Λίγα πράγματα με ενθουσιάζουν τόσο όσο η φάση άφιξη παίκτη-αεροδρόμιο-χαμός-συνθήματα-μηχανάκια. Δεν το χωράει το μυαλό μου το γιατί ένας ενήλικας να πάει να υποδεχτεί παίκτη σε ένα αεροδρόμιο, αλλά νομίζω για αυτό κιόλας με συναρπάζει τόσο ως θέαμα.

Θυμάμαι ακόμα όταν η ΑΕΚ είχε αποκτήσει τον Ντράγκαν Τσίριτς και οι φίλοι της ομάδας τον υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο με θέρμη και ενέργεια που έδειχνε σε έναν αδαή ότι ίσως ο πρώην παίκτης της Μπαρτσελόνα είχε βρει το φάρμακο για τον καρκίνο. Εντούτοις δεν το είχε βρει, ήταν απλώς ο παίκτης που θα ανέβαζε την τότε ΑΕΚ επίπεδο, έστω και αν στην πορεία αποδείχτηκε ότι ο συμπαθής Ντράγκαν ήταν τελικώς λίγο πιο σκληρός από ντολμά.

Τι να γίνει, συμβαίνουν αυτά. Από τότε ασφαλώς έχω παρακολουθήσει αναρίθμητους παίκτες να «αεροδρομίζονται» από οπαδούς της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, του Παναθηναϊκού και των λοιπών ποδοσφαιρικών δυνάμεων, αλλά η υποδοχή που επεφύλασσαν οι φίλοι της ΑΕΚ για τον Αραούχο, με γύρισε αρκετά χρόνια πίσω.

Κυρίως γιατί είχε μια εσάνς ΠΑΣΟΚ η φάση ρε παιδί μου. Με γύρισε πίσω σε εποχές που η μόνη μας έννοια ήταν για το αν θα περάσει τελικώς ο νόμος Παπαθεμελή, για το αν θα κλείνουν τα μαγαζά τα νυχτερινά από τις 2 και τις 3 και για το αν μετά δεν θα έχομε κάπου να πάμε για άφτερ, οπότε να πάμε στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη να κάνουμε φάση. Για τους μικρότερους και τις μικρότερες που δεν τα έχουν προλάβει, η παραπάνω παράγραφος δεν είναι παραμύθι που μόλις έφτιασα με το μυαλό μου. ΙΤ ΑΚΤΣΟΥΑΛΙ ΧΑΠΕΝΤ.

Αλλά ναι. Είχε έναν αέρα ΠΑΣΟΚ η έλευση του Αραούχο ρε παιδί μου. Σου λέει, τα έχομε λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, πάμε να κάνουμε χαμό. Βλέποντας τον κόσμο στο αεροδρόμιο, ένιωσα ότι αν κάνω μια έτσι και ανοίξω την τηλεόραση θα πέσω πάνω στον Τάκη Μπουγιουκλάκη και το Κάμερα Αλήθεια στο Κανάλι 29, τότες που πήγε στην λαϊκή και του έφερε ένας μανάβης ένα καφάσι στο κεφάλι και ο Τάκαρος έλεγε «προσκυνώ την χάρη σου λαέ μου». Εμένα αυτά μου θύμισε, τι να γίνει, ήταν μεγάλες οι στιγμές αυτές τότε, κάνουν μια έτσι και βγαίνουν προς τα έξω με την πρώτη ευκαιρία.

Είχε όμως το κάτι παραπάνω αυτή η άφιξη. Και δεν το λέω επειδής ο Αραούχος είναι ή δεν είναι παικταράς. Οι ποδοσφαιρικές αξίες ποσώς απασχολούν αυτήν εδώ την στήλη. Εμένανε άλλο μου έμεινε. Η φωτογραφία που έχει κυκλοφορήσει περισσότερο από την άφιξη του Αργεντινού είναι μια που σε γενικές γραμμές θα λέγαμε «κλασσική αεροδρομική». Είναι αυτή που κοσμεί την σχετική είδηση εδώ χάμω κιόλα:

Έχει όμως μια λεπτομέρεια που ΣΚΟΤΩΝΕΙ. Μια λεπτομέρεια που ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΙ το πλάνο και μας επιβεβαιώνει πως ΝΑΙ, ΕΙΣΤΕ ΣΤΟ 2020, ΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Διότι λέντις και τζέντλεμεν, μπόιζ εντ γκέρλς, ΣΤΗΝ ΟΡΟΦΗ του οχήματος που μεταφέρει τον κύριος Αραούχο, είναι ένας ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΟΡΘΙΟΣ.

ΣΤΗΝ ΟΡΟΦΗ.

ΤΟΥ ΟΧΗΜΑΤΟΣ. Με μια στάση που προφανώς και δείχνει πως ο τύπος οδηγεί κάποιο σύνθημα τύπου «Αραούχο οε, οε, οε», αλλά που υπό ένα άλλο πρίσμα θα μπορούσε να είναι και στάση «ηρεμήστε λίγο ρε να σας πω μια ανεκδοτάρα». Δεν είμαι σίγουρος πιο εκδοχή προτιμώ.

Όπως και να έχει πάντως, ο τύπος ΣΚΑΡΦΑΛΩΣΕ πάνω στην οροφή του Αραουχο-οχήματος και ΣΕΡΦΑΡΕ κανονικότατα και παραμένει άγνωστο αν το πήγε έτσι σε ΟΛΗ την διαδρομή, αν δηλαδή σέρφαρε στην οροφή μέχρι ας πούμε τα γραφεία της ΑΕΚ και από εκεί μέχρι το ξενοδοχείο ή κάτι τέτοιο.

Σε έναν δίκαιο κόσμο, έτσι θα έπρεπε να γίνει. Να το πάει σερφαριστό σε κάθε εκατοστό της διαδρομής χωρίς να ενοχλήσει κανέναν, απλά να κάνει το κομμάτι του και οι επιβάτες του οχήματος το δικό τους.

Να αναβιώσει δηλαδής μια από τις μεγαλύτερες στιγμές του σύγχρονου κινηματογράφου σαναλέμε, η σκηνή από το Teen Wolf, όπου ο Μάικλ Τζέη Φοξ, ο Επιστροφής-Στο-Μέλλονς ο ίδιος, στο τσακίρ κέφι μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπος και την βγάζει σερφαριστός μέχρι το κέντρο της πόλης του, καβάλα στο βαν του κολλητού του.

Και Αραούχο. Και ΠΑΣΟΚ. Και Teen Wolf. ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.