Αποφασίσαμε και φέτος – χωρίς δεύτερες σκέψεις - να πάμε στο final 4, για να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μας ομάδα, τον Ολυμπιακό. Και γράφουμε «και φέτος» γιατί ήμασταν και πέρσι παρόντες στο τουρνουά, χωρίς δυστυχώς να είναι παρούσα η ομάδα. Είχαμε πιστέψει σε αυτήν, αγοράζοντας εισιτήρια τότε από Δεκέμβρη, αλλά διαψευστήκαμε… Δεν πειράζει, «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι» λέγαμε, φράση που επιβεβαιώθηκε στον τόπο για του οποίου τα χώματα λέγεται, την Βασιλεύουσα!

Τα σημάδια ήταν ευνοϊκά για την επιστροφή του αυτοκράτορα στο θρόνο του… Πόλη, η οποία ονομαζόταν «Νέα Ρώμη», ίδιος προπονητής με τότε, αλλά και αντίπαλος στα προημιτελικά ίδιος με πέρσι, επιβεβαιώνοντας ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Ένας αντίπαλος μάλιστα που καθαρίστηκε με ευκολία, δείχνοντάς μας ότι έπρεπε να πάμε στο f4. Τότε (μετά τα ματς με τους Ιταλούς) μεταξύ μας γράφαμε στο facebook ότι «εξιλέωση είναι αυτό που ζούμε»… Δεν ξέραμε όμως τότε πως δεν τα είχαμε ζήσει ακόμα όλα, και η εξιλέωση δεν είχε ολοκληρωθεί. Γιατί πραγματικά πέρσι είχαμε στενοχωρηθεί πολύ.

Προγνωστικά και μυρωδιές της Πόλης

Φτάσαμε στην Πόλη Πέμπτη. Πτήση με οπαδούς και κόκκινους και πράσινους σε ήρεμο κλίμα, διάθεση αρκετή, αλλά τον Ολυμπιακό Πρωταθλητή Ευρώπης δεν τον πίστευαν παρά ελάχιστοι. Οι συζητήσεις περιστρέφονταν περί των ημιτελικών, και κυρίως στο πόσο θα χάσει ο ΠΑΟ από την Cska, ενώ για το δικό μας ημιτελικό πιθανότητες 45-55% εναντίον. Η Πέμπτη κύλισε ήρεμα, χωρίς να ακουστεί τίποτα από κάπου. Απλά οι μυρωδιές της Πόλης και οι αναμνήσεις του ελληνισμού που ξυπνάει, γεννούσαν μια μελαγχολία και μια διάχυτη αίσθηση ότι ο τόπος αυτός μας χρωστάει ακόμα πολλές στιγμές να ζήσουμε ως Έλληνες.

Παρασκευή πρωί βόλτες στην Πόλη ντυμένοι με τα ερυθρόλευκα. Πορεία προς το γήπεδο με τα πούλμαν, όπου οι φίλοι μας οι πράσινοι άρχισαν ήδη τα πειράγματα. Τον Ολυμπιακό Πρωταθλητή Ευρώπης, ξαναγράφουμε, δεν τον πίστευαν. Στο γήπεδο οι πράσινοι ήταν σαφώς περισσότεροι, και μικρότερης ηλικίας, καθώς παρατηρούσες πως ο μέσος ολυμπιακός οπαδός είχε ηλικία άνω των 30.

\Σημάδι σαφώς των αρκετών χρόνων χωρίς τίτλο, αλλά και από την άλλη, ότι ο Ολυμπιακός μπασκετικός οπαδός είναι πραγματικά μπασκετικός γαλουχημένος από τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του ‘90, και δεν καταφεύγει σε αυτό μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί να δει χαρά από το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ο 1 ημιτελικός κύλησε με ανατροπή και το λογικό φαβορί να νικάει στο τέλος έναν παο που ήταν καλός, αλλά κουράστηκε.

Ο 2 ημιτελικός κύλησε όχι όπως αναμενόταν, με τον Ολυμπιακό να κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος και να παίρνει δικαιότατα – παρά την εναντίον του διαιτησία – την πρόκριση. Το σφύριγμα της λήξης βρήκε τους γαύρους οπαδούς να κατακλύζουν την μπουτίκ της Ευρωλίγκα με τα αναμνηστικά της ομάδας για να προμηθευτούν αξεσουάρ για τη μάχη της Κυριακής.

Μάχες και αλλού

Φάνηκε όμως δυστυχώς πως εκτός της μάχης της Κυριακής, μάχη και μάχες έγιναν και το Σάββατο… ήταν όμως εκτός παρκέ, μεταξύ των οπαδών των 2 ελληνικών ομάδων. Κρίμα… Θλίψη και λύπη νιώσαμε όλοι, μια και πρόκειται για φαινόμενα που δεν θα έπρεπε όχι να γίνονται, ούτε καν να υπάρχει η σκέψη τους…

Συνέπεια αυτών, ήταν τα κόκκινα ρούχα να πάψουν να εμφανίζονται και τα διακριτικά της ομάδας να μένουν στα πούλμαν και τα δωμάτια των ξενοδοχείων προκειμένου να χρησιμοποιηθούν πια μόνο στο γήπεδο. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι…

Το Σάββατο παράλληλα, κάναμε επίσκεψη στα Πριγκηπονήσια - με ανάμεικτα σαφώς συναισθήματα για τον κάθε Έλληνα. Η πλειοψηφία των πράσινων οπαδών όντας πικραμένοι από το μεταξύ τους αγώνα μας πείραζαν ότι δεν πρόκειται να το σηκώσει ο Ολυμπιακός, και ότι το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να βάλουμε άλλο ένα λάβαρο στο ΣΕΦ με απλή παρουσία - και όχι τίτλο - σε final 4. Υπήρχαν βέβαια και ορισμένοι που παραδεχόντουσαν την αγωνιστική μεταμόρφωση του Ολυμπιακού και τη δίκαιη παρουσία του στον τελικό. Το βραδινό μας ξενύχτι σε πολύ γνωστό μπαρ έξω από την Κων/πολη, με τον καλύτερο ντόπιο κόσμο, δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο πρωινό μας ξύπνημα για την πολύ μεγάλη αυτή μέρα.

Βόλτα στην Αγιά Σοφιά και τελικός!

Κυριακή – ημέρα του τελικού. Και τι τυχεροί που είμαστε, που τα έφερε έτσι η ζωή που συνέπεσε η ημέρα που επισκεφθήκαμε για 1 φορά στη ζωή μας την Αγιά Σοφιά με τη μέρα που σηκώσαμε Ευρωπαϊκό. Επίσκεψη, λοιπόν, σε Αγιά Σοφιά, μουσουλμανικό παλάτι και αξιοθέατα εκεί γύρω έως το μεσημέρι… Οι εικόνες του μάρμαρου πάνω στο οποίο γινόταν η στέψη του αυτοκράτορα στην Αγιά Σοφιά, καθώς και της μαρμαρωμένης πύλης, εντυπωσιακές, και λες, συμβολικές για το ίδιο βράδυ? Ποιος να ‘ξερε… Εντύπωση πάντως προκαλούσε πως η αστυνομία δεν είχε τόσο έντονη παρουσία.

Και φτάσαμε στον τελικό. Φτάσαμε στο γήπεδο μέσα σε μια ατμόσφαιρα που όπως είπαμε μύριζε μπαρούτι. Τέλειωσε ο μικρός τελικός (ποιος ο λόγος ύπαρξής του;) και ετοιμαζόμασταν για τον τελικό. Στις συζητήσεις; Πολύ χαμηλά τα ποσοστά αισιοδοξίας ως προς τη θετική έκβαση του αγώνα υπέρ του Ολυμπιακού. Αλλά, αγώνας είναι, και αυτή η ομάδα φέτος από το γύρο των 16 και έπειτα, μας είχε δείξει ότι είναι μια πραγματικά μεγάλη ομάδα. Οπότε περιμέναμε…

Ο τελικός δεν πήγαινε καλά. Ένα εφιαλτικό 1 ημίχρονο, με τίποτα να μην βγαίνει, και μνήμες από τελικό Σαραγόσα, αλλά και Παρισιού να ξυπνούν. Δεν διαπιστώσαμε (γιατί δεν ήταν εκεί το ενδιαφέρον μας) πόσοι πράσινοι οπαδοί από τους ελάχιστους εναπομείναντες μας χειροκρότησαν στο τέλος, το σίγουρο είναι όμως ότι στο 1 ημίχρονο τα επικριτικά και κοροιδευτικά τους συνθήματα ενέτειναν ακόμα περισσότερο τα άσχημα συναισθήματά μας.

Όμως η ομάδα έδειξε αυτά τα στοιχεία που είχε δείξει σε όλο το 2012. Η κατάσταση ανατράπηκε. Αν και δεν το φωνάζαμε στην αρχή καθώς μειωνόταν η διαφορά, το πιστεύαμε μέσα μας. Και καθώς περνούσαν τα λεπτά, η ελπίδα άλλαζε σε πίστη και η πίστη σε σιγουριά! Το μόνο που δεν ξέραμε είναι αν προλαβαίναμε το χρόνο…

Όλα τα άστοχα σουτ της ζωής μας

Αλλά ο χρόνος ήταν τελικά ο ακριβώς αναγκαίος. Λες και κάποιες στιγμές τα δευτερόλεπτα κυλούσαν πιο αργά… Λες και κάποιες στιγμές κολλούσε ο χρόνος, είτε για να κερδίσει χρόνο η ομάδα, είτε για να αποτυπωθούν οι στιγμές πιο έντονα στο μυαλό… Και ήταν ακριβώς όταν έφυγε η μπάλα από το χέρι του Γιώργου του Πρίντεζη που κόλλησε ο χρόνος…

Και τότε ξύπνησαν οι μνήμες… Οι μνήμες από το χαμένο σουτ του Μπουρούση στο Βερολίνο στο τελευταίο σουτ, από την αποτυχία να κάνουμε σουτ στην τελευταία επίθεση στη Σιέννα (στο 2 ματς της σειράς), από την άστοχη τελευταία προσπάθεια του Χάινς στην Καντού, αλλά και οι μνήμες από τις άστοχες βολές του Ζάρκο και τον Κορνήλιο στο Τελ Αβίβ και το 3ποντο του Στογιάκοβιτς στο ΣΕΦ, το οποίο αποκαθήλωσε τον αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ. Τέτοια μεγάλα σουτ ανεβάζουν και κατεβάζουν βασιλιάδες και αυτοκράτορες, και ήταν τέτοιο μεγάλο σουτ του Πρίντεζη.

Ακόμα και όταν κουνήθηκε το πλεκτό, βλέποντας πως μένουν 7 δέκατα δεν ησυχάσαμε… έχει δει πολλά αυτή η ομάδα ανάποδα να συμβαίνουν… Το τι ακολούθησε της λήξης φαίνεται στα διάφορα videos που κυκλοφορούν. Αυτό που δεν φαίνεται είναι το υστερικό κλάμα χαράς επί πολλά λεπτά αρκετών οπαδών του Ολυμπιακού μας…

Περήφανοι στους δρόμους

Την επόμενη μέρα πλέον μπορούσαμε με άνεση να φοράμε τα κόκκινα διακριτικά. Και ήταν πραγματικά μεγάλη η ευχαρίστησή μας όταν Τούρκοι απλοί πολίτες στην αιγυπτιακή αγορά και την κλειστή αγορά, μας πλησίαζαν να μας δώσουν συγχαρητήρια. Μάλιστα κάποιοι ζήταγαν να βγούμε φωτογραφίες (φορούσαν διακριτικά της Γαλατά η οποία μόλις πριν 2 μέρες είχε πάρει το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο), ενώ 2 από αυτούς μας χάρισαν τούρκικες εφημερίδες που έγραφαν για το θρίαμβο του Ολυμπιακού μας!

Μέσα στις συζητήσεις που είχαμε μεταξύ μας αναρωτηθήκαμε πώς θα αισθάνονταν σήμερα κάποιοι που αρνήθηκαν να είναι μέλη της ομάδας.

Και ολίγη σημειολογία

Και κλείνοντας το σημείωμα για το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής μας, επειδή η σημειολογία παίζει ρόλο σε τούτη τη ζωή… Ο αριθμός 53 είναι σημαντικός σε κάθε του έκφανση στην Πόλη… Έπεσε το 1453. Ενώ οι αμυνόμενοι είχαν αντέξει 53 μέρες. Αυτή τη φορά το 53 ήταν τυχερό για τον ελληνισμό, καθώς στο 53 ήταν που κόλλησε η Cska.

Εξάλλου, τότε το 1453, στη μάχη του Δαυίδ ελληνισμού με τον Γολιάθ, 3 λέγεται πως ήταν βασικοί παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στην επικράτηση του Μωάμεθ: το μεγάλο κανόνι του σουλτάνου, η έλλειψη δυτικής βοήθειας, καθώς και το στρατηγικό τέχνασμα του σουλτάνου να περάσει από την ξηρά πολεμικά πλοία στον Κεράτιο (για να ξεπεράσει το εμπόδιο της αλυσίδας που έκλεινε την είσοδο του κόλπου). Αυτή τη φορά όμως νίκησε ο Δαυίδ (και ας μην είχε τον Δαυίδ Ρίβερς όπως στην Ρώμη). Και νίκησε γιατί:

α) και στρατηγικά τεχνάσματα του αντιπάλου δεν περνάνε στον μεγάλο στρατηγό Ίβκοβιτς (και μεγάλο μάνατζερ-ηγέτη όπως θα λέγαμε στην επιστήμη του management) ,

β) και το μεγάλο κανόνι Κιριλένκο δεν λειτούργησε ως μεγάλο κανόνι,

γ) και η βοήθεια από τη δύση δεν χρειαζόταν στο μέγιστο βαθμό. Γιατί η ελληνική ψυχή μεγαλούργησε. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον Πρίντεζη, αλλά και στους τεράστιους Παπανικολάου και Μάντζαρη (τι μεγάλα ματς έπαιξε το παλικάρι)…

Διαβάσαμε κάπου πρόσφατα, ότι σύμφωνα με μια θεωρία «Τρίτη Ρώμη» (ως προς τη διαφύλαξη της ορθόδοξης παράδοσης) είχε ονομαστεί από κάποιους η Μόσχα… Λέτε το 3ο ευρωπαϊκό μας να έρθει εκεί? Ίδωμεν…