Οι παρέες γράφουν ιστορία
Ο Γιάννης Σκόκας μιλάει για τη "μαγική συνταγή" της Εθνικής Ελλάδας που την έχει μετατρέψει σε μία από τις κορυφαίες δυνάμεις στον κόσμο τα τελευταία δέκα χρόνια.
Όποιος έχει ταξιδέψει έστω και μια φορά με την αποστολή της Εθνικής ποδοσφαίρου μπορεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους αυτή η ομάδα είναι επιτυχημένη.
Οι υπόλοιποι απλά προσπαθούν να εξηγήσουν με ποδοσφαιρικά κριτήρια πώς η Γαλανόλευκη κατορθώνει και παραμένει στην ελίτ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου επί μια δεκαετία. Γι’ αυτό και είναι δυσνόητη (ίσως και αχώνευτη) για ορισμένους η επιτυχία της σε εθνικό επίπεδο και η μετάλλαξή της σε… επίσημη αγαπημένη.
Αναζητώντας κανείς τη «μαγική συνταγή», αρχικά της ομάδας του Ρεχάγκελ και μετέπειτα του Σάντος, σε τακτικές, συστήματα και λοιπές ποδοσφαιρικές αναλύσεις, προφανώς χάνει τη βασική ουσία που έχει οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην πιο επιτυχημένη 12ετία του από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αυτή η ομάδα λοιπόν ξεχωρίζει διότι κατά κύριο λόγο είναι μια παρέα. Έστω κι αν κατά καιρούς υπήρξαν έριδες, αποχωρήσεις παικτών και μουρμούρες, η Εθνική από το 2002 και έπειτα ήταν και παραμένει ένα ωραίο παρεάκι για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές, που κάποτε βαριόντουσαν και σιχτίριζαν τις ημέρες που περνούσαν στη Γαλανόλευκη αλλά στη μετά Euro εποχή δίνουν μάχη για να κληθούν, ανυπομονούν για να παίξουν και απολαμβάνουν κάθε στιγμή στις περίπου δέκα ημέρες που διαρκούν οι υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων.
Related content
Βλέπεις το χαμόγελο και την ικανοποίηση στα πρόσωπα των διεθνών από την πρώτη ημέρα που συγκεντρώνονται, διαπιστώνεις τη δίψα για διάκριση μέσα από τις δυνατές προπονήσεις και την αυταπάρνηση στους αγώνες και οσφραίνεσαι μια ελαφρά μελαγχολία όταν φτάνει το τέλος του δεκαημέρου και καθένας παίρνει το δρόμο του για την ομάδα όπου αγωνίζεται.
Η Εθνική ποδοσφαίρου έπαψε πια να είναι μια αγγαρεία για τον έλληνα παίκτη κι αυτό πιθανότατα είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που αφήνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ρεχάγκελ, ο Σάντος και κυρίως οι ποδοσφαιριστές που την αγάπησαν και την μετέτρεψαν από δεύτερη επιλογή σε προτεραιότητα.
Οταν βλέπεις τον 36άρη πια Καραγκούνη και τον 34άρη Κατσουράνη να συνεχίζουν να δίνουν όλο τους το είναι για αυτή την ομάδα και να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά την πρόκριση λες και δεν έχουν πετύχει τίποτα άλλο στην καριέρα τους, αντιλαμβάνεσαι τι συμβολίζει πλέον η εθνική ποδοσφαίρου για τους έλληνες παίκτες, και κυρίως για εκείνη τη γενιά που πέτυχε το θαύμα της Πορτογαλίας.
Το ομαδικό πνεύμα, το πάθος, η ψυχή, η αυταπάρνηση και κυρίως η αγάπη για το εθνόσημο αποτελούν την κληρονομιά της παρέας του ’04, του Ζαγοράκη, του Δέλλα, του Νικοπολίδη, του Μπασινά, του Φύσσα και των υπολοίπων, και έχουν κάνει αυτή την ομάδα να ξεχωρίζει.
Και τούτα τα στοιχεία δεν πρέπει να χαθούν επ’ ουδενί, έστω κι αν δεν μας γοητεύει το ποδόσφαιρο που αποδίδει η Εθνική μας, έστω κι αν παίζουμε βαρετά, έστω κι αν ψάχνουμε πρωτίστως το μηδέν στην άμυνα, έστω κι αν δεν είμαστε φαντεζί, έστω και αν σκοράρουμε με το στανιό. Αρέσει δεν αρέσει, αυτοί είμαστε και έτσι έμαθαν να μας σέβονται και να μας φοβούνται όλοι οι αντίπαλοι.
Η διατήρηση λοιπόν του χαρακτήρα της Εθνικής, στη μετά Κάρα και Κατσούρ εποχή, που θα έρθει όπως φαίνεται αμέσως μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας, αποτελεί το μεγάλο μελλοντικό στοίχημα για τους αυριανούς αρχηγούς της Εθνικής, τον Σαλπιγγίδη, τον Σαμαρά, τον Τοροσίδη, τον Παπασταθόπουλο. Διότι έχω την αίσθηση ότι αν χαθεί το παρεΐστικο κλίμα που υπάρχει τώρα στις αποστολές, η Γαλανόλευκη θα επιστρέψει στα μίζερα προ 2002 χρόνια.
