Ο Μπαμπάλε Μπουλατάλε Εμάνουελ Όσμπι είναι όσο ενδιαφέρον τύπος αποκαλύπτει το όνομα του. Που –ελάτε, παραδεχτείτε το- «τραβά» το μάτι. Πολύ περισσότερο αν το συνδυάσετε και με τη φωτογραφία του!

Για τους Αμερικανούς, είναι ακόμα μια ιστορία παιδιού που μεγάλωσε μέσα στη βία και βρήκε διέξοδο στο μπάσκετ. Για εμάς, που δεν έχουμε φτάσει ακόμα… εκεί (η ένταξη μας σε κάποια συμμορία, δεν είναι προϋπόθεση για να μπορούμε να «υπάρχουμε» στη γειτονιά μας –μηδέ θεωρούμε τους εαυτούς μας κωλόφαρδους αν προλάβουμε να «κλείσουμε» τους 20, γιατί δεν έτυχε να «φάμε» κάποια άσπονδη σφαίρα από τις δεκάδες που πέφτουν καθημερινώς γύρω μας), η ζωή του 27χρονου φόργουορντ του Κολοσσού (MVP του ματς που έδωσε στους Ρόδιους και μαθηματικά την παραμονή στην κατηγορία), αξίζει λίγα από τα λεπτά σας. Πιστέψτε μας…

Όταν ο Boom γνώρισε τον Lemon Head

Η Κόμπα Μπασοσίλα και Ουίλιαμ Τζόζεφ Οσμπι γνωρίστηκαν κάπου μέσα στο ’70 και έγιναν «ένα». Μετά έγιναν… οκτώ, καθώς απέκτησαν έξι παιδιά, τέσσερα αγόρια και δυο κορίτσια. Ο Μπαμπαλέ ήταν ο τρίτος από το τέλος. Ολοι μαζί, έζησαν στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια. Όχι ακριβώς, στο καλύτερο σημείο του…

Ο Ουίλιαμ Οσμπι δώρισε στο μικρό του γιο την πρώτη του μπασκέτα, όταν ήταν οκτώ χρόνων. Πριν τελειώσει η εβδομάδα, είχε αποκτήσει τη δική του και ο «κολλητός» του, Μάθιου Ουάλας, ο οποίος έμενε ένα τετράγωνο μακριά. Θα περνούσαν μαζί όλον τον ελεύθερο χρόνο τους, παίζοντας ατελείωτα one on one… εντός και εκτός, ενώ όποτε μπορούσαν, καλούσαν και τα φιλαράκια τους! Τότε ήταν που ο Οσμπι απέκτησε το Boom για παρατσούκλι και ο Ουάλας το Lemon Head.

Η ζωή ως μέλος συμμορίας

Πέραν του μπάσκετ, στην καθημερινότητα τους ήταν και η –πάσης φύσεως- εγκληματικότητα. Εκείνοι όμως, προσπαθούσαν να κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά τους. Ο Οσμπι τα άνοιξε, όταν χώρισαν οι γονείς του. Ηταν πάνω στην εφηβεία και η επανάσταση ήταν στο μυαλό του ως μονόδρομος. Ηταν τότε που έγραψε και το ποίημα με τίτλο «Γιατί έχω την ανάγκη να πεθάνω;».

Αρχισε ως βοηθός των ντίλερ ναρκωτικών. Είχε και συμμετοχή σε ληστείες σπιτιών και αυτοκινήτων. Με αυτά τα διαπιστευτήρια, μπήκε σε συμμορία. Ηταν μόλις 12 χρόνων «αλλά ένιωθα πως αυτό που έκανα ήταν ηλίθιο. Ηξερα να διαχωρίζω το σωστό από το λάθος. Μετά… άρχισαν να πεθαίνουν άνθρωποι και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να ξεφύγω».

Η συνειδητοποίηση της αλήθειας

Ατυχώς, αυτό δεν έγινε με τον πιο απλό τρόπο. Οι συμμορίες της περιοχής ήταν σε πόλεμο και κάτι είχε ακουστεί για αντίποινα. Μια μέρα λοιπόν, «ένα αυτοκίνητο γεμάτο τύπους και πυρομαχικά πέρασε μπροστά από το σπίτι μου. Με ρώτησαν αν θα πάω μαζί τους. Τους απάντησα «δεν μπορώ να αποτελέσω μέλος αυτού που πάτε να κάνετε»». Έκτοτε είχε μυαλό μόνο για μπάσκετ. Πήρε μέρος στο AAU πρόγραμμα του Ρίτσμοντ, πριν η μητέρα του κάνει όσες θυσίες χρειάζονταν, για να τον στείλει στην ιδιωτικό, καθολικών αρχών, στρατιωτικό σχολείο, Benedictine High School. Ηξερε πως εκεί θα ‘χει καλύτερη τύχη, όσον αφορά τους «κατασκόπους» των κολεγίων. Τα κέρδη ήταν πολλά περισσότερα.

Είχε συνηθίσει να συνυπάρχει με παιδιά που δεν ήξεραν αν αύριο θα ‘χουν φαγητό στο πιάτο τους. Και στην πλειοψηφία τους, ήταν μαύρα. Αίφνης, βρέθηκε μεταξύ τέκνων γιατρών, δικηγόρων και δικαστών και ήταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Δεν αισθάνθηκε ανασφαλής. Παράταιρος. Εμαθε να αγαπά τους ανθρώπους. Πώς είναι να ζεις, με ασφάλεια. Δεν έχανε την ευκαιρία να μιλά μαζί τους, να ανοίγει τους ορίζοντες του.

Η πραγματικότητα με την οποία δεν ήθελε να ‘χει σχέση

Όταν αποφοίτησε από το χάι σκουλ και λίγο πριν κινήσει για το New Mexico (έχοντας πάρει υποτροφία), βρισκόταν με την οικογένεια του, στο πατρικό του. Μια μέρα, εκεί που καθόταν στο σπίτι του, άκουσε κάτι πυροβολισμούς. Χωρίς να ξέρει το λόγο, ασυναίσθητα, άρχισε να τρέχει προς το σπίτι του Lemon Head. Λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο, είδε ένα άψυχο σώμα να κείτεται στον κήπο και μια λίμνη αίματος να κυλά από το κεφάλι.

Ο Μάθιου Ουάλας ήταν νεκρός, το 64ο θύμα της πόλης για εκείνη τη χρονιά. Το τέταρτο της γειτονιάς, για εκείνη την εβδομάδα. «Όταν είναι κάποιος γνωστός σου, κάποιος με τον οποίον έχεις μεγαλώσει, ζεις το απόλυτο σοκ», είχε δηλώσει ο Οσμπι στην washingtonpost.com, «είσαι θλιμμένος, εκνευρισμένος, σκέφτεσαι πως δεν του άξιζε αυτή η τύχη, ότι θα μπορούσε να ‘χει μια διαφορετική ζωή».

…και το θαύμα

Όταν ήταν στο New Mexico, η ομάδα του πήρε τίτλο (της Mountain West), αλλά εκείνος είχε… τα νευράκια του, γιατί δεν είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής και κατέληξε στο Paris Junior College του Τέξας, όπου οι αριθμοί του… συρρικνώθηκαν. Για κάποιο όμως, λόγο ο κόουτς Γκάρι Ουίλιαμς τον κάλεσε στο Μέριλαντ. Ως συμπαίκτης του Τζέιμς Γκιστ (τον οποίον πήρε τηλέφωνο να μάθει τι γίνεται στην Ελλάδα, πριν πει το «ναι» στον Κολοσσό) και του Λάντον Μίλμπουρν (του Πανιωνίου) έζησε μια μοναδική σεζόν με τους Terrapins, το 2008 (με νίκες επί κορυφαίων κολεγίων). «Το «εκπληκτικό» δεν είναι η σωστή λέξη. Το «θαύμα», είναι», είχε διευκρινίσει για αυτά που ζούσε.

Οι Terps έψαχναν για ψηλό, ο κόουτς Ουίλιαμς ανέθεσε στον ασίσταντ του, Ρομπ Μόξλεϊ να… βρει κάποιον, εκείνος είχε ακούσει πως διάφορα junior colleges μιλούν με τον Οσμπι, πήγε να τον δει… και του πρότεινε υποτροφία, μαζί και μια νέα ευκαιρία να ζήσει το όνειρο. Παρεμπιπτόντως, πήρε πτυχίο στις οικογενειακές μελέτες και στις επικοινωνίες. Πικ στο ντραφτ δεν έγινε (το πρακτορείο που τον εκπροσωπούσε, δεν τρελάθηκε ακριβώς… να ασχολείται μαζί του), έγινε όμως…. Ευρωπαίος και από το τέλος του Γενάρη, Ρόδιος (τον διάλεξε ο Βασίλης Φραγκιάς, για αντικαταστάτη του Χερμπ Πόουπ).

Σε κάθε περίπτωση, θα ζήσει

Από ό,τι φαίνεται, μια χαρά θα τα καταφέρει στη «γηραιά ήπειρο». Για παν ενδεχόμενο βέβαια, έχει μάθει και μια τέχνη: να ανακαινίζει (να ξαναφτιάχνει από το μηδέν) κλασικά μοντέλα αυτοκινήτων και κυρίως Cadillac. «Είναι κάτι που απολαμβάνω να κάνω, γιατί φαίνεται η δουλειά σου αμέσως», εξηγεί. Το αυτό βέβαια, κάνει και στο παρκέ. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα πεινάσει ποτέ. Ό,τι και αν συμβεί, θα τη βρει την άκρη του…

"Έκανε απόσβεση!"

Με την ανακούφιση που παρέχει η διασφάλιση της παραμονής στην κατηγορία (έπειτα από αρκετούς μήνες άγχους, στρες και αγωνίας), ο Βασίλης Φραγκιάς, κατ’ αρχάς ύμνησε το Θεό για τη νίκη επί της Καβάλας, ενημερώνοντας παράλληλα πως «αυτή η ομάδα δεν άξιζε να αποχωρήσει από την ελίτ των ελληνικών πρωταθλημάτων. Οφείλουμε βέβαια, να ευχαριστήσουμε τον πρόεδρο κ. Κόκκινο και τον αντιπρόεδρο, κ. Χατζηλαζάρου, καθώς και όλο το διοικητικό συμβούλιο που κάνουν όλη τη σεζόν το καλύτερο δυνατό για όλους εμάς. Χαρακτηριστικά, την περασμένη Τετάρτη πήγαμε για δείπνο σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της Ρόδου και την επομένη, λάβαμε το μισθό μας. Δεν γινόταν να μην φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών, να μην κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δικαιώσουμε αυτούς τους ανθρώπους».

Όταν… πήγε η κουβέντα σε έναν από τους λόγους που από το Σάββατο υπάρχει μια αγαλλίαση στο «νησί των Ιπποτών», μας εξήγησε «ο Boom έχει τεράστια φυσική δύναμη και… έπεσε μπροστά μας, πριν δυο μήνες, όταν ψάχναμε έναν ψηλό να παίρνει ριμπάουντ και να προσθέσει δύναμη στη ρακέτα. Μόλις είχε φύγει από τη Γαλλία και τον καλέσαμε στη Ρόδο, για να δώσει ό,τι θέλαμε από εκείνον. Με τη χθεσινή εμφάνιση… έκανε απόσβεση!».

Τι πρέπει να κάνει για να μείνει στην Ευρώπη και να συνεχίσει να βγάζει λεφτά από το μπάσκετ; «Να αποκτήσει μεγαλύτερη συγκέντρωση και σταθερότητα. Ετσι, θα καταφέρει να εξελιχθεί σε ένα καλό «φορ». Παίζει πιο πολύ με τη φυσική του δύναμη, που εκτιμάται σε πολλά πρωταθλήματα που είναι πιο αθλητικά από το δικό μας. Στην Ελλάδα χρειάζεσαι τη στρατηγική, τη σκέψη. Εχει τα φόντα να τα καταφέρει.Αρκεί να κάνει τη δουλειά που χρειάζεται»…