Σίγουρα δεν είναι και το πιο εύκολο για μια ομάδα, να μπαίνει σε αγώνα, όπως ακριβώς μπήκε ο Ολυμπιακός στου Ζωσιμάδες. Με τον «αιώνιο» αντίπαλό του να μειώνει στους τέσσερις βαθμούς και να εμφανίζει άλλη ψυχολογία λόγω αλλαγής προπονητή. Με τον δικό του τεχνικό «κρεμασμένο» ξανά και το σκαμπό στα πόδια του να τρεκλίζει, τους παίκτες σε μια κατάσταση… αναζήτησης και τον κόσμο στο μεγαλύτερο ποσοστό να βρίσκεται στα «κάγκελα» και να γυρεύει αίμα.

Και επειδή ο Ολυμπιακός έχει δικό του DNA και η «καθυστέρηση» είναι άγνωστη λέξη στον Πειραιά, καταλαβαίνετε ότι περίπτωση μη νίκης στην Ήπειρο ισοδυναμούσε με την απαρχή εξελίξεων. Και δε το γράφω επειδή γνωρίζω κάτι, αλλά αυτό είναι παράδοση του σωματείου και δεν αλλάζει. Αφήστε που στη συγκεκριμένη ομάδα, δεν αρκεί η πρώτη θέση. Ο κόσμος θέλει και κάτι να βλέπει. Κάτι να τον συναρπάζει, κάτι να το χαίρεται, κάτι που να μπορεί να το πετάει στα μούτρα των αντιπάλων ως ακράδαντο επιχείρημα. Γιατί όσα και να σου πουν, αν είσαι καλύτερος και παίζεις μπάλα, δεν υπάρχει λάσπη που θα κολλήσει πάνω σου. Όση και να σου ρίξουν. Ανήμερα λοιπόν μιας αρκετά καλής (γνώμη μου) κλήρωσης για τους «32» του Γιουρόπα, οι πρωταθλητές έπρεπε να υποτάξουν τον αρκετά δυναμικό στη φετινή σεζόν ΠΑΣ. Και το έκαναν με πολύ δύσκολο τρόπο για να φύγουν τελικά ανακουφισμένοι από την Ήπειρο. Περισσότερο ο προπονητής τους, που είχε περάσει δύσκολα 24ωρα ειδικά μετά τα χάλια στην Κύπρο.

Πρώτο ημίχρονο, ένας Ολυμπιακός που το πάλευε, αλλά δε μπορούσε να κάνει και πάρα πολλά. Μια κεφαλιά του Καρντόσο, ένα σουτ του Φορτούνη, ένα φάουλ του ίδιου και τίποτ’ άλλο. Από την άλλη, οι γιαννιώτες είχαν την ευκαιρία του Μαμπουλού, έβρισκαν καλές μπάλες στην πλάτη της κόκκινης άμυνας, αλλά δε μπορούσαν να συνεργαστούν. Ένα 45λεπτο με γήπεδο για… πατινάζ και ένα δεύτερο μέρος με τους πρωταθλητές να πρέπει να εκμεταλλευτούν την αριθμητική υπεροχή. Τι έκαναν;

Πίεσαν λίγο περισσότερο και σίγουρα «πάτησαν» στην αριθμητική υπεροχή όσο περνούσε η ώρα. Ο Ελιονούσι δε μπορούσε και εμφανίστηκε στο ματς ο Πάρντο μπας και έβγαζε θυμό από τον φετινό παραγκωνισμό του. Ο Μπέντο, όταν αποφάσισε να βάλει τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, έβγαλε τον παίκτη που τον βρίσκει με,,, κλειστά μάτια. Ρίσκο. Ο Ιντέγε μπήκε, αλλά ο Φορτούνης βγήκε. Ένα 4- 4- 2 με στόχο να γίνει οργανωτής ο Μάρτινς και να βρει στήριγμα ο Καρντόσο. Ή μάλλον να μείνει «γεμάτη» η περιοχή με την παραμονή του Παραγουανού και την είσοδο του Νιγηριανού. Εγώ αν ήθελα να βγάλω τον Φορτούνη, θα έβαζα τον Τσόρι, αλλά δεν είμαι ο προπονητής της ομάδας, άρα κουμάντο κάνει πάντα αυτός που ‘χει τα γένια και τα χτένια. Βέβαια, για τη φανέλα και τα όνομα του Ολυμπιακού, το να σε «παιδεύουν» δέκα αντίπαλοι δεν είναι και το πλέον τιμητικό. Τελικά ήρθε το 68ο λεπτό να αφήσει η άμυνα του ΠΑΣ τη μπάλα να ταξιδέψει, να κοιμηθούν όλοι για να τη βρει ο Καρντόσο μπροστά σε άδειο τέρμα και να καταφέρει να βάλει γκολ. Το 0- 1 ήταν γεγονός. Δεν είναι εύκολο να σκοράρεις στην άμυνα των Ιωαννίνων, αυτό πρέπει να το πούμε, απλά δεν έχει δικαίωμα να καυχιέται ο Ολυμπιακός από τη στιγμή που είναι ο… Ολυμπιακός.

Ο Μπέντο ξεκίνησε λοιπόν με τον Καρντόσο. Όχι δε θα γράψω για κακή επιλογή, δε θα αναλύσω για άλλη μια φορά ότι ο Ιντέγε δε βγαίνει, αντιθέτως θα αναφέρω πως σκέφτηκε ο Πορτογάλος. Όταν «αλλάζουμε τα φώτα» στους προπονητές, οφείλουμε να επισημαίνουμε και το σκεπτικό τους. Κανείς κόουτς δεν είναι παλαβός. Κάτι σκέφτεται και επιλέγει. Απλά κρίνεται από τις επιλογές του. Ο Μπέντο λοιπόν επειδή ήξερε ότι ο Πετράκης θα «γεμίσει» τον άξονα (το κάνουν όλοι πλέον) και οι πλευρές θα ‘χουν χώρους, έβαλε τον Παραγουανό για να «σπάσει» μπάλες και να πάρει κεφαλιές, από τις πλαγιοκοπήσεις των παικτών του. Αυτό έγινε από την αρχή. Αυτό ήταν το πλάνο. Άσχετα αν το γκολ το έβαλε ο Παραγουανός με άλλο τρόπο και σε κενό τέρμα. Γκολ να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι, ειδικά για έναν παίκτη που φέτος έχει (ως τώρα) γκίνια. Έκανε τον εξορκισμό του άραγε; Θα πλέον αρχίσει να σκοράρει;

Ίδωμεν… Γυρισμένη πλάτη στην ποιότητα αναγκαστικά είχε ο Ολυμπιακός, γιατί πολύ απλά οι δαντέλες του άξονα, Φορτούνης και Μάρτινς είχαν πολύ κόσμο μπροστά τους, ενώ ο Μιλιβόγεβιτς δεν έπαιρνε μέτρα προς την αντίπαλη περιοχή, γιατί πολύ απλά, τα Γιάννενα έχουν απειλητικούς μέσους και επιθετικούς που δε μπορούσε να τους αφήσει ανενόχλητους να καλπάζουν μπροστά από την τετράδα της άμυνάς του. Όταν αποβλήθηκε ο Λίλα, ο Πετράκης έβαλε τον Κοζορώνη, τράβηξε τον Ζάιρο λίγο πιο πίσω και άφησε τον Μαμπουλού μόνο μπροστά. Ναι, ανέπνευσε η άμυνα του Μπέντο, αλλά το ζήτημα ήταν να μπορούσε να δημιουργήσει και μπελάδες μπροστά. Και αυτό συνέβη με το πέρασμα του χρόνου και με τις αλλαγές. Οι γηπεδούχοι κουράστηκαν, οι φιλοξενούμενοι έγιναν πιεστικοί και ήρθε ένα σημαντικό διπλό στην ομάδα του λιμανιού. Για να το «δέσει» ο Μπέντο έβαλε τον Καμπιάσο κάνοντας ξανά το σύστημα 4- 2- 3- 1.

Ήρθε και το γκολάκι του Σεμπά (σούπερ εκτέλεση) για να τελειώσουν όλα! Η δουλειά του είχε γίνει για να ‘μαστε δίκαιοι και από τη στιγμή που γνώριζε το κράξιμο που τρώει, τη νίκη ήθελε για να ησυχάσει το κεφάλι του. Ησύχασε άραγε; Πάντως οι τρεις βαθμοί, επιτεύχθηκαν σε δύσκολο γήπεδο, με καλό αντίπαλο. Και με μεγάλη… βοήθεια από αυτό το παλικάρι τον Κόντε που «δίδαξε» πως είναι να λειτουργείς για την πάρτη σου και όχι για την ομάδα σου. Όλα τα άλλα θα τα βρει η… υπηρεσία.

ΥΓ. Επειδή όλοι έχουν και μια γνώμη: Στις ανατροπές δεν έχει σημασία που πατάς, αλλά που σε βρίσκει ο αντίπαλος. Ο Φορτούνης πάτησε έξω, αλλά η επαφή με τον Λίλα, είναι στη γραμμή της μεγάλης περιοχής και λίγο μέσα. Ο κανονισμός είναι ξεκάθαρος…