Ευλογία. Δώρο. Αφορμή για χαρά, καμάρι και περηφάνια. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω πια για αυτή την απίστευτη ομάδα, η οποία κάθε φορά που κάποιος τολμάει να τη χαρακτηρίσει αουτσάιντερ, απλά χαμογελάει όλο νόημα και μετά κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα απ' τον καθένα: κερδίζει και δίνει απαντήσεις, κάνοντας τον κόσμο της να ουρλιάζει από χαρά.

Το σκηνικό χθες στην Σινάν Ερντέμ Αρένα, έμοιαζε γνώριμο. Πριν το τζάμπολ, συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά και κάποιοι που έκαναν λόγο για τα εκατομμύρια της ΤΣΣΚΑ, το γεγονός πως είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και πως έφτασε στο Final 4 άνετα κι εμφατικά. “ Φέτος θα είναι η σειρά της, δεν γίνεται να την κερδίζει συνέχεια ο Ολυμπιακός”, έλεγαν και αυτό το “ δεν γίνεται” ήταν που πείσμωνε ακόμη περισσότερο τον Σπανούλη και τους συμπαίκτες του.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η μέρα ξεκίνησε με το γλυκό άγχος και την προσμονή που έχεις πριν από κάθε μεγάλο αγώνα. Ξέρεις, αυτή που σε κάνει να νιώθεις ότι οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα. Μοναδική λύση, να πάω στο γήπεδο από νωρίς για να μπω στο κλίμα και να συγκεντρωθώ.

Αρκετές ώρες πριν τον πρώτο ημιτελικό, το γήπεδο ήταν ακόμη άδειο, όμως οι ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις κι οι τελευταίες ετοιμασίες σε έβαζαν για τα καλά σε αγωνιστικό κλίμα. Ο κόσμος του Ολυμπιακού άρχισε να φτάνει περίπου 2 ώρες πριν το τζάμπολ και όταν ο Πάτρικ Γιανγκ βγήκε πρώτος για ζέσταμα, ακολούθησε αποθέωση. Συνθήματα εμψύχωσης από την εξέδρα, βλέμμα σιγουριάς από το παρκέ κι όλα έμοιαζαν καλά.

Και παρά το γεγονός πως η ΤΣΣΚΑ έχτισε διψήφιες διαφορές στο δεύτερο και στο τρίτο δεκάλεπτο, όλα συνέχιζαν να μοιάζουν καλά. Γιατί ο Σπανούλης, ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Πρίντεζης, ξέρουν καλά τον τρόπο. Και έχουν συνηθίσει να επιστρέφουν όταν η ρώσικη ομάδα μοιάζει να έχει το πάνω χέρι.

Τα τρίποντα του Παπανικολάου και του Μάντζαρη έδωσαν το σύνθημα, από εκεί και πέρα ανέλαβε ο μεγάλος αρχηγός κι η ομάδα έκανε και πάλι το θαύμα της, κόντρα σε όλους και σε όλα. Και για πρώτη φορά, είχα την ευλογία να ζήσω αυτή την επίδειξη ψυχής και μαχητικότητας, αυτή τη ‘refuse to lose’ νοοτροπία, μέσα από το γήπεδο.

Να δω από κοντά το πάθος, τα επιφωνήματα, τον ιδρώτα, την αυταπάρνηση, την υπερπροσπάθεια και τις προτροπές των παικτών προς τον κόσμο να σπρώξει την ομάδα προς ακόμη έναν τελικό. Από το πρώτο κιόλας κείμενο έγραφα για την τεράστια περηφάνια που μας έχει προσφέρει αυτή η ομάδα και χθες γράφτηκε ακόμη ένα χρυσό κεφάλαιο.

Το μεγάλο φινάλε μας βρήκε όλους αγκαλιά, μεθυσμένους από το νέκταρ της νίκης και ακόμη μιας πρόκρισης. 4 στα 4 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ και συνεχίζουμε, γιατί ο στόχος δεν έχει ακόμη επιτευχθεί και αυτή η ομάδα δεν χορταίνει με τίποτα. Για ρωτήστε και τους αποσβολωμένος Ρώσους στις εξέδρες. Η χθεσινή εμπειρία δεν θα σβηστεί ποτέ από το μυαλό μου, ελπίζω όμως από την Κυριακή το βράδυ να έρχεται δεύτερη, πίσω από αυτή του μεγάλου τελικού και του χρόνου να το συζητάω με τους παίκτες ταξιδεύοντας μαζί τους στο ίδιο αεροπλάνο σε έναν αγώνα της κανονικής περιόδου, χάρη στους πόντους που θα εξαργυρώσω κάνοντας όλες τις αγορές μου με την πιστωτική κάρτα Olympiacos B.C. World Mastercard.

Οι παίκτες του Σφαιρόπουλου συνεχίζουν να γράφουν τη δική τους υπέροχη ιστορία κι είναι φανταστικό να τη ζεις από κοντά. Ο τελικός απέναντι στην Φενέρμπαχτσε στην κατάμεστη Σινάν Ερντέμ Αρένα θα είναι συναρπαστικός αλλά για αυτό το παιχνίδι θα πούμε περισσότερα αύριο.

Προς το παρόν γιορτάζουμε την μεγάλη πρόκριση.

Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi.gr