Απομένουν περίπου πέντε λεπτά για να τελειώσει ο αγώνας με την Εφές και ο Ολυμπιακός είναι στους 20 πόντους διαφορά, έχει αναγκάσει τους Τούρκους σε μόλις έξι πόντους στο δεύτερο δεκάλεπτο (και συνολικά στους 53 στο τέλος του ματς, ενώ η ομάδα του Μαχμουτί είχε στην επίθεση ένα μέσο όρο 79.1 πόντους μέχρι να φτάσει στο Φάληρο) και μια φωνή σκίζει τη γενικότερη (με κάποιες μικρές εξαιρέσεις παλμού και ψηγμάτων δύσκολης έδρας, όταν εμφανίστηκε στο τέλος του ημιχρόνου ένα τύμπανο) ησυχία και νωχελική ατμόσφαιρα του Ειρήνης και Φιλίας.

“ Ξύπναααα ρεεεε Μπαρτζώωωκα, βγάλε τον Πάουελ, μην κοιμάσαι, βγάλτον επιτέλους!” φωνάζει ένας φίλαθλος του Ολυμπιακού (που δεν καταλαβαίνει, ότι ο Πάουελ αν βγει επειδή έκανε δύο λάθη στο τρίτο του ματς, δεν θα βρει ποτέ τη θέση του στην ομάδα), για να γυρίσει στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο προς το διπλανό του, λέγοντας “ κοίτα τον ρε, πώς κάθεται, κοίτα τον... (σ.σ. τον Μπαρτζώκα)”. Μαζί με το “διπλανό” κοιτάζω κι εγώ και τι βλέπω;

Τον Μπαρτζώκα όρθιο, ιδρωμένο στο μεταξύ από τα 35 λεπτά που έχουν προηγηθεί, να ακουμπάει με το χέρι (όντως με κάπως στραβό το σώμα του, αλλά μάλλον γιατί είναι 2.04) στη διαφημιστική πινακίδα πίσω του και να συνομιλεί με τον Μίλαν Τόμιτς, προφανώς για κάποιο σύστημα και σίγουρα όχι για το αν θα φάνε μετά κάνα “βρώμικο” στο Μερακλή του Δέλτα Φαλήρου.

Ολυμπιακός - Αναντόλου Εφές 75-53

Και κάπου εκεί, καταλήγω στο εξής: δεν ξέρω, αν ο Μπαρτζώκας πιστεύει ότι το να έχει ικανοποιημένη τη γυναίκα του κάθε μέρα, είναι μια δύσκολη δουλειά (που είναι, εκτός αν διαφωνεί κανείς εδώ μέσα – με γυναίκα παρακαλώ, όχι single), πάντως το να πρέπει να ικανοποιήσει τον κόσμο του Ολυμπιακού με όλους τους πιθανούς τρόπους, ακόμη και με το αν θα κάτσει ή όχι σταυροπόδι, είναι μια εμπειρία που θα έχει να τη λέει στα εγγόνια του.

Γιατί, όταν τον Οκτώβριο, ο κόσμος του Ολυμπιακού είδε την ομάδα του, να χάνει με κατεβασμένα χέρια και ανοιχτά πόδια από την Εφές και τη Ζαλγκίρις, η αμφισβήτηση ήταν όχι απλά δεδομένη και αναμενόμενη, αλλά και ως ένα βαθμό δικαιολογημένη, αφού ο προπονητής πάντα παίρνει (είτε είναι δίκαιο, είτε άδικο) την ευθύνη. Όμως, με τους ερυθρόλευκους να μετράνε 3/3 σε Μιλάνο, Βιτόρια και παρά λίγους πόντους κάλυψη της διαφοράς κόντρα στην Εφές, την ομάδα να τρέχει πλέον πάνω και όχι δίπλα στις ράγες που η ίδια έβαλε πέρυσι και τον ορίζοντα να υπόσχεται καλύτερες μέρες και όχι να προμηνύει καταστροφές, το “ ξύπνα ρε Μπαρτζώωκα”, αν δεν είναι τουλάχιστον αποτέλεσμα άδικης κρίσης, είναι σίγουρα συνέπεια άσχετης κρίσης.

Highlights: Ολυμπιακός-Αναντολού Εφές 75-53

Ναι, θα ήταν καλύτερο για τον Ολυμπιακό να έχει και τη διαφορά απέναντι στην Εφές, αλλά ουσιαστικά είναι ήδη από πάνω της βαθμολογικά, μόνος του δεύτερος και αν κάνει διπλό στο Κάουνας, θα έχει προσφέρει ανατροπή επιπέδου Φίντσερ, ξεκινώντας από τον πάτο για να φτάσει στη κορυφή του ομίλου. Προσωπικά, ο κόσμος περισσότερο πιστεύω ζητούσε τη διαφορά, επειδή σε όλο το δεύτερο μέρος το ματς δεν είχε καν ενδιαφέρον (όπως στο Μιλάνο και τη Βιτόρια), αλλά με αυτή τη λογική γιατί να μην κέρδιζε ο Ολυμπιακός και με 60 πόντους, μπας και έπαιρνε και ρεβάνς για εκείνη την ήττα επί Καζλάουσκας;

Και προφανώς, ο Μπαρτζώκας και μαζί ο Ολυμπιακός δεν έχουν καταφέρει τίποτα ακόμη. Έφεραν την κατάσταση στα ίσια, η ομάδα βελτίωθηκε, οι παίκτες τρέχουν και παίζουν καλύτερα, αλλά οι στόχοι είναι μπροστά τους και όχι πίσω τους. Το τι θα φέρει η άνοιξη, είναι αυτό που θα μετρήσει στο τέλος και όχι το τι γίνεται τώρα που αρχίζει ο χειμώνας.

Εικόνες από τον αγώνα Ολυμπιακός-Αναντολού Εφές

Ωστόσο, το ότι οι καλές πεντάδες του Ολυμπιακού έχουν αρχίσει να σχηματίζονται (τρεις είναι επί της ουσίας, σε διαφορετικά σχήματα), η συννενόηση στην άμυνα ανεβαίνει επίπεδα και ότι παίκτες όπως ο Λο (που έκανε το καλύτερο φετινό παιχνίδι του) και ο Άντιτς (που άλλαξε τη ροή του ματς, όταν μπήκε αλλαγή στον Πρίντεζη, με τον Χάινς στο πλευρό του, ελέγχοντας ριμπάουντ και τη baseline που έμπαζε στις πρώτες άμυνες) μπαίνουν και αυτοί στο κόλπο και με το rotation να αποδίδει καρπούς, είναι όλα δείγματα σωστής λειτουργίας εντός και εκτός παρκέ, εντός και εκτός αποδυτηρίων.

Βέβαια, μέσα σε όλο αυτό το παζλ, ο Σπανούλης, ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης και ο Χάινς αποτελούν τους παίκτες κλειδιά, τα κομμάτια που ενώνουν το σύνολο, ο καθένας με το δικό του τρόπο και τη δική του συμβολή. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού διανύει την πιο ποιοτική σεζόν του, ο Παπανικολάου βγάζει ενέργεια που τη ζηλεύεις, ο Μάντζαρης είναι αυτή τη στιγμή ο πιο “σωστός” παίκτης της ομάδας και ο Χάινς είναι από άλλον πλανήτη, που αντί για αίμα, τα όντα εκεί έχουν μέσα τους κηροζίνη.

Μπαρτζώκας: "Κάναμε μία πειστική εμφάνιση"

Με όλα αυτά και άλλα που δεν φαίνονται στο γυμνό μάτι (τη δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις από τους παίκτες, το κλίμα που υπάρχει) ο Ολυμπιακός άλλαξε το κλίμα και αυτό είναι κάτι που μπορεί μόνο να τον βοηθήσει. Από την αμφισβήτηση, έχει περάσει στην υπερβολή του “διαστημικού μπάσκετ”, κάτι που όμως είναι το ίδιο επικίνδυνο και ίσως επιζήμιο με το πρώτο. Δεν υπάρχει κανένα διαστημικό μπάσκετ ή ακόμη και αν κάποιες στιγμές, σε κάποιες περιφορές της μπάλας, εμφανίζεται, από μόνο του δεν φτάνει για να οδηγήσει τους ερυθρόλευκους στην επίτευξη των στόχων τους. Το πώς θα κρατήσουν χαμηλά το κεφάλι μετά τις νίκες και ψηλά το κεφάλι μετά τις ήττες, είναι η νοοτροπία που θα κάνει τη συγκεκριμένη ομάδα, να ανέβει ακόμη ένα επίπεδο σε σχέση με πέρυσι.

Και αυτό το επίπεδο, δεν είναι απαραίτητα η κατάκτηση, πάλι, της Ευρωλίγκας λες και είναι η Γιουγκοπλάστικα (γιατί δεν είναι), αλλά το κτίσιμο μιας ομάδας που θα έχει τέτοια διάρκεια στο απώτερο μέλλον, που θα οδηγήσει σε επιτυχίες και ωραίο μπάσκετ, ίσως και σε γεμάτο γήπεδο. Ναι, αυτό το τελευταίο το σημειώνω, γιατί παρότι οι 5.500 είναι αρκετοί για τα δεδομένα των ελληνικών γηπέδων, δεν φτάνουν για τα στάνταρ της Ευρωλίγκας που θέλει ένα μέσο όρο των 8.000 για να θεωρεί τις ομάδες που συμμετέχουν, αντάξιες της διοργάνωσης. Ο Ολυμπιακός, παραδόξως πάντως, δεν έχει κερδίσει τον κόσμο του, παρά τα δύο περυσινά τρόπαια.

Παπανικολάου: "Ο Ολυμπιακός παίζει πάντα για τη νίκη"

Μπορεί να τον έχει ηρεμήσει, να τον έχει ξεδιψάσει, αλλά δεν τον έχει κερδίσει. Αυτό φαίνεται και από την ανυπομονησία και την αλλαγή συναισθημάτων κάθε φορά που έρχεται μια απρόσμενη ήττα ή μια εντυπωσιακή νίκη, αλλά και από το κλίμα μέσα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, που όσο πάει και γίνεται πιο “φιλικό” προς το περιβάλλον. Και δεν μιλάμε, ότι χρειάζονται πέτρες, ξύλο και νταβαντούρια, αλλά ρυθμός, παλμός και η έννοια της έδρας, αυτή που αναζητεί εδώ και χρόνια το συγκεκριμένο γήπεδο, σε όλα τα ματς πλην αυτών με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.

Ο αγώνας με την Εφές, ήταν ο τελευταίος σε αυτή τη φάση που θα μπορούσαν να δουν οι παίκτες ένα γεμάτο ή πιο ζεστό Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, για να αισθανθούν κι αυτοί ότι βρίσκονται σπίτι τους και ότι σε αυτό είναι πάντα πιο βολικό και ασφαλές (και όχι πιο αγχωτικό) να παίζουν. Όμως, ίσως χρειάζεται να περιμένουμε λίγο, γιατί τελικά θα υπάρξουν και άλλοι αγώνες, αυτοί στο Top-16, που ο Ολυμπιακός, οι παίκτες και ο Μπαρτζώκας κινδεύναν να χάσουν.

Last month…