Ο Κροάτης σταρ του ολοκαίνουργιου Παναθηναϊκού Ρόκο-Λένι Ούκιτς χρησιμοποίησε λόγια… καρδιάς για να περιγράψει τη νέα κατάσταση που βιώνει ο σύλλογος, εκμυστηρεύτηκε το πώς αισθάνθηκε βλέποντας τα λάβαρα στην οροφή του ΟΑΚΑ.

Παράλληλα, εξήρε τον χαρακτήρα του Δημήτρη Διαμαντίδη και μίλησε για τις εφετινές μονομαχίες με τον ηγέτη του Ολυμπιακού Βασίλη Σπανούλη…

-Κοιτάζοντας γύρω μας βλέπουμε δώδεκα νέα πρόσωπα, νέο προπονητή και μόλις δύο παίκτες που παραπέμπουν στις προηγούμενες χρονιές του Παναθηναϊκού, τον Διαμαντίδη και τον Τσαρτσαρή, καθώς και ορισμένα μέλη του σταφ. Πώς ακριβώς βιώνεις την πλήρη επανεκκίνηση, που επιχειρεί ο Παναθηναϊκός;

" Είναι όντως όλα καινούργια. Πολλοί καινούργιοι παίκτες, νέος προπονητής, όλα είναι διαφορετικά. Ισως να είναι ακόμη πιο δύσκολο και περίεργο για τον Διαμαντίδη και τον Τσαρτσαρή, παρά για μένα, υπό την έννοια ότι είναι οι μοναδικοί παίκτες που έμειναν σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Για μένα, όπου και να πήγαινα, θα βρισκόμουν σε διαφορετικό περιβάλλον, οπότε δεν αλλάζει κάτι. Η αρχή θα είναι δύσκολη. Θα πρέπει να συνηθίσουμε μεταξύ μας, όπως και να προσαρμοστούμε στη φιλοσοφία του κόουτς. Θεωρώ, όμως, ότι αυτή η ομάδα έχει ποιότητα και αν εξαιρέσουμε τον Ολυμπιακό ή τη Ρεάλ Μαδρίτης, οι περισσότερες ομάδες εμφανίζουν σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ τους.

Επομένως, δεν θα είναι εύκολο για τις περισσότερες, όχι μόνο για μας. Ακόμη, λοιπόν, δεν μπορώ να μιλήσω για προσδοκίες. Θέλω να δω πώς θα πάνε τα πράγματα τις επόμενες 3-4 εβδομάδες, να αρχίσει με το καλό και η Ευρωλίγκα, και μετά θα μπορούμε να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα".

-Πώς σου αρέσει περισσότερο να ξεκινάς με μια ομάδα; Από την πρώτη ή από τη δεύτερη θέση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά;

" Και τα δύο έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Γενικά, θα έλεγα ότι είναι πιο εύκολος να ξεκινάς ως δεύτερος, γιατί μερικές φορές είναι πιο εύκολο να κατακτήσεις έναν τίτλο παρά να τον υπερασπιστείς. Από την άλλη, όταν ξεκινάς την προσπάθεια ως ο πρώτος της προηγούμενης χρονιάς, έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση. Θεωρώ ότι όλα αυτά είναι ψυχολογικά παιχνίδια, που απασχολούν το μυαλό σου πριν από το τζάμπολ. Όταν αρχίζει το παιχνίδι, όλα παίζονται στο παρκέ και εκεί ξεχωρίζει αυτός που είναι καλύτερος και πιο αποφασισμένος από τον άλλον".

-Μπαίνοντας στο ΟΑΚΑ και στρέφοντας το κεφάλι σου προς την οροφή με τα λάβαρα, ποιες σκέψεις σε κυρίευσαν; Ολη αυτή η εικόνα έδωσε ώθηση στο κίνητρό σου;

" Το κίνητρό μου είναι το υψηλότερο δυνατό. Όταν μπήκα στην κεντρική σάλα του ΟΑΚΑ και είδα τα λάβαρα από τα έξι ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τα θαύμασα και είπα μέσα μου ‘’πόσο πάθος είναι συγκεντρωμένο σε αυτό το γήπεδο’’. Γιατί για να κατακτήσει ο Παναθηναϊκός τόσες φορές την κορυφή στην Ευρώπη, χρειάστηκε πάθος από όλους.

Από τη διοίκηση, τους προπονητές, το σταφ, τους παίκτες, τους φιλάθλους. Την ίδια στιγμή, όμως, βλέποντας όλα αυτά τα λάβαρα, δεν άφησα τον εαυτό μου να υπερενθουσιαστεί. Αντιθέτως, σκέφτηκα πόσο μεγάλη προσπάθεια θα χρειαστεί να καταβάλουμε όλοι μας για να συνεχίσουμε την αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού.

Αν δείξουμε ότι τιμάμε τη φανέλα που φοράμε και αν καταφέρουμε να παίξουμε καλό μπάσκετ, αν είμαστε πολεμιστές και δίνουμε την καρδιά μας στα παιχνίδια, μόνον τότε οι φίλαθλοι θα αναγνωρίσουν την προσπάθειά μας και θα γεμίσουν το γήπεδο. Ακόμη και αν χάσουμε κάποιους αγώνες, αν δουν ότι νοιαζόμαστε για αυτή η φανέλα, θα έρθουν και θα μας βοηθήσουν. Και να ξέρετε ότι αργά ή γρήγορα θα είμαστε οι νικητές".

-Τι είναι αυτό το διαφορετικό, που συνάντησες στον Παναθηναϊκό, εν συγκρίσει με τις άλλες, πρώην ομάδες σου;

" Είναι αλήθεια ότι είδα κάποια πράγματα που δεν συναντάς σε όλες τις ομάδες. Διαπίστωσα ότι βρίσκομαι σε μια ομάδα που έχει πνεύμα νικητή. Και επίσης κατάλαβα ότι κατά κάποιο τρόπο, ο Παναθηναϊκός έχει κακομάθει τους οπαδούς του με όλους αυτούς τους ευρωπαϊκούς και εγχώριους τίτλους που τούς έχει χαρίσει.

Τώρα όλοι θέλουν να κερδίζουμε όλα τα παιχνίδια. Μερικές φορές αυτό είναι ακατόρθωτο, αλλά από την άλλη, αντιλαμβάνομαι και σε ποια ομάδα παίζω. Στον Παναθηναϊκό, ο οποίος πρέπει να κερδίζει όλα τα παιχνίδια, ενώ οι ήττες ισοδυναμούν με τραγωδία! Ολοι οι νέοι παίκτες, μέσα σε αυτούς κι εγώ, πρέπει να το αντιληφθούν αυτό και όσο πιο γρήγορα καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτή τη νοοτροπία, όλα θα πάνε καλά".

-Ως γνωστόν, ο βασικότερος ανταγωνιστής σας είναι ο πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης Ολυμπιακός. Θα θέλαμε τη γνώμη σου για τον ηγέτη του, Βασίλη Σπανούλη, με τον οποίο πάνω – κάτω ξεκινήσατε την ίδια περίοδο χρονικά, αγωνιστήκατε αμφότεροι στο ΝΒΑ και πρωταγωνιστείτε στην Ευρώπη. Κατά κάποιο τρόπο βίοι παράλληλοι…

" Ο Σπανούλης είναι 2-3 χρόνια μεγαλύτερος από μένα, αλλά όντως ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί. Τον σέβομαι πάρα πολύ. Είναι εξαιρετικός παίκτης και μπορώ να πω ότι μοιάζουμε στο στιλ παιχνιδιού. Εξαπολύουμε τις επιθέσεις μας με πανομοιότυπο τρόπο, ενώ μπορούμε να πασάρουμε και να σκοράρουμε.

Τρέφω μεγάλο σεβασμό προς το πρόσωπό του, αλλά όταν θα πατήσουμε στο ίδιο παρκέ, είναι λογικό να επιδιώξει ο καθένας το καλύτερο για την ομάδα του. Τα δύο τελευταία χρόνια, κάθε φορά που αντιμετωπίζαμε τον Ολυμπιακό με τη Φενέρμπαχτσε, είχα πάντα καλή απόδοση, επομένως εύχομαι να συνεχίσω έτσι και στα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Σπανούλης απλά έχει ένα πλεονέκτημα έναντι εμού"…

-Κάτσε μισό λεπτό. Τι εννοείς πλεονέκτημα; Θα μπορούσες να το αναλύσεις;

" Αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά στη χώρα του. Και αυτό είναι πλεονέκτημα για τους Ελληνες, που παίζουν στην Ελλάδα, τους Ισπανούς που αγωνίζονται στην Ισπανία και ούτω καθεξής. Για μας τους Κροάτες, που παίζουμε από μικρά παιδιά στο εξωτερικό, είναι πάντα πιο δύσκολο. Εχουμε να κάνουμε με διαφορετική γλώσσα, διαφορετική κουλτούρα. Είσαι πάντα ο ξένος παίκτης, έχεις ανταγωνισμό με τους Αμερικανούς παίκτες, ενώ όταν παίζεις στη χώρα σου και είσαι και σταρ, έχεις το σπίτι σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου. Είναι τεράστιο πλεονέκτημα".

-Και εσείς, όμως, έχετε έναν σταρ στην ομάδα σας, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Αλήθεια, ποια είναι η εικόνα που έχεις σχηματίσει για τον συμπαίκτη σου;

" Ο Διαμαντίδης είναι τρομερό παιδί. Μπορώ να πω ότι μοιάζουμε πολύ με τον Δημήτρη. Κυκλοφορώ κι εγώ με αθλητικά ρούχα, δεν χρησιμοποιώ ακριβά αυτοκίνητα για τις μετακινήσεις μου, βγαίνω σπανίως από το σπίτι μου, δεν μου αρέσουν τα κλαμπ. Αντιθέτως, έχω την οικογένειά μου, έγινα για πρώτη φορά πατέρας στα 22 και πριν από δύο χρόνια αποκτήσαμε το δεύτερο παιδί μας.

Μου αρέσει να είμαι άνθρωπος χαμηλού προφίλ, ειδικά όταν βρίσκομαι έξω από τις τέσσερις γραμμές. Όταν είμαι στο γήπεδο, βέβαια, θέλω να αποσπάω την προσοχή και φυσικά να κερδίζω. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο στο γήπεδο"…