Μόλις έχει τελειώσει το ματς στο "Φίλιπς Στάντιον". Απευθύνομαι στον Ολυμπιακό της παρέας: "Αν ο Παναθηναϊκός κάνει την ίδια εμφάνιση την Κυριακή στο Καραϊσκακης, τι βλέπεις να γίνεται στο ντέρμπι";

Σκέφτεται. Αργεί να απαντήσει, οπότε του τη λέω: "Για να προβληματίζεσαι πάει να πει ότι το φοβάσαι το ματς". Κι έτσι είναι. Ο κάθε αυθεντικός Ολυμπιακός κρύβει μέσα του έναν Σάββα Θεοδωρίδη. Δεν υποτιμάει κανέναν αντίπαλο και πολύ περισσότερο τον Παναθηναϊκό. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται αυτός. Για αυτό κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης είπε μετά το 1-0 επί της Γιουβέντους "εμένα με ενδιαφέρει να κερδίσουμε την Κυριακή τον Παναθηναϊκό". Για αυτό κι όταν πήγε στα αποδυτήρια για να δώσει συγχαρητήρια στους ποδοσφαιριστές τους είπε "κερδίστε τον Παναθηναϊκό κι εγώ είμαι εδώ".

Για αυτό και το βράδυ της Παρασκευή ήταν να γίνει ανοιχτή προπόνηση στο Καραϊσκάκης, που αναβλήθηκε λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Για να μπούνε οι νέοι ποδοσφαιριστές στο πνεύμα του ντέρμπι. Θα μου πείτε τώρα όταν θα φώναζαν τα αλάνια της 7, τι θα καταλαβαίνανε ο Ομάρ ο Μποτία κι ο Αφελάι; Τίποτα. Θα μπει στον κόπο, όμως, να τους τα εξηγήσει ο Σάββας ότι "σ' αυτό το γήπεδο πριν εξήντα χρόνια, εγώ κι οι συμπαίκτες μου τρώγαμε τα γόνατα μας, ειδικά στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό δίναμε και την ψυχή μας. Ο αρχηγός μας ο Ηλίας Ρωσσίδης έπαιζε με δεμένο κεφάλι και τις γάζες κατακόκκινες από το αίμα". Ειδικά σε Μαζουακού, Αμπιντάλ και Εντιγκά σε άπταιστα γαλλικά. Στη μητρική τους γλώσσα και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό.

Πράγματι. Όπως έχει αποδειχτεί άλλωστε τα ματς Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού είναι ντέρμπι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Έχω να ανακαλέσω στη μνήμη μου δύο τέτοιες περιπτώσεις στο Καραϊσκάκης: Καλοκαίρι του 1969. Τελικός κυπέλλου κι από τις σαράντα χιλιάδες που έμπαιναν τότε στο γήπεδο, ο ένας απάνω στον άλλον οι τριάντα ήταν Ολυμπιακοί. Η εξέδρα να βράζει κι όλοι να βρίζουν εν χορώ τον Μίμη Δομάζο. Φαβορί ο Ολυμπιακός που είχε σαφώς καλύτερη ομάδα. Κάνει το 1-0 στο 19' ο Σιδέρης, αλλά ύστερα από πέντε λεπτά ισοφαρίζει ο Δομάζος. Το ένα-ένα μένει μέχρι και την παράταση και τον Παναθηναϊκό να παίρνει τελικά το κύπελλο στο στρίψιμο της δεκάρας. Στο κορώνα-γράμματα.

Με τον αστικό μύθο να λέει ότι το νόμισμα που είχε ο διαιτητής είχε δύο "κορώνες" για να δώσει η Χούντα το κύπελλο στον Παναθηναϊκό. Η ουσία ήταν ότι ο Μίμης Δομάζος είχε παίξει μόνος του τον Ολυμπιακό κι ο Παναθηναϊκός έφυγε από το Καραϊσκάκης με το Κύπελλο. Πέντε χρόνια αργότερα ο Ολυμπιακός του Νίκου Γουλανδρή σκότωνε. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτα. Ο Ολυμπιακός προηγείται με τον Υβ Τριαντάφυλλο, χάνει ευκαιρίες κι ο Τάκης Οικονομόπουλος πιάνει πέναλτι. Ο Παναθηναϊκός που δεν υπάρχει στο γήπεδο ισοφαρίζει στο 83' Από αράουτ η μπάλα σκάει στην περιοχή του Πουπάκη ο Δομάζος με ανάποδο ψαλιδάκι τη στέλνει στα δίχτυα και "νεκρό το ιπποδρόμιο". Όλοι οι Ολυμπιακοί των 60+ θυμούνται αυτά τα παιχνίδια. Αυτά τα χουνέρια. Με τον Μίμη Δομάζο να είναι ο εφιάλτης τους. Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει κατά καιρούς νίκες στο Καραϊσκάκης. Όταν όμως ο αντίπαλος είναι ανώτερος ο οπαδός το καταλαβαίνει. Το ξέρει. Και κάπου μέσα του την αποδέχεται την ήττα. Αυτό που τον πονάει πολύ περισσότερο είναι να χάνει ή να μην κερδίζει όταν είναι γκραν φαβορί.

Φρέσκα κουλούρια, όμως, φωνάζει ο κουλουράς. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να γυρίσουμε 40 και 45 χρόνια πίσω. Ο Παναθηναϊκό τελευταία έχει αρχίσει να δημιουργεί μια μίνι παράδοση στο Καραϊσκάκης:

-Πέρυσι το 3-0 (αμέσως μετά το 2-0 επί της Γιουνάιτεντ) έβαψε το Καραϊσκάκης στα μαύρα. Κηδεία.

-Πρόπερσι το ματς έμεινε στο 1-1 με το γκολ του Φιγκερόα.

-Την περίοδο 1011-12 πάλι ένα-ένα με τον Ζέκα.

-Επί Βαγγέλη Μαρινάκη ο Ολυμπιακός έχει τέσσερα στα τέσσερα πάει φουλ για το πέμπτο, αλλά στο Καραϊσκάκης απέναντι στον Παναθηναϊκό μετράει μια μόλις νίκη. Το 2-1 της σεζόν 2010-11, όταν δεν είχε μετρήσει το γκολ του Κατσουράνη κι ο κόσμος είχε μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο, παίρνοντας στο κυνήγι τους παίκτες του Παναθηναϊκού.

Στα τρία τελευταία ντέρμπι ο Ολυμπιακός σε σχέση με το έμψυχο υλικό ήταν συντριπτικά ανώτερος. Δεν κέρδισε, όμως, ούτε ένα. Εύλογο, λοιπόν, είναι να υπάρχει μια ανησυχία: "κι αν μας την ξανακάνουν"; Πριν από το ματς με την Αϊντχόφεν, ο Παναθηναϊκός μέτραγε δύο μπούφλες. Μια στο Εστορίλ που δεν βλεπόταν κι άλλη μια από τον ΟΦΗ μέσα στη Λεωφόρο. Ο Ολυμπιακός μετά το φυματικό3-2 με τον Εργοτέλη, γονατίζει ολόκληρη Γιουβέντους. Έχοντας πάθει χουνέρια, όμως, κανείς δεν υποτιμάει τον Παναθηναϊκό. Έναν Παναθηναϊκό, ωστόσο,. που την Πέμπτη στην Ολλανδία παίρνει τ' απάνω του, κάνει το καλύτερο του παιχνίδι σ' αυτή τη σεζόν και πάει πλέον στο Καραϊσκάκης με θετική ψυχολογία: "όπως τους κερδίσαμε πέρυσι, έτσι θα τους ξανακερδίσουμε και φέτος".

Άλλο, βέβαια, να το λες κι άλλο να το κάνεις. Κι αυτό όμως που έχει καταφέρει αυτός ο Παναθηναϊκός δεν είναι λίγο. Με τη διαφορά σε αξία και ποιότητα ποδοσφαιριστών σε σχέση με τον Ολυμπιακό να είναι η μέρα με τη νύχτα, να έχει κάνει τους απανταχού γαύρους να τρέμει το φυλλοκάρδι τους. Να έχεις καθαρίσει σ' αυτό το γήπεδο Ατλέτικο - Γιουβέντους και να φοβάσαι τον Κουτρουμπή, τον Τριανταφυλλόπουλο και τον Ατζαγκούν. Μόνο και μόνο επειδή φοράνε τη φανέλα με το τριφύλλι. Οψόμεθα.

(Gloomy Sunday από την ανεπανάληπτη Μπίλι Χόλιντεϊ)