Πάντα πρώτοι με Τάκη Αγραφιώτη. Το σύνθημα αυτό δονούσε το ΣΕΦ τα ηρωικά μπασκετικά χρόνια του Ολυμπιακού της δεκαετίας του '90. Ο Αγραφιώτης κέρδιζε στο χειροκρότημα μέχρι και τον κόουτς Γιάννη Ιωαννίδη. Ο εν λόγω Ιωαννίδης βέβαια δεν είναι κανένας τυχαίος.

Διαθέτει αυτό που λέμε χάρισμα. Έχει μια ακτινοβολία. Να μαγνητίζει ανθρώπους σε σημείο που μπορούμε να πούμε ότι τους μαγεύει. Συμβαίνει αυτό σε όσους έχουν ιδιαίτερες ικανότητες. Άλλοι γίνονται μεγάλοι δάσκαλοι και φιλόσοφοι, άλλοι προπονητές, άλλοι αρχηγοί κρατών. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης. Στα μάτια ενός απλού, ενός καθημερινού ανθρώπου, γιγαντώνεται και παίρνει τεράστιες διαστάσεις.

Ο Νίκος ο Αβράσογλου φερ' ειπείν. Αεκτζής είχε γεννηθεί. Με το που γνώρισε τον Ιωαννίδη μεταμορφώθηκε σε Ολυμπιακό. Και σκληρό Ολυμπιακό μάλιστα. Λες και τον είχε αγγίξει το μαγικό ραβδάκι της Κίρκης. Και παραμένει ακόμα Ολυμπιακός. Ο εν λόγω Τάκης Αγραφιώτης που λέγαμε, έφυγε από τον Ολυμπιακό και πήγε στην ΑΕΚ, έγινε Αεκτζής. Όχι στο ποδόσφαιρο, μόνο στο μπάσκετ. Σαν κολλητός και φίλος του Ιωαννίδη, όφειλε να υποστηρίζει την ομάδα που προπονούσε. Όπως είπαμε όμως συμβαίνουν αυτά.

Όταν οι Μπιτλς είχαν πάει το 1968 στις Ινδίες...

...και είχαν γνωρίσει τον μέγα φιλόσοφο Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, είχαν ασπαστεί τη θεωρία του υπερβατικός διαλογισμού. Από την τότε παρέα του ΣΕΦ λοιπόν με τον Γιώργο Αλεξανδράτο, τον Σάσαλο τον Κοκοβίνο και τον Γιάννη τον Γαλανόπουλο που όταν στράβωνε το ματς βημάτιζε εκνευρισμένος στο ταρτάν με το τσαντάκι στη μασχάλη (για να τον βλέπει ο Κόκκαλης, λέγανε οι κακές γλώσσες) φτάνουμε σήμερα στο 2012. Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι μέγας και τρανός και για δεύτερη φορά παρακαλώ Υπουργός Αθλητισμού. Με τον Τάκη Αγραφιώτη να είναι πάντα εκ δεξιών του.

Ο Αγραφιώτης είναι για τον Ιωαννίδη ότι είναι για τον Νταλάρα ο ένας Κατσιμίχας. Πάντα τον έχει δίπλα του. Και όχι μόνο στο γραφείο του. Σαν άνθρωπος του Υφυπουργού είναι και στο ΔΣ του ΟΠΑΠ. Εξ οφίτσιο μπορούμε να πούμε. Πάντα ο Υφυπουργός βάζει έναν στο ΔΣ του Οργανισμού. Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που συνεδριάζουν να τον παίρνουν τηλέφωνο και να τον ρωτάνε. Μιλάει αντ' αυτού ο δικός του.

Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στο δια ταύτα...

...ότι ο Τάκης Αγραφιώτης σαν μέλος του ΔΣ του ΟΠΑΠ παραβρέθηκε στην πρες κόνφερανς της Σούπερλιγκ. Σχετικά με την πρωτοβουλία της διοργανώτριας αρχής του πρωταθλήματος για δωρεάν μπάλες στα παιδιά τις ημέρες που έρχονται. Έτσι πάει. Φιλανθρωπίες δεν κάνουν μόνο οι μεγαλοκακοποιοί τύπου Εσκομπάρ, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι σύζυγοί τους, ονόματα δε λέμε. Φιλανθρωπίες οφείλουν να κάνουν και όσοι θέλουν να δείξουν και να αναδείξουν το κοινωνικό τους πρόσωπο. Άλλωστε κανείς δεν βάζει το χέρι στη δική του τσέπη. Είτε από τα κλεμμένα προσφέρουν οι μεν, είτε από τους χορηγούς οι δε.

Στο πάνελ λοιπόν ο Τάκης Αγραφιώτης σαν μέλος του ΔΣ του ΟΠΑΠ αλλά και σε περίοπτη θέση ο δημοφιλής τραγουδιστής Φίλιππος Νικολάου. Μεγιεμελέ, Μεγιεμελέ για όσους είναι κάτω των 30 και αγνοούν τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Και εδώ προκύπτει η απορία: Πως έγινε η επιλογή του ακμαίου και συμπαθούς κατά τ' άλλα Φίλιππα; Γιατί ο Νικολάου και γιατί όχι ο Τέρης Χρυσός; Ή ο πάντα ωραίος Δάκης. Και γιατί να γίνει η επιλογή από το ισχυρό φύλο και όχι από το ασθενές. Στην ίδια κατηγορία σχετικά με την επικαιρότητα βρίσκεται και η Τζένη Βάνου. Αν συνεχίσουμε μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την Μπέμπα Μπλανς. Ή και ακόμα στη Γιώτα Γιάννα.

Δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που ακόμα και στα 70+ παραμένουν ακμαίοι. Μόλις πρόσφατα ήταν που χάσαμε τον Γιώργο Μούτσιο. Πως έγινε η επιλογή του Φιλίππου Νικολάου; Τέθηκε στο θέμα του ΔΣ της Σούπερλιγκ; Έγινε καμιά ψηφοφορία; Η' πρόκειται για μια ακόμα μονομερή ενέργεια της Σούπερλιγκ, του Μώραλη και του Μαρινάκη;

Αν η διαδικασία είχε γίνει με δημοκρατικές διαδικασίες, ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αλαφούζου θα είχε πολύ καλύτερη πρόταση: Τον Γιάννη Βογιατζή, ίδιας περίπου ηλικίας που έχει τραγουδήσει το ''σύλλογος μεγάλος'', και τον Γιώργο Κατσαρό να τον συνοδεύει στο σαξόφωνο. Εξαιρετικοί σαν καλλιτέχνες και εθνικόφρονες. Με λαμπρή παρουσία στις Ολυμπιάδες του τραγουδιού την επταετία 1967-74.

Τι να περιμένει όμως το ποδόσφαιρο από τη Χούντα του Βαγγέλη Μαρινάκη;