Υπάρχει ένα μεγάλο μειονέκτημα στη σχέση των ανθρώπων με το χρόνο. Δεν μπορούν να τον γυρίσουν πίσω. Το ρολόι πάει μόνον μπροστά, με το ίδιο σταθερό τέμπο. Δεν ξεγελάει κανέναν.

Κι αλίμονο σε κείνους που δεν μετρούν σωστά το χρόνο, νομίζοντας πως έχουν την ικανότητα να τον προλάβουν, όταν προηγουμένως τον έχουν ξοδέψει άσκοπα.

Η κλεψύδρα στον Παναθηναϊκό αδειάζει. Η αγωνιστική κλεψύδρα. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω, στον Ιούλιο ή τον Αύγουστο, καλύτερα να αξιοποιήσει τη νοητική δυνατότητα του ανθρώπου, που επιτρέπει την ανάγνωση της διαδρομής που έγινε.

Είναι ο Παναθηναϊκός τόσο κακή ομάδα όσο φαίνεται;

Το έμψυχο δυναμικό του είναι τόσο χαμηλής στάθμης που να μην μπορεί να κερδίσει ομάδες που άλλες φορές έχαναν από τα αποδυτήρια;

Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός που εμφανίστηκε στα Περιβόλια με τον Πλατανιά, δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα που έπαιξε με τη Μάδεργουελ, τη Μάλαγα, με τον ΠΑΣ Γιάννινα (κι ας έφερε ισοπαλία στο ΟΑΚΑ), την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό.

Οι ίδιοι παίκτες ήταν.

Στη διαδρομή συνέβησαν πολλά για να φτάσει να παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αδυναμία που μπορεί να εμφανίσει ποδοσφαιρική ομάδα.

Να μην μπορεί να παράξει παιχνίδι.

Αυτό το αρνητικό κατόρθωμα προκύπτει για συγκεκριμένους λόγους.

1. Όταν η ψυχολογία είναι στο μηδέν.
2. Όταν οι παίκτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Είναι δεδομένο πως ποδοσφαιριστής που τρέμει μην κάνει λάθος, δεν μπορεί να παίξει. Απλά κλωτσάει τη μπάλα, σαν να βγάζει την ευθύνη από πάνω του.
3. Όταν ο προπονητής μηδενίζει τη νοοτροπία της μεγάλης ομάδας, με κάστρα και λιοντάρια που κατουράνε και τη βάζει να παίζει σαν την τωρινή ουραγό Κέρκυρα. Το "μηδέν" πίσω και ό,τι βγεί. Ε, δεν βγαίνει.

Επειδή λοιπόν φάρσες τέτοιου είδους δεν γίνονται μόνον από τη μία πλευρά, η ζωή και ο χρόνος ανταπαντούν με τις δικές τους.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται σαν την Κέρκυρα. Να μπει σε ένα τριπάκι που δεν το ξέρει. Την αγωνία της σωτηρίας. Και της αγωνιστικής, εν προκειμένω.

Ο ρεαλιστικός στόχος στα τέλη Ιανουαρίου του 2013, είναι πλέον να μαζευτούν 11-12 βαθμοί μέχρι το τέλος της σεζόν και ό,τι παραπάνω προκύψει κέρδος θα είναι.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι πως η όποια Κέρκυρα, τον ξέρει αυτόν τον τρόπο, διότι έτσι έχει μάθει να επιβιώνει στην κατηγορία. Ο Παναθηναϊκός δεν τον ξέρει και πρέπει να μπει σε ταχύρρυθμο μάθημα. Διότι ο χρόνος… πιέζει.

Υπάρχει κι ένα ακόμα μείζον θέμα, που έχει να κάνει με τον σεβασμό, μια έννοια που έχει ξεπέσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι μόνον εκεί.

Όταν ένα θηρίο είναι στα σχοινιά, για χ, ψ, λόγους, με κυρίαρχες έστω τις δικές του παθογένειες, δεν επιτρέπεται να κάνουν πλάκα κουνάβια που νομίζουν ότι έχουν ισχύ απέναντί του. Στο ζωικό βασίλειο πάντως δεν γίνεται έτσι.

Ενδεχομένως ένα ορατό ή αόρατο σύστημα, να θέλει τον Παναθηναϊκό ημιλιπόθυμο, αγωνιστικά.

Κι επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, το "έργο Πλατανιάς" κάτι λέει – όχι ως προς την ίδια την ομάδα των Χανίων και την προσπάθεια των παικτών της.

Πλατανιάς – Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα. Είναι η εποχή που έχει αρχίσει η ψυχολογική ανάκαμψη των "πράσινων" με τον Ρότσα.

Αρετόπουλος και… τέλος.

Πλατανιάς – Παναθηναϊκός στο Κύπελλο. Ο αγώνας που ο φιλοξενούμενος έπαιζε το κεφάλι του.

Του το πήρε ο Μάνταλος. Ο… ανεξάρτητος Μάνταλος του 3-2 στον Βόλο, στο φινάλε της προπερασμένης σεζόν…

Ο Πλατανιάς ήταν καλύτερος και άξιζε να προκριθεί. Δεν άξιζε να του φάει τη "δόξα" ο διαιτητής, στερώντας από τον κακό Παναθηναϊκό απλά πράγματα που δικαιούτο στο παιχνίδι, μεταξύ των οποίων και προφανή ευκαιρία για γκολ, αν δινόταν το πέναλτι – μαρς στον Μαυρία.

Η έλλειψη του σεβασμού στον μεγάλο που έχει πέσει, αλλά και στο ίδιο το σπορ, είναι "φτηνός τρόπος".

Και ο τρόπος που έγιναν συγκεκριμένα πράγματα, στο ίδιο γήπεδο από διαφορετικούς ανθρώπους ήταν όντως φτηνιάρικος.

Κάποια στιγμή θα τους γυρίσει μπούμερανγκ.

Διότι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση τέτοιων "λειτουργών", είναι πως το όποιο σύστημα βασίζεται σε "μη αναλώσιμους".

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.