Ο Ρανιέρι δεν ήξερε πού είχε έρθει. Ακόμη ψάχνει να βρει το στοιχειώδες manual λειτουργίας εθνικής ομάδας. Τον μηχανισμό της. Δεν τον γνώριζε, μια ολόκληρη καριέρα σε συλλόγους εργαζόταν. Δεν γνωρίζει τα «πάει –έλα», τις λιγοστές προπονήσεις, τις δυσκολίες στο scouting, τους κινδύνους.

Tους χαρακτήρες και την προσωπικότητα κάθε παίκτη, τα «κουσούρια» και τις ιδιαιτερότητές του. Εκτός αυτού, δεν έχει κάνει σχεδόν ΠΟΤΕ στην καριέρα του ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ πρωταθλητισμό. Να αναλάβει μια ομάδα που ΠΡΕΠΕΙ να βγει πρώτη. Με εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα την Γιουβέντους της σεζόν 2008-2009, η οποία αναδείχθηκε δεύτερη πίσω από την Ιντερ.

Ακόμη και πέρυσι στη ζάπλουτη Μονακό, δεν ήταν φαβορί. Ούτε με την Γιουβέντους τότε ήταν. Εκπληξη θα ήταν αν το έπαιρνε από την Παρί Σεν Ζερμέν. Και το έχασε εύκολα, παρότι η Παρί συμμετείχε και στο Τσάμπιονς Λιγκ…

Συνήθως πήγαινε σε σημαντικούς συλλόγους μετά από τις μεγάλες επιτυχίες τους. Στη Νάπολι, έναν χρόνο μετά το τελευταίο πρωτάθλημά της. Στη Βαλένθια μετά τον Ράφα. Στη Γιουβέντους μετά την (κίβδηλη, όπως αποδείχθηκε) πρωταθλήτρια του Καπέλο. Στην αγαπημένη του Ρόμα, μετά την ομαδάρα του Σπαλέτι. Στην Ιντερ μετά τον Μουρίνιο και το «διάλειμμα» Στραματσόνι. Στη Μονακό, όταν ήταν στην Β΄ Εθνική. Στην Τσέλσι, πρόλαβε μόνο έναν (από τα τέσσερα έτη παραμονής) χρόνο, τον πρώτο του Ρομάν Αμπράμοβιτς.

Είναι ειλικρινής, ανοιχτό βιβλίο. Και με τους δημοσιογράφους και στην κουβέντα. Χθες, δεν δίστασε να περιγράψει την… πρωτόγνωρη εμπειρία του στη συνέντευξη Τύπου. «Δεν έχεις χρόνο για πολλή δουλειά και προπόνηση. Είναι, πραγματικά, δραματικό, αν για παράδειγμα υπάρχουν μερικά λάθη στο τελευταίο ματς. Αν είσαι προπονητής σε σύλλογο, μπορείς να αναλύσεις το ματς μετά από δυο μέρες και να δουλέψεις για να βελτιώσεις πράγματα, αλλά όταν είσαι ομοσπονδιακός τεχνικός, δεν βλέπεις τους παίκτες για τουλάχιστον ένα μήνα. Ξεκινάς πάλι από το μηδέν και δουλεύεις τόσο σε λάθη που έγιναν στο τελευταίο ματς όσο και σε νέα πράγματα για το επόμενο. Μέσα σε λίγες μέρες, πρέπει να κάνεις μία μίξη όλων αυτών».

Μάθαινε και μαθαίνει. Εκ πρώτης όψεως είναι εύκολο να ισχυριστεί κάποιος ότι ήρθε στην Ελλάδα και ανέλαβε τα ηνία… χαλαρά. «Μια ώρα από τη Ρώμη. Καλά λεφτά, χωρίς πίεση και μεγάλες απαιτήσεις γιατί έχει αξιόλογο ρόστερ και θα προκριθεί σίγουρα. Ολα φίνα και ωραία- αν είχε ακόμη φιλοδοξίες μεγάλες θα πήγαινε να εργαστεί σε σύλλογο, όχι στην εθνική Ελλάδας». Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος.

Η άλλη όψη όμως, είναι ενός ευρυμαθούς ανθρώπου που δεν κουβαλά κόμπλεξ. Ενός προπονητή γεννημένου και μεγαλωμένου στη Ρώμη, που δεν δίστασε να πάρει ρίσκα στην καριέρα του, να πάει σε ξένους τόπους όταν οι Ιταλοί δεν έβγαιναν από το καβούκι τους, να δουλέψει σε μεγάλους συλλόγους, να ακούσει τα χίλια – μύρια από οπαδούς και media, να αναδείξει αθλητές, δίνοντας ευκαιρίες σε πολλούς σπουδαίους παίκτες οι οποίοι εν συνεχεία έκαναν top καριέρα. Η εικόνα ενός ανοιχτόμυαλου Ιταλού που δεν ήταν ποτέ όσο αυστηρός έπρεπε με τους παίκτες, που πρόσφερε απλόχερα ποδοσφαιρικές ελευθερίες και πρωτοβουλίες στο γήπεδο. Ενός κόουτς με ωραίες ιδέες που δεν μπαίνει σε «κουτάκια».

Με τον Ρανιέρι θα πάρουν πολλές ευκαιρίες κάποιοι μικροί κατά διαστήματα. Όχι μόνο λόγω ανάγκης, επειδή η ανανέωση επήλθε νομοτελειακά. Αλλά διότι αυτή ήταν ανέκαθεν η νοοτροπία του, «ευκαιρίες στους νέους, εξέλιξη, πρόοδος». Ισως γι’ αυτό, επειδή δεν ήταν ποτέ ένας προπονητής που έπαιζε βασικά για το αποτέλεσμα και μετά για το ποδόσφαιρο, αλλά αντιστρόφως («μέσω του ποδοσφαίρου που θα παίξω θα έρθουν και τα αποτελέσματα»), δεν έχει κερδίσει τίτλους στην πολύχρονη καριέρα του. Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να τον κατατάξει στους αθεράπευτα ρομαντικούς του αθλήματος.

Να δώσουν το κάτι παραπάνω! Και στα αποδυτήρια και στο γήπεδο! Το ξέρω, ο χαρακτήρας δεν αλλάζει εύκολα. Δεν είναι δυνατόν εν μία νυκτί ο «Δαλάι Λάμα» Γιώργος Σαμαράς και ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης με τον Ορέστη Καρνέζη, που δεν το… έχουν το «ηγετικό», να εμπνεύσουν τους πάντες. Μπορούν, όμως, επειδή είναι team players και έχουν έντονο το στοιχείο της συσπείρωσης στο ποδοσφαιρικό DNA τους, να βοηθήσουν αυτούς που έχουν και τα δύο: τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, τον Βασίλη Τοροσίδη και τον Γιάννη Μανιάτη. Και έναν που δεν του… πολυφαίνεται λόγω στυλ, αλλά κρύβει τόνους πώρωσης για την εθνική και έχει να αποδείξει πολλά: τον Κώστα Μήτρογλου. Αυτοί είναι οι «νέοι – παλιοί». Μαζί με τους παντοτινά «ήσυχους» Βύντρα και Τζιόλη. Σήμερα, στα πολύ δύσκολα, καλούνται να το πάρουν πάνω τους. Θα βοηθήσει και ο «Κάρα». Δεν είναι «μάγος» όμως. Ούτε παίζει πλέον…

Στα δικά μου μάτια – ίσως να κάνω λάθος, αλλά έτσι το βλέπω – το σημερινό ματς με τους Φινλανδούς είναι περισσότερο θέλησης και λιγότερο τακτικής. Όχι επειδή είμαστε… υπερομάδα. Εκτός έδρας παίζουμε άλλωστε. Αλλά επειδή είναι τέτοιες οι απαιτήσεις, οι συνθήκες και οι ιδιαιτερότητές του. Ανεξάρτητα από διάταξη, επιλογή ενδεκάδας και επιλογών του κόουτς, παράμετροι που ασφαλώς παίζουν τον δικό τους ρόλο.

• Follow me on Twitter: Seretinio