Τελευταία διάκριση της Εθνική, ήταν το 2009. Τότε που ανεβήκαμε στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου, επί πολωνικού εδάφους, στο πλαίσιο του Eurobasket. Αν δεν σας βοηθά η μνήμη σας, επρόκειτο για διοργάνωση όπου εμφανίσαμε ομάδα έκτακτης ανάγκης (υπήρχαν σημαντικές απουσίες και πολλά νέα πρόσωπα) και ουδείς τόλμησε έστω να σκεφτεί το μετάλλιο. Πόσω μάλλον, να το ξεστομίσει.

Τι έγινε; Ο Κώστας Καϊμακόγλου έκανε το πρώτο εξαιρετικό τουρνουά, με τη φανέλα της Εθνικής και ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης έπαιξε για όσους ψηλούς δεν είχαμε (πάλι). Έγιναν και πολλά άλλα, στο δρόμο για το χάλκινο μετάλλιο. Ας μείνουμε ωστόσο, στην ουσία του πράγματος: η Εθνική εμφανίστηκε στη διοργάνωση, χωρίς κανένα "πρέπει", ξεπέρασε τον εαυτό της και ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Έκτοτε, η λέξη "μετάλλιο" προηγήθηκε κάθε εκκίνησης προετοιμασίας, τα χρόνια περνούσαν, τα πρόσωπα άλλαζαν, οι καταστάσεις όχι και διάκριση άλλη δεν προστέθηκε στο αν μη τι άλλο ιδιαίτερο "βιογραφικό" της "επίσημης αγαπημένης".

Πριν ταξιδέψουμε λοιπόν, για την Ισπανία και το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα ήταν χρήσιμο να ξέρουμε... πού πηγαίνουμε. Όχι που θα θέλαμε. Ας δούμε τρία-τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα του ποιοι είμαστε. Ή μάλλον, του ποιοι δεν είμαστε.

Είμαστε μεταξύ των πιο αθλητικών ομάδων της διοργάνωσης; Όχι. Μπορούμε όμως, να... go big που λένε και στο Αμέρικα (και το συνοδεύουν με το or go home). Εν προκειμένω, μπορούμε να δούμε τους Αντετοκούνμπο και Παπανικολάου στην ίδια πεντάδα, ενώ πάντα θα βοηθήσει η άμυνα ζώνης. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάτε αυτό που έχει πει πολλάκις ο Φώτης Κατσικάρης έως τώρα: πως οι Έλληνες παίκτες έχουν υψηλό IQ.

Είμαστε στη λίστα με τους έχοντες τα καλύτερα ποσοστά από το τρίποντο; Όχι. Αλλά μπορούμε να βρούμε καλά σουτ, μέσα από ρυθμό. Να δημιουργήσουμε, να πασάρουμε στον σωστό τον τύπο, την κατάλληλη στιγμή. Να καλύψουμε με ομαδική δουλειά, αυτήν την αδυναμία. Η άμυνα στο pick and roll θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση.

Είμαστε οι μετρ της άμυνας; Όχι. Δεν είμαστε οι καλύτεροι ούτε και σε αυτόν τον τομέα. Όπως είπε και ο Κατσικάρης, η δουλειά του ιδίου και των συνεργατών του είναι να βρίσκει την κατάλληλη πεντάδα που θα δίνει τη λύση στο κάθε πρόβλημα. Υπάρχει λοιπόν, λύση και για αυτό το θέμα, με την αυτοσυγκέντρωση και τις συνεργασίες να είναι must. Επίσης, η άμυνα ζώνης δεν έβλαψε ποτέ κανέναν -κυρίως όχι αυτόν που δεν έχει κάποιον ψηλό να πάει... ψηλά για άμυνα.

Είμαστε οι καλύτεροι ριμπάουντερ; Και πάλι όχι. Πώς θα καλύψουμε και αυτό; Με καλή ατομική άμυνα, ώστε να μην χρειαστεί να εκθέσουμε τους εαυτούς μας σε αλλαγές/περιστροφές που θα μας κάνουν ευάλωτους. Να υπάρχει ατομική ευθύνη.

Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, αλλά αυτά σας τα έχει εξηγήσει πολύ ωραία ο Στέφανος Τριαντάφυλλος .

Καταλάβατε ωστόσο, το θέμα: για κάθε πρόβλημα, υπάρχει και λύση. Δεν πρέπει να ξεχνάτε εν τω μεταξύ, πως σε τέτοια τουρνουά, μετρά ο δείκτης διάθεσης και το μέγεθος της ψυχής που καταθέτει ο καθένας στο παρκέ. Μαζί και το πόσο απερίσπαστος είναι για να αφοσιωθεί στη δουλειά του.

ΥΓ: Μεσσίας δεν υπάρχει. Ο Καλάθης θα βοηθήσει, αλλά δεν θα μας κάνει άλλη ομάδα. Ο Αντετοκούνμπο χαρακτηρίστηκε για συγκεκριμένους λόγους "Greek Freak", αλλά δεν πρέπει να ξεχνάτε πως η διαδρομή από τον Φιλαθλητικό, στο Μιλγουόκι και την Εθνική έγινε σε μόλις δυο σεζόν -και την παραμικρή σχέση έχει το ένα με το άλλο.

ΥΓ1: Όλοι θέλουν να παίζουν, αλλά σε πρώτη φάση δεν θα ήταν παράλογο ένα πιο κλειστό rotation, ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε πιο γρήγορα ομοιογένεια.