Ο Ολυμπιακός ήταν πιο έτοιμος. Λάθος. Πάμε ξανά. Ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος. Τελεία. Είχε μεγαλύτερη ενέργεια, ξεκάθαρο προσανατολισμό (να εκμεταλλευτεί κάθε σπιθαμή του παρκέ, για να "ανοίξει" την άμυνα του Παναθηναϊκού που του έκανε τη ζωή δύσκολη στην πρεμιέρα των τελικών), πήρε και τα τρίποντα (5/8 στο 23-7 του 7.45'', 6/9 στο 29-12 του 10', 8/14 στο ημίχρονο, 11/22 στο 70-46 στην εκκίνηση της τελευταίας περιόδου) και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Από νωρίς. Από την πρώτη περίοδο.

Θυμάστε τι έγινε στο πέμπτο ματς του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ; Ε, αυτό έγινε και στο ΣΕΦ. Οι "πράσινοι" μπήκαν στο γήπεδο χωρίς ενέργεια και χωρίς μυαλό (σε άμυνα και στο άλλο άκρο όπου έκαναν γρήγορα τέσσερα λάθη). Και έτσι, δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά. Αυτή στο PnR δεν ήταν επαρκής, ομοίως και εκείνη στα ποσταρίσματα των γηπεδούχων. Οι Πειραιώτες σημάδεψαν κάθε αδυναμία των αντιπάλων τους και δεν έχασαν. Για παράδειγμα, "σημάδεψαν" τον Φώτση με τον Πρίντεζη (είχε 8π. στο 11-3) και οι συμπαίκτες του δεν έκαναν κάτι για να σταματήσει αυτό. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τον Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος έδωσε μεν, λύσεις στην επίθεση (είχε επτά πόντους από το 29-12 του 10' έως το 34-21), αλλά στα μετόπισθεν δεν ανέκοπτε κάτι. Αλλά θα μου πείτε, για να ανακόψεις κάτι θες ενέργεια, να κυνηγάς παντού, να μην αφήνεις ανοιχτούς διαδρόμους. Αυτά δεν έγιναν.

Το βέβαιο είναι πως όταν χάνεις ένα κομμάτι του παζλ (ένα σημαντικό κομμάτι του rotation, όπως είναι αυτό του Γκιστ), πρέπει να είσαι κάνεις κάτι, να καλύψεις το κενό. Μια άμυνα ζώνης, παγίδες. Κάτι. Δεν έγινε τίποτα. Και είναι ξεκάθαρο πια ότι ο Διαμαντίδης δεν μπορεί να κάνει τα πάντα (το άθλημα είναι ομαδικό -και εκείνος άνθρωπος εξ ου και από τα 7 λάθη του πρώτου μισού, είχε κάνει τα 4). Ομολογουμένως, ο Γιάνκοβιτς στο "4" ήταν μια έκπληξη (προέκυψε από την ανάγκη που δημιούργησε η απουσία του Γκιστ), αλλά δεν αντιμετωπίστηκε... ως τέτοια, καθώς ο Ολυμπιακός "πάτησε" στην απειρία του, για να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του.

Το 9-0 με το οποίο μπήκαν οι "πράσινοι" στην τρίτη περίοδο, βασίστηκε και στην εμμονή του Ολυμπιακού στο τρίποντο, με τον Μάντζαρη να κάνει 10/19 τα σουτ πίσω από τα 6.75 και να επιβεβαιώνει πως αυτό το βράδυ για την παρέα του, το καλάθι είχε γίνει βαρέλι. Το τρίτο φάουλ του Λασμέ (στα μέσα της τρίτης πράξης) ήταν ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα για την ομάδα του Αλβέρτη. Ο Φώτσης είχε φτάσει τα τέσσερα, στο ίδιο διάστημα, με τον Γιάνκοβιτς να επιστρέφει ως πάουερ φόργουορντ, αλλά ήταν γεγονός ότι φροντ λάιν υπέφερε. Και άκρη δεν βρισκόταν. Το χαμηλό σχήμα δεν ήταν επιλογή. Ήταν μονόδρομος. Αν είχε αποτέλεσμα; Όχι, γιατί για να υπάρξει εξέλιξη, πρέπει να 'χεις κάτι καλύτερο από τα 3/10 δίποντα και τα 1/4 τριπ. που μέτρησε ο ΠΑΟ στην τρίτη περίοδο. Ή να δεχθείς κάτι λιγότερο από 5/11 διπ. και τα 2/7 τριπ. που είχαν οι... άλλοι. Οι οποίοι άλλοι έκαναν 11/22 τα τρίποντα, στην πρώτη επίθεση της τελευταίας περιόδου -έτσι για την ιστορία.

Ο Ολυμπιακός δεν έριξε τόνους (δεν χαλάρωσε), ο Παναθηναϊκός δεν δοκίμασε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, δεν βρήκε την ενέργεια που χρειαζόταν για να χειριστεί διαφορετικά τις καταστάσεις, μηδέ τη δημιουργία, οπότε το 89-64 ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Αν θέλουν οι "πράσινοι" να κρατήσουν το στέμμα τους, είναι βέβαιο πως δεν αρκεί να ποντάρουν στην παράδοση. Θα χρειαστούν πολλά περισσότερα. Όσα δεν έκαναν στο ΣΕΦ. Και ήταν πολλά. Αν τα θέλετε και εν συντομία, σημειώστε: να "βγάλουν" ενέργεια, να είναι ανταγωνιστικοί, να διορθώσουν την άμυνα στον Πρίντεζη, να είναι στο ενεργό ρόστερ ο Γκιστ, να βελτιώσουν την άμυνα στο PnR, να πάρουν το κάτι τις από τους ψηλούς και... στην ανάγκη να χρησιμοποιηθεί ο Ματσιούλις στο "4" -όχι ο Γιάνκοβιτς. Φαίνονται πολλά, αλλά δεν είναι.