Η δημοσιότητα πληρώνεται. Η δημοσιότητα φτιάχνει καριέρες. Η δημοσιότητα ανεβάζει κασέ. Κι αυτό ισχύει σε όλους τους κλάδους. Ο γνωστός, ο αναγνωρίσιμος αυτός που μπαίνει κάθε μέρα σε όλα τα σπίτια, μέσω της τηλεόρασης έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τον άγνωστο. Από τον ανώνυμο.

Βουλευτής ο Άδωνις Γεωργιάδης, βουλευτής και κάποιος Τραχανοπλαγιάς από την επαρχία. Ο Άδωνις είναι πρώτη μούρη σε όλα τα κανάλια, ενώ τον άλλον τον ξέρουν μόνο, η μάνα του, οι συγγενείς του και οι ψηφοφόροι του στο χωριό του. Ποιος έχει περισσότερες πιθανότητες αύριο στον ανασχηματισμό να γίνει Υπουργός;

Το ίδιο και με τους ηθοποιούς. Ο κόσμος ξέρει και πληρώνει αυτούς που βλέπει στην τηλεόραση. Τον Σεφερλή τον ξέρει όλη η Ελλάδα. Όταν περπατάει στο δρόμο ο Λευτέρης Βογιατζής δεν τον αναγνωρίζει κανένας. Και οι δημοσιογράφοι. Οι τηλεοπτικοί είναι οι σταρ και οι πλέον καλοπληρωμένοι. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να αποτελεί εξαίρεση σ' αυτή τη λογική και πρακτική και το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου.

Σήριαλ έγινε το θέμα της σύλληψης πασίγνωστου μοντέλου και πανελίστριας δημοφιλούς πρωινής εκπομπής στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας. Σα να λέμε, δηλαδή, την Αράχωβα της γείτονος χώρας με τα χιονοδρομικά κέντρα, τα σέα της και τα μέα της. Και στη φτήνια μάλιστα. Κι η μοντέλα και πανελίστρια συνελήφθη επί τω έργω: Είτε στα τέσσερα δηλαδή, είτε ανάσκελα να κοιτάζει το ταβάνι ανάλογα με την περίσταση και τη στάση.

Κατ' αρχήν να διευκρινίσουμε ότι μοντέλο και πανελίστρια είναι ο φερετζές της βιζιτούς. Τι δουλειά να πούνε, δηλαδή, ότι κάνουνε όλα αυτά τα κορίτσια που που έχουν εντρυφήσει στην τέχνη του Κάμα Σούτρα; Ότι κάνω βίζιτες; Ούτε εύηχο είναι, ούτε ευγενές. Δηλώνουν, λοιπόν, μοντέλα, πανελίστριες, αλλά και ηθοποιοί. Ένα πέρασμα να έχουν κάνει από μια ταινία, ο τίτλος της ηθοποιού μένει.

Το πανελίστρια, λοιπόν, είναι 100/100 ελληνική πατέντα και εφεύρεση. Σε ότι αφορά τις πιτσιρίκες, δηλαδή και όχι τις σιτεμένες, που απλά και μόνο συμπληρώνουν το ντεκόρ. Κι εδώ είναι που επανερχόμαστε τα μάλα στην χρυσή περίοδο του νεοπλουτισμού. Ο κάθε φορτωμένος, λοιπόν, πλήρωνε (και πληρώνει) και με το παραπάνω για να πηδήξει ένα ωραίο νιμού. Είτε να την πάρει μαζί του στο σκάφος. Είτε για Σαββατοκύριακο στη Μύκονο ή σε καμία Ρώμη ή κανένα Παρίσι. Ή και εντός έδρας για μια νύχτα σε πολυτελές ξενοδοχείο με σαμπάνιες και όλα τα κομφόρ.

Για πολλούς, όμως, για τους περισσότερους θα λέγαμε ένα σκέτο νιμού δεν λέει απολύτως τίποτα. Κι ας είναι στα 18 του χρόνια και σαν τα κρύα τα νερά. Μια ανώνυμη γκόμενα, δηλαδή, είτε πρόκειται για Ελληνίδα, είτε για εισαγωγής από τις τέως σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Τις Ρωσίδες, δηλαδή, που στη γλώσσα της πιάτσας αποκαλούνται Τσατσένκο. Έτσι προσδιορίζεται το δίμετρο νιμού, εισαγωγής.

Όσο ωραία, όμως κι αν είναι σ' αυτές τις περιπτώσεις η γκόμενα δεν παύει να είναι ανώνυμη. Ο μαλάκας που πληρώνει θέλει να πηδήξει τη γνωστή. Την επώνυμη βίζιτα. Όχι την άγνωστη. Αυτή που βλέπει στην τηλεόραση σαν μοντέλο ή πανελίστρια. Αυτή που δήθεν έχει κάνει καριέρα σαν ηθοποιός ή σαν τραγουδίστρια. Αυτές οι γκόμενες, λοιπόν, οι βίζιτες πληρώνονται τρόπος του λέγειν χρυσές. Επειδή ο λακαμάς που λέγαμε, θα έχει να λέει στην παρέα του ότι χθες πήρε τη Τζούλια. Όχι όποια-όποια. Και πληρώνει και με το παραπάνω.

Εις εξ αυτών, μάλιστα, όταν είχε κυκλοφορήσει η πρώτη κασέτα της Τζούλιας είχε στενοχωρηθεί σφόδρα. Κόντευε να πέσει σε κατάθλιψη. Επειδή η Τζούλια ότι έκανε σ' αυτόν, τα ίδια έκανε και στην ταινία. Μέχρι τότε δηλαδή είχε την εντύπωση της αποκλειστικότητας.

Ξεφύγαμε, όμως. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι όσο περισσότερο αναγνωρίσιμη είναι η βίζιτα, τόσο ανεβαίνει το κασέ της, η τηλεόραση για όλες αυτές τις γκόμενες είναι το Χρηματιστήριο που ανεβάζει τις μετοχές τους. Όσο πιο γνωστή είναι, τόσο ανεβαίνει η ταρίφα. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, αυτή την εποχή που όλες οι τιμές έχουνε πέσει. Έτσι και στις βίζιτες, αφού τα λαμόγια που έβγαζαν εύκολο χρήμα είναι είδος προς εξαφάνιση. Ακόμα και τώρα, όμως, μια επώνυμη βίζιτα κρατάει το κασέ της σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Έτσι, λοιπόν και η πανελίστρια που έκανε εξτραδάκια το Σαββατοκύριακο στο Μπάνσκο και συνελήφθη επ' αυτοφόρω. Μακριά, δηλαδή, από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Με την "ουρά" των σχετικών ρεπορτάζ να αναφέρει ότι καλές δουλειές κάνουν τα κορίτσια, τώρα με την κρίση εντός των συνόρων στο Ντουμπάι. Με τις ξανθιές να έχουν λόγω έλλειψης στη ντόπια αγορά ιδιαίτερη ζήτηση. Κι εκεί ήταν που θυμήθηκα μια ιστορία με τον συγχωρεμένο τον Ότιτζι.

Μόλις έχει κάνει την μεταγραφή στην Παναχαϊκή κι ύστερα από την προπόνηση λέει σ' έναν συμπαίκτη του: "Μπορείς να κάνεις κουμάντο να πηδήξουμε"; "Άστο πάνω μου" του λέει ο άλλος. Το βράδυ, λοιπόν, τον πάει στο μπαρ, παίρνουν δύο ποτά και πάει στο τραπέζι ένα κορίτσι. Κι ο άλλος λέει του Ότιτζι στ' αυτί: "πέντε χιλιάρικα πάει η δουλειά".

Ο Ότιτζι σαν μαύρος, όμως, είχε ιδιαίτερες αδυναμίες: "καλή είναι, αλλά εγώ θέλω ξανθιά". Πονηρός ο μάγκας, ο συμπαίκτης του (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) είχε την απάντηση έτοιμη: "ΟΚ. Κανένα πρόβλημα. Μόνο που οι ξανθιές είναι στα δέκα". Κι έκανε το τάληρο παντελόνι...