Nα πούμε πάλι για τη διαιτησία; Καταντά βαρετό. Αφήστε που δεν συνιστά και είδηση όταν δαγκώνει σκύλος άνθρωπο. Να ήταν άψογος ο Γιάχος, να τού αφιερώναμε κάποιες αράδες. Αλλά σφύριξε ως αναμενόταν και δεν είναι κάτι καινούριο. Μόνο μια λεπτομέρεια: αφού προηγουμένως δεν είχε καταλογίσει τα δυο πέναλτι στον Μπεργκ (επειδή δεν τα είδε, όχι για άλλο λόγο), μετά το 1-0 στο 78΄ «έπαιξε» έδρα! Στα φάουλ και τα σπόρια. Κάθε ρέφερι τη «βλέπει» αλλιώς…

Ηταν ματς που θα ξεχαστεί γρήγορα, αλλά τα αξιομνημόνευτα είναι πολλά. Επισημαίνουμε ένα, επειδή η ρεβάνς με την Ξάνθη διεξάγεται την Πέμπτη και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό σε λιγότερο από έναν μήνα: η Λεωφόρος ΒΡΑΖΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ. Από την τηλεόραση, δεν γίνεται αντιληπτό. Το αισθάνονται μόνο όσοι βρίσκονται στο γήπεδο. Οργή ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Συσσωρευμένη. Παντού διαχεόμενη.

Όταν βλέπεις πολλούς οπαδούς με τον Λεβαδειακό και την Καλλονή σε έξαλλη κατάσταση, στο όριο του ανεξέλεγκτου, σκέφτεσαι τι μπορεί να συμβεί στα ντέρμπι και στα πιο δύσκολα. Όταν βλέπεις σχεδόν σε κάθε παιχνίδι να γίνεται χαμός με τον τέταρτο ρέφερι και τον πρώτο βοηθό στη Θύρα 10, και οι υπεύθυνοι ασφάλειας της ΠΑΕ να τρέχουν σαν τρελοί για να προστατεύσουν και να συμμαζέψουν, ο νους τρέχει… Με τον Λεβαδειακό, αφορμή ήταν ο Κομπότης (που δεν είχε έρθει στο γήπεδο), ο Σηφάκης, ο Τομάς (τραυματισμός Μπεργκ στην πρεμιέρα), η ιστορία της σχέσης με τον Ολυμπιακό που θεωρούν πολλοί πως είχε η ομάδα από την οποία είχε γίνει σοφότερος ο Τροντ Σόλιντ. Χθες αφορμή ήταν ο Γιάχος και ένα σύνολο που έχυσε αίμα και μπράβο του με τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, αλλά υπέκυψε με 0-5 στη σαφή ανωτερότητα του πρωταθλητή Ελλάδος, ενώ ως τότε δεν είχε δεχθεί ούτε ένα γκολ στην έδρα του.

Back to Leoforos. Καφέδες, νερά, κόκα κόλες στον α’ βοηθό. Υβρεις, φτυσιές. «Κλασικά» πια. Σαν να μη… γίνονται. Διακοπή του αγώνα για ένα λεπτό, επειδή από τα «ιπτάμενα» δεν μπορούσαν να κάνουν προθέρμανση τρεις αναπληρωματικοί των φιλοξενούμενων. Επέστρεψαν στον πάγκο τους σαν καλά παιδιά και ηρέμησαν τα πνεύματα.

Πάγκος φιλοξενούμενου: χαμός. Η έκταση, το μέγεθος, η διάρκεια και η «ποιότητα» των ύβρεων, η ποσότητα των υγρών που εκτοξεύονται και οι διαθέσεις της κερκίδα, εξαρτώνται από τη ροή του ματς (στο 5-0 με τον Εργοτέλη δεν έγινε σχεδόν τίποτα), τη συμπεριφορά του πάγκου, το παρελθόν και τη στάση του εκάστοτε προπονητή. Τις προάλλες, ο ήσυχος Σάββας Παντελίδης δεν άντεξε κατά τη διάρκεια του ματς και είπε σε άνθρωπο της ΠΑΕ «δεν μπορώ να ακούω για τη μάνα μου, έχει πεθάνει». Χθες ο Βαγγέλης Βλάχος δεν άκουσε τίποτα λόγω πρότερου παναθηναϊκού βίου.

Όμως ακόμη και ο Γιάννης Αναστασίου στα μέσα του β΄ μέρους προέτρεψε με φωνές προς στιγμήν τους ανθρώπους ασφαλείας του Παναθηναϊκού να προστατεύσουν τον πρώτο βοηθό! Στα τρία μέτρα απόσταση τον έχει και όλα αυτά τα σιχαίνεται σε όλα τα ελληνικά γήπεδα! Οχι μόνο στο Φάληρο, όπου «έφαγε» πέρυσι τον καφέ και κάποιοι (όχι μόνο ορισμένα ελεεινά και τρισάθλια «παπαγαλάκια») ξετσίπωτα έλεγαν πως έκανε θέατρο, παρότι ο ίδιος ο Μίτσελ πρώτος είχε σπεύσει στον συνάδελφό του…

Προσέξτε: τα περισσότερα απ΄ αυτά είναι πλέον επαναλαμβανόμενα στη Λεωφόρο. Μεταβάλλεται μόνο η έκταση των συμβάντων. Προσέξτε: όλα αυτά γίνονται παρά τη δεδομένη (τη βλέπουμε σε ΚΑΘΕ ματς) προσπάθεια των υπεύθυνων ασφαλείας της ΠΑΕ να «μαζέψουν» το πράγμα. Όταν γίνεται. Όχι προηγουμένως, με προληπτικά μέτρα. Προσέξτε: ο Παναθηναϊκός εφέτος στη Λεωφόρο τρέχει με 9/10 τρίποντα! Μόνο σε ένα ματς ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΕ (με τον ΟΦΗ και σκόρερ τον Μακρή στο 93’) και μπούκαραν μέσα 10 -15 άτομα από τη «13» και έτρεχαν ο Ζέκα και ο Λαγός και οι αρμόδιοι για να μην γίνει τίποτα χειρότερο. Δηλαδή αν χάσει ο Παναθηναϊκός σε κάποιο ματς τι θα γίνει; Η συντέλεια του κόσμου;

«Εχασε ρε Γιάννη», θα μου πείτε. Εχασε και από την Σταντάρ και από την Ντινάμο Μόσχας και από την PSV. Αν δεν ήταν ο Στιλ θα είχε χάσει και από την Εστορίλ στο 92΄, Ανοιξε μύτη; Ακούστηκε τίποτα; Βγάλαμε άχνα; Είμαστε τρελοί; Γιατί στην Ευρώπη δεν μιλάμε;». Δεκάδες αναλύσεις έχουν καταγραφεί για τα διαιτητικά μεταξύ Ευρώπης – Ελλάδας και για να μην γράψουμε βιβλίο, οι λέξεις είναι δύο: «κακοπιστία και ατιμωρησία».

Χωρίς πολλά περαιτέρω: στο χέρι των οπαδών του Παναθηναϊκού και στους ικανότατους σ’ αυτόν τον τομέα ανθρώπους της ΠΑΕ είναι να κάνουν ό,τι θέλουν. Απλώς υπενθυμίζω: α) το περυσινό ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ περιστατικό με το βαν της Nova έξω από τη Λεωφόρο (πρώτη σκέψη Γιάννη Αλαφούζου να τα παρατήσει από τον Παναθηναϊκό τότε, απίστευτα απογοητευμένος, προβληματισμένος και τρομαγμένος!) β) το συμβάν με το δάχτυλο του Ντάνιελ Πράνιτς της περυσινής σεζόν γ) το «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα» ματς με τον ΠΑΟΚ στα πλέι οφ δ) το πρόσφατο συμβάν στο ματς με τους νέους του Πανιώνιου, που δεν πήρε και μεγάλη έκταση στα media.

Τονίζω, παρεμπιπτόντως, ότι ΑΝΕΚΑΘΕΝ ο μεγαλύτερος φόβος των δημοσιογράφων όταν αναφέρονται σε ομάδες με «βαρύ» λαό από πίσω τους δεν ήταν τόσο οι διοικήσεις (νέα μόδα από ορισμένους οι άμεσες και έμμεσες πιέσεις για απολύσεις, έχουν αλλάξει πλέον οι «πρακτικές», πονάει βαθύτερα και πιο μακροχρόνια η ανεργία) αλλά κάποιοι οπαδοί των ομάδων. Γι΄ αυτό και συγκριτικά με ό,τι θα μπορούσαν να πουν και να γράψουν για τα «στραβά» που ΒΛΕΠΟΥΝ (υπάρχουν και πολλά ωραία στα γήπεδα από τους οπαδούς, τα οποία όπως έχετε διαπιστώσει σε όλες τις μεγάλες ομάδες ΥΠΕΡΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ), αυτολογοκρίνονται σε τέτοιου είδους θέματα στο 99,9%, φτάνοντας στο επίπεδο του απόλυτου κο – κο – κο. Ειδικά οι οικογενειάρχες και όσοι πηγαίνουν στο γήπεδο.

«Μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο» και άλλα τέτοια. Ωραία, για άλλες πολιτείες όμως. Για τόπους όπου το ποδόσφαιρο, οι αθλητές και οι προπονητές είναι όντως οι πρωταγωνιστές. Για τον δικό μας, της βρωμιάς και της δυσωδίας, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλούμε και για τα υπόλοιπα. Όταν λειτουργείς βάσει πρακτικών και αντιλήψεων που έχουν παίξει τον δικό τους ρόλο για την κατάντια και την απαξίωση του δικού μας κλάδου από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης, γίνεσαι άθελά σου μέρος της κατάντιας. Ισως ορισμένοι από εμάς να το αντιληφθήκαμε αργά, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ.

ΣΤΑ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ότι η Καλλονή, παρότι ξεκίνησε για να παίξει ποδόσφαιρο, κλείστηκε γρήγορα στα καρέ της. Τελείωσε το ματς με ΜΗΔΕΝ ευκαιρίες, τρεις τελικές προσπάθειες, μία εντός εστίας.

Ότι ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε να αγωνιστεί στο β’ μέρος χωρίς τους δύο από τους τρεις (μαζί με τον Χουχούμη) καλύτερους παίκτες του μέχρι τη στιγμή των τραυματισμών τους, τον Πράνιτς και τον Κλωναρίδη.

Τα νεύρα του Μάρκους Μπεργκ που έφαγε μπόλικη κλωτσιά και σπρωξίδι εντός και EKTOΣ φάσεων. Νεύρα που «μεταφράστηκαν» και σε ένα βροντερό «What do you want;» προς τον Αναστασίου, που ακούστηκε σε όλη τη «10». Σε παρατήρηση για μια φάση που δεν «μπήκε» δυνατά και τον πρόλαβε ο Αναστασιάδης με τάκλιν...

Ο καλώς εννοούμενος ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς της άμυνας, με πρωταγωνιστή τον Ταυλαρίδη, που παραμένει πολύ «επικίνδυνος» για κάρτες. Μετά την ήττα από τον ΟΦΗ, ο ΠΑΟ έχει γράψει 7 σερί εντός έδρας νίκες και έχει δεχθεί μόνο ένα γκολ, από τον «δικό» του πλέον, Νίκο Καλτσά. Το σημαντικότερο είναι ίσως ότι δεν «τρώει» πολλές ευκαιρίες από τον αντίπαλο! Και δεν οφείλεται τόσο στην απόδοση του Ταυλαρίδη, όσο στη νοοτροπία του, η οποία «μεταφράζεται» πολλές φορές και σε φωνές προς τους συμπαίκτες του (Στιλ χθες), διότι διαθέτει ισχυρότατο winning spirit.

Η μεστή και «γεμάτη» εμφάνιση του Διαμαντή Χουχούμη, που διεκδικεί πλέον δικαίως τη θέση του βασικού από τον δεύτερο μετά τον Μπεργκ, καλύτερο ξένο παίκτη του Παναθηναϊκού κατ’ εμέ. Θα αφιερωθεί σύντομα ξεχωριστό κείμενο για την προοπτική του «Χουχούμης μπακ – Νάνο χαφ».

Η κακή εμφάνιση του Τάσου Λαγού. «Τρέχει» σεζόν με κόπωση μεγάλη λόγω των απουσιών του Μέντες και αν ο Παναθηναϊκός έχει ένα σοβαρό πρόβλημα, δεν είναι του δεξιού μπακ, αλλά του “holding midfielder”. Πέρυσι ο Ολλανδός είχε βοηθήσει πολύ, ειδικά στον β΄ γύρο. Το καλοκαίρι – το έχουν πάρει απόφαση – θέλουν «εξάρι» υψηλού επιπέδου.

Η μετατόπιση του Ζέκα και πάλι στη θέση του δεξιού μπακ στο 73΄, με την αλλαγή Μπούρμπου – Ατζαγκούν. Εχω την εντύπωση πως ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός, με ΑΥΤΟΥΣ τους χαφ που διαθέτει, δεν έχει την πολυτέλεια να «ξοδεύει» το transition και τα κλεψίματα και το passing game και τα μαρκαρίσματα/καλύψεις του Πορτογάλου. Αν είχε έναν Ουσέρο, ας «χαραμιζόταν» ο Ζέκα εκεί. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έτσι το βλέπω…

Follow me on Twitter: Seretinio