Οι θρίαμβοι, τα πολλά γκολάκια, οι «εξαφανίσεις» της μπάλας, οι φοβεροί τίτλοι και οι αποθεώσεις, είναι στο ποδόσφαιρο για όλους τους άλλους, εκτός από τον προπονητή. Κάποτε που ‘χε κερδίσει 1- 0 με την Ίντερ ο Μουρίνιο και τον ρώτησαν «θα θέλατε να βάζατε κι άλλα γκολ;» απάντησε: «Έβαλα ένα, κέρδισα, θα πάω να κοιμηθώ και αύριο θα περιμένω να διαβάσω τη βαθμολογία».

Καταλαβαίνω τους Ολυμπιακούς, ότι θα γούσταραν να κερδίσουν με περισσότερα γκολ τον ΠΑΟΚ, αλλά μη ξεχνάμε: Παίζουν πάντα δυο ομάδες, μοχθούν για το καλύτερο και την ώρα του ματς κανείς μα κανείς δε νοιάζεται για τις εντυπώσεις.

Ο Σίλβα είναι πολύ κυνικός στη δουλειά το. Το ‘χει αποδείξει από τη συμπεριφορά του και στους παίκτες. Θεωρεί ότι κάποιος λουφάρει ή χαλαρώνει; Τρώει πάγκο; Έχει δικούς τους νόμους για να κρατάει την ισορροπία και η βαθμολογία τον δικαιώνει.

Πήρε με 1- 0 το παιχνίδι κόντρα στον ΠΑΟΚ και δε ρίσκαρε. Βλέπει ότι δε μπορεί να βάλει πολλά; Δε θα τα ψάξει. Έτσι είναι οι Πορτογάλοι, έτσι είναι η φιλοσοφία τους. Ο Σάντος μας πήγε στο Μουντιάλ και θα γράφαμε ιστορία αν είχαμε μυαλό στην παράταση κόντρα στην Κόστα Ρίκα. Υπάρχουν ματς που οι μαγκιές βλάπτουν. Ο Πορτογάλος δε τις ανέχεται…

Ο Τούντορ από την πλευρά του αποφάσισε αυτή την φορά να βγάλει στο γήπεδο μια επιθετική τετράδα, για την οποία ο ίδιος ήταν αρνητικός μέχρι να εμφανιστεί στον Πειραιά. Μακ- Πέλκας και Μπερμπάτοφ πίσω από τον Αθανασιάδη. Ήθελε να πιέσει τον Ολυμπιακό μέσα στο σπίτι του; Ήθελε να πάει με… τσαμπουκά και να παίξει επίθεση στην επίθεση των αντιπάλων; Οι πειραιώτες με τον Ζντίελαρ ξανά στο πλευρό του Μιλιβόγεβιτς, ήθελαν απλά να πάρουν τον ρυθμό από την αρχή. Αυτό ήταν το ζητούμενο για την ομάδα του Πειραιά. Και τίποτ’ άλλο.

Κι όμως ο Ολυμπιακός δε μπήκε όπως τον ξέρουμε. Δε μπήκε να… στραγγαλίσει. Δε μπήκε να πιέσει, να διαλύσει τον ΠΑΟΚ. Τα πρώτα λεπτά, κυλούσαν με τους Θεσσαλονικείς να κυλάνε το τόπι, να συνεργάζονται, να αρχίζουν να νιώθουν δυνατοί. Και τι έγινε; Ξανά ο Ολυμπιακός σκόραρε. Στην Τούμπα μπήκε φουριόζος, έβαλε γκολ. Στο Καραϊσκάκη μπήκε ήρεμος, πάλι έβαλε γκολ.

Ο Σίλβα, είχε «σημαδέψει» τον Τζαβέλλα. Το καταλάβαινε και ο πλέον αδαής με το άθλημα. Έστελνε πάνω του τον Πάρντο και εμφανιζόταν σα… Φεράρι στα καλύτερά της ο Ελαμπντελαουί να κάνει όβερ λαπ, να πατάει περιοχή, να απειλεί. Έτσι μπήκε και το γκολ για την ομάδα του Πειραιά, με τον Νορβηγό να σουτάρει και τους αντιπάλους του να τον βλέπουν.

Αν περίμενε ο Τούντορ αμυντική υποστήριξη από τον Μακ με το «καλημέρα», την πάτησε. Πρώτα μπήκε το γκολ και μετά ο Μακ με τον Πέλκα κατάλαβαν, ότι δεν πρέπει να «γδύνουν» τα μπακ τους. Είχε γίνει το κακό λοιπόν για τον «δικέφαλο του βορρά» και το επόμενο ζήτημα- πιο σοβαρό και από το γκολ- ήταν να μπει στη φιλοσοφία του αγώνα και ο Μπερμπάτοφ.

Ο Βούλγαρος για πολλή ώρα, σήκωνε τα χέρια ψηλά, του έφταιγαν οι συμπαίκτες του, γενικά δεν είχε και πολύ όρεξη. Ως δεκάρι, πίσω από τον Αθανασιάδη, είχε βρει το «δαίμονα» Ζντίελαρ να μη τον αφήνει να πάρει ανάσα. Ο Σέρβος, τα έκανε όλα τέλεια, αλλά πάντα αυτός που κινδυνεύει να αποβληθεί σε τέτοια ματς, είναι ο πιο ενθουσιώδης, ο πιο γκαζωμένος, ο πιο θρασύς ποδοσφαιρικά.

Ο Ζντίελαρ έτσι την πάτησε(η πρώτη κάρτα είναι καθαρά απειρία κοκορομαχίας στη μπάλα που δε φταις, αλλά θα την πληρώσεις κι εσύ), αποβλήθηκε και έτσι ακολούθησε τον Τζαβέλλα στα αποδυτήρια.

Ο Σίλβα έχοντας το 1- 0 στην τσέπη και βλέποντας το παιχνίδι να είναι πολύ πονηρό και επικίνδυνο, κατάλαβε ότι οι ποδοσφαιριστές του δε θα μπορούσαν να κάνουν… πάρτι. Προτίμησε κι άλλους τρεχαλατζήδες (Φουστέρ- Μπουχαλάκη) παρά να δώσει έμφαση, στο «πάμε φουλ για γκολ».

Και στην τελική ο ΠΑΟΚ ήταν ψιλιασμένος, δε μπήκε να ρισκάρει, δε μπήκε να κάνει εξυπνάδες. Μπορεί στο τέλος του ματς, οι αριθμοί να έλεγαν πως οι Θεσσαλονικείς είχαν μόνο μια τελική και αυτή εκτός εστίας, θεωρώ όμως ότι τσούλησαν τη μπάλα για κάμποσο χρόνο, έψαξαν διαδρόμους, αλλά δε τους βρήκαν.

Ο Ολυμπιακός είχε σοβαρούς όσο δεν πάει τους αμυντικούς του και ειδικά τους δυο μπακ. Ελαμπντελαουί και Μαζουακού, ήξεραν ότι το ματς δεν ήταν για πολλές μαγκιές και προφύλαξαν τους εαυτούς τους.

Αφήστε δε, που όποτε ήθελαν έδιναν στηρίγματα στα χαφ και γίνονταν επικίνδυνοι! Και κυλούσαν τα λεπτά, με δέκα εναντίον δέκα. Και περίμενε τζάμπα ο κόσμος. Ήμουν σίγουρος (να σας ανοίξω και την καρδιά μου), ότι μέχρι το… Πάσχα να έπαιζαν, 1- 0 θα ήταν.

Ο ένας γύρευε μόνο καμιά καλή κοντρίτσα. Ο άλλος ήθελε να πιέσει μπας και ισοφαρίσει, αλλά δε μπορούσε. Ο Μπερμπάτοφ μόλις ξεπέρασε το πρώτο νευρικό του 25λεπτο, έγινε απόλυτα συμβατός. Στο τέλος ήταν ο μόνος που το πίστευε. Ζούσε έστω για τη μια φάση, με την τεράστια εμπειρία του και την μεγάλη καριέρα του.

Πολύ τακτική, πολύ γουστόζικο ματς για προπονητές, μεγάλη κόπωση των ποδοσφαιριστών που τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Ο πολύς κόσμος θα το ξεχάσει ήδη αυτό το παιχνίδι, αλλά σίγουρα οι προπονητές θα ‘χουν κάμποσα να συζητήσουν με τους ποδοσφαιριστές τους. Ο Ολυμπιακός βγάζει με νίκη το πρώτο παιχνίδι από το «πακέτο καλών ματς» που θα ‘χει τούτη την εποχή.

ΥΓ. Συγχαρητήρια για τον τρόπο που τιμήθηκαν οι αδικοχαμένοι φίλαθλοι της 8 του Φλεβάρη το 1981 στη θύρα 7 του γηπέδου Καραϊσκάκη. Και από τον κόσμο και από τις δυο ομάδες!