Το «κάδρο» για το πού το πάει ο Ρανιέρι αρχίζει να καθαρίζει. Να γίνεται πιο εμφανές ως προς το τι θέλει από την Εθνική. Περισσότερα τρεξίματα, μεγαλύτερη ένταση, υψηλότερο τέμπο στους αγώνες. Θα φανεί, βεβαίως και από την ενδεκάδα και τον τρόπο με τον οποίο θα αγωνιστεί η Ελλάδα και αύριο.

Όμως πλέον έχουμε ένα χειροπιαστό δείγμα γραφής για τις σκέψεις του mister, μετά και τις πέντε αλλαγές (μία «υποχρεωτική», του τραυματία Χολέμπας, και των Σαμαρά, Σαλπιγγίδη, Μήτρογλου, Μάνταλου) συγκριτικά με την πρεμιέρα του εναντίον της Ρουμανίας. Χωρίς αυτό να συνεπάγεται, ασφαλώς, ότι «αποκλείονται» ποδοσφαιριστές από την ενδεκάδα ή την 23άδα.

Για τον mister είχαμε αναφέρει περισσότερα την ημέρα του αγώνα με τους Φινλανδούς. Και ειλικρινά, σέβομαι απεριόριστα τη θέλησή του να ζήσει ή να «πεθάνει» στην εθνική Ελλάδας με τον δικό του τρόπο. Με τις δικές του ιδέες. Καλές ή κακές, αποτελεσματικές ή «ρομαντικές», θα φανεί στην πορεία. Θα με ενοχλούσε, αν – όπως στο πρώτο ματς – διαχεόταν και μάλιστα με βάσιμα στοιχεία, η αίσθηση πως ορισμένες από τις παράλογες επιλογές του στις αρχικές κλήσεις ήταν του «πρέπει». Και όχι του «θέλω»…

Αυτή η φουρνιά, με δυο καλούς/σταθερούς και έναν σούπερ ταλαντούχο γκολκίπερ. Με τόσους καλούς στόπερ και ακραίους αμυντικούς (θα έβαζα τον σούπερ φορμαρισμένο Σκόνδρα προχθές αν είχα αποφασίσει να παίξω με «Τόρο» αριστερό μπακ, αλλά πάμε παρακάτω), στους οποίους μακάρι να προστεθεί και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο οποίος μπορεί να προσφέρει πολλά και ως αμυντικός μέσος. Με πολλούς ακραίους (Σαμαράς, Σάλπι, Λάζαρος, Φετφατζίδης, τώρα μπήκαν στο χορό και οι Καρέλης-Μαυρίας). Με σέντερ φορ Μήτρογλου – Κλάους. Με εναλλακτικές επιλογές που κάποια στιγμή ενδέχεται να (επανα)κληθούν τον Γκέκα, τον «Παπ», τον Διαμαντάκο, σε ρόλο «δεύτερου επιθετικού», με 4-4-2. Με μέσους από τους οποίους λείπουν τα αμέτρητα χιλιόμετρα στο κοντέρ, αλλά δεν τους λείπει το ταλέντο, το πρέσινγκ και η δημιουργικότητα (Κονέ, Σάμαρης, Μανιάτης, Ταχτσίδης, Μάνταλος). Ναι, εκεί στη μεσαία γραμμή δεν υπάρχουν δυστυχώς αμέτρητες επιλογές όπως για τις υπόλοιπες θέσεις. Ουδείς τέλειος όμως και δεν θα προσφύγω στα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις ομάδων του επιπέδου Γερμανίας, Ολλανδίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ιταλίας για να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Ότι όλοι έχουν τις αδυναμίες τους, στο επίπεδό του ο καθένας.

Ολο αυτό που περιγράφουμε, ξέρετε, ενδέχεται να γίνει... επιπρόσθετο πρόβλημα για την τωρινή εθνική που διανύει δύσκολο μεταβατικό στάδιο με αλλαγή προπονητή, τουρνουά, αρκετών παικτών. Διότι, ειδικά στις εθνικές, δεν είναι και το καλύτερο η αλλαγή 4-6 παικτών ενδεκάδας από παιχνίδι σε παιχνίδι και 5-8 παικτών από 23άδα σε 23άδα. Δεν έχεις τον χρόνο να εργαστείς μαζί τους στην καθημερινότητα. Να δώσεις ταυτότητα, όνομα, επώνυμο, διεύθυνση σε αυτό που θέλεις. Και τα παιχνίδια δεν είναι διαδοχικά για να προσθέτεις και να αφαιρείς day by day καλά και άσχημα. Ο περυσινός Παναθηναϊκός επί παραδείγματι – τον αναφέρω ως παράδειγμα ‘καινούριας’ ομάδας – χρειάστηκε περίπου 20 φιλικά +επίσημα παιχνίδια και 5 μήνες κάθε μέρα όλοι μαζί στο Κορωπί για να φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο ταυτότητας/αυτοματισμών/απόδοσης από τον Φεβρουάριο και έπειτα…

Με τις εθνικές ομάδες είναι δύσκολο να παίξεις ωραίο ποδόσφαιρο. Θεαματικό, «χορταστικό». Όχι μόνο στην Ελλάδα. Και σε χώρες με παικταράδες. Εκτός κι αν έχεις δική σου σχολή, όπως οι Ολλανδοί, τους οποίους αρχικά αντέγραψαν και εν συνεχεία ξεπέρασαν οι Ισπανοί και οι Γερμανοί διαδοχικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι η αυτογνωσία και η ταυτότητα. Ξέρω ποιος είμαι, τι μπορώ να κάνω, ποια τα πλεονεκτήματα και οι αδυναμίες μου, αποφασίζω πως θα παίζω εντός και εκτός έδρας και ποιοι ποδοσφαιριστές μπορούν να υποστηρίξουν στο γήπεδο τη σκέψη μου.

Πολλές φορές (χαρακτηριστικό ο Ρεχάγκελ με τον Παναθηναϊκό του 2001-2004) «παίρνεις» από την ομάδα που σου ταιριάζει τον κορμό και «χτίζεις» πάνω του ποδοσφαιρική λογική και συνοχή. Είναι πιο εύκολο. Μπάγερν, Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους σαφή πρόσφατα παραδείγματα… Τώρα, όμως, ο Ολυμπιακός, η πιο «ευρωπαϊκή» ελληνική ομάδα, δεν έχει ελληνικό κορμό για να τον «πάρεις» αυτούσιο. Φεύγουν γρήγορα οι καλύτεροι, όσοι ξεχωρίζουν.

Μιας και ο λόγος για το παιχνίδι με τους Φινλανδούς, συνοπτικά αυτά είδα ως θετικά και αρνητικά…

UP

+ Η συσπείρωση της ομάδας και το πείσμα των διεθνών, που φάνηκε και στο τελευταίο σκέλος του ματς, παρότι προσπαθούσε ανορθόδοξα να φτάσει στο δεύτερο γκολ και ΟΥΔΕΠΟΤΕ στο παρελθόν είχαν παίξει μαζί Κλάους – Μαυρίας – Καρέλης.

+ Η πιο «γεμάτη» εμφάνιση του Παναγιώτη Ταχτσίδη με τη μπλε φανέλα – ίσως να «φάνηκε» πιο καλός απ΄ ότι στην πραγματικότητα ήταν, επειδή εμφανίστηκαν επιθετικά κάτω του μετρίου οι άλλοι δυο «πυλώνες», Μανιάτης – Σάμαρης.

+ Οι ηγετικές πρωτοβουλίες – ναι, και ο δικαιολογημένος με μέτρο ‘τσαμπουκάς’ για το μαρκάρισμα του Χετεμάι στον Βύντρα – των Τοροσίδη, Μανιάτη κυρίως και του «Πάπα» δευτερευόντως. Χρειάζονται περισσότεροι σ΄ αυτό το μεταβατικό στάδιο που θα αποχωρούν με εκτός έδρας ισοπαλία και θα είναι στενοχωρημένοι, όπως ο Μανιάτης.

+ Και τα επιθετικά και τα αμυντικά transition των Μαυρία – Καρέλη – Αθανασιάδη. Δεν τους ακολούθησαν πολλοί από τους υπόλοιπους…

+Η λειτουργία της αριστερής πτέρυγας και στο πρώτο και στο β΄ μέρος, παρότι Τοροσίδης (για μένα ο καλύτερος) και Καρέλης δεν είχαν αγωνιστεί ποτέ μαζί. Παρότι το «κοπέλι» ως εξτρέμ δεν έχει… διαπρέψει ούτε στον Εργοτέλη ούτε στον Παναθηναϊκό ακόμη και σε «open play». Παρότι ο «Τόρο» θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα από τη δεξιά πτέρυγα.

DOWN

- Οι μέσοι πάτησαν λιγοστές φορές στην αντίπαλη περιοχή με σωστό επιθετικό transition. Στο 4-3-3 αυτό είναι απαραίτητο και εφικτό, δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του ο φορ.

- Η απόδοση του Σάμαρη – ίσως «φορτώθηκε» απότομα με περισσότερες ευθύνες από εκείνες στις οποίες μπορεί να ανταποκριθεί.

• Σχεδόν όλες οι επιλογές του mister από το 65’ και έπειτα. Λέω από το 65’, γιατί το 1-1 επιτεύχθηκε στο 55’ και μπορούσε να διαπιστώσει στο επόμενο δεκάλεπτο τη ροή και τον χαρακτήρα του αγώνα, δεδομένης και της αλλαγής των Φινλανδών από το 46’ (Χαμαλάινεν-Χετεμάι) σε 4-4-1-1 από 4-3-3.

• Δεν ήταν κακή ιδέα να παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, ούτε αυτό είναι ταυτισμένο με «αμυντική» πρόθεση ή τακτική όπως πιστεύουν πολλοί. Να ανακτήσει τον έλεγχο του αγώνα ήθελε και τα κατάφερε με την αλλαγή Μόρα-Μαυρία.
  

• Όμως άργησε στις αλλαγές συνολικά (στο 81’ ο Σαμαράς, στο 84’ ο Μήτρογλου). Δεν χρειαζόταν να «χαραμίσει» αλλαγή για να παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς (καλύτερα ο Βύντρα δεξιός στόπερ μαζί με «Πάπα» - Μανωλά). Καθυστέρησε να φρεσκάρει τον κεντρικό άξονα και το έκανε με τον «Sam» που δεν είναι τόσο καλός σε… πολυκοσμία και σε «set» ματς όσο σε «1 vs 1» και σε ανοιχτό γήπεδο. Και το σημαντικότερο όλων…
  

• Αφησε μόνο του τον Κλάους και εν συνεχεία τον Μήτρογλου εντός της περιοχής, όταν χρειαζόταν οπωσδήποτε κάποιον κοντά στον φορ ώστε να μην περιστοιχίζεται από δυο – τρεις αντιπάλους και ο παρτενέρ να εκμεταλλευτεί πάσες, κινήσεις, «σκουπίδια». Επαιξε με 3-4-3 και όχι με 3-5-2, ουσιαστικά έχοντας ταυτόχρονα απενεργοποιήσει τη δεξιά πτέρυγα με τον Λουκά, ο οποίος κλήθηκε να παίξει για πρώτη φορά full back σε 3-4-3 και φυσιολογικά δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις.
  

• Follow me on Twitter: Seretinio