Το πόσος καιρός πέρασε, για να νικήσει ο Ολυμπιακός εκτός έδρας σε τελικούς τον Παναθηναϊκό, μπορείς να το μετρήσεις σε χρόνια, σε μήνες, σε μέρες, σε εκατομμύρια και μπάτζετ, σε ομάδες που άλλαξαν, σε προπονητές που ήρθαν και έφυγαν, σε παίκτες που δεν θυμάσαι καλά το πρόσωπο τους, σε επεισόδια, σε κεκλεισμένων των θυρών ντέρμπι, σε διαιτητές που βρέθηκαν στο στόχαστρο, σε οτιδήποτε μπορείς να συνδέσεις με αυτό το ζευγάρι που από τη δεκαετία του 90, αποτελεί το βασικό πόλο έλξης του ελληνικού μπάσκετ (με κάτι εξαιρέσεις και εκλάμψεις, τύπου Μαρούσι ή ΠΑΟΚ για μια-δυο χρονιές).

Είναι λοιπόν αναμενόμενο και φυσιολογικό, να μην είναι κάτι σύνηθες ή εύκολα αποδεκτό ένα διπλό του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Όχι μόνο από προέδρους (όπου στην τελική δεν είναι και η πρώτη φορά που μας απασχολεί ένας παράγοντας με δηλώσεις του, μην το παίζουμε δηλαδή ξαφνικά συντηρητικοί και σοκαρισμένοι από τις ύβρεις), αλλά ακόμη και από παίκτες που έμαθαν σε όλη την καριέρα τους ότι αυτοί είναι τα απόλυτα αφεντικά (οπότε ναι, θα παίξουν και 48 λεπτά αν χρειαστεί – μην απορείτε δηλαδή για τις αντοχές του Διαμαντίδη, ψυχολογικές είναι, όχι σωματικές). Εδώ, ακόμη και εκφωνητές δεν είναι εύκολο να αποδεχθούν μια εντός έδρας ήττα του Παναθηναϊκού σε τελικούς. Όπου θεωρητικά, θα έπρεπε να είναι αντικειμενικοί.

Περιμένουμε, συνεπώς, από ανθρώπους της ομάδας που χάνει, να είναι ψύχραιμοι; Με συγχωρείτε, αλλά δεν έχω σοκαριστεί από τα χθεσινά. Έχω δει χειρότερα, έχουν γίνει χειρότερα και μάλιστα με πιο σοβαρές αφορμές, όχι με το πόσους χωράει ή πρέπει να έχει ο πάγκος μιας ομάδας. Εδώ, ο Ντιέγκο Σιμεόνε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν άντεξε άλλο τα κοστούμια και τη βιτρίνα του προπονητή και είπε για 1-2 λεπτά να το ρίξει έξω και να θυμηθεί τον πραγματικό εαυτό του. Δεν είναι εύκολη η ήττα, όταν μάλιστα δεν την έχεις συνηθίσει. Προφανώς, ο Παναθηναϊκός έχει γνωρίσει ήττες, αποκλεισμούς στην Ευρωλίγκα, ακόμη και απώλεια τίτλου πρόπερσι από τον Ολυμπιακό. Όμως, είναι αλλιώς να πέφτει το σπίτι σου, που τόσα χρόνια δεν έχει υποστεί ούτε ρωγμή από τον αιώνιο αντίπαλο.

Ωστόσο, για να αντιληφθούμε το λόγο για τον οποίο έγινε, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε, όσοι μπορούμε τουλάχιστον, για ποιο λόγο ως τώρα δεν κέρδιζε ο Ολυμπιακός εκεί. Πολύ απλά, γιατί τις περισσότερες φορές ο Παναθηναϊκός είχε καλύτερη ομάδα, καλύτερο προπονητή, καλύτερους παίκτες, περισσότερη εμπειρία, χαρακτήρα, βασικό κορμό, ψυχολογία, είχε τον αέρα των αναμετρήσεων. Ναι, ακόμη και αν υπάρχουν βραδιές και σειρές τελικών, όπου ο Ολυμπιακός θα είχε το δικαίωμα να φτάσει μέχρι και στον Άρειο Πάγο για διάφορες διαιτητικές αποφάσεις ή διαιτητικούς χειρισμούς, το τελικό πρόσημο, η μεγάλη εικόνα των αναμετρήσεων όλων αυτών των ετών, δείχνει ότι στο μπάσκετ τουλάχιστον ο καλύτερος κερδίζει. Δεν ξέρω αν κερδίζει πάντα, αλλά σίγουρα κερδίζει τις περισσότερες φορές. Ή αυτές που πρέπει.

Ομοίως, φέτος, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Ακόμη και αν την Κυριακή μπει στο παρκέ του ΣΕΦ με όλα τα σύνδρομα και τα κόμπλεξ του κόσμου και χάσει, πάλι θα θεωρώ ότι είναι/έχει καλύτερη ομάδα. Πιο σωστά δομημένη όσον αφορά το ρόστερ της, με καλύτερους γκαρντ που παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο (αν δεν το πιστεύετε, δείτε πάλι το παρελθόν και το πού υπερείχε κυρίως ο Παναθηναϊκός έναντι του Ολυμπιακού), έχει πιο έμπειρο προπονητή, αφού ο Μπαρτζώκας πλέον μετράει δύο χρόνια στον πάγκο των ερυθρόλευκων, έχει κατακτήσει μια Ευρωλίγκα, ενώ ο Αλβέρτης είναι στην αρχή της καριέρας του, έχει καλύτερους Έλληνες παίκτες (και οι Έλληνες είναι πολύτιμοι στα ντέρμπι) και αν δεν κάνουν όλα αυτά τίποτα ως επιχειρηματολογία, αυτές τις τελευταίες 5 εβδομάδες, μετά τον αποκλεισμό και των δύο ομάδων από το Φάιναλ Φορ, ο Ολυμπιακός είναι σε καλύτερη φυσική και (φαινομενικά) πνευματική κατάσταση.

Συμπερασματικά, λοιπόν, σε τρεις αγώνες στο ΟΑΚΑ (αν η σειρά πήγαινε ή πάει σε πέντε ματς) ο Ολυμπιακός θα έριχνε έστω μια φορά στο ρινγκ τον Παναθηναϊκό. Τώρα, αν αυτή η μία φορά φτάνει για να πάρουν το πρωτάθλημα οι ερυθρόλευκοι, η θεωρία λέει ναι, αλλά την Κυριακή έχει αγώνα και ο Παναθηναϊκός δεν θα πάει για πλάκα στο ΣΕΦ. Ποτέ δεν πήγε με κατεβασμένα χέρια, γιατί να το κάνει τώρα; Οπότε, ο Ολυμπιακός δεν έχει καθαρίσει κανένα τίτλο, κανένα πρωτάθλημα και δεν έχει το δικαίωμα να χαλαρώσει, γιατί έχει διαπράξει όλες τις μπασκετικές αυτοκτονίες που υπάρχουν και είναι πάντα επιρρεπής στο να το κάνει ξανά.

Ακόμη 40 λεπτά είναι για τον Μπαρτζώκα και τους παίκτες του, ώστε μετά να δουν τι έκαναν, τι έχασαν και τι κέρδισαν από τη σεζόν που κλείνει. Δεν θα κάνουμε τώρα απολογισμό για τον Ολυμπιακό, αν ήταν επιτυχημένη, καλή ή κακή η χρονιά. Αυτά μπορούν να περιμένουν καμιά εβδομάδα ακόμη. Για την ώρα προέχει, να επικρατήσει η ηρεμία και η λογική. Η πρώτη λέει “υπάρχει ένα ματς ακόμη”, η δεύτερη λέει “στο μπάσκετ συνήθως κερδίζει ο καλύτερος”.

Υ.Γ. Σκέφτηκα να αφήσω και τα ντέρμπι και τις δηλώσεις και τους τελικούς και τα επόμενα ματς και να κάτσω να γράψω για τον Μάρντι Κόλινς. Δεν το έκανα, γιατί είναι κρίμα να γραφτούν μόνο 600-700 λέξεις για αυτόν τον τύπο. Θα πάρω λίγο το χρόνο μου και θα βάλω τον Κώλινς μου κάτω, να γράψω αυτά που πρέπει.