Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, ενώπιον κάμερας οι δημοσιογράφοι χρειάζονται το χρόνο τους, πριν καταλήξουν στο ποιος είναι ο κατάλληλος τίτλος για όσα έχει πει. Δεν είναι δηλαδή, από εκείνους που οι απαντήσεις του περιορίζονται στη μια πρόταση -την όποια τυχαίνει να "τραβήξουν" από τη λίστα των cliché. Ο Vladan Milojević είναι γνήσιο τέκνο της σερβικής σχολής. Αυτής που έχει τους δικούς της τρόπους να προσφέρει κίνητρα στους παίκτες -ακόμα και αν αυτοί οι τρόποι για πολλούς είναι... λίγο απότομοι ή απολυταρχικοί. Αν του κάνεις μια ερώτηση, θα σου απαντήσει ειλικρινά, θα σου πει ό,τι σκέφτεται. Και σε όποιον αρέσει. Όσο τα αποτελέσματα είναι με το μέρος του (το 2/2 στην εκκίνηση της φετινής Super League), προφανώς και θα αρέσει σε όλους. Τουλάχιστον, δημοσίως.

Ενδεχομένως να ήταν και ο βουνίσιος αέρας που εισέπνευσε στα πρώτα της ζωής του, ο καθαρός αέρας της πόλης Aranđelovac, στην οποία γεννήθηκε (9/3/1970) και βρίσκεται στους πρόποδες των Bukulja και Venčac (75 χιλιόμετρα μακριά από το Βελιγράδι) που προσδιόρισε αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα του. Εκεί ανακάλυψε και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Τη συνδύασε με αυτή για τον Ερυθρό Αστέρα και έγινε μέλος της ακαδημίας. Έκανε όλη τη διαδρομή στα τμήματα υποδομής, αλλά συμβόλαιο δεν του έδωσαν. Αυτοί. Του έδωσαν άλλοι.

Οι της FK Bečej, ομάδα με έδρα στη Vojvodina, του πρόσφερε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο το 1989, οπότε έπαιζε ακόμα στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Ο νεαρός αμυντικός προφανώς και έκανε κάτι καλά, για να τον ζητήσουν από την FK Radnički το 1990. Σημειωτέον, εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του (αργότερα απέκτησαν δυο παιδιά -ο γιος του φοιτά σε αθλητικό σχολείο και παίζει στις ακαδημίες της Čukarički) και μαζί έκαναν άλλη μια μετακόμιση, αυτή τη φορά πήγε στην πρωτεύουσα και έμεινε εκεί τρία χρόνια.

Ενδεχομένως να έμενε και άλλα, αν δεν τον καλούσε ο Dragan Kokotović να δώσει μια χείρα βοηθείας, όταν ο Σέρβος κόουτς ανέλαβε τον ΠΑΣ Γιάννενα, το καλοκαίρι του 1993 με στόχο την επιστροφή στην ελίτ των πρωταθλημάτων. Μαζί με τον Milojevic, είχε φέρει και το έτερον του ήμισυ στη FK Radnički, τον Zdenko Muf. Στο video που ακολουθεί, ο Milojevic είναι με τον αριθμό "5" και ο Muf με το "7" και αγωνίζονται επί σερβικού εδάφους, εναντίον της Voivodina.

Όπως έγραφαν τα ελληνικά μέσα της εποχής "οι δυο Σέρβοι έδειξαν να βρίσκονται με κλειστά μάτια", από την πρώτη συνύπαρξη τους: το φιλικό με τον ΑΟ Βελισσαρίου που είχε λήξει 5-0. Στις πέντε πρώτες αγωνιστικές της Β' Εθνικής, ο Muf μέτρησε ισάριθμα τέρματα. Μέχρι την 7η, τα είχε κάνει 12. Ο Milojevic είχε συμμετοχή, στην συντριπτική πλειοψηφία αυτών των τερμάτων, αλλά και όσων άλλων ήλθαν έως το τέλος της σεζόν (29 στο σύνολο).

Όταν ο μισός ΠΑΣ πήγε στην Καλαμάτα

Το Φλεβάρη του 1994, ο Σταύρος Παπαδόπουλος, ο άνθρωπος που πήρε την Καλαμάτα από το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και την οδήγησε στην Α' Εθνική, έκρινε ότι ο Kokotović είναι ο προπονητής που χρειάζεται η "Μαύρη Θύελλα", για να φτάσει στην κορυφαία κατηγορία. Όταν τον πήρε (ο Σέρβος είχε παραιτηθεί, εξηγώντας πως η αιτία ήταν ότι δεν είχε πάρει τα δεδουλευμένα, για μήνες), οι φήμες που ήθελαν τη συμφωνία να αφορά και τους Milojevic και Muf οργίαζαν. Επιβεβαιώθηκαν κάποιους μήνες αργότερα, έναντι παχυλού ποσού, για να γίνει... μια μικρή επανάσταση στα Γιάννενα, που είχε στο επίκεντρο τον πρόεδρο του ΠΑΣ, Κώστα Χρηστίδη -το "κατηγορώ" αφορούσε το γιατί άφησε να γίνει αυτή η έξοδος. Από την ανοιχτή πόρτα, τον Δεκέμβρη πέρασαν και οι Τζούμπα και Μπελά -είχαν λήξει τα συμβόλαια τους-, για να προστεθεί το καλοκαίρι του 1995 και ο Μπλέτσας. Ναι, ο μισός ΠΑΣ είχε πάει στην Καλαμάτα.

Μπορείς να φανταστείς τι έγινε στις 18/12 του 1994, οπότε τα Γιάννενα φιλοξένησαν την Καλαμάτα. Αν όχι, να σου πω ότι δεν είχε μείνει άδειο καρεκλάκι, σε κάθε επαφή με την μπάλα οι Σέρβοι άκουγαν τα εξ αμάξης, ενώ είχαν κυκλοφορήσει και χαρτονομίσματα με τα κεφάλια των παικτών. Ο αστικός μύθος θέλει την οργή να "ξεθύμανε", όταν ο Παπαδόπουλος βοήθησε τον ΠΑΣ, για να βγει από τον οικονομικό σκόπελο στον οποίο είχε βρεθεί.

Εν πάση περιπτώσει, στην πρώτη του χρονιά στην μεσσηνιακή ομάδα, το δίδυμο πρόσφερε γκολ και θέαμα, όπως οδηγούσε την ομάδα στην άνοδο και την μεσσηνιακή πόλη σε εκδηλώσεις γιορτής. Λίγους μήνες αργότερα, μετά την 9η αγωνιστική στην Α' Εθνική, η διοίκηση ειδοποίησε τον Muf να βρει αλλού δουλειά -είχε αρκεστεί σε 3 γκολ-, ο κόσμος εξερράγη εναντίον της διοίκησης (ήταν ο αγαπημένος του παίκτης), οι Milojevic και Kokotović κάθε άλλο παρά αμέτοχοι έμειναν -ήταν και απλήρωτοι- και ήλθε το τέλος της συνεργασίας. Και πού πήγαν; Για λίγο στον ΠΑΣ και μετά χώρισαν οι δρόμοι τους!

ΔEN ΞΕΧΑΣΕ ΠΟΤΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Το δίδυμο της επιτυχίας επικοινωνεί έκτοτε σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπως διαβεβαίωσε ο Milojevic το καλοκαίρι του 2015, μέσω της ιστοσελίδας sportsioannina.gr, όπου μίλησε με αφορμή τη βράβευση από τον ΠΑΣ. Είπε ότι " έχουμε καθημερινή επικοινωνία με τον Zdenko", πριν αποκαλύψει πως δεν έχει ξεχάσει τα ελληνικά του " καθώς φροντίζω να τα εξασκώ, σε συζητήσεις με Έλληνες φίλους".

Τον είχαν ρωτήσει αν θα ενδιαφερόταν να καθίσει στον πάγκο των Ιωαννίνων. Είχε πει ότι " τα αγαπώ τα Ιωάννινα και τον ΠΑΣ. Είναι κομμάτι της ζωής μου. Σαφώς και θα με ενδιέφερε παρότι είναι αρκετά δύσκολο να φύγω από εδώ". Όπου εδώ ήταν η σερβική Čukarički. Και γιατί δεν μπορούσε να φύγει; " Έχουμε ένα πλάνο με τον πρόεδρο και είμαι ήδη τέσσερα χρόνια στην ομάδα. Έχω συμβόλαιο με τον σύλλογο. Μάλιστα βρέθηκα στους διεκδικητές για να αναλάβω την εθνική Σερβίας ωστόσο δεν προχώρησε καθώς δεν μπορούσα να αποχωρήσω από τον σύλλογο μου". Τελικά αποχώρησε, αλλά αυτά θα τα πούμε στην πορεία. Πάμε πίσω στο 1996, οπότε ο πρωταγωνιστής της σημερινής μας ιστορίας επέστρεψε στον Ερυθρό Αστέρα, για να φύγει εκ νέου με προορισμό την Ελλάδα. Αυτή τη φορά για τον Απόλλωνα Αθηνών. Φόρεσε τη φανέλα σε 29 ματς (όλες ως μέλος της βασικής ενδεκάδας), σκόραρε 3 φορές και είδε 6 κίτρινες κάρτες, πριν αλλάξει εκπρόσωπο και τελικά τύχη! Ή αυτό σκέφτηκαν όσοι είδαν πού υπέγραψε.

Ο πρώτος ξένος στόπερ του Παναθηναϊκού

Στις 28/6 του 1997 "έκλεισε" το deal με τον Παναθηναϊκό, για τρία χρόνια και 150 εκατ. δραχμές. Ήταν η τρίτη μεταγραφή του καλοκαιριού για τον Βασίλη Δανιήλ, μετά τους Νορβηγούς Erik Mykland και Frank Strandli. Ήταν αυτός που ολοκλήρωσε τις μεταγραφές ξένων παικτών, στην απαρχή της μεταγραφικής περιόδου. Ήταν και κάτι ακόμα: ο πρώτος ξένος στόπερ των "πρασίνων". Για την ακρίβεια, είχε έλθει ως στόπερ, αν και ήταν αμυντικός χαφ. Από τους πρώτους μήνες τους στον ΠΑΟ ήταν γνωστός και ως "σοφιστικέ τύπος". Χαρακτηρισμός που αφορούσε μεν, το παρουσιαστικό του (και τα "ψαγμένα" γυαλιά του), αλλά και το πόσο καλά διάβαζε το παιχνίδι.

Στην πρώτη του σεζόν, έχασε μόλις τρία ματς, ξεκίνησε όλα τα άλλα και μέτρησε 1 γκολ, 7 κίτρινες και 2 κόκκινες. Στη δεύτερη έζησε και την εμπειρία του Champions League και μάλιστα, τέσσερις φορές, εκ των οποίων τις δύο, στα ματς με την Arsenal, ως center back. Έβαλε τέσσερα γκολ, όλα στην Α' Εθνική και αντίκρισε πέντε φορές την κίτρινη κάρτα. Στην τρίτη χρονιά (1999-2000), δεν μπήκε στο ρόστερ του UEFA Cup και περιορίστηκε στις 9 συμμετοχές, στην ελληνική λίγκα -13 φορές δεν σηκώθηκε από τον πάγκο. Εξυπακούεται πως υπήρχαν λόγοι, που αφορούσαν την εν γένει συμπεριφορά του, αλλά και αυτή εντός των τεσσάρων γραμμών. Δεν ήταν χαρούμενος, είχε ζητήσει να φύγει και ο Άγγελος Φιλιππίδης σεβάστηκε την επιθυμία του και τον αποδέσμευσε στις 20/6 του 2000.

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΓΚΟΛ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ

Έκανε άλλη μια μετακόμιση: πήγε στη Θεσσαλονίκη. Αρχικά είχε γραφτεί πως η φανέλα που θα φορούσε, θα ήταν ασπρόμαυρη, με τις πληροφορίες να τον θέλουν να 'χει συμφωνήσει με τον πρόεδρο του συλλόγου, Γιώργο Καλύβα. Υπογραφή στα συμβόλαια όμως, δεν μπήκε ποτέ και τελικά ανακοινώθηκε από τον Ηρακλή, όπου πέρασε την επόμενη τριετία. Την πρώτη χρονιά ήταν center back και μετείχε σε 27 ματς του πρωταθλήματος, ενώ είχε και 4 συμμετοχές στα προκριματικά του UEFA Cup.

Σκόραρε μόλις ένα γκολ, στις 25/2 του 2001... στα δίχτυα του Πανιωνίου και ηγήθηκε της πορείας έως την διασφάλιση της παρουσίας στο κύπελλο UEFA, με την παρέα του να μένει εκτός από την Ανόρθωση. Αυτή την αγωνιστική περίοδο άρχισε να εμφανίζεται και ως δεξί μπακ και σε 20 συμμετοχές (συνολικά) έβαλε δυο γκολ και είδε έξι την κίτρινη κάρτα. Τη σεζόν 2003-04 ήταν μέλος της ομάδας που νίκησε στην Τούμπα (στις 9/3 του 2003), ανήμερα μάλιστα των γενεθλίων του.

Θυμάται την κάθε στιγμή, ακόμα και σήμερα. "Είχε πιάσει πέναλτι ο Χαλκιάς και αμέσως μετά ο Φονφόκα σκόραρε το γκολ που μας έδωσε τη νίκη. Πριν το ματς, ένεκα των γενεθλίων μου, οι συμπαίκτες μου με ρωτήσουν πού θα γιορτάσουμε. Τους είχα πει "κερδίστε και αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο"! Ήταν πολύ καλά παιδιά, όλοι τους. Είχαμε απίστευτο κλίμα στα αποδυτήρια, με το δάσκαλο Γκέραρντ". Αυτή ήταν η τελευταία επιτυχία των "κυανόλευκων" στην έδρα του "Δικεφάλου του Βορρά", πριν έλθει αυτή της 14ης Φεβρουαρίου του 2016. Έγραψε τον επίλογο της αγωνιστικής του καριέρας στον Ακράτητο, με τον οποίον έδωσε 9 ματς (είχε 1 γκολ) τη σεζόν 2003-04. Το σώμα του, του έλεγε ξεκάθαρα πως έπρεπε να σταματήσει να παίζει. Το μυαλό του άρχισε να σκέφτεται τι άλλο μπορούσε να κάνει για να μείνει στο ποδόσφαιρο.

Κατέληξε στο ότι η επόμενη καριέρα του θα ήταν αυτή του προπονητή. Γύρισε στην πατρίδα του, βρήκε τη σχολή που ταίριαζε στα "θέλω" του και μετά αποδέχθηκε την πρόταση που του έκανε ο Ηρακλής (τον Φλεβάρη του 2008) να αναλάβει τα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Σιγά μην έλεγε όχι. Η ειδικότητα του ήταν ο τομέας της ατομικής βελτίωσης, επίλεκτων ποδοσφαιριστών από όλα τα τμήματα με προορισμό την πρώτη ομάδα. Έχοντας αποκτήσει μια πρώτη εμπειρία, συμφώνησε να επιστρέψει -πάλι- στον Red Star και να αναλάβει τους Νέους. "Μαζί τους κέρδισα το πρώτο μου τρόπαιο και ήταν αυτό που κρατώ πιο κοντά στην καρδιά μου, μαζί με τα ρεκόρ που είχαμε επιτύχει. Νικήσαμε δυο φορές την Partizan και τερματίσαμε με 13 βαθμούς διαφορά από αυτήν την ομάδα". Απήλαυσε κάθε φάση της διαδικασίας, ώσπου η Javor του πρόσφερε την πρόκληση να γίνει πρώτος προπονητής, τον Ιούλιο του 2011. Στις 26/9, έπειτα από 6 ματς (2 νίκες και 4 ήττες), αποτέλεσε παρελθόν.

Δεν είχαν νερό και τους "έβγαλε" Europa League

Η FK Čukarički είχε ως μεγαλύτερη επιτυχία την πρόκριση στο Intertoto, του 1997, μέχρι που στις 17/4 του 2012 απέκτησε νέο ιδιοκτήτη (το αφεντικό μεγάλης κατασκευαστικής και ακόμα μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας, στη Σερβία) και έγινε ο πρώτος επαγγελματικός ποδοσφαιρικός σύλλογος της χώρας που ιδιωτικοποιήθηκε, στην ιστορία του σπορ στο συγκεκριμένο έθνος. Ο προπονητής που κλήθηκε να δείξει το δρόμο προς την επιτυχία, ήταν ο Milojevic. Ανακοινώθηκε την 1η Ιουλίου του 2012 και έμεινε στον ίδιο πάγκο, έως τις 2 Οκτωβρίου του 2015. Εκεί ξεκίνησε να δίνει και τα ρεσιτάλ στις συνεντεύξεις Τύπου. Εκεί είχε παίκτες, του τύπου Aleksandar Kolarov, ο οποίος θεωρείται έως σήμερα ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής που έπαιξε ποτέ στο σωματείο.

Η σφαγή του σερβικού ποδοσφαίρου

Στην πρώτη του χρονιά, την αγωνιστική περίοδο 2012-13, εξασφάλισε την άνοδο στην Super Liga, καθώς με ρεκόρ 19 νίκες, 10 ισοπαλίες και 5 ήττες τερμάτισε στη 2η θέση της κατάταξης. Από νεοφώτιστη η Čukarički βρέθηκε στην 5η θέση της πρώτης τη τάξει διοργάνωσης, με 12 νίκες, 10 ήττες και 8 ισοπαλίες. Τον Απρίλιο του 2014 είχε χαρακτηρίσει τη σερβική λίγκα "απάτη", έπειτα από την ήττα από τη Vozdovac, για την 25η αγωνιστική. "Ήλθα στη συνέντευξη Τύπου από σεβασμό για τα media και τον συνάδελφο μου, Milnkovic. Δεν θέλω να μιλήσω για το ματς, δεν θέλω να μιλήσω για τη "σφαγή" του σερβικού ποδοσφαίρου. Και μόνο αυτό που είπα τώρα, θα μου στοιχίσει".

Τη σεζόν 2014-15 η ομάδα του βρέθηκε στην τρίτη θέση (πίσω από την Partizan και τον Red Star, ομάδες που νίκησε η Čukarički -για πρώτη φορά στην ιστορία του οργανισμού), στο τέλος της χρονιάς, με ρεκόρ 16 νίκες, 5 ήττες και 9 ισοπαλίες, ενώ είχε κατακτήσει και το μοναδικό τρόπαιο -μέχρι σήμερα: το εθνικό κύπελλο. Μεταξύ των best of όσων είχε πει, ήταν το "θα ήθελα να παίζω συνέχεια "ντέρμπι αιωνίων". Αν μπορούσα να διαλέξω, θα ήθελα να αντιμετωπίζω κάθε αγωνιστική τον Red Star ή την Partizan , σε γεμάτα γήπεδα. Υπάρχει κάτι καλύτερο για έναν παίκτη ή προπονητή;". Παρεμπιπτόντως, όπως είχε αποκαλύψει εκείνη την περίοδο είχε δεχθεί το ενδιαφέρον ελληνικών ομάδων. "Είχα κάποιες προτάσεις, αλλά δεν άφησε ο πρόεδρος γιατί είχα τρία χρόνια συμβόλαιο και άλλο ένα τώρα. Σίγουρα η Ελλάδα μου άρεσε και θέλω πάρα πολύ να έρθω να δουλέψω, απλά δεν μπορώ να αφήσω τώρα κάποια πράγματα εδώ".

Η νέα, μεγαλύτερη, πρόκληση

Ο Milojevic ήταν ο προπονητής που οδήγησε την ομάδα στην πρώτη εμφάνιση στα προκριματικά του Europa League (2014-15), για να τις κάνει δύο τη σεζόν 2015-16, όταν πρόλαβε να κοουτσάρει 12 ματς πριν ενημερώσει ότι είναι έτοιμος για μια νέα πρόκληση: αυτήν της Ομόνοιας. Στις 2/10 είχε εξηγήσει πως το ματς με την Partizan θα ήταν το τελευταίο του, στον πάγκο της Čukarički. Είχε πει και ότι "η απόφαση να φύγω είναι δική μου και θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη του συλλόγου, για την όμορφη εμπειρία που μου πρόσφεραν. Κατ' αρχάς, ενημέρωσα τους παίκτες. Τους είπα πως είμαι υπερήφανος για εκείνους. Λίγοι πίστεψαν σε εμάς, όταν ξεκινήσαμε αυτήν την προσπάθεια πριν τέσσερα χρόνια. Τότε που δεν είχαμε νερό και ηλεκτρικό, μεταξύ άλλων. Παρ' όλα αυτά, φτάσαμε σε ιστορικές επιτυχίες. Ήλθε η ώρα ο καθένας να τραβήξει το δρόμο του. Ζω από το ποδόσφαιρο και θα συνεχίσω να δουλεύω, να εκπαιδεύομαι για αυτό που αγαπώ να κάνω". Ομολόγησε πως είχε επαφές με άλλες ομάδες και ξεκαθάρισε ότι "θα συνεχίσω την καριέρα μου, εκτός Σερβίας".

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΜΟΙΡΑ

Είχε ήδη γίνει ένα από τα πρόσωπα που απασχολούσαν -και- την ελληνική επικαιρότητα. Ο λόγος ήταν πολύ συγκεκριμένος. Αν και εδώ που τα λέμε, το πράσινο χρώμα τον συνόδευσε από τον Αύγουστο του 2015 έως και την ημέρα που κάθισε στον πάγκο του Πανιωνίου. Όχι, να σου εξηγήσω να δεις ότι έχω δίκιο. Πριν τα αλήστου μνήμης ματς του Παναθηναϊκού με την FK Qabala, ήταν ο απόλυτος προορισμός για όλους τους συντάκτες που ήθελαν να γράψουν κάτι σχετικό με την άγνωστη αντίπαλο της ελληνικής ομάδας. Βλέπεις, για να βρεθεί μπροστά στους "πράσινους" η εκπρόσωπος του Αζερμπαϊτζάν, είχε περάσει πάνω από την Čukarički. Αυτός ο αποκλεισμός ήταν ο λόγος που έπαψε να νιώθει όπως ένιωθε για το σύλλογο που έκανε την καλύτερη δουλειά ως κόουτς.

Όπως είχε δηλώσει στα σερβικά μέσα "τη μια μέρα είσαι Θεός και τα media γράφουν παραμύθια για εσένα και την επομένη είσαι άσχετος". Στο πρώτο -εντός έδρας- ματς, η ομάδα του είχε νικήσει 1-0. Στο δεύτερο, έχασε 2-0 και εκείνος σχολίασε "κερδίζεις παιχνίδια, αν δεν "δίνεις" γκολ. Δεν επιτρέπονται τα εγκλήματα και δη από επαγγελματίες ή τουλάχιστον από παίκτες που θέλουν να χαρακτηρίζονται ως επαγγελματίες. Όπως είπα στους ποδοσφαιριστές μου, στο ημίχρονο, τίποτα δεν σου χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Πρέπει να διεκδικείς ό,τι θες να ζήσεις, κάτι που ισχύει γενικά στη ζωή. Όλα τα δέχομαι, εκτός από την αδιαφορία. Πρέπει διαρκώς να 'χεις κίνητρο. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για τις ομάδες που θέλουν να λέγονται σοβαρές".

Η δεύτερη φορά που ακούσαμε το όνομα του στην Ελλάδα ήταν μετά την έξοδο του Γιάννη Αναστασίου από τη Λεωφόρο (2/11). Φερόταν να έχει σημειωθεί στη λίστα με τους υποψηφίους να αναλάβουν το "τριφύλλι". Δεν ήταν εκείνο που συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες, αλλά υπήρχε. Στις 11/11 υπέγραψε στην Ομόνοια, όπου συνεταιρίστηκε με τον Κριστόφ Βαζέχα, συμπαίκτη του στον ΠΑΟ και μετά ασίσταντ του. Ο Πολωνός είχε δηλώσει ότι "με τον Βλάνταν παίξαμε στον Παναθηναϊκό για τρία χρόνια. Μετά κάναμε μαζί σεμινάρια για το UEFA Pro και μέναμε στο ίδιο δωμάτιο", πριν καταλήξει στο ότι θα είχε ενδιαφέρον η συνεργασία τους. Αυτό ήταν κάτι που ίσχυσε.

Ο ΝΤΑΜΠΙΖΑΣ ΤΟΥ ΠΗΡΕ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ -ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ

Τουλάχιστον, ίσχυε έως ότου υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον κυπριακό σύλλογο, ο Νίκος Νταμπίζας, τον Μάρτιο του 2016, για να αναλάβει το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Η αντίδραση του Milojevic ήταν να ενημερώσει τη διοίκηση ότι δεν θέλει να συνεχίσει, διότι είχαν δοθεί σε άλλον κάποιες από τις δικές του αρμοδιότητες και αυτή η κίνηση δεν τον έβρισκε σύμφωνο. Όλα αυτά, τα είπε στον αντιπρόεδρο της Ομόνοιας, Άγη Ιακωβίδη, σε επικοινωνία που είχαν.

Στις 20/5 η αποχώρηση του προπονητή αποτέλεσε γεγονός, με τον Νταμπίζα να δηλώνει πως "αλήθεια μας βρήκε απροετοίμαστους η αποχώρηση Vladan, η έλευση προπονητή είναι πολύ σημαντικό κομμάτι, κάνουμε αξιολόγηση μέσα από μια βάση δεδομένων. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι δεδομένο, θα ακουστούν πολλά ονόματα, το πιο σημαντικό να έρθει προπονητής που μπορεί να εναρμονιστεί στο πρότζεκτ το δικό μας". Ο εκ των αφεντικών, κ. Ιακωβίδης είχε προσθέσει ότι "ήταν απρόοπτο για μας, ξαφνικό, δεν είχαμε ενδείξεις πως ήθελε να φύγει. Όταν μιλούσαμε προγραμματίζαμε και για του χρόνου. Μετά το τελικό είπε στους παίκτες πως φεύγει, σε εμάς το είπε την επόμενη". Ποιον τελικό; Του κυπέλλου με τον Απόλλωνα που "χάθηκε" και έγινε αυτό που θα δεις.

"Ο Milojevic είπε πως τα τελευταία χρόνια δουλεύει εντατικά και είναι κουρασμένος" πρόσθεσε ο κ. Ιακωβίδης, "στη συνέχεια ανέφερε πως νιώθει ότι η συνεργασία του με τον Νταμπίζα σε κάποια φάση δεν θα μπορέσει να είναι αρμονική και προτίμησε να φύγει τώρα παρά αργότερα. Εμείς όταν μιλήσαμε με τον Νταμπίζα το Μάρτιο, θέλαμε να δούμε αν ενδιαφέρεται. Μετά από παρότρυνση του Νταμπίζα, πριν συμφωνήσουμε, συναντήθηκε με τον προπονητή για να μιλήσουν όσον αφορά τη συνεργασία τους. Αυτό έγινε, συναντήθηκαν κατ'ιδίαν και με το τέλος της συνάντησης, δεν φάνηκε να υπάρχει πρόβλημα και ο Νταμπίζας προσλήφθηκε. Πριν γίνει αυτό να αναφέρω πως το Γενάρη, εκεί που χρειάζονταν προσθήκες είχαμε συνεχείς επαφές με το προπονητή και του αναφέραμε πως θα ήταν καλό να είχαμε τεχνικό διευθυντή να βοηθούσε".

Τι είχε όμως, να πει ο Milojevic. Μίλησε στο Thema Sports για να διευκρινίσει ότι "ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει ότι το συμβόλαιο μου με την Ομόνοια έληγε 31 Μαΐου. Ούτε option υπήρχε, ούτε τίποτα, στο συμβόλαιο σε καμία από τις δύο πλευρές. Μπορεί να τέθηκε το θέμα δύο με τρεις φορές κατά το πόσο θα παρέμενα στην ομάδα ή όχι, αλλά θεωρήθηκε σωστό να τελειώσουν οι υποχρεώσεις, δεν είχε ξεκαθαρίσει τίποτα ακόμη αν η Ομόνοια έπαιρνε έξοδο στην Ευρώπη, και μετά να συζητηθεί και να αποφασιστεί αυτό το θέμα".

Δεν ήθελα να πληγωθεί η Ομόνοια

Και τι έγινε που τον έκανε να νιώθει περιττός; "πριν από δύο μήνες, περίπου, ήρθε τεχνικός διευθυντής στην ομάδα, ο οποίος πήρε εν λευκώ όλα όσα αφορούν την ομάδα. Ο προγραμματισμός θα γινόταν κυρίως από τον τεχνικό διευθυντή, άρα θεώρησα σωστό πως θα έπρεπε να αφήσω ελεύθερο το πεδίο να αποφασίσει ο ίδιος για το κτίσιμο της Ομόνοιας για τη νέα περίοδο. Yπήρχαν ορισμένες διαφωνίες, στον τρόπο λειτουργίας και δουλειάς στο πλάνο που είχε ο τεχνικός διευθυντής. Υπήρχαν διαφορές στη φιλοσοφία και στον τρόπο που λειτουργεί η ομάδα στα αποδυτήρια. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να υπάρξει κάποτε η πιθανότητα η Ομόνοια να πληγωνόταν, να παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα. Ο τεχνικός διευθυντής είναι αυτός που πρέπει να αποφασίσει τον προπονητή και γενικά όλα όσα αφορούν το πλάνο που έχει στο μυαλό του για να φτιάξει στην ομάδα. Έτσι, αποφάσισα να μην μπω στη διαδικασία και να παραμείνω εκεί από τη στιγμή που υπήρχαν κάποιες διαφωνίες στον τρόπο λειτουργίας".

Τον ρώτησαν αν είχε πρόβλημα με τον Νταμπίζα. Απάντησε "κανένα. Από κανέναν στην Ομόνοια δεν έχω παράπονο. Είμαι περήφανος που δούλεψα σε αυτήν την ομάδα και είμαι σίγουρος ότι του χρόνου αυτή η ομάδα και με τη σωστή δουλειά που θα γίνει μπορεί για ακόμη πιο ψηλά και να πετύχει τους στόχους της".

Η ξεκούραση διεκόπη για τον Πανιώνιο

Δεν σου ολοκλήρωσα όμως, τη λίστα με τα γεγονότα που αφορούσαν τον ίδιο και τον Παναθηναϊκό: ο κύβος ερρίφθη όταν ανέλαβε τον Πανιώνιο, μετά τη λύση της συνεργασίας που είχε η ομάδα με τον Μάριο Ουζουνίδη -έναν ακόμα πρώην "πράσινο". Ενώ λοιπόν, ο Milojevic είχε επισημάνει στις 2/6 σε σερβικό μέσο πως χρειάζεται διακοπές, στις 11 Αυγούστου ανακοινώθηκε από τους "κυανέρυθρους" και είπε "ήλθα σε ένα ιστορικό σωματείο, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους γίγαντες της χώρας". Ενημέρωσε ότι μια εβδομάδα αργότερα επρόκειτο να ξεκινήσει το πρωτάθλημα "άρα δεν υπάρχει πολύς χρόνος, αλλά στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν έχεις το χρόνο που θες. Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω ως πρώτος προπονητής στην Ελλάδα, αλλά ως παίκτης έκανα την καριέρα μου εδώ". Οπότε μάλλον δεν θα είχε πρόβλημα. Από ό,τι φαίνεται έως τώρα, δεν έχει.

Οι προπονητές είμαστε σκηνοθέτες

Μετά το πρώτο παιχνίδι για τη λίγκα (εναντίον του Αστέρα, με τον Βαζέχα να είναι εκ των θεατών στις εξέδρες) εξήγησε και κάτι άλλο. "Οι προπονητές είμαστε οι σκηνοθέτες και οι παίκτες οι ηθοποιοί. Ωστόσο, έχουμε και αντιπάλους. Μπορεί να θέλουμε να κάνουμε κάτι και ο αντίπαλος να μην το επιτρέπει. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Καμιά φορά έρχεται αποτέλεσμα με κακό ποδόσφαιρο. Θέλω πάθος και πίεση. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών. Όποιος κάνει τα λιγότερα, νικάει. Από εκεί και πέρα, σχεδιάζουμε, αλλά καμιά φορά δεν βγαίνει".

Τόνισε και ότι "δεν φοβάμαι τίποτα. Πιστεύω πολύ στον εαυτό μου και τους συνεργάτες μου. Η ομάδα είναι πολύ καλά δουλεμένη. Δεν είναι τυχαίο που έκανε τόσο καλή σεζόν πέρυσι. Οι παίκτες είναι επαγγελματίες. Δουλεύουμε σκληρά και αυτό είναι το καθήκον μας, να είμαστε όλοι μαζί και να έχουμε καλά αποδυτήρια. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή. Όταν νομίζεις ότι τα πράγματα πάνε καλά, μπορεί κάτι να στραβώσει και το αντίθετο. Δουλειά, γήπεδο και σκληρή προπόνηση. Σε αυτά πιστεύω". Για την πληθώρα επιλογών που έχει ως προς τους παίκτες που θα συγκροτήσουν κάθε ρόστερ και δη στην επίθεση, είχε πει πως "οι επιθετικοί είναι και εγωιστές, αλλά αυτό έχει να κάνει και με τον άνθρωπο. Πάνω απ' όλα είναι η ομάδα" και αυτό τηρεί. Ακόμα και αν κάποιες φορές αυτό δεν αρέσει σε κάποιους.