Ποιος Παναθηναϊκός;
Για ποιον Παναθηναϊκό γίνεται η όλη κουβέντα μετά το ματς με την Αϊντχόφεν και τον αποκλεισμό του από το Europa League; Ο Γιάννης Σερέτης αναλύει…
Το «stop» στην κατηφόρα υψώθηκε στην Ολλανδία, με το 1-1. Το restart με τον Παναιτωλικό. Η σημαντική νίκη με τον Ατρόμητο. Όμως μέχρι τον Δεκέμβριο – ακόμη και μετά την επιστροφή του Μπεργκ – θα γίνει αυτό που είχαμε σημειώσει πριν από δύο μήνες. «Σκαμπεναβάσματα». 1 νίκη – 2 αποτυχίες, 2 νίκες- 1 αποτυχία, κάπως έτσι.
Όχι γιατί το… βλέπαμε οι περισσότεροι. Επειδή αυτός ο Παναθηναϊκός, με αυτό το ρόστερ, σε τρεις διοργανώσεις μπορεί απλώς να τα «φέρει βόλτα». Όχι να πετύχει και στους τρεις. Από τον Γενάρη, με απόλυτα έτοιμο τον Μπεργκ, ίσως μια μεταγραφή πλην του Νίνη (επιθετικός; «6-8άρι;»), χωρίς Ευρώπη, θα αναπτύξει ταχύτητα.
Την «υπέρβαση» δεν την κατάφερε εφέτος στην Ευρώπη. Ούτε με πρόκριση στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ ώστε να κερδίσει περισσότερα χρήματα και να κάνει 2-3 καλύτερες μεταγραφές το καλοκαίρι, ούτε στους ομίλους του Europa League. Eκανε τα «λογικά». Πρόκριση στους ομίλους και αποκλεισμός χωρίς Μπεργκ. Εφτασε, όμως, πια, ο Παναθηναϊκός στο εξής σημείο: πετυχαίνει δύο γκολ, μπορεί να πετύχει περισσότερα, παίζει straight την PSV. Με ποιους;
Τερματοφύλακα ένα παλικάρι που δεν έχει παίξει ΠΟΤΕ σε «ευρωπαϊκό» ματς και είναι βασικός έναν μήνα. Δεξιό μπακ έναν νεαρό στόπερ που προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί βάσει δυνατοτήτων (εγώ μόνο για τους τσαμπουκάδες του με τους αντιπάλους μπορώ να ψέξω τον «Τριάντα»). Αριστερό μπακ έναν 31χρονο που μέχρι πέρυσι είχε παραστάσεις μόνο από την Segunda Division.
Στόπερ έναν αμυντικό μέσο που δεν είναι αποτελεσματικός στον αέρα, ούτε aggressive στις προσωπικές μονομαχίες, παίζει στη θέση μόνο λόγω της πείρας του και του «διαβάσματος» των φάσεων. Αμυντικό μέσο ένα παιδί που έχει κάνει μόνο μία σεζόν βασικός στη… Σούπερ Λίγκα και δεν έχει ταχύτητα, στημένα, γρήγορη πάσα. Αριστερό μεσοεπιθετικό έναν 20χρονο που ήρθε πέρυσι από τη Νιγηρία όντας κάτω από τη βάση στους περισσότερους τομείς του μοντέρνου ποδοσφαίρου.
Σέντερ φορ έναν 32χρονο που έκανε προετοιμασία επαγγελματική για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, παίζει κυρίως με το μυαλό, την κλάση και τα «χιλιομετρά» του. Όλα αυτά απέναντι στην Αϊντχόφεν. Μια ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ. Για μένα πολύ καλύτερη από την Ντινάμο Μόσχας, αλλά και πολύ πιο ποδοσφαιρικά «αφελή» από τους Ρώσους. Με (τουλάχιστον) τέσσερις παίκτες, οι οποίοι θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα τον δρόμο των Κέζμαν, Ρομάριο, Ρονάλντο, Ρόμενταλ, Κοκού, Σταμ, Φαν Νίστελροϊ, Φαν Μπόμελ, Ρόμπεν.
Τον δρόμο της πώλησης. Ντεπάι, Βαϊνάλντουμ, Ντε Γιονγκ και ο «υπερηχητικός» αριστερός μπακ Γιέτρο Βίλεμς θα ταξιδέψουν σε top class ομάδες τα επόμενα χρόνια. Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία. Ετσι είναι οι Ολλανδοί. Παράγουν ποδόσφαιρο. Εχει κι αυτό το κόστος του. Δεν φτάνουν πια ψηλά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Για να δούμε πού θα φτάσει αυτή η PSV εφέτος, διότι στα νοκ άουτ ματς εκτός έδρας δύσκολα δεν θα πετύχει γκολ εναντίον οποιουδήποτε αντιπάλου! Στην αμυντική ισορροπία της όμως και ειδικά στο κέντρο της άμυνάς της έχει θέματα…
Κατά τα λοιπά, είναι η κατάσταση τέτοια στον Παναθηναϊκό και ειδικά το συγκεκριμένο παιχνίδι που δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο. Εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός…
Θες να δεις το ποτήρι μισογεμάτο;
-
Ο Παναθηναϊκός που αυτή τη στιγμή έχει τρεις παίκτες διεθνείς, εκ των οποίων ο ένας είναι αναπληρωματικός στην εθνική του (Σίλντενφελντ), ο δεύτερος παίζει αριστερός μπακ στην Κροατία με έξι παικταράδες από τη μέση και μπροστά που κοστίζουν συνολικά πάνω από 100 εκατ. ευρώ (Πράνιτς) και ο τρίτος έκανε ντεμπούτο πριν από έναν μήνα (Καρέλης), κατορθώνει να κοιτάξει στα μάτια ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ.
-
Το καταφέρνει αυτό και εντός και εκτός έδρας. Σε αναμετρήσεις με ρυθμό και ένταση Τσάμπιονς Λιγκ. Και παίζοντας ποδόσφαιρο για 140 από τα 180 λεπτά. Οχι άμυνα με αντεπιθέσεις, όπως στο Φάληρο.
-
Ορισμένοι νεαροί παίκτες του ανεβαίνουν επίπεδο, επειδή διαγωνίζονται σε δυσκολότερα τεστ. Με καλύτερες ομάδες, με ικανότερους αντιπάλους, σε heavy metal ρυθμούς. Θα τους είναι ευκολότερο εν συνεχεία να ανταγωνιστούν ομάδες της Σούπερ Λίγκας, έστω σε ματς άλλων απαιτήσεων, πιο «κλειστά» τα περισσότερα.
-
Κάποιοι παίκτες, όπως ο Στιλ, ο Ατζαγκούν και ο Πέτριτς, ανταποκρίνονται σταθερά καλύτερα τον τελευταίο μήνα. Και το ρόστερ έχει πια «ανοίξει» πολύ. Ο Ντίνας ήταν χθες στην κερκίδα, δίπλα στον Νίνη. Ο Ντίνας, που ήταν από τους καλύτερους τον μήνα πριν από τον τραυματισμό του!
-
Οι οπαδοί απογοητεύτηκαν, μα δεν αποδοκίμασαν. Κάποιοι θα πουν «μόνο οι οργανωμένοι». Λάθος. Ολοι! Κάποιοι θα πουν «Ετσι φαίνεται πόσο έχει πέσει το επίπεδο». Επίσης λάθος. Διότι κάποτε ορισμένοι ήταν «στις χαρές και στις λύπες απέναντι». Τώρα είναι στις «χαρές και στις λύπες μαζί». Οσοι πάνε στο γήπεδο, που αποτελούν παράγοντα του αγώνα. Όχι στον καναπέ ή στο πληκτρολόγιο.
-
Μετά το πρώτο ματς με την PSV και ειδικότερα μετά το 3-1 επί του Παναιτωλικού και την επανεμφάνιση του Μπεργκ, ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση, καλύτερη αύρα, μεγαλύτερη εσωτερική συσπείρωση και ειδικά στο επιθετικό σκέλος δημιουργεί περισσότερες φάσεις. Πατά πια πιο σταθερά στα πόδια του και προσπαθεί πιο λογικά να ξαναγράψει τα στοιχεία της περυσινής ταυτότητάς του.
Θες να δεις το ποτήρι μισοάδειο;
-
Ο Παναθηναϊκός ήταν στο Νο 29 της UEFA το 2009. Στο Νο 32 το 2010. Είναι σήμερα στο Νο 94. Mόνο που γι’ αυτό δεν φταίνε ο Αλαφούζος, ο… Τριανταφυλλόπουλος, ο Αναστασίου.
-
Ο Panathinaikos τίθεται «αριθμητικά» νοκ άουτ από συνέχεια ευρωπαϊκής πορείας δύο αγωνιστικές πριν από τη λήξη ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ ή Γιουρόπα Λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία του! Ισως να ήταν διαφορετική η κατάσταση αν δεν είχε τραυματιστεί ο Μπεργκ, αν ήταν πιο εύστοχος στα τέσσερα ματς, αν στο Εστορίλ είχε το πάθος, τη συγκέντρωση και τη μαχητικότητα των δύο αγώνων με την PSV. Με τα «αν», όμως, δεν γράφεται η ιστορία.
-
Σε συγκεκριμένες θέσεις το επίπεδο των περισσότερων παικτών δεν είναι ασφαλώς… Champions League ταυτόχρονα και στην αμυντική και στην επιθετική λειτουργία τους. Εχουν συγκεκριμένα προσόντα. Μπορεί κάποια στιγμή ορισμένοι απ’ αυτούς να φτάσουν σ΄ αυτό το σημείο. Δεν είναι τώρα όμως. Kαι αυτό φαίνεται στο γήπεδο.
-
Ειδικά στο χθεσινό ματς ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ωριμότητα να διαχειριστεί στο β΄ ημίχρονο την 100% ευστοχία που είχε στο πρώτο ημίχρονο (δύο ευκαιρίες – δύο γκολ, αμφότερα πανέμορφα και δύσκολα σε εκτέλεση).
-
Ο Αναστασίου έκανε τουλάχιστον ένα σοβαρό λάθος. Την αλλαγή του Ατζαγκούν. Του καλύτερου και πιο ενεργητικού παίκτη. Εκείνου που υπηρετούσε πιο πιστά και αποτελεσματικά από όλους το πλάνο που του είχε δοθεί ως τότε (και να πρεσάρει σωστά και να κλείνει χώρους και να απειλεί και να βοηθά στο κράτημα της μπάλας στο passing game). Ηταν και «ανεβασμένος» λόγω του γκολ! Ισως να πίστεψε περισσότερο απ΄ όσο έπρεπε στην καλή εμφάνιση του Πράνιτς με τον Ατρόμητο. Αλλά μετά την αλλαγή του Νιγηριανού, ο ΠΑΟ δημιούργησε μόνο μία ευκαιρία (στο 73’ από τη σέντρα του Νάνο και την αποτυχία Καρέλη – Μπεργκ να την… αγγίξουν για το 3-2).
-
Ισως χθες να αντιλήφθηκαν πολλοί αυτό που είχαμε αναφέρει πριν από την επιστροφή του Μπεργκ: «Μην περιμένετε να μπουμπουνάει τρία γκολ σε κάθε ματς μέχρι τέλη του χρόνου». «Διαχέει» ώθηση, ενθουσιασμό, πίστη, ναι! Μα, χρειάζεται τον χρόνο του ο Σουηδός. Ειδικά στα δύσκολα ματς. Όχι για να ανταποκριθεί στα τρεξίματα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο «τρέχω». Καταλαβαινόμαστε.
Υ.Γ.: Να τα λέμε όλα. Δεν… τολμώ να σκεφτώ τι θα είχε συμβεί αν η χθεσινή διαιτησία, με οφσάιντ γκολ ισοφάρισης (Ντε Γιονγκ στο 2-2) και «80%-20%» στις κίτρινες κάρτες από τον Κροάτη Μάριο Στραχόνια, είχε γίνει σε ματς Σούπερ Λίγκας. Δυο οι λόγοι της διαφοράς: α) καχυποψία –καθεστώς β) πολιτική – επικοινωνιακοί λόγοι.
Follow me on Twitter: Seretinio
