Είναι αλήθεια ότι όσους περισσότερους οξυδερκείς και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές διαθέτει μία ομάδα, τόσο πιο ομαλά επιτυγχάνεται η αφομοίωση των "θέλω" του προπονητή και η αποτελεσματική ανάπτυξη και παρουσίασή τους εντός των αγωνιστικών χώρων.

Η ΑΕΚ πραγματοποίησε άλματα προόδου στην ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού της το περασμένο καλοκαίρι και με ικανοποίηση διαπιστώνει ότι ο ένας μετά τον άλλον, οι παίκτες που αποκτήθηκαν δικαιολογούν τους λόγους για τους οποίους επελέγησαν. Αν όχι όλοι ακόμα, σίγουρα οι (συντριπτικά) περισσότεροι πείθουν ότι έχουν αξία και ικανότητες.

Η στοχευμένη δουλειά ωστόσο ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2013. Το πλάνο και ο αγωνιστικός σχεδιασμός υπήρχαν από τότε αδιαπραγμάτευτα στο μυαλό του Τραϊανού Δέλλα, όπως εξίσου ξεκάθαρη ήταν και η επιλογή του να μεταφέρει τη φιλοσοφία του μέσα από συγκεκριμένη διάταξη και επιμονή στη σωστή εφαρμογή της.

Σαφώς και υπήρξαν (μικρά ομολογουμένως) διαστήματα δοκιμών άλλων συστημάτων ή παραλλαγών τους (όπως το 4-3-3 και το 4-4-2 με τη μεσαία γραμμή σε σχήμα ρόμβου), όμως ο προπονητής οραματιζόταν την ΑΕΚ του 2015 (δηλαδή την ομάδα της Σούπερ Λίγκας) από το καλοκαίρι του 2013, όταν εκκινούσε την προσπάθεια επιστροφής μέσα από το μίζερο μονοπάτι της ερασιτεχνικής κατηγορίας, πάνω στο "4-2-3-1".

Αν συνταρακτικά πράγματα δεν προκύψουν, όπως επί παραδείγματι η μη επίτευξη της ανόδου στην Α' Εθνική, η ΑΕΚ θα έχει τον ίδιο προπονητή στον πάγκο της και το ερχόμενο καλοκαίρι. Προσωπικά θεωρώ ως αβάσιμη και εκτός λογικής οποιαδήποτε συζήτηση περί ανατροπής στον πάγκο της ομάδας αν δεν επιτευχθεί η κατάκτηση του Κυπέλλου, ή αν προκύψει αποκλεισμός αρκετά νωρίτερα από τον τελικό της διοργάνωσης.

Οπότε αν θεωρήσουμε ότι η Ένωση θα βρει τον τρόπο της επιστροφής στο επίπεδο που της πρέπει, τότε τον ερχόμενο Ιούνιο θα έχει συμπληρώσει δύο χρόνια εργασίας στα... μπετά με τον ίδιο μηχανικό! Θα απομένουν οι σωστές κινήσεις ώστε το οικοδόμημα να μετατραπεί σε ένα κουκλόσπιτο.

Όμορφη στο μάτι, αποτελεσματική στην πράξη

Ήδη η Ένωση είναι ομάδα του προπονητή της, σύνολο που χαίρεσαι να βλέπεις όταν βάζει τη μπάλα κάτω και επιχειρεί με πλουραλισμό να πληγώσει τους αντιπάλους της. Δεν μπατάρει από τη μία πλευρά, ούτε στερείται ιδεών στον κάθετο άξονα (και πως άλλωστε θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό όταν υπάρχει εκεί κοτζάμ Μάνταλος;).

Υπάρχουν στιγμές και είναι αρκετά μεγάλες χρονικά, που ο αντίπαλος την αισθάνεται να... έρχεται από παντού! Εφορμήσεις από τα αριστερά, ταχύτατες εναλλαγές στη δεξιά πτέρυγα, μπακ που ανεβαίνουν συνεχώς, κρυφοί και φανεροί κυνηγοί, κάθετες πάσες που εκθέτουν τα στόπερ. Με απλά λόγια... που σε πονεί και που σε σφάζει!

Ασφαλώς και θα απαιτηθούν ποιοτικές προσθήκες το ερχόμενο καλοκαίρι. Από τη στιγμή που η ίδια η ΑΕΚ ευαγγελίζεται ότι θα διαδραματίσει ρόλο πρωταγωνιστικό (άρα «πρωταθληματικό») με το που θα επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία, οφείλει να υποστηρίξει το πλάνο της και τον προπονητή της με ποδοσφαιριστές από υψηλότερο ράφι.

Κι έτσι ως έχει, δεν θα ήταν αμελητέα ποσότητα, ενδεχομένως και να διεκδικούσε στόχους σημαντικούς. Σκεφτείτε όμως πως θα εκτοξευόταν με έναν κεντρικό αμυντικό επιπέδου Μπρούνο Άλβες ή Γκαμάρα (για τους λίγο παλαιότερους), τον περιβόητο Σιμόες στα χαφ και δύο επιθετικογενείς όπως ο Ριβάλντο και ο Σκόκο. Όταν μιλάμε για ενίσχυση ευρωπαϊκών στάνταρ, δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε κάτι λιγότερο. Καλός και άγιος μπορεί να αποδειχθεί ο (κάθε) Κρισάντους, οι απαιτήσεις όμως δημιουργούνται για καλύτερα... ακούσματα!