Όσο κακό κάνει η βιαστική αποθέωση, άλλο τόσο μπορεί να εκθέσει κόσμο και κοσμάκη το ανελέητο θάψιμο και η μανία… μηδενισμού. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Αγγλία και δεν έλαμψε με την παρουσία του στο Άνφιλντ. Ήταν για 90 λεπτά κομπάρσος, ελάχιστα αποδοτικός και με απειροελάχιστες καλές στιγμές.

Το να περνάει ο Βάις όποιον βρίσκει μπροστά του και να τον σταματάνε με κλωτσιά, είναι κάτι όμορφο, αλλά αποτελεί μεμονωμένη στιγμή στηριζόμενη στο ταλέντο και την έμπνευση ενός παίκτη.

Όπως επίσης το να σουτάρει ο Μασάντο, επειδή η ομάδα του δεν μπορεί να πατήσει περιοχή, είναι κάτι που συμβαίνει αναγκαστικά στο ποδόσφαιρο, μιας και επιβάλλεται να αισθανθεί ο αντίπαλος ότι είσαι ικανός να απειλήσεις… Όμως δεν βγαίνει από συνεργασία και από ομαδική υποστήριξη!

Ο Ολυμπιακός είναι η πιο "γεμάτη" ομάδα στην χώρα μας. Έχει ποδοσφαιριστές, που με συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να παίξουν καλά, να βγάλουν ουσία στο γήπεδο. Όχι όμως με τον τρόπο που παρακολουθήσαμε επί αγγλικού εδάφους. Και δεν είναι πια τόσο νωρίς για να πει κάποιος "έχουμε καιρό".

Λάθος. Τώρα μοντάρεσαι και πρέπει να δείξεις στοιχεία. Ήρθαν αργά οι λεγόμενοι βασικοί, όμως σημασία δεν έχει ποιος θα παίζει, αλλά πως θα παίζει. Ταυτότητα αναζητά ο νταμπλούχος Ελλάδας και θα πρέπει όσο πιο γρήγορα γίνεται να… στρώσει.

Σε αυτό ίσως βοηθήσει και ο "κόφτης" που επιβάλλεται να αγοραστεί. Με την τριάδα Φέισα, Μανιάτη και Σάμαρη στην κουλούρα είναι ευάλωτοι οι Πειραιώτες στο Τσάμπιονς Λίγκ και το κακό είναι ότι δεν αλλάζει και πολύ η κατάσταση με τη συμμετοχή κάποιου άλλου. Αν μπει όμως μια προσωπικότητα, αυτομάτως θα "ανέβουν" και οι άλλοι. Ο Μανιάτης πρόπερσι ξεχώρισε γιατί υπήρχε δίπλα του ο Ορμπάιθ ή ο Μακούν.

Για την Σούπερ Λίγκα, όποιος και να παίζει ίσως υπερισχύει σε ποιότητα από όσους βρεθούν απέναντί του. Αλλά εδώ μιλάμε για μια ομάδα που εχθρός της πρέπει να είναι το καλύτερο και να… καταδιώκει κάθε φορά να ξεπεράσει τον εαυτό της. Ο τρόπος που αγωνίστηκε κόντρα στην Λίβερπουλ ο Ολυμπιακός ήταν… κουραστικός.

Και ο πρώτος που "έσκασε" ήταν αυτός που έδειξε πιο προπονημένος από όλους. Ο Κάμπελ, έχει τα σωστά τρεξίματα, έχει μάθει το ποδόσφαιρο από τον Βενγκέρ και το διακρίνεις με κλειστά μάτια. Από το πώς κινείται, πως πηγαίνει στην μπάλα και κυρίως, για πότε γύριζε να συμπαρασταθεί στον Σαλίνο. Ο αγώνας του Άνφιλντ, είμαι σίγουρος ότι δίνει αρκετές αφορμές για προβληματισμό , ίσως και για σκληρή κριτική από τους βιαστικούς. Τα ποτήρια όμως τα βλέπεις ή μισοάδεια ή μισογεμάτα!

Η δική μου άποψη είναι, ότι θα πρέπει ο Μίτσελ να τα βάλει σε μια τάξη. Να αποφασίσει να δώσει ρόλους, να ξέρει που θα στηριχθεί και μετά να περιμένει το… ρολάρισμα. Όσο καθυστερεί να το κάνει, τόσο θα διογκώνονται οι απορίες! Τόσο θα "τα βάζουν" μαζί του, τόσο θα αναζητούνται φταίχτες για τον άλφα ή βήτα λόγο.

Ζούμε και σε μια χώρα, που περισσότερο ενδιαφέρονται για το κακό του αντιπάλου, παρά για το καλό το δικό τους. Ρίχνοντας μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρατήρησα ότι περισσότερο ασχολούνταν με τον αγώνα Λίβερπουλ- Ολυμπιακός οπαδοί άλλων ομάδων, παρά οι "ερυθρόλευκοι". Ίσως γιατί δεν έχουν και τι να πουν για τις δικές τους ομάδες. Ποιος ξέρει; Από την άλλη πάλι, είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει σ’ όλο τον κόσμο.

Ο Ολυμπιακός ανέκαθεν είχε ως μεγαλύτερο αντίπαλο τον εαυτό του και μόνο. Με ένα αμυντικό χαφ, σωστή λειτουργία στο γήπεδο και απαράβατους νόμους από τον προπονητή(φτάνουν τα πειράματα με αυτό το κέντρο της άμυνας, που τρώει την μια κάθετη μετά την άλλη), ο Ολυμπιακός θα παίξει μπάλα. Γιατί απλά, οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές του, μπορούν να το κάνουν…