Η παθιασμένη εμφάνιση των κιτρινόμαυρων στο ΟΑΚΑ αποτελεί ευχάριστη έκπληξη, αν και θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη διότι τα πράγματα είναι απλά: ο φετινός Άρης στερείται ατομικής ποιότητας και εμπειρίας. Είναι, δηλαδή, ανούσιο να παρατάσσεται «ψηλά στο γήπεδο» με το πρόσχημα ότι παίζει για τη νίκη. Οι νίκες δεν επιτυγχάνονται όταν εθελοτυφλείς, αλλά όταν προσαρμόζεις το σύστημα στις πραγματικές δυνατότητες των ποδοσφαιριστών.

Του λόγου το αληθές αποδείχτηκε περίτρανα τόσο στην Τούμπα όσο και στο ΟΑΚΑ. Πρόκειται, ουσιαστικά, για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην πρώτη περίπτωση επήλθε η καταστροφή διότι ο Κατσαβάκης έστησε την ομάδα με αφέλεια, προσφέροντας χώρο στον δικέφαλο.

Απέναντι στον Παναθηναϊκό, το προπονητικό δίδυμο περίμενε τον αντίπαλο στο «μισό γήπεδο» και εστίασε στη συνοχή μεταξύ της μεσοαμυντικής γραμμής. Ως αποτέλεσμα, το τριφύλλι εγκλωβίστηκε και η ψυχική του ισορροπία διαταράχθηκε με συνέπεια την αναποτελεσματικότητα στον τομέα της ανάπτυξης του παιχνιδιού. Όπως ήταν λογικό, ο ρεαλισμός επιβραβεύτηκε.

Η περίπτωση του Αγκάνθο

Εξαίρεση στον κανόνα της ατομικής μετριότητας αποτελεί ο Ισπανός επιθετικός. Πρόκειται για ποδοσφαιριστή με άρτια τεχνική κατάρτιση, σωστό timing στις κεφαλιές και αίσθηση του χώρου. Παρά το γεγονός ότι «ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα», εντούτοις επιδεικνύει ομαδικό πνεύμα και επιδιώκει συνεργασία με τους συμπαίκτες του.

Τέλος, είναι αποτελεσματικός σε αναμετρήσεις «ένας εναντίον ενός» τόσο εντός όσο και εκτός περιοχής. Αποτελεί, δηλαδή, μία πολύτιμη μονάδα γύρω από την οποία πρέπει να δομηθεί ολόκληρο το επιθετικό πλάνο του Πασσιαλή.

Δεν είναι τυχαίο ότι κατάφερε να αποσυντονίσει την άμυνα του Παναθηναϊκού και να κλέψει μόνος του τον βαθμό της ισοπαλίας. Ζητούμενο είναι, πλέον, να κεφαλαιοποιηθεί η προσωπικότητά του προς όφελος του συλλόγου στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Κι αν σου κάτσει;

Το παράδοξο είναι πως η μοναδική αξιόπιστη επιθετική λύση προέκυψε στο «παρά πέντε» και δεν ήταν απόρροια σοβαρού προγραμματισμού από τη διοίκηση. Με πιο απλά λόγια, ο Αγκάνθο «έκατσε και ήρθε» στο Χαριλάου υπό την έννοια ότι η απόκτησή του ήταν απόρροια ευνοϊκής συγκυρίας.

Τελικά, ο Άρης στάθηκε τυχερός αλλά είναι ανεπίτρεπτο να επαφίεται η πορεία μίας ιστορικής ομάδας σε αστάθμητους παράγοντες. Ωστόσο, η ευρύτερη λειτουργία της ακέφαλης διοίκησης είναι (επιεικώς) ερασιτεχνική και δε δημιουργεί εχέγγυα για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του συλλόγου. Επειδή, λοιπόν, η τύχη κλείνει σπάνια το μάτι στους «ανίκανους» χρειάζεται επειγόντως αλλαγή φιλοσοφίας προκειμένου να σωθεί η χρονιά σε οικονομικό επίπεδο.

Συμπέρασμα

Στο απαξιωμένο ελληνικό πρωτάθλημα, ένας φορμαρισμένος επιθετικός αρκεί για να διασφαλίσει τον στοιχειώδη αγωνιστικό στόχο του Άρη και να εκθέσει ανεπανόρθωτα την αμυντική γραμμή μίας ιστορικής ομάδας όπως ο Παναθηναϊκός.

Κανένας ποδοσφαιριστής, όμως, δεν αρκεί για να εξορθολογίσει τον τρόπο λειτουργίας ενός «άρρωστου» σωματείου. Επομένως, η παροδική χαρά των φιλάθλων του Άρη θα πρέπει γρήγορα να δώσει τη θέση της στον βαθύ προβληματισμό για τα τεκτενόμενα σε διοικητικό επίπεδο. Διότι εκεί που δεν υπάρχει κανένας Αγκάνθο να λύσει το πρόβλημα της παρελθούσας κακοδιαχείρισης.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης αρθρογραφεί στο overlap.gr και στο Sport24.gr και σχολιάζει όλα τα θέματα που αφορά την ομάδα του Άρη.