«Κύριε Αντρέα θα βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί ;»

«Κεριά και λιβάνια, μικρέ. Ασε τους τύπους και έλα εδώ να ποζάρουμε».

Ετσι ήταν ο κύριος Αντρέας, για μας, ο Αντρέας ο Καλογερόπουλος που πέρασε στο πάνθεον της ελληνικής (και όχι μόνο) φωτογραφίας και ειδικότερα της ειδησεογραφίας.

Εφυγε από κοντά μας την πρωτοχρονιά αλλά θα τον θυμόμαστε πάντα δίπλα μας, σε κάθε αθλητικό γεγονός, σε κάθε αποστολή στις οποίες δικαιωματικά και με το νόμο είχε τον τίτλο της «Μάνας του λόχου». Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά και να βρεθούμε μαζί σε κάποια ταξίδια. Εμπειρία ζωής, απλά και μόνο να τον ακούς.

Απλός άνθρωπος, της διπλανής πόρτας, μιλούσες μαζί του πολύ άνετα και δεν είχε ίχνος σνομπισμού. Και ίσως κάποιοι (και εμείς στην αρχή) δεν γνώρισαν ότι ο συνομιλητής τους είχε συμπληρώσει φωτογραφικά 12 Ολυμπιακούς Αγώνες !

Ασύλληπτος αριθμός και κατόρθωμα για το οποίο είχε βραβευτεί από τη ΔΟΕ.

Ο «Πρύτανης της φωτογραφίας» όπως ήταν ο τίτλος του, που του είχαν απονείμει οι συνάδελφοι φωτογράφοι (ο ίδιος ήταν αδύνατον να το κάνει ποτέ), εκτός από τις 12 Ολυμπιάδες είχε καλύψει δημοσιογραφικά δεκάδες Βαλκανικούς, Πανευρωπαϊκούς, Μεσογειακούς Αγώνες και κάθε είδους αθλητική, πολιτική, πολιτιστική εκδήλωση.

Το κάθε του κλικ δεν ήταν απλά 1000 λέξεις, αλλά ολόκληρος...τόμος της ιστορίας. Από που να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει.

Στη «Σφαγή του Μονάχου» το 1972 με την τρομοκρατική ενέργεια των Παλαιστινίων και την ομηρία των Ισραηλινών αθλητών με την τραγικότερη κατάληξη στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Αντρέας Καλογερόπουλος είχε σημειώσει διεθνή αποκλειστικότητα έχοντας τις πρώτες φωτογραφίες, εξασφαλίζοντας και το βραβείο της καλύτερης φωτογραφίας της διοργάνωσης.

Η κλασσική πανοραμική φωτογραφία του Παναθηναϊκού Σταδίου με τους 80.000 (και πλέον) θεατές να πανηγυρίζουν τον άθλο της μπασκετικής ΑΕΚ με την κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων (4.4.1968) κόντρα στη Σλάβια Πράγας ήταν επίσης αποτυπωμένη στο φακό του διάσημου φωτορεπόρτερ.

Οπως και η θρυλική και κλασσική στο πέρασμα του χρόνου, φωτογραφία, του Γρηγόρη Λαμπράκη με το πανό που γράφει ΕΛΛΑΣ στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων.

Ήταν παρών με τον φωτογραφικό του φακό όταν ο Χρήστος Παπανικολάου έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ τον Οκτώβριο του 1970 στο στάδιο «Καραϊσκάκη». Από τον φακό του στα 60 χρόνια που ασχολιόταν με το αγαπημένο του σπόρ, την φωτογραφία (αν και είχε τρομερή αδυναμία και στο στίβο) έχουν παρελάσει σχεδόν όλοι οι Ολυμπιονίκες Ελληνες και ξένοι και έχουν μείνει αθάνατοι μέσα στα καρέ.

Ομως δεν είχε μόνο αθλητικές επιτυχίες.

Είχε κάνει διάσημα τα Μάταλα της Κρήτης μέσα από την φωτογραφική του παρουσίαση. Η πτώση στρατιωτικού Γερμανικού αεροπλάνου στα Λευκά Όρη των Χανίων με εξήντα νεκρούς καλύπτεται από τον φωτογραφικό του φακό ως ακόμη μία παγκόσμια δική του αποκλειστικότητα.

Του ανήκει επίσης η φωτογραφία στον ΟΗΕ με τους τρεις Κένεντι, ενώ την 1η Αυγούστου 1980 το πρωτοσέλιδο της Daily News έχει φωτογραφία του Έλληνα φωτογράφου, ο οποίος το 1984 βραβεύεται από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή για την προσφορά του.

Η διάσημη φωτογραφία του με τα πέντε εννιάρια στο Γκούντισον Παρκ στον ημιτελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών του 1971 μεταξύ Εβερτον και Παναθηναϊκού, έχει γράψει επίσης ιστορία, ενώ έχει τραβήξει δια ζώσης και το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος του Μπίμον στο Μεξικό, το χρυσό μετάλλιο του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου στα Ντράγκον στους Ολυμπιακούς της Ρώμης με τους Εσκιντζόγλου και Ζαΐμη.

Τον αποκαλούσαν δωδέκατο παίκτη του Ολυμπιακού που υπεραγαπούσε, αλλά ήταν δεμένος με τον στίβο, την μεγάλη του αδυναμία. Ακολούθησε σχεδόν όλες τις εθνικές ομάδες όλων των αθλημάτων και γι αυτό έχει βραβευτεί από τις αντίστοιχες Ομοσπονδίες.

Άγνωστη ωστόσο παραμένει προς το παρόν η τύχη του πλούσιου και πολύτιμου αρχείου του, γεγονός που είχε εκμυστηρευτεί άλλωστε πρόσφατα στο συνάδελφο Μπάμπη Ζαννιά (υπεύθυνο Τύπου του ΣΕΓΑΣ) με αφορμή την έρευνα του τελευταίου σχετικά με την ιστορία του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας, που πρόκειται σύντομα να εκδοθεί.

Στο ίδιο βιβλίο πρόκειται να δημοσιευθεί και η τελευταία συνέντευξη του μεγάλου φωτογράφου μαζί με καρέ που τον απεικονίζουν δίπλα στο αρχείο του και σε ορισμένες από τις φωτογραφίες που τον έκαναν διάσημο.

Γεννημένος στη Θράκη το 1929 μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκαν οι γονείς του το 1932. Από το 1948 διατηρούσε το δικό του γραφείο-στούντιο στην οδό Θεμιστοκλέους 11 μέχρι τον θάνατό του και υπήρξε μέλος του ΠΣΑΤ της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος και μέλος της AIPS (Παγκόσμια Ένωση Αθλητικών Συντακτών).

Ας είναι ελαφρύ το χώμα μου τον σκεπάζει.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.