είχε 6 στο πρώτο ημίχρονο, όλα τους κλεψίματα του Παναθηναϊκού).

Στο τέταρτο δεκάλεπτο ξεκουράστηκε για να περάσει στο παρκέ στα κρίσιμα λεπτά. Δεν πήρε πάνω του κάποια φάση στο φινάλε, αλλά έχει κι αυτός ευθύνη για την αμυντική κατάρρευση τόσο στις φάσεις του Σλότερ, όσο και στην τελευταία κρίσιμη, με το φάουλ που δεν έγινε και το κάρφωμα του Μπατίστα.