Μετά την ισοπαλία του ΠΑΟΚ με τον ΠΑΣ Γιάννινα στο κύπελλο – ισοπαλία που φέρνει τον ΠΑΟΚ σε δύσκολη θέση αφού δεν κρατά πλέον την τύχη στα χέρια του – διάβασα μια δήλωση του πολύ καλού ποδοσφαιριστή του που λέγεται Ρατς. «Ο αντίπαλος» είπε ο φορμαρισμένος Ρουμάνος «έπαιξε χάντμπολ».

Μου κανε εντύπωση η πρωτοτυπία της διαπίστωσης και ήθελα να δω τι σημαίνει. Δεν σήμαινε τελικά απολύτως τίποτα – ο Ρατς κάτι άλλο ήθελε να πει και τα έμπλεξε: προφανώς στον ΠΑΟΚ δεν τον δασκάλεψαν καλά για να βρει μια ωραία δικαιολογία, σαν αυτές που π.χ βρήκαν μετά το ντέρμπι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός για να δικαιολογήσουν εμφανίσεις μετριότατες – για να μην πω τίποτα χειρότερο.

Νομίζω ότι την φετινή χρονιά η τέχνη της δικαιολογίας εξελίσσεται σε επιστήμη. Ας θυμηθούμε μερικές.

Ο Σπάθας με την Αραβανή

Στον Παναθηναϊκό η μεγάλη δικαιολογία είναι πάντα η διαιτησία: κατανοητό, αφού πάντα στεναχωριέσαι όταν η πρώην σου που λάτρεψες τα χει με αλλον, αλλα η υπερβολή σκοτώνει τη λογική. Αν πεις ότι ο ΠΑΟ αντιμετώπισε μια από τις χειρότερες εφετινές διαιτησίες στο ματς με την PSV, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε καθόλου να κάνει ένα από τα πιο καλά του ματς φέτος, σου λένε ότι ο Σπάθας ήταν σε μια φωτογραφία μαζί με το Βρέντζο και τον Σάββα Θεοδωρίδη, λες και στην ΕΠΣ Πειραιά, όπου όλοι αυτοί ανήκουν, ο Σπάθας θα φωτογραφίζονταν με την Ευαγγελία Αραβανή και την Κατερίνα Στικούδη.

Πέρα από τη διαιτησία, ωστόσο, υπάρχουν κι άλλα πολλά που λέγονται, όταν ο ΠΑΟ δεν τα καταφέρνει. Οσο απουσίαζε ο Μπέργκ η έλλειψή του χρησιμοποιούνταν ακόμα και για να δικαιολογηθούν τα λάθη της άμυνας. Στα αμιγώς αγωνιστικά δικαιολογία αποτελεί πάντα η απουσία του Αμπέντ (που όταν θα αγοραστεί τον Ιανουάριο θα ναι κάτι σαν τον Σούπερμαν) , η δυσκολία του Μπούι να προσαρμοστεί, ο Μπούρμπος που δεν προσφέρει τα αναμενόμενα – τα οποία ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει ποια ήταν

Σταθερές δικαιολογίες, κυρίως του Αναστασίου, είναι οι καθυστερήσεις των αντιπάλων (που είναι για όλους ενοχλητικές αλλά σπανίως ξεκινάνε από το πρώτο λεπτό), αλλά και το νεαρό της ηλικίας των παιδιών που είναι ακόμα άπειρα. Το τελευταίο μου αρέσει πιο πολύ από όλα: οι ενδεκάδες του ΠΑΟ συνήθως έχουν 8-9 παίκτες που νεαροί ήταν καιρό πριν, αλλά στο τέλος θα πεισθώ κι εγώ ότι παίκτες όπως ο Νάνο, ο Σίντελφελντ, ο Μέντεζ, ο Πράνιτς και ο Πέτριτς, ο Κουτρουμπής, ο Μπούρμπος, ο Κοτσόλης, ο Στιλ, ο Μπέργκ, ο Κλωναρίδης κι ο Ντίνας τελείωσαν το σχολείο πέρυσι.

Ο Σάββας έχει πάντα κέφια

Κι ο Ολυμπιακός φέτος έχει αναπτύξει την τέχνη σε επίπεδα εντυπωσιακά. Για διαιτησία μιλάει λιγότερο, αλλά όταν δεν κερδίζει κατά το Σάββα Θεοδωρίδη κάποιος ρέφερι πάντα φταίει. Του Σάββα η σπεσιαλιτέ είναι η καταγγελία του σκληρού παιγνιδιού, η οποία είναι και από καρδιάς, αφού όντως ο Θεοδωρίδης ανησυχεί για τους παίκτες. Υπάρχει ακόμα η υπενθύμιση ότι ο Ολυμπιακός άλλαξε πολλούς παίκτες το καλοκαίρι και χρειάζεται χρόνο, ο Μίτσελ έχει βρει ως απάντηση για μέτριες εμφανίσεις, την υπενθύμιση της εκτίμησης ότι το επίπεδο του πρωταθλήματος έχει βελτιωθεί, ενώ μόνιμες δικαιολογίες για την εξήγηση μέτριων παιγνιδιών – κυρίως από δημοσιογράφους – είναι οι τραυματισμοί και η κόπωση.

Οι τραυματισμοί στον Ολυμπιακό ήταν πάντα μια αγαπημένη δικαιολογία: πάντα οι απόντες είναι οι καλύτεροι παίκτες! Η δε κόπωση εμφανίζεται σταθερά ως επικίνδυνος αντίπαλος αλλά μετά τα ματς. Πριν τα ματς ο Ολυμπιακός δεν καταλαβαίνει τίποτα αφού είναι συνηθισμένος σε βαρύ πρόγραμμα. Μετά, έτσι και το αποτέλεσμα δεν έρθει, είναι όλοι απίστευτα κουρασμένοι γιατί μετην Ατλέτικο/Γιουβέντους/ Μάλμε κτλ, έχουν ξοδέψει απίστευτη ενέργεια.

Λιγότερο χρησιμοποιημένες, αλλά πάντα επίκαιρες δικαιολογίες είναι «το κλειστό παιγνίδι των αντιπάλων που παρκάρουν πούλμαν», η «έλλειψη επενδύσεων των ανταγωνιστών», η «Παράγκα της UEFA (παλιά του Μαυροκουκουλάκη)» και οι κακοί αγωνιστικοί χώροι. Εσχάτως και το κυνηγητό από τους εισαγγελείς, που πρόβλημα είναι, αλλά δεν έχει σχέση με το ότι ο Μήτρογλου χτυπάει τα πέναλτι χωρίς ν ακούει τον Μίτσελ.

Τα κέντρα αποφάσεων

Δυνατός στη δικαιολογία, όποτε χρειαστεί, είναι και ο ΠΑΟΚ. Μόνιμη δικαιολογία είναι και στη δική του περίπτωση η διαιτησία – συνήθως στον ΠΑΟΚ «βράζουν» (σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) πριν τα ματς για τον Σπάθα (με τον οποίο πέρασαν από τα Γιάννινα πέρυσι), τον Καλογερόπουλο (με τον οποίο κέρδισαν τον Πλατανιά 0-4 φέτος), τον Κουκουλάκη (με τον οποίο νίκησαν τον Παναιτωλικό φέτος με πέναλτι) κτλ.

Εδώ το παρολί είναι απλό: αν η ομάδα κερδίσει είναι γιατί είναι καλή, αν χάσει φταίει η διαιτησία – μονά ζυγά μονόζυγα. Το επιπλέον στον ΠΑΟΚ είναι η αναφορά στα κέντρα της Αθήνας, (στα οποία παρεμπιπτόντως οι ένοικοι ήταν συχνά Σαλονικοί και ΠΑΟΚτζήδες, όπως ο Ορφανός, ο Γκαγκάτσης κτλ) και τα οποία κέντρα άλλο δεν κάνουν από το να συνωμοτούν: ένας από τους λόγους που ο ΠΑΟΚ φέτος πάει πολύ καλά είναι γιατί ο Αναστασιάδης απαίτησε να μπει ένα φρένο σε αυτές τις κουταμάρες

Είναι πάντα ωραία δικαιολογία για τον ΠΑΟΚ η άρνηση της αστυνομίας να επιτρέψει τη μετακίνηση των οπαδών και τώρα έγινε ωραία δικαιολογία για τα στραβοπατήματα στο κύπελλο και στο Γιουρόπα λιγκ
η πρωτιά στο πρωτάθλημα! Οσο υπάρχει δικαιολογεί πάσα νόσο.

Να χαμε να λέγαμε

Όλα αυτά δίνουν ωραία πατήματα για να τσακώνονται οι οπαδοί με επιχειρήματα (;) στα site ή να έχουν να λένε πράγματα όταν βγαίνουν στις ραδιοφωνικές εκπομπές, αλλά σπανίως κρύβουν τα προβλήματα. Οι σοβαροί άνθρωποι τα βαριούνται, όπως βαριούνται κι όλες τις τοποθετήσεις προπονητών, παραγόντων, διευθυντών επικοινωνίας κτλ, που αντί να κοιτάξουν την καμπούρα τους διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα: αν δεν παίζεις καλή μπάλα δεν σου φταίει κανένας κι αυτό όλοι το ξέρουν και όλοι το καταλαβαίνουν.

Με την επιστροφή του Μπέργκ ο ΠΑΟ πρέπει να δείξει επιτέλους τι μπορεί: μέχρι τώρα έχει να επιδείξει ελάχιστα καλά ημίχρονα. Ο ΠΑΟΚ είναι πρώτος σε ένα πρωτάθλημα, που δεν έχει πολλά ντέρμπι, τα οποία παραδοσιακά υποφέρει, κι αν μπορεί να κάνει αποτελέσματα μακριά από την Τούμπα με ομάδες κατά κανόνα κατώτερες του μπορεί να το διεκδικήσει.

Κι ο Μίτσελ πρέπει, αρχής γενομένης από τα ματς με τον Αστέρα στην Τρίπολη και την Γιούβε στο Τορίνο, να δείξει ότι η ομάδα του ξέρει να παίζει ποδόσφαιρο της προκοπής και εκτός έδρας: φέτος μακριά από το Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός είναι φλύαρος και χωρίς τσαγανό.
Όλα τα άλλα είναι να χαμε να λέγαμε. Κι όσοι καταλαβαίνουμε να γελάμε…

* Στη φωτό δεν είναι ο Πανούτσος...