Μπορεί να έχασε μεγάλη ευκαιρία να πάρει μια σπουδαία εκτός έδρας νίκη που θα του έδινε σοβαρό προβάδισμα στην διεκδίκηση της δεύτερης προνομιούχου θέσης, αλλά τουλάχιστον ο Παναθηναϊκός δεν γύρισε από το Τελ Αβιβ με άδεια χέρια. Αφενός γιατί υπερασπίστηκε την διαφορά των 7 πόντων, του ΟΑΚΑ -άρα το πλεονέκτημα σε περίπτωση ισοβαθμίας- κι αφετέρου γιατί μέτρησε σημαντικά αγωνιστικά κέρδη.

Το βασικότερο από αυτά ήταν ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε ο Βλάντο Γιάνκοβιτς, όχι μόνο κατά την διάρκεια, αλλά κυρίως μετά το παιχνίδι. Ήταν σκασμένος. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως έχασε την καθοριστική ευκαιρία να μειώσει στον πόντο, στα 62 δευτερόλεπτα πριν από την λήξη. Παρότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ως πραγματικός αρχηγός, προσπάθησε να τον καθησυχάσει, εκείνος το έφερε βαρέως γιατί πίστευε ότι ήταν η φάση που -σε μεγάλο ποσοστό- επέτρεψε στην Μακάμπι να κρατήσει τη νίκη. Από το μυαλό του είχε σβήσει τελείως την εκπληκτική του απόδοση, η οποία ουσιαστικά ήταν αυτή που ξύπνησε τον Παναθηναϊκό από τον λήθαργο του κακού πρώτου ημιχρόνου και τον οιστρηλάτησε ώστε να χτυπήσει το ματς στα ίσα

Είναι προφανές πλέον, ότι ο 24χρονος φόργουορντ σκέφτεται και παίζει ως πραγματικός πρωταγωνιστής. Από αυτούς που αποκτούν αυτόματα το δικαίωμα και να κερδίσουν αλλά και να χάσουν ένα ματς. Ξέφυγε δηλαδή από την κατηγορία εκείνων από τους οποίους , καταρχήν περιμένεις να μην κάνουν λάθη και στην πορεία τους πιστώνεις με όσες προσωπικές φάσεις καταφέρουν να τελειώσουν αποτελεσματικά. Κάπως έτσι δεν ορίζεται η αλλαγή επιπέδου;

Το δεύτερο πρόσωπο που συγκέντρωσε πάνω του τα φώτα, στο ντέρμπι του Τελ Αβίβ, ήταν ο Γκάνι Λαβάλ. Στην παρθενική συμμετοχή του με την πράσινη φανέλα, δεν νομίζω να περίμενε κανείς πολύ περισσότερα από αυτά που πρόλαβε να κάνει μέσα σε τέσσερα λεπτά. Προερχόταν από τραυματισμό, δεν είχε παίξει άλλο επίσημο παιχνίδι με τους νέους συμπαίκτες του, οπότε ήταν φυσιολογικό να κινείται σε άλλη ταχύτητα, εκτός συγχρονισμού από την υπόλοιπη ομάδα. Ειδικά στις αμυντικές συνεργασίες έχανε πολύτιμα κλάσματα του δευτερολέπτου για να σκεφτεί πως πρέπει να αντιδράσει με αποτέλεσμα να πηγαίνει αργά στις φάσεις και να χρεωθεί με δυο φάουλ στο άψε σβήσε. Το κακό ήταν ότι με τον συγκεκριμένο αντίπαλο, ο καλός Λαβάλ, θα μπορούσε να αλλάξει ισορροπίες στις χαμένες μάχες μέσα στις δυο ρακέτες. Οι ψηλοί της Μακάμπι έκαναν μεγάλη ζημιά στο (επιθετικό και αμυντικό) transition, στα ριμπάουντ αλλά κυρίως με τον τρόπο που φόβιζαν τους αντιπάλους τους , αναγκάζοντάς τους να κάνουν βήματα (Γκιστ, Μπατίστα) ή να γίνουν διστακτικοί στα τελειώματά τους.

Υπό αυτό το πρίσμα η απουσία του Σοφοκλή Σχορτσανίτη ,μπορεί να έκανε την Μακάμπι περισσότερο προβλέψιμη και λιγότερο απειλητική από το low post, αλλά από την άλλη στέρησε από τον Παναθηναϊκό έναν στόχο πάνω στον οποίο θα μπορούσε να επιτεθεί για να κερδίσει φάουλ και να πετύχει πόντους από το ζωγραφιστό.

Γενικά η Μακάμπι δεν έπεισε ότι έχει τον χαρακτήρα να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Δείχνει μπερδεμένη, χωρίς ξεκάθαρες ιδέες και γι αυτό ανασφαλής. Ήταν μια αίσθηση που άρχισε να πλανιέται στην ατμόσφαιρα από την στιγμή που ο ρυθμός άρχισε να μην την βολεύει και το παιχνίδι έγινε πολύ set για τα γούστα της.

Εννοείται ότι για τον Παναθηναϊκό είναι πια πολύ σημαντικό να νικήσει στο ΟΑΚΑ την Μπαρτσελόνα. Όχι μόνο γιατί θα προσθέσει χρυσάφι στο σακούλι του, αλλά κυρίως γιατί θα βάλει τρικλοποδιά στους Καταλανούς. Κακά τα ψέμματα, η Μπάρτσα, όσο ντεφορμέ κι αν θεωρείται, έχει την ποιότητα και τα φόντα να τελειώσει τον δεύτερο γύρο με επτά στα επτά (έχουν και την Ρεάλ εντός). Δηλαδή να καλύψει το κακό της ξεκίνημα στο ΤΟΡ-16 και τελικά να γίνει εκείνη η ομάδα που θα κατακτήσει τη δεύτερη θέση που δίνει πλεονέκτημα, αν συμφωνήσουμε ότι η Ρεάλ Μ, έχει βάλει γερές βάσεις για την πρωτιά.