Έχει συμβεί τόσες πολλές φορές, που πλέον δεν προκαλεί εντύπωση: Ποιο πράγμα; Τη μία στιγμή η Κροατία να ενθουσιάζει και την άλλη να εμφανίζεται κατώτερη των προσδοκιών σε ένα κρίσιμο παιχνίδι. Αυτό έγινε και κόντρα στην Ρωσία για την φάση των “16”, όπου η “χρβάτσκα” γνώρισε βαριά ήττα με 101-78 και αποκλείστηκε .

Δεν είναι τόσο η ήττα-αποκλεισμός από τους Ρώσους που έδειξε που ότι η Κροατία παραμένει ένα... ασανσέρ. Σε ένα νοκ-άουτ παιχνίδι, κόντρα σε μία καλή ομάδα, όλα μπορεί να γίνουν. Το πρόβλημα στην περίπτωση των Κροατών ήταν η εικόνα τους στο παρκέ, η οποία προκαλούσε τουλάχιστον θλίψη. Γιατί όταν μία ομάδα χάνει με 23 πόντους διαφορά σε έναν νοκ-άουτ αγώνα από έναν αντίπαλο που – θεωρητικά – βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με εκείνη, τότε μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει.

Μία πάνω, μία (πολύ) κάτω

Ήταν το Eurobasket του 1995 στην Αθήνα όταν η Κροατία κατέκτησε την 3η θέση. 22 χρόνια αργότερα, η άλλοτε πανίσχυρη Κροατία έχει καταφέρει να μπέι στην 4αδα μίας μεγάλης διοργάνωσης μόλις μία φορά: Στο Eurobasket του 2013! Δεν έφταιγε πάντα αυτή βέβαια. Ενίοτε στεκόταν άτυχη, όπως στο Eurobasket της Τουρκίας το 2001 και στο Eurobasket του 2005 της Σερβίας, όταν χρειάστηκε οι διαιτητές να βάλουν το χέρι τους για να αποκλειστούν στα προημιτελικά από Τουρκία και Ισπανία αντίστοιχα.

Σε γενικές γραμμές ωστόσο οι Κροάτες συνήθως έβαζαν οι ίδιοι τα χέρια τους και έβγαζαν τα μάτια τους. Όπως δηλαδή στο Eurobasket του 2015, όταν αποκλείστηκαν στην φάση των “16”, πάλι με κάτω τα χέρια, από την Τσεχία. Ή στο Eurobasket του 2011, που αποκλείστηκαν στην φάση των ομίλων. Όχι βέβαια πως δεν είχαν και καλές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια.

Στα Eurobasket του 2007 και του 2009 οι Κροάτες κατέκτησαν την 6η θέση, χάνοντας και στις δύο περιπτώσεις στις λεπτομέρειες την πρόκριση στην τετράδα, από Λιθουανία και Σλοβενία αντίστοιχα. Το 2016, στο προολυμπιακό τουρνουά του Τορίνο, έκαναν την έκπληξη και απέκλεισαν Ελλάδα και Ιταλία και προκρίθηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου είχαν καλή παρουσία. Έχουν δώσει χαρές στους φιλάθλους τους. Απλώς τους έχουν δώσει και (πολλές) πίκρες.

Το πρόβλημα των Κροατών ήταν και παραμένει το ίδιο όλα αυτά τα χρόνια: Δεν έχουν σταθερότητα και συνέπεια στην απόδοσή τους. Τη μία στιγμή κοιτάζουν στα μάτια την Ισπανία – όπως έκαναν φέτος στην φάση των ομίλων – και την άλλη κερδίζουν με το ζόρι το Μαυροβούνιο ή γνωρίζουν την συντριβή από την – εξαιρετική, αλλά όχι τόσο καλύτερη – Ρωσία σε αγώνα νοκ-άουτ.

Ταλέντο υπάρχει, αλλά...

Η Κροατία πάντα είχε ταλέντο. Και πάντα θα έχει ταλέντο, αν και η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση τον – γερασμένο πια – Ρόκο Λένι Ούκιτς έχει να βγάλει πόιντ γκαρντ κλάσης πάνω από μία δεκαετία. Και αυτό σίγουρα είναι μεγάλο πρόβλημα. Όπως μεγάλο πρόβλημα είναι ότι σπάνια καταφέρνουν να έχουν στην διάθεσή τους όλα τα αστέρια τους.

Οι Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς και Ντάριο Σάριτς δίνουν πάντα το παρών για τους Κροάτες στις μεγάλες διοργανώσεις. Φέτος ωστόσο η ομάδα του Πέτροβιτς αναγκάστηκε να παραταχθεί χωρίς τους ΝΒΑερς Μάριο Χεζόνια, Άντε Ζίζιτς, Ίβιτσα Ζούμπατς και Ντάμιαν Ρούντεζ, αλλά και τον Άντε Τόμιτς. Θα πει κάποιος ότι και πέρυσι έλειπαν οι Ζίζιτς/Ζούμπατς/Ρούντεζ/Τόμιτς και η ομάδα ήταν εξαιρετική. Δεν γίνεται όμως αυτό να συμβαίνει πάντα.

Η ιστορία θα γράψει ότι σε ακόμα μία μεγάλη διοργάνωση η Κροατία πήγε με βλέψεις, αλλά στο τέλος απογοήτευσε. Το αν αυτό είναι δίκαιο ή άδικο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο κόσμος δυσκολεύεται να πάρει στα σοβαρά τους Κροάτες, αφού ποτέ δεν ξέρει τι να περιμένει από αυτούς. Και αυτό είναι το χειρότερο...