Ο ομοσπονδιακός προπονητής Αντρέα Τρινκιέρι παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα "GOAL" και μίλησε για την προετοιμασία της Εθνικής ενόψει του Ευρωμπάσκετ στην Σλοβενία αποφεύγοντας να κάνει προβλέψεις.

Αναφέρθηκε στην πολύ καλή σχέση που έχει με τους παίκτες και ξεκαθάρισε ότι μετά το τουρνουά Ακρόπολις θα ανακοινώσει την τελική 12αδα. Μιλάει επίσης, για το πως ξεκίνησε την προπονητική, την προσπάθεια του να μάθει ελληνικά και εξηγεί τι είναι αυτό που τον έχει δυσκολέψει περισσότερο στην Ελλάδα.

" Τα πράγματα είναι δύσκολα όπως τα περίμενα, αλλά είναι και καλά όπως τα περίμενα. Το ότι στην Ελλάδα έχουμε έντεκα εκατομμύρια ομοσπονδιακούς προπονητές και έντεκα εκατομμύρια γνώμες. Το ήξερα αυτό βέβαια, δεν μου έκανε καμιά εντύπωση, απλά το νιώθω κάθε μέρα. Υπάρχει όμως και κάτι καλό. Οι παίκτες νοιάζονται για την εθνική ομάδα και το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο. Οπότε αυτό είναι ίσως το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για να έχεις αυτό το πάθος που υπάρχει για αυτή την εθνική ομάδα", δήλωσε αρχικά ο ομοσπονδιακός προπονητής.

Για το αν τον επηρεάζουν όσα μπορεί να λέγονται για αυτόν, είπε: " Θα είμαι πολύ ευθύς. Μπορώ να γίνω ο άνετος τύπος που τρώει στην Ακρόπολη ή μπορώ να γίνω αυτός που αποκαλούν μεγαλύτερο βλάκα στον κόσμο. Η ζωή είναι μια ισορροπία. Αλλά αυτές τις μέρες δεν υπάρχει ισορροπία. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δίνω το 100% μου κάθε δευτερόλεπτο. Και αυτό δεν μου κοστίζει γιατί λατρεύω τη δουλειά μου. Ξέρω το πεπρωμένο μου.

Μερικές φορές είναι λυπηρό που κρίνεται ένας προπονητής ή ένας παίκτης από ένα χαμένο σουτ. Αλλά είμαστε τυχεροί. Δεν δουλεύουμε σε ένα εργοστάσιο στις πέντε το ξημέρωμα. Όλοι ξέρουν ποιοι είμαστε… Υπάρχει όμως και ένα αντίτιμο. Μπορεί να γίνεις "ηλίθιος" μέσα σε ένα βράδυ!".

Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που κάποιος από το χώρο του αθλητισμού αποκαλείται ήρωας. Αυτό όμως δεν απασχολεί τον Αντρέα Τρινκιέρι. " Οι ήρωες βρίσκονται δύο μέτρα κάτω από το έδαφος. Πάντα σκέφτομαι ότι δεν σώζω καμία ανθρώπινη ζωή. Ένας γιατρός είναι ήρωας, μια νοσοκόμα είναι ηρωίδα, ένας επιστήμονας που ανακαλύπτει κάτι για να σώσει τη ζωή μικρών παιδιών. Αυτοί είναι ήρωες, όχι ο προπονητής ή ο παίκτης".

Για το πως γεννήθηκε η ιδέα της προπονητικής: " Ερωτεύτηκα το μπάσκετ στα έντεκα χρόνια μου. θαύμαζα τον Ντράζεν Πέτροβιτς, γιατί πήγαινα στην Κροατία και εκεί ήταν σαν θεός. Είναι ένας έρωτας που δεν τελειώνει ποτέ. Προσπάθησα να παίξω, αλλά ήμουν απαίσιος.

Για να πω την αλήθεια, ήμουν κάτι παραπάνω από απαίσιος, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς και έψαξα να βρω έναν άλλον τρόπο να μείνω στο μπάσκετ. Έτσι ξεκίνησα την προπονητική όταν ήμουν δεκαοκτώ. Κάθε χρόνο προσπαθούσα περισσότερο και περισσότερο και τώρα με περηφάνια βρίσκομαι στη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού της Ελλάδας!".

Πως έπεισε τους γονείς του: " Ο πατέρας μου ήταν απόφοιτος του Χάρβαρντ και το πλάνο της οικογενείας Τρινκιέρι ήταν να πάει και το παιδί στο Χάρβαρντ. Ήταν μεγάλο το σοκ τους όταν τους ανακοίνωσα ότι δεν θα πάω, αλλά θα γίνω προπονητής του μπάσκετ. Πλέον κάθε μέρα που ξυπνάω το πρωί νιώθω πάρα πολύ τυχερός, γιατί κατάφερα να κάνω το πάθος μου δουλειά. Τώρα οι γονείς μου είναι πολύ περήφανοι για εμένα, αλλά στο ξεκίνημά μου ήταν δύσκολα, γιατί για να ζήσω αναγκάστηκα να κάνω διάφορες δουλειές: ντελίβερι σε πιτσαρία, υπάλληλος σε τράπεζα και άλλα...".

O Αντρέα Τρινκιέρι δεν βιάζεται να ανακοινώσει την τελική δωδεκάδα για το Ευρωμπάσκετ: " Έχω μια γενική ιδέα, αλλά κάθε μέρα λαμβάνω και νέες πληροφορίες. Πιστεύω ότι θα κάνω την τελική επιλογή μετά το τουρνουά Ακρόπολις. Κανείς μα κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι πάνω από αυτή την ομάδα. Και ξέρω καλά πως αυτοί οι παίκτες δεν είναι εδώ για τα λεφτά, θέλουν να είναι εδώ γι' αυτό και το καλό κλίμα είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι, υπάρχει καλό κλίμα και αυτή ακριβώς είναι η εθνική ομάδα. Είναι όλοι τους άψογοι...".

Από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, οι διεθνείς λένε τα καλύτερα για το νέο τους προπονητή. " Με τους παίκτες μου είμαι ειλικρινής και τους λέω πάντα την αλήθεια. Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε έναν παίκτη είναι να του λες ψέματα. Όταν κάνουν κάτι καλό, τους το λέω και το ίδιο κάνω και όταν κάνουν κάτι κακό. Πιστεύω πως το πιο σημαντικό πράγμα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

Έχω πάντα στο μυαλό μου για ποιον λόγο είναι αυτοί οι παίκτες εδώ και θέλω να έχω μια καλή σχέση μαζί τους με τη σωστή ιεραρχία. Αυτά τα παιδιά έχουν μόρφωση. Κανείς τους δεν προσπαθεί να επωφεληθεί μέσα από την ανθρώπινη σχέση που έχει μαζί μου και αυτός είναι ο τρόπος μου... θέλω να μιλώ με όλους, θέλω να ξέρω περισσότερα πράγματα για εκείνους που δεν αφορούν μόνο το μπάσκετ. Όταν η προπόνηση τελειώνει, έχουν τις ζωές τους και πρέπει να το σεβαστείς αυτό".

Η διάθεσή του να μάθει ελληνικά: " Είναι ένας τρόπος να δείξω τον σεβασμό μου στη χώρα για την οποία δουλεύω και παράλληλα μου ανοίγει ορίζοντες. Είναι η πιο δύσκολη γλώσσα που έχω προσπαθήσει να μάθω. Μπορώ να καταλάβω ρώσικα, μπορώ να μιλήσω άπταιστα 4-5 γλώσσες, αλλά τα ελληνικά με δυσκολεύουν. Πάντως, κάθε μέρα μαθαίνω 10 με 15 νέες λέξεις, όπως "κωλομπαριλίκι". Δεν είναι ωραία λέξη, αλλά είναι η πραγματικότητα. Είναι καλύτερο να είσαι έτοιμος όταν αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα. Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις".

O Ιταλός προπονητής θέλει να αποφύγει την κουβέντα περί μεταλλίου. " Το μόνο που αυτή η χώρα και οι φίλαθλοι δεν πρέπει να κάνουν είναι να βάζουν εξτρά πίεση σε αυτή την ομάδα. Μπορούμε να έχουμε τη φιλοδοξία να πάμε για μετάλλιο, αλλά αυτός δεν θα έπρεπε να είναι ο στόχος. Και αυτό γιατί δεν παίζουμε για το μετάλλιο αύριο.

Έχουμε έντεκα παιχνίδια σε δεκαοκτώ μέρες. Και θα έχουμε τουλάχιστον τρία νοκ άουτ. Και θα πεις παίζουμε για το μετάλλιο; Είναι το πιο μεγάλο λάθος που μπορούμε να κάνουμε. Το 99% των ανθρώπων στην Ελλάδα θέλει να πετύχει αυτή η ομάδα, ας τη βοηθήσουμε".