Η πρόσκληση της ΝΙΚΕ είχε προορισμό την πολιτεία του Μέριλαντ. Κι αυτόματα ξεπήδησαν σκέψεις για Ντρου Νίκολας (φοίτησε στο αντίστοιχο κολέγιο), για την πιο κακόφημη πόλη της Αμερικής τη Βαλτιμόρη και φυσικά το "Wire", την κορυφαία σειρά που προβλήθηκε ποτέ. Ε... και τον Κέβιν Ντουράντ. Άλλωστε το ταξίδι θα γινόταν για την παρουσίαση του νέου του παπουτσιού, του KD VI.

Το αποτέλεσμα ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Δεν είχε ούτε Νίκολας, ούτε Βαλτιμόρη. Αντίθετα είχε Ουάσινγκτον, συνέντευξη με τον καλύτερο σκόρερ του πλανήτη , τον Λίο Τσανγκ τον αρχι-σχεδιαστή της ΝΙΚΕ , αλλά και τον θρύλο της προπονητικής Τζον Τόμπσον και μια βαλίτσα γεμάτη απροσδόκητες εικόνες. Α και για να μην το ξεχάσω: μπάσκετ με τον ίδιο τον KD!

Όχι ακριβώς ένα "συνηθισμένο τετραήμερο Ιουνίου" δηλαδή... Δεν είναι και λίγο πράγμα να απογειώνεσαι από την Αθήνα και να προσγειώνεσαι στον κόσμο του Κέβιν Ντουράντ.

Πως ήταν η κλασσική χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς; Με το ταξίδι στο χρόνο. Κάπως έτσι έμοιαζε η βόλτα στο Seat Pleasant, όπου ήταν η βάση του πρωτότυπου διημέρου που οργάνωσε η ΝΙΚΕ. Σαν να μεταφέρεσαι στο παρελθόν και να βλέπεις τον Ντουράντ να κάνει τα πρώτα του σουτ. Τον Ντουράντ να τρέχει το δρόμο για να προλάβει το δείπνο της γιαγιάς του. Τον Ντουράντ να κοιμάται πίσω από την κουρτίνα για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι φύλακες του γυμναστηρίου και τον αναγκάσουν να πάει σπίτι του. Αυτή ήταν η ουσία του event για το KD VI, που έχει υπογραφή "Made in Maryland".

Οι εκπρόσωποι του Τύπου είχαν την ευκαιρία να δουν το "making of" του παπουτσιού, αλλά και του ίδιου του Ντουράντ, που αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του. Στις ρίζες του.

Το Seat Pleasant είναι μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων (20 λεπτά από την Ουάσινγκτον) γεμάτη στερεότυπα. Σαν να έβλεπες αμερικάνικη ταινία: μικρά προκάτ σπίτια με βεράντες, γέροι να κάθονται σε αυτές τις βεράντες και να κοιτούν τον κόσμο να κινείται, μεγάλοι δρόμοι με τα dinners και τις κάβες, φτώχεια και φορτηγάκια στις γωνίες. Δεν θα μάθαινες ποτέ για αυτή την πόλη, αν δεν υπήρχε ο Κέβιν Ντουράντ. Για την ακρίβεια αν ο Κέβιν Ντουράντ δεν έπαιρνε κάθε πρωί τη μπάλα του και να πηγαίνει να κάνει σουτ με τις ώρες στο κλειστό γήπεδο της περιοχής.

Πρόκειται για το γήπεδο που έγιναν τα αποκαλυπτήρια του παπουτσιού. Στην είσοδο του υπάρχει το περίφημο χαλάκι, από το οποίο ο σχεδιαστής της ΝΙΚΕ, Λίο Τσανγκ, εμπνεύστηκε τα χρώματα του νέου μοντέλου. Στον τοίχο γράφει αυτό που φώναζε λίγη ώρα μετά ο δήμαρχος της πόλης, "Τhe city of excellence", παραδίδοντας το χρυσό κλειδί στον "Seat Pleasent's finest", όπως χαράχτηκε και στη φτέρνα του παπουτσιού.

Τώρα το γήπεδο, το "Rec", έχει νέες μπασκέτες και νέο παρκέ, προσφορά του αθλητικού κολοσσού. Το υπόλοιπο έχει μείνει ίδιο. "Βλέπετε αυτή την κουρτίνα; Παλιά όταν ερχόμουν εδώ το γυμναστήριο έκλεινε για δύο ώρες το μεσημέρι. Εγώ βαριόμουν, όμως, να γυρίσω ξανά στο σπίτι της γιαγιάς μου και έτσι κρυβόμουν πίσω από την κουρτίνα και κοιμόμουν" διηγήθηκε ο Ντουράντ, που... έφαγε τα χρόνια του παίζοντας σε αυτό το κλειστό.

"Εδώ τα έκανα όλα. Διάβαζα τα μαθήματα μου, κοιμόμουν, έτρωγα, τα πάντα" προσέθεσε για να ευχαριστήσει εν συνεχεία "όσους εργαζόντουσαν εδώ και με άφηναν να περνάω ώρες στο γήπεδο". Σύμφωνα με τον μετέπειτα πρώτο σκόρερ του ΝΒΑ (τρις) "τους ευχαριστώ γιατί με άφησαν να είμαι αυτό που είμαι".

Κι αυτό είναι κάτι που βγαίνει προς έξω, όπως προστάζει και το θεατρικό κλισέ. Ο Ντουράντ είναι ένας τύπος που απολαμβάνει το μπάσκετ. Φαίνεται στο παιχνίδι του, το οποίο δεν εμπεριέχει φιοριτούρες, περίτεχνες ενέργειες, ή κάτι άλλο πέρα από τον συνδυασμό ταλέντου, προσόντων και σκληρή δουλειά. Σουτ. Προσποίηση μια ντρίμπλα και σουτ. Σαν να παίζει μόνος του. Χωρίς να φορτσάρει.

Όσο απλός είναι ο ίδιος στο παιχνίδι του, τόσο απλός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ. "Μου άρεσε να τρέχω πάνω-κάτω στο γήπεδο". Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης του 2012, ο ρούκι της χρονιάς το 2008, ο τρεις φορές πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ, ο τέσσερις φορές All-Star, ο MVP του All-Star Game το 2012, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2010 και παίκτης της χρονιάς στο κολεγιακό πρωτάθλημα το 2007 (ο μοναδικός πρωτοετής στην ιστορία που το κατάφερε) ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ επειδή απλά του άρεσε να τρέχει πάνω-κάτω...

Και από τότε που πέταξε τη μπάλα στο καλάθι για πρώτη φορά, δεν την ξανάφησε. Ακόμη και το καλοκαίρι περνάει πολλές ώρες στο γήπεδο κάνοντας ατομική προπόνηση ή απλά να παίζει.

Το περασμένο καλοκαίρι, αυτό του λοκ-άουτ, ο Ντουράντ είχε οργώσει την Αμερική παίζοντας μπάσκετ όπου υπάρχει γήπεδο, κάνοντας σύνθημα το "από τη στιγμή που δεν έχω υποχρέωση να παίξω κάπου, θα παίζω παντού". Το αποτέλεσμα ήταν το παιχνίδι των 66 πόντων στο περίφημο "Rucker Park" της Νέας Υόρκης, που έγινε... μοντέλο του KD VI και έμπνευση για ολόκληρη τη ΝΙΚΕ που τον ντύνει εδώ και έξι χρόνια.

Φέτος οι διακοπές ξεκίνησαν νωρίς για τον Ντουράντ, καθώς οι Thunder αποκλείστηκαν στον δεύτερο γύρο και δεν υπάρχουν υποχρεώσεις με την εθνική των ΗΠΑ. Οπότε είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δουλέψει πάνω στις αδυναμίες του, όσες δηλαδή μπορεί να έχει. "Προσπαθώ να βελτιώσω την ισορροπία μου, να γίνω ακόμη πιο δυνατός, ενώ παράλληλα δουλεύω και κάποιες κινήσεις". Όπως; "Το running hook που έκανε ο Μάτζικ. Θέλω να το προσθέσω κι αυτό στο παιχνίδι μου" ήταν η... απειλή του.

Και όταν βάλει κάτι στο μυαλό του, το πετυχαίνει. Τη μανία αυτή αναγνώρισε από νωρίς η μητέρα του. Κατάλαβε ότι ο γιος της πήρε πολύ σοβαρά το άθλημα, όταν τον είδε να παρατάει τα αγαπημένα του hot wheels αυτοκινητάκια, για να κάνει προέκταση του χεριού του την πορτοκαλί μπάλα.

"Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η αφοσίωση και η αποφασιστικότητα του. Αν έπρεπε για το μπάσκετ να ξυπνήσει στις 02.00 τα ξημερώματα ή αν έπρεπε να τρέξει όλη την πόλη, θα το έκανε" δήλωσε η περήφανη μάνα, Γουάντα Πρατ, για το καμάρι της, χωρίς να καταφέρει πολλές φορές να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

Στο "Rec", λοιπόν, πέρα από το να τρέχει πάνω-κάτω το γήπεδο, έμαθε και τα μυστικά του αθλήματος. Από τους προπονητές Τάρας Μπράουν και "Τσάκι" (Τσαρλς Μπράουν). Και οι δύο έπαιξαν πολύτιμο ρόλο στη ζωή του. Ο δεύτερος πέθανε σε νεαρή ηλικία (όταν ήταν 35 ετών) και ο Κέβιν Ντουράντ θέλησε να τον τιμήσει φορώντας σε όλη του την καριέρα το Νο35. "Θέλω να τον έχω πάντα μαζί μου" όπως είπε.

Οι δύο αυτοί προπονητές ήταν οι πρώτοι που τον πίστεψαν, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν καταλάβαινε το πόσο καλός είναι. "Μου το έλεγαν όλοι, αλλά εμένα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να είμαι ο καλύτερος σε αυτό το γήπεδο. Μετά ο καλύτερος στην πόλη, ο καλύτερος στα γυμνάσια. Και κάπως έτσι έφτασα στο ΝΒΑ". Όσο για το παιδικό του είδωλο; " Ήταν ο Κρις ΜακΡέι, ένα παιδί από την πόλη που έπαιξε στο Μέριλαντ. Όταν τον έβλεπα στο γήπεδο, έπαιζα ακόμη πιο δυνατά, ελπίζοντας ότι θα με προσέξει" θυμήθηκε ο Ντουράντ για τον Κρις ΜακΡέι που πέρασε... ξυστά από το ΝΒΑ και τους Μιλγουόκι Μπακς.

Η επόμενη στάση του τουρ στο Seat Pleasant ήταν το σπίτι της γιαγιάς του Κέβιν Ντουράντ. "Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα" όπως μονολογούσε ο αδερφός του, Τόνι. "Εδώ έχουν διαδραματιστεί τα εντονότερα επεισόδια της ζωής μου" συμπλήρωνε η μαμά (Γουάντα Πρατ) στη βεράντα του μικρού ξύλινου σπιτιού, την ώρα που η γιαγιά της φαμίλιας καθόταν στην πολυθρόνα της, πιστή στο στερεότυπο του Seat Pleasant και των μικρών αμερικανικών πόλεων.

"Θα είναι πάντα ένα μέρος που νιώθουμε όλοι ότι είναι το σπίτι μας. Αν και ποτέ δεν περίμενα να δω εδώ τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο" είπε γελώντας ο Ντουράντ, που σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γυναικών της οικογένειας δεν ήταν ο άτακτος της υπόθεσης, ατάκα που έκανε αμέσως τον μεγαλύτερο σε ηλικία Τόνι να κοκκινίσει. "Όλη η γειτονιά μιλούσε για τον Τόνι και τον Κέβιν. Ο μεγάλος πρόσεχε τον μικρό, ώσπου μια μέρα άκουσα τον Κέβιν να του φωνάζει: "Τόνι, ξέρει κάτι; Δεν είσαι το αφεντικό μου". Τότε κατάλαβα ότι μεγάλωσε" άρχισε τις ιστορίες της η γιαγιά, όπως θα έπρεπε να γίνει άλλωστε, γιατί αυτό κάνουν οι γιαγιάδες.

Η λέξη "ταπεινός" και η φράση "πίσω εκεί που μεγάλωσε" έβγαινε από όλα ανεξαρτήτως τα χείλη. Ο Ντουράντ, αμήχανος ακόμη με τους δημοσιογράφους, σύμφωνα με την περιγραφή ήταν ένας κλειστός τύπος, που δεν είχε πολλούς φίλους έξω από το μπάσκετ. Μέσω του μπάσκετ έχει κάνει εκατομμύρια τέτοιους όμως. Στο Seat Pleasant, στο κολέγιο του Τέξας και στην Οκλαχόμα, μια πόλη που αγαπάει όσο και τη γενέτειρα του.

"Τη νιώθω κι αυτή σπίτι μου" πρόλαβε να πει, πριν τον διακόψουν για να αναφέρουν τη σπουδαία φιλανθρωπική κίνηση που είχε κάνει πέρσι όταν η πόλη των Θάντερ χτυπήθηκε από τυφώνα. Ένα εκατομμύρια δολάρια από τη δική του τσέπη και άλλα τόσα από τη ΝΙΚΕ σε αθλητικό υλικό. Την ώρα που όλοι έστρεψαν ξανά μεμιάς τα μάτια τους στον Ντουράντ, εκείνος είχε χαμηλώσει τα δικά του, σαν να ντρεπόταν.

The Hill

Επόμενος σταθμός; Τα ανοιχτά γήπεδα της περιοχής εκεί όπου ο Ντουράντ έδωσε τις πρώτες μάχες του: "Ήμουν αρκετά αδύνατος και παλιά δεν με άφηναν να παίζω εδώ. Αυτό, βέβαια, με έκανε πιο επιθετικό. Δεν γινόταν αλλιώς. Ο πιο ισχυρός θα επιβίωνε. Αυτός ήταν ο νόμος" .

Για να συνεχίσει ότι "είναι ωραία να επιστρέφεις σε μέρη που πήγαινες παιδί" πριν παγώσει το χαμόγελο του. Το πούλμαν έφτανε στον Λόφο ("the hill"), αυτόν που αναγκαζόταν να ανέβει μέχρι και 25 συνεχόμενες φορές για να πειθαρχήσει, ξυπνώντας του εφιάλτες.

"Δεν ήταν πάντα για τιμωρία, ήταν και μια μορφή πειθαρχίας, αλλά και άσκησης" εξήγησε ο προπονητής του Τάρας Μπράουν, αυτός που χρησιμοποιούσε το σλόγκαν που έμελλε να γίνει στάση ζωής για τον καλύτερο παίκτη που πέρασε από τα χέρια του. "Η σκληρή δουλειά νικάει το ταλέντο, όταν το ταλέντο δεν δουλεύει σκληρά'".

Ναι , ο Τάρας Μπράουν φοράει σταυρό από μπάλες μπάσκετ

(Ένας μικρός θεούλης)

"Μια φορά" ξεκίνησε τη διήγηση ο κόουτς Μπράουν "προσπάθησε να αποφύγει το τρέξιμο και έφυγε μετά τα σουτ που κάναμε. Εκείνο το βράδυ πήγα στο σπίτι του στις 03.00 το βράδυ και τον ξύπνησα. Αρχικά τσαντίστηκε και αρνήθηκε να έρθει μαζί μου. Του είπα ότι θα τον περιμένω έξω μέχρι να ετοιμαστεί. Τελικά μετά από μισή ώρα βγήκε και έτρεξε στον Λόφο. Την επόμενη μέρα, βέβαια, τον έβαλα να ξανατρέξει γιατί με είχε να περιμένω τόση ώρα".

Ωραίες ιστορίες για όλους εκτός από τον Ντουράντ. "Δεν μου άρεσε ποτέ ο Λόφος. Ούτε ήρθα ποτέ εθελοντικά. Αλλά το σίγουρο είναι ότι έχω ανέβει αυτή την ανηφόρα περισσότερες φορές από κάθε άλλον" ήταν η δική του άποψη επί του θέματος, πριν επέμβει κι η μητέρα του λέγοντας κάτι που θα έλεγαν μόνο οι μαμάδες, οι δάσκαλοι και οι προπονητές θα έλεγαν ότι "η σκληρή δουλειά απέδωσε καρπούς", υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι πολλές φορές κι αυτή ερχόταν και περίμενε στο αυτοκίνητο για να κάνει ο γιος της το απαιτούμενο τρέξιμο. "Την έπαιρνα τηλέφωνο αν χρειαζόταν ο Κέβιν να κάνει έξτρα δουλειά και πιθανόν να αντιδρούσε" μαρτυρά ο Τάρας Μπράουν.

"Κι εγώ αν κάνω γιο, εδώ θα τον φέρνω. Ανυπομονώ να είμαι αυτός που θα κάθεται όταν τρέχει ο άλλος" ήταν ο επίλογος του Ντουράντ. Κάπως έτσι γεννιούνται τα ψυχολογικά τραύματα ή είναι ιδέα μου;

Ο Κέβιν με τον Τόνι ανεβαίνουν τον Λόφο

Παίζοντας μπάσκετ με τον Ντουράντ

Την επόμενη ημέρα το πρόγραμμα είχε ξενάγηση στην Ουάσινγκτον: το αγαπημένο μνημείο του Ντουράντ την εποχή που ήθελε να γίνει μετεωρολόγος, στο κατάστημα της ΝΙΚΕ και στο πανεπιστήμιο Τζόρτζταουν .

Για να καταλήξει η δημοσιογραφική πομπή στο πιο φημισμένο ιδιωτικό σχολείο της περιοχής, αυτό-που-πάνε-οι-κόρες-του-Ομπάμα για την τελευταία (και μεγαλύτερη έκπληξη).

Το κλειστό του σχολείου

Όχι δεν ήταν το κλειστό η έκπληξη. Η έκπληξη ήταν η ευκαιρία που μας έδωσε η ΝΙΚΕ για "test drive" των νέων παπουτσιών. Στα αποδυτήρια -από αυτά που ντρέπεσαι να πατήσεις- μας περίμεναν τα KD VI, οι ασορτί κάλτσες και ρούχα προπόνησης.

Στο γήπεδο δύο προπονητές από την "KD Skills Academy", έβαλαν τους δημοσιογράφους να κάνουν την προπόνηση που κάνουν οι ίδιοι οι νεαροί παίκτες, αλλά και ο Ντουράντ. Διατάσεις, ασκήσεις ζεστάματος και ενδυμάμωσης (κάποιος να τους πει ότι τα πους-απ πάνω σε μπάλα δεν είναι κάτι εύκολο και καθημερινό), ballhandling, μπασίματα, σουτ ακόμη και συνεργασίες δύο παικτών είχε το μενού.

Από όπου και το παρακάτω στιγμιότυπο. Στην καλύτερη: μια μορφή διατάσεων (Στη χειρότερη: απόπειρα για την κλωτσιά του Γερανού από το Καράτε Κιντ_

Μετά από πολλές λάθος πάσες, ντρίμπλες που καταλήγουν σε πόδια, αμέτρητα αίρμπολ και ιπτάμενες μπάλες προς πάσα κατεύθυνση έκανε την εμφάνιση του ο Κέβιν Ντουράντ. Κανονικά θα προπονούσε τον αγώνα μεταξύ των δημοσιογράφων, αλλά τελικά αποφάσισε να πάρει μέρος στη δράση. Δεν τον αδικώ. Ποιος δεν θα ήθελε;

Ακολούθησαν τέσσερα δεκάλεπτα γεμάτα από κακές επιλογές, τον Ντουράντ να σουτάρει τρίποντα από τη σέντρα (με εκνευριστική άνεση), τον Ντουράντ να καρφώνει, τον Ντουράντ να κάνει μια τάπα για το Top-10 του NBA Greece (ο κακόμοιρος Πολ έλεγε μετά "όλους τους άφηνε να σκοράρουν, μόνο εμένα προσπάθησε να κόψει") και το δεύτερο ιστορικότερο κλέψιμο στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, ελάχιστα πίσω από αυτό του Τζον Χάβλιτσεκ στον 7ο αγώνα των τελικών της Ανατολής μεταξύ των Σέλτικς και των Σίξερς.

(Από τη στιγμή που κανείς δεν ήταν μπροστά για να ομολογήσει ότι ο Ντουράντ έκανε μια πάσα αιφνιδιασμού που έτυχε να καταλήξει ακριβώς στα ελληνικά χέρια, θα αναφερόμαστε απλά "στο κλέψιμο" και θα αφήνουμε τη φαντασία να μαρτυρά όλα τα υπόλοιπα).

Και όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί καν να χρησιμοποιηθεί το φορείο που είχαν... έτοιμο στην άκρη του γηπέδου οι άνθρωποι της ΝΙΚΕ.

Ευχαριστούμε για την υποστήριξη, ΝΙΚΕ

Μετά το τέλος του αγώνα κι ενώ οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να βρουν τις ανάσες τους στο γήπεδο μπήκε ο Τζον Λούκας. Ναι, ο γνωστός Τζον Λούκας, που έκανε μεγάλο όνομα σαν παίκτης και προπονητής. Ναι, ο Τζον Λούκας ο πατέρας του Τζον Λούκας του ΙΙΙ που παίζει τώρα στο ΝΒΑ (και κάποτε με τον Σπανούλη). Ναι, ο Τζον Λούκας που είχε κάνει σκοπό ζωής να βοηθήσει προβληματικούς επαγγελματίες να βρουν ξανά το ίσιο δρόμο. Ναι, ο Τζον Λούκας που είναι ο υπεύθυνος σε όλες τις Ακαδημίες του Κέβιν Ντουράντ.

Και τι είπε; Το Νο1 του ντραφτ (1976) με τα 431 παιχνίδια ως προπονητής στο ΝΒΑ ανέλυσε τα τέσσερα πράγματα που πρέπει να κάνει ο προπονητής: "να είναι μέντορας, να συμβουλεύει, να μαθαίνει τα βασικά στους νέους παίκτες και να επιβραβεύει".

Ξαφνικά -και πριν καλά καλά τελειώσει το λόγο του- ο ουρανός σκοτείνιασε, η εξέδρα γέμισε ηλικιωμένους με μπλοκάκια (ήταν σκάουτερ) και το γήπεδο με 18χρονα παιδιά "τους καλύτερους φόργουορντ της χώρας", όπως τους προσφώνησε ο Λούκας. Θα έπαιρναν μέρος στο "KD Skills Academy", δουλεύοντας πάνω στα βασικά του παιχνιδιού. Ένα κομμάτι της διαδικασίας του "ψάχνουμε τον νέο Κέβιν" όπως τόνισε ο υπεύθυνος του προγράμματος.

Μαζί τους και ο Ντουράντ, που πήρε μέρος κανονικά προπόνηση. Και ξαφνικά έβλεπες τον τρεις φορές πρώτο σκόρερ του ΝΒΑ να χαμηλώνει, να περνάει δυναμικά, να πηγαίνει με φόρα στο καλάθι, σαν να ήταν ένα από τα 18χρονα κολεγιόπαιδα που προσπαθούσαν να κάνουν το όνομα τους γνωστό.

Αυτός όμως είναι ο Ντουράντ. Λογικά αν την επόμενη ώρα έμπαιναν οι κόρες του Ομπάμα θα έπαιζε και με αυτές "ρολόι" και στη συνέχεια αν έμενε μόνος του θα εκτελούσε βολές μέχρι να πιαστεί το χέρι του. Οπότε η ερώτηση που του είχαν κάνει ήταν λογική. "Φοβάσαι μήπως καείς"; Ο δημοσιογράφος αναρωτήθηκε αν κινδυνεύει να πάθει το ψυχολογικό σύνδρομο του "burn out", αν με λίγα λόγια... μπουχτίσει. "Burn out; Να καώ από το μπάσκετ; Ποτέ..."

Ιδού το βίντεο που έφτιαξε η ΝΙΚΕ για το event

ΥΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ΝΙΚΕ για αυτή την εμπειρία, αν και αυτά... goes without saying που λένε και στην Ουάσινγκτον.

Για περισσότερα σχόλια και εμπειρίες από τον Κέβιν Ντουράντ υπάρχει το Twitter ( @stefanos_rose ) και για περισσότερα φωτογραφικά ντοκουμέντα από το ταξίδι στην Ουάσινγκτον το Instragram