Εκλογές. Θα μπορούσε να πεις, το μεγάλο μας τσίρκο. "Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής". "Ασώματος η κεφαλή". "Ιδού τα αραπάκια στο Νείλο Ποταμό". "Δεν τα βλέπω μπάρμπα". "Είναι μαύρα και δεν φαίνονται τη νύχτα".

Το "Μεγάλο μας Τσίρκο" σαν θεατρική παράσταση, ανατρέχει σαράντα και πλέον χρόνια, πίσω. Στο 1973. Με εξαιρετικούς συντελεστές: Συγγραφέας ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Σκηνοθεσία, ο Κώστας Καζάκος. Σκηνικά, ο Ευγένιος Σπαθάρης. Μουσική, ο Σταύρος Ξαρχάκος. Στη σκηνή, πέρα από τους Καζάκο-Τζένη Καρέζη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ενώ τραγουδούσε ο Νίκος Ξυλούρης.

Αυτά επί επάρατου δικτατορίας. Όπου βέβαια δεν διεξάγονταν εκλογές. Σήμερα, που ζει και βασιλεύει η δημοκρατία, στην κεντρική πολιτική σκηνή πρωταγωνιστούν, ο Παύλος Χαϊκάλης, η Άντζελα Γκερέκου και η Νόνη Δούνια.

Το "μεγάλο μας τσίρκο" των ελογών, κάνει καθημερινά πρόβες σε κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς, μέχρι τη μία και μοναδική παράσταση της 25ης Ιανουαρίου. Όπου ο κυρίαρχος λαός θα κρίνει και θα αποφασίσει σε ποιους θα εκχωρήσει το δικαίωμα να αποφασίζουν για λογαριασμό του.

Ο σοφός λαός άλλωστε με το αλάνθαστο κριτήριο, που διαυέτει έχει στείλει στη βουλή από τον αστυνόμο Θεοχάρη της Λάμψης, μέχρι τον περήφανο σέντερ-μπακ, μπαρμπα-Γιώργο Ανατολάκη.

Λέγαμε σε προηγούμενο ποστ για τους αρχηγούς των κομμάτων, σαν τον Σαββούρα και τον Κολλάτο, που κατεβαίνουν κάθε φορά στις εκλογές. Αν πάμε πιο κάτω στους υποψηφίους, μιλάμε για πάταγο. Για κοσμογονία.

Ρόδα τσάντα και Κοπάνα. Ερωτική τελετή. Διαμάντια στο γυμνό σου σώμα. Ερωτισμός και πάθος. Πιο θερμή κι από τον ήλιο. Ο άνθρωπος που το έπαιζε πολύ.

Αν τα μεγάλα κόμματα κάνυν μεταγραφές τύπου Άντζελας Γκερέκου, τα μικρά σαν τους ΑΝΕΛ, με τον Όμηρο Ευστρατιάδη, ανίγουν διάπλατα πόρτες και παράθυρα στον πολιτισμό. Κι όχι μόνο. Και στις επιστήμες. Με τον καθηγητή Κώστα Ζουράρι (πρώην ΚΚΕ κλπ),αλλά και στον αθλητισμό με τον Χρήστο (κι όχι Κριστόφ) Βαζέχα. Μια ψήφο από τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, την έχει εξασφαλισμένη.

Γιατί, όμως, ο Όμηρος Ευστρατιάδης και όχι ο Κώστας Γκουσγκούνης; Και η εξαιρετική πρωταγωνίστρια Τίνα Σπάθη; Οι αισθησιακές ταινίες του Όμηρου Ευστρατιάδη, ήταν σοφτ. Ο Κώστας Γκουσγκούνης, ο ακούραστος αυτός εργάτης της 7ης τέχνης, το πήγε μέχρι τέρμα. Δεν αξίζει τώρα, έστω και στας δυσμάς του βίου του, μιας επιβράβευσης; Τον τελευταίο λόγο, άλλωστε, τον έχει πάντα ο λαός. Ο λαός, οι γενιές που μεγάλωσε ο Γκουσγκούνης, στο "Ελίτ" στου Καμπά, στη "Λίνα" στους Αμπελοκήπους, στο "Λαού" στο Μεταξουργείο και στις άλλες αίθουσες της υψηλής κινηματογραφικής τέχνης, θα έκρινε αν θα τον έστελνε στη Βουλή.

Όπως και την Τίνα Σπάθη. Αυτή τουλάχιστον είχε τα γκατα να ξηγιέται το μαλακομπούκωμα, φόρα-παρτίδα. Δημόσια. Μπροστά στις κάμερες. Κάποιες από την πολιτική πως κάνανε καριέρα και φτάσανε ψηλά; Από τη θέση του συνοδηγού στα κρατικά αυτοκίνητα. Οι δε καναπέδες στα υπουργικά Γραφεία έχουν βουλιάξει.

Αν δηλαδή το έπαιζε λατίνος εραστής, λόγω εξουσίας, ο Ζαχόπουλος σκέψου τι έχουνε κάνει τα ομορφόπαιδα.

ΓΙΑ να τα λέμε όλα, ωστόσο, υπάρχουν και κόμματα που σέβονται τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Όπως το Λάος του Γιώργου Κατατζαφέρη. Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι που έθεσε επικεφαλής του Επικρατείας τον Αντώνη Μυλωνάκη. Τέως ταγματάρχη και νυν δημοσιογράφο. Αν κατηγορούνε το Μέγκα για τη Μαρία Σπυράκη και τον Σταύρο Θεοδωράκη, το Έξτρα Τσάνελ είναι το κάναλι που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στους ταπεινούς και καταφρονεμένους της δημοσιογραφίας.

Που έστειλε στη Βουλή, μια Τόνια Ιακωβίδου. Που έδωσε βήμα και λόγο στον Άδωνι Γεωργιάδη και στον Αργύρη Ντινόπουλο. Η δέσμευση του εν λόγω Μυλωνάκη όταν ο πρόεδρος του εμπιστεύτηκε αυτή την ιδιαίτερα τιμητική θέση, ήταν ρητή και κατηγορηματική: "Η πατρίδα μας βρίσκεται κάτω από την μπότα των Γερμανών και των διεθνών τοκογλύφων. Τιμώντας τις αρχές και τις αξίδες του αξιωματικού του ελληνικού στρατού και του μαχητή δημοσιογράφου, έχω να πω ότι ήρθε η ώρα της επανάστασης"

Όπως ο Ολυμπιακός τον Πανιώνιο

Ο,ΤΙ πρέπει δηλαδή για μεταγραφή στις επόμενες εκλογές, στη Νέα Δημοκρατία. Έτσι πάει. Αλά Πανιώνιος στον Ολυμπιακό. Όπως ό,τι ταλέντο υπάρχει στη Νέα Σμύρνη, Μανιάτης, Σάμαρης, Κολοβός, το παίρνει ο Μαρινάκης, αυτό κάνει ο Σαμαράς με τα πουλέν του Καρατζαφέρη. Όχι μόνο με Άδωνι-Βορίδη, αλλά και τους δυο Γιώργηδες. Ανατολάκη και Κύρτσο. Όπως επίσης επανέκαμψε από το Λάος στη Νέα Δημοκρατία, η σπουδαία πολιτική προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Δημήτρης Κωνσταντάρας. Όπως και η Νίκη Τζαβέλλα.

ΓΙΑ να μην είμαστε άδικοι, όμως, θα πρέπει να τονίσυμε την συνέπεια του ΠΑΣΟΚ στις σταθερές αξίες της πολιτικής. Πρώτος στο επικρατείας, ο μεταρρυθμιστής Φλωρίδης. Αν δεν ταιριάζανε, άλλωστε, με τον Βενιζέλο δεν θα συμπεθεριάζανε. Μαζί άλλωστε, το 2001, όταν ακόμα λεφτά υπήρχαν, είχαν χαρίσει τα χρέη στο μπάσκετ του Άρη και του ΠΑΟΚ. Και σιγά τα έξοδα. Δώδεκα δις δραχμές. Για ναφέρεις βόλτα ολόκληρο Άκη Τζοχατζόπουλο στη Θεσσαλονίκη, κάτι πρέπει να δώσεις. Αυτά δεν γίνονται στο τζάμπα.

Πολλά μπορείς να του καταμαρτυρήσεις του Βενιζέλου, αλλά τσιγγούνης με τα κρατικά λεφτά δεν ήτανε. Και ειδικότερα σε ό,τι είχε να κάνει με ΠΑΟΚ και Μπατατούδη.

Αν μιλάμε, πάντως, για μεταγραφές ο Αντώνης Σαμαράς πήρε τη Ναόμι Κάμπελ του Μπραχαμίου. Τη μαύρη καλλονή, που ακούει στο όνομα Κατερίνα Καλαγκμπόρ. Μέσα από τα χέρια του Πάνου Καμμένου. Από τους ΑΝΕΛ, υποψήφια στη Β Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία. Η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ του Βενιζέλου, τρώει τη σκόνη της.

(Χειμερινοί Κολυμβητές: Ο γιός του τυφλού. Από τη μαστοράτζα του Ερντεμπίλ)