Υπήρχε τόσο ενδιαφέρον στα πρώτα 8 ματς του Μουντιάλ που νομίζω ότι ήδη είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Και πραγματικά αν το έργο είναι ανάλογο ως το τέλος θα έχουμε να αφηγούμαστε ωραία πράγματα στις επόμενες γενιές. Αν μάλιστα βελτιωθούν λίγο και οι άμυνες όλα θα είναι φανταστικά.

Στις 8 πρώτες αναμετρήσεις μπήκαν 28 γκολ! Στον ίδιο αριθμό αγώνων στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής οι τερματοφύλακες είχαν μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα τους 13 φορές. Σε 4 ματς στα γήπεδα της Βραζιλίας έχουμε δει 2 γκολ σε διάστημα 3 λεπτών ή λιγότερων. Οι μισές από τις ομάδες που πήραν νίκη (παρεμπιπτόντως δεν υπάρχει ισοπαλία μετά από 8 αγώνες) πέτυχαν τρίτο γκολ στο τέλος. Η Κόστα Ρίκα στο 84΄, Κολομβία, Χιλή και Βραζιλία στις καθυστερήσεις. Σε 4 από τα πρώτα 8 ματς έγινε ανατροπή στο σκορ. Σε όλα τα ματς της προηγούμενης διοργάνωσης μόνο 3 φορές κατάφερε ομάδα που δέχτηκε πρώτη γκολ να πάρει τη νίκη.

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν πως βλέπουμε ένα Μουντιάλ που έχει κατά βάση ανοιχτά ματς, με ομάδες που έχουν προβλήματα στην άμυνα κι επενδύουν στα δυνατά τους σημεία επιθετικά, παίρνουν ρίσκα, παίζουν για να σκοράρουν, δεν κλείνονται, πιέζουν. Όποιος έχει ενέργεια θα βρει ευκαιρίες να νικήσει, ακόμα κι αν ο αντίπαλος προηγηθεί. Αν δεν έχεις δυνάμεις, ενέργεια κι ένταση, ένα γκολ ακόμα κι αν απλά φέρνει το ματς στα ίσια, μπορεί να διαλύσει την ψυχολογία σου και να καταρρεύσεις. Εξάλλου ως τώρα οι δύο μεγάλες απογοητεύσεις είναι δύο σκουριασμένες, γέρικες ομάδες. Η Ισπανία και η Ουρουγουάη.

Τα παιχνίδια είναι ανοιχτά και προσφέρονται για ανατροπές. Από τις ομάδες που βρήκαν πρώτες δίχτυα μόνο η Ιταλία και η Κολομβία κατάφεραν να διαχειριστούν τα υπόλοιπα λεπτά έχοντας τον έλεγχο (αν και η πρώτη κυρίως μετά το 1-2). Θα μπορούσαμε να βάλουμε και το Μεξικό, αλλά αντιμετώπισε το Καμερούν, που με την εικόνα που είχε δεν πιάνεται για ομάδα.

Το Καμερούν κάνει διακοπές

Δηλαδή εντάξει, περιμέναμε ότι του σύνολο (λέμε τώρα) του Volker Finke θα είναι από τις πιο προβληματικές ως *ομάδα*, αλλά το παράκανε. Οι μισοί παίκτες ήταν στον κόσμο τους, σε φάση δεν παίζουμε και κανένα σημαντικό ματς. Έτρεχαν (μάλλον το «κατευθύνονταν» είναι πιο κατάλληλο ρήμα) όλοι προς την ίδια κατεύθυνση χαζά, δεν πίεζαν, υπήρχαν διαστήματα που έπαιζαν 6 παίκτες χαμηλά και τα κενά ήταν τόσα που νόμιζες πως παίζουν 2, ο Eto’ο ήταν απομονωμένος, στα χαφ υπήρχε μόνο ο Mbia και η δημιουργία ήταν ελάχιστη. O Song μας έχει κάνει να αναρωτιόμαστε αν πράγματι κάποτε έπαιζε καλά. Nyom, Bedimo, Aboubakar για ανεξήγητο λόγο είδαν όλο το ματς από τον πάγκο. Πραγματικά με αποκορύφωμα το πρώτο 20λεπτο μιλάμε για ομάδα γειτονιάς με μηδενική συνοχή κι αστείο/ανύπαρκτο πλάνο. Κρίμα γιατί έχει ποιοτικούς παίκτες.

Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι εύκολο να κρίνουμε το Μεξικό. Σίγουρα είχε καλύτερη εικόνα σε σχέση με τα προκριματικά. Σίγουρα έχτιζε καλά επιθέσεις από την άμυνα. Σίγουρα οι πλάγιοι αμυντικοί Layun, Aguilar είναι καλοί και ήταν καθοριστικοί στο ματς. Πάρα πολύ ώριμη εμφάνιση Vazquez στα χαφ. Δημιουργούσε ρήγματα ο Dos Santos με την κινητικότητά του. Ακόμα όμως κι απέναντι σε ένα τραγικό Καμερούν η ομάδα του Herrera είχε αρκετά κενά και κινδύνεψε με την ισοφάριση. Το Μεξικό έτσι κι αλλιώς πάντα έχει ενδιαφέρον, ενώ έδειξε να είναι ομάδα με ζωντάνια. Περιμένουμε όμως τη συνέχεια για περισσότερα.

3 στόπερ, μπακ και όχι κλασικοί επιθετικοί

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι ήταν και η μία από τις 3 ομάδες που χρησιμοποίησε 3 στόπερ. Όλες όσες το έκαναν, πήραν τους 3 βαθμούς. Κόστα Ρίκα και Ολλανδία οι άλλες δύο. Οι οποίες μάλιστα επικράτησαν ενώ βρέθηκαν πίσω στο σκορ. Το 2014 σε συλλογικό επίπεδο επανήλθε στο προσκήνιο το 4-4-2. Είναι πιθανό το Μουντιάλ να ξαναφέρει σε πρώτο πλάνο τις 3άδες/5άδες πίσω; Μικρό το δείγμα, αλλά είναι πιθανό να δούμε κι άλλες ομάδες να χρησιμοποιούν 3άδα/5άα (π.χ. Αργεντινή, Χιλή, Ιταλία) στη συνέχεια. Εξάλλου, η Χιλή (ακόμα και η Ισπανία κ.ά.) στην ουσία το κάνει ακόμα και όταν παίζει με 4 πίσω.

Μην ξεχνάμε πως τέτοια συστήματα μπορούν να απελευθερώσουν τους πλάγιους μπακ (χαφ). Τις πρώτες μέρες είδαμε τους Blind της Ολλανδίας και Aurier της Ακτής Ελεφαντοστού να είναι βασικοί πρωταγωνιστές στις νίκες της ομάδας τους. Κύριοι επιθετικοί άξονες ήταν και οι Darmian της Ιταλίας, Layun, Aguilar του Μεξικού, οι Armero, Zuniga της Κολομβίας και ο Alves για τη Βραζιλία, που έτσι κι αλλιώς επιθετικά ζητάει αρκετά από τους μπακ. Η Χιλή πάντα παίζει αρκετά με τους Isla, Mena, οι Frnajic, Davidson της Αυστραλίας είχαν δυναμικές προωθήσεις, στην Κροατία υπάρχει πάντα ο Srna, ενώ ο Vrsaljko ακόμα κι εκτός θέσης δε φοβήθηκε να βγει μπροστά. Η Ισπανία περιμένει από τον Alba να της δώσει κάθετο παιχνίδι και πλάτος. Οι Gamboa, Diaz δεν παίζουν τόσο ψηλά, αλλά είναι σημαντικοί και για το επιθετικό παιχνίδι της Κόστα Ρίκα. Η Αγγλία έχει επιθετικά μπακ και η Ιαπωνία περιμένει αρκετά στην επίθεση από τους Uchida και Nagatomo. Ακόμα και η Τοροσίδης, Χολέμπας είναι επιθετικογενείς μπακ σε μια ομάδα που στερείται δημιουργίας. Έχουμε ξαναπεί: ποδόσφαιρο των άκρων .

Και χωρίς κλασικούς επιθετικούς πρέπει να προσθέσουμε. Ή με εξαφανισμένους κλασικούς επιθετικούς. Όπως οι Osako, Fred, Jelavic, Γκέκας, Forlan (οκ δεν είναι απλά φορ), Cavani. Από την άλλη, διαφορετικοί παίκτες που έπαιξαν στη ίδια πάνω-κάτω θέση έλαμψαν: Cahill, Campbell, Robben, Sanchez. Η θέση απαιτεί ευφυΐα, ταχύτητα, κινητικότητα, έκρηξη, τεχνική, συμμετοχή στο παιχνίδι κι από πιο χαμηλά. Ειδικά σε αυτά τα ματς που βλέπουμε πως είναι ανοιχτά και υπάρχουν χώροι.

Δίκαιη ήττα της Ελλάδας από μια μέτρια Κολομβία

Ας επιστρέψω όμως σε κάθε αναμέτρηση ξεχωριστά για μερικές πιο συγκεκριμένες παρατηρήσεις. Πάμε πρώτα στην Ελλάδα. Ένα βασικό πράγμα που συζητήθηκε από τους ξένους είναι ότι η ομάδα του Santos έπαιξε περισσότερη ώρα με την μπάλα από ό,τι συνηθίζει. Είχε λιγότερο το μυαλό της στην άμυνα, δεν ήταν όσο συμπαγής παρουσιαζόταν σε προηγούμενες διοργανώσεις. Έκανε περισσότερο παιχνίδι, αλλά ήταν εξίσου αρνητική επιθετικά. Το ίδιο προβληματική δημιουργικά.

Σε σημαντικό βαθμό η εικόνα ήταν διαφορετική από το συνηθισμένο επειδή αυτό ήθελε η Κολομβία μετά το 1-0. Η ομάδα του Pekerman πιθανότατα λόγω πρεμιέρας, αλλά κυρίως επειδή ξέρει τις αμυντικές της αδυναμίες, αλλά και τη δυσκολία της Ελλάδας να παράγει παιχνίδι (ειδικά όταν δεν παίζει στην κόντρα) επέλεξε να ρίξει πιο πίσω τις γραμμές της μετά το 10λεπτο. Πήγε σε ένα παιχνίδι αναμονής, κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα. Με μια μέτρια εμφάνιση κατάφερε να πάρει σχετικά εύκολα τη νίκη, δείχνοντας (ή κάνοντάς μας να φανταζόμαστε) πως έχει δεύτερη και τρίτη ταχύτητα. Σε αντίθεση με την Ελλάδα. Πολύ απλά αμφότεροι παρουσίασαν κενά και αδυναμίες, περιορισμένη ένταση και προβλήματα ομαδικής λειτουργίας, αλλά η Κολομβία είχε περισσότερους χώρους για να δράσει, παραπάνω ατομική ποιότητα και δημιουργικότητα και λίγη ρέντα.

Θα μπορούσε να κάτσει αλλού η μπίλια; Ναι, γιατί ο νικητής δεν ήταν επιβλητικός, ο ηττημένος βρήκε 2-3 φάσεις και μιλάμε για ποδόσφαιρο. Υπερβολικό το σκορ; Ναι. Άδικη η νίκη/ήττα; Όχι. Τον έλεγχο και την ποιότητα τα είχαν οι νικητές. Οι ηττημένοι είχαν την μπάλα, προσπάθησαν, έκαναν κάποιες φάσεις, αλλά υστερούσαν σε ατομική ποιότητα και δεν παρουσιάστηκαν ανώτεροι ως σύνολο. Ξέμειναν από δυνάμεις στο τέλος, άνοιξαν κι άλλο οι γραμμές τους και.. 3-0. Νίκησε το φαβορί, με λίγο διαφορετικό τρόπο από τον αναμενόμενο. Δεν ξεπέρασαν την μετριότητα και οι δύο ομάδες. Όταν χάνεις 3-0 από ομάδα που δεν έπαιξε καλά, δεν μπορείς να είσαι ικανοποιημένος επειδή έπαιξες λίγη παραπάνω μπαλίτσα από ό,τι συνηθίζεις. Κοιτάς τα λάθη σου χωρίς πανικό και επικεντρώνεσαι στα άλλα δύο ματς.

Με προβλήματα Ιαπωνία και Ακτή

Τα οποία θα είναι κόντρα σε ομάδες που έχουν τα δικά τους θέματα να λύσουν. Είπαμε ότι η Ελλάδα φάνηκε να μένει από δυνάμεις. Το ίδιο έγινε και με την Ιαπωνία. Ο ομάδα του Zaccheroni έκανε ένα καλό πρώτο ημίχρονο (βασικά 30-35 λεπτά). Είχε κίνηση, ταχύτητα και κοντά τις γραμμές, ενώ πίεσε αρκετά. Με κακές βέβαια επιλογές κοντά στην αντίπαλη περιοχή και κενά κοντά στη δική τους. Αναμενόμενο. Στην συνέχεια έχασε τα καλά της στοιχεία, σε ένα ματς που υστέρησαν πολλοί παίκτες της, με πρώτο τον Kagawa.

Η Ακτή Ελεφαντοστού όπως εύστοχα έγραψε κάποιος στο twitter κοπανούσε την πόρτα χαζά για μεγάλο διάστημα και τελικά την έριξε. Όταν μπήκε ο Drogba, έπαιξε 4-2-4 κι ανέβασε περισσότερο τους μπακ. Η άμυνά της ήταν εξαιρετικά ασταθής. Η συνοχή της ως σύνολο προβληματική. Η ποιότητα στο ρόστερ της φανερή. Νομίζω κακώς προσπαθεί να παίξει αρκετά με την μπάλα. Οι ποδοσφαιριστές που έχει ταιριάζουν περισσότερο σε πιο άμεσο και δυναμικό παιχνίδι.

Έκπληξη η Κόστα Ρίκα, απογοήτευση η Ουρουγουάη

Ας περάσουμε στο παιχνίδι που μαζί με το Κολομβία – Ελλάδα ήταν τα πιο αργά, είχαν το λιγότερο πάνω-κάτω και υστέρησαν σε επίπεδο δημιουργίας σε σχέση με τα υπόλοιπα. Στο τελευταίο κομμάτι η Ουρουγουάη παίρνει τον χειρότερο βαθμό από τους 16. Όσοι την είχαν παρακολουθήσει έστω και μια φορά τα τελευταία 2-3 χρόνια, γνώριζαν πως είναι σε φανερά χειρότερη κατάσταση συγκριτικά με το 2010 και το 2011. Απέναντι στην Κόστα Ρίκα παρουσιάστηκε ακόμα χειρότερη. Μηδέν δημιουργία από τον άξονα, περιορισμένη ποιότητα στα άκρα, αποκομμένοι και σε μέτρια ή κακή κατάσταση οι Forlan, Cavani. Φανερή η απουσία του Suarez και ο Godin μόνος του στην άμυνα.

Αντίθετα η Κόστα Ρίκα παρουσιάστηκε καλύτερη από ό,τι περιμέναμε. Είχε συνοχή, πειθαρχία και οργάνωση, ενέργεια κι ένταση κατά διαστήματα. Δεν ήταν εκεί η έκπληξη όμως, αλλά στο ότι έπαιξε πιο τολμηρά, έκανε περισσότερο παιχνίδι με την μπάλα, τεχνικά εμφανίστηκε ανώτερη. Με βασικούς άξονες το εκπληκτικό ματς του Campbell και τα καλά στημένα κατάφερε να νικήσει, πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη ομάδας της ομοσπονδίας της CONCACAF απέναντι σε ομάδα της CONMEBOL τα τελευταία 84 χρόνια σε Μουντιάλ και πλέον μπορεί να κάνει όνειρα. Σίγουρα η Ουρουγουάη της έδωσε την ευκαιρία, αλλά και η ίδια την εκμεταλλεύτηκε. Σε αντίθεση ας πούμε με την Ελλάδα.

Η κατάρρευση της Ισπανίας, έκρυψε αδυναμίες της εντυπωσιακής Ολλανδίας

Ευκαιρία που εκμεταλλεύτηκε η Ολλανδία, όταν ο Silva δεν έκανε το 2-0, αλλά ο Van Persie έκανε το 1-1. Μπήκε στο δεύτερο μέρος με την ψυχολογία στα ύψη, ξεχειλίζοντας ενέργεια, κλείνοντας μερικά κενά στην άμυνα. Απέναντι σε μια Ισπανία που λεπτό με το λεπτό κατέρρεε. Η ομάδα του Del Bosque έκανε ένα καλό πρώτο μέρος σε ένα ματς με δύο ομάδες που έπαιζαν ψηλά κι άφηναν κενά στην πλάτη της άμυνας. Εκεί χρειάζεται ο Diego Costa, που κινήθηκε σωστά, αλλά σε καμία φάση δεν εκτέλεσε σωστά.

Εκεί φάνηκαν οι αδυναμίες των Ολλανδών. Το Καμερούν έκανε το Μεξικό να φαίνεται καλύτερο, η Ουρουγουάη την Κόστα Ρίκα ανώτερη και η άθλια εμφάνιση της Ισπανίας στο δεύτερο μέρος, σε συνδυασμό με το 5-1 έκρυψαν τα αρκετά προβλήματα της ομάδας του Van Gaal. Με τους 5 πίσω καλύπτονται χώροι, αλλά οι τοποθετήσεις συχνά είναι κακές και δημιουργούνται προβλήματα. Η επιθετικότητα των στόπερ ήταν έντονη (έφταναν σχεδόν μέχρι το κέντρο για να πιέσουν Iniesta, Silva) και τα κενά που άφηναν σε αρκετές περιπτώσεις δεν καλύπτονταν. Τα ίδια ισχύουν και για τα χαφ.

Το αποτέλεσμα ήταν αποστομωτικό, επιβλητικό κι εντυπωσιακό, αλλά ειδικά από ένα σημείο και μετά οι Ολλανδοί δε χρειαζόταν να ζοριστούν ιδιαίτερα για να βγάλουν φάση/γκολ. Άμεσο παιχνίδι, πάσα/τρέξιμο στον χώρο απέναντι σε μια ανύπαρκτη άμυνα. Φανταστικό, αλλά ήταν το ίδιο, δε δοκιμάστηκαν αλλιώς. Δεν μπορείς να πεις (ακόμα) ότι πάνε για κούπα, όσο κι αν το 5-1 απέναντι στους πρωταθλητές είναι εκεί και σου φωνάζει. Έχουν πάντως εξαιρετικό προπονητή, ενθουσιασμό, νιάτα, καλή ψυχολογία, τον Robben που πετάει, τον Van Persie απελευθερωμένο.

Η Ισπανία κατά βάση τα τελευταία χρόνια μέσω της κατοχής παίζει άμυνα. Ότι η ανανέωση άργησε να γίνει και ότι κάποιες επιλογές του Del Bosque σηκώνουν κουβέντα είναι παλιά θέματα. Το πιο εντυπωσιακό στο ματς ήταν πως πέρα από πρόβλημα στη φυσική κατάσταση, φάνηκε να υπάρχει και ψυχολογικό θέμα μετά το 1-1. Πιθανότατα γιατί ξέρουν πως σωματικά δεν είναι καλά; Σημαντικό ζήτημα η τραγική εμφάνιση από Pique, Ramos, Casillas, αλλά και το κακό ματς από Xabi και Busquets, Xavi ακόμα και στο καλό διάστημα της Ισπανίας. Σε κάθε περίπτωση ιστορικό ματς.

Άγγλοι με ενθουσιασμό και Italian tiki taka

Και όσο συνεχίζεται η κουβέντα για τους Ισπανούς, το tiki taka και το στυλ τους (κατά τη γνώμη μου σε λάθος βάση τις περισσότερες φορές) οι Ιταλοί κάνουν Ισπανία (στην πραγματικότητα στο μεγαλύτερο διάστημα που είναι στον πάγκο τους ο Prandelli). Italian tiki taka που είπε και κάποιος. Κατοχή, ηρεμία, υπομονή, πολύ παιχνίδι με την μπάλα, πολλοί κεντρικοί χαφ στην 11άδα. Με 5 τελείωσαν την αναμέτρηση με την Αγγλία! 6 πάτησαν το χορτάρι συνολικά. Δικαιώθηκαν για το αργό τους παιχνίδι και τα λίγα ρίσκα στο πρώτο ημίχρονο. Μέσω της κατοχής έριξαν τον ρυθμό, βρήκαν θέσεις κι αποστάσεις, διάβασαν την Αγγλία. Η οποία ήταν στο άλλο άκρο παίζοντας χωρίς καθαρό αμυντικό χαφ.

Μπήκε δυνατά και με ενθουσιασμό η ομάδα του Hodgson. Στηρίχθηκε, όπως και η Ιταλία στα δυνατά της χαρτιά. Υπομονή, κατοχή και ball players για την ομάδα του Prandelli. Ταχύτητα, ενέργεια και παίκτες που παίζουν πιο άμεσα για τους ηττημένους. Είδαμε τι σημαίνει Άγγλος παίκτης και τι Ιταλός. Οι μεν παίζουν με την καρδιά, οι δε με το μυαλό που λέει και ο Vialli. Οι Άγγλοι εκμεταλλεύονται τους χώρους που βρίσκουν στην επίθεση παίζοντας με ταχύτητα, αλλά δυσκολεύονται να περιορίσουν τους χώρους που αφήνουν στα μετόπισθεν. Οι Ιταλοί είχαν επίσης προβλήματα και αστάθειες στην άμυνα συνολικά κι ατομική (με πρώτο τον Paletta), αλλά τα περιόριζαν με την πάροδο του χρόνου κι ακόμα περισσότερο όταν έριξαν τις γραμμές πιο πίσω. Του λείπει δημιουργία μπροστά κι εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από τα κέφια του Balotelli, που σημαίνει… δεν ξέρω τι σημαίνει, μιλάμε για τον Mario. Οι Άγγλοι πλέον διαθέτουν φρεσκάδα και περισσότερους παίκτες με καλή τεχνική, λογικά θα περάσουν τον όμιλο, αλλά για να πάνε παρακάτω θα πρέπει να βελτιώσουν πρώτα από όλα την κάλυψη των χώρων.

Δεν πάει με χίλια η Χιλή, τίμια η Αυστραλία

Πράγμα που πρέπει να κάνει και η Χιλή. Κανονικά το κάνει καλά, έχοντας προβλήματα κυρίως κοντά στην περιοχή. Απέναντι στην Αυστραλία όμως ήταν κακή. Σε όλα τα επίπεδα. Λάθος αποστάσεις, κακές συνεργασίες, αργό ή βιαστικό παιχνίδι, προβληματική ανάπτυξη, κακό πρέσινγκ, ακόμα και απουσία κίνησης σε κάποιες περιπτώσεις. Πράγματα εξαιρετικά σπάνια για την ομάδα του Sampaoli (η αλλαγή σε 4-3-3 μετά το 60΄κλείδωσε το ματς). Έλειπε και η ενέργεια. Κι αυτά σε συνδυασμό με τον Vidal που παραμένει ερωτηματικό είναι σημαντικά προβλήματα. Παραμένει η πιο ξεχωριστή ομάδα, αλλά για να προχωρήσει (ή για να αποκλειστεί όπως της αξίζει) πρέπει να επανέλθει στο καλό επίπεδο που βρισκόταν μέχρι πριν λίγους μήνες. Τα ωραία πάντως συνεχίζονται έστω κι αποσπασματικά

Η Αυστραλία από την άλλη ήταν όπως και η Κόστα Ρίκα μια από τις ομάδες που περιμέναμε να είναι από τις πιο αδύναμες. Δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά παρουσιάστηκε καλή. Δεν κατέρρευσε μετά το γρήγορο 2-0, ήταν μαχητική, δυναμική, οργανωμένη μετά το 30΄, με καλά άκρα και έχει τον Cahill να την οδηγεί. Είναι πιθανό να τελειώσει χωρίς βαθμό, αλλά τα πρώτα δείγματα έδειξαν πως το σύνολο του Ποστέκογλου έχει να παρουσιάσει μερικά καλά στοιχεία.

Φαβορί, αλλά πρέπει να βελτιωθούν

Πάλιωσε πολύ το ματς, αλλά ας πούμε σύντομα και δυο πράγματα για Βραζιλία και Κροατία. Για την πρώτη τα γνωστά: προβληματική/ανύπαρκτη ανάπτυξη από τον άξονα, κενά στα άκρα της άμυνας, καλοί στόπερ, φορ περιορισμένη κλάσης, το βάρος στον Neymar, ο Hulk στον κόσμο του και η έκπληξη ήρθε από τον Oscar. Όχι επειδή δεν είναι καλός παίκτης, αλλά γιατί τους τελευταίους 6-7 μήνες ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Κι έλαμψε παίζοντας στα δεξιά, κάνοντας πράγματα που δε συνηθίζει. Είδαμε τον Scolari να αλλάζει πράγματα στο τέταρτο, πολύ πιθανό να αλλάξει και 1-2 παίκτες στα επόμενα ματς. Χρειάζεται δημιουργία στον άξονα και πίσω από τον Fred (αν στη συνέχει δεν κάνει εμφανίσεις Confederations και με δεδομένο πως από πίσω είναι ο Jo, δεν αποκλείω να πάει κορυφή ο Neymar) τρίτο παίκτη που πραγματικά να είναι στο γήπεδο.

Η Κροατία ήταν πιο παθητική κι επιφυλακτική από το αναμενόμενο. Έπαιξε λιγότερη ώρα με την μπάλα, ενώ μπορεί να κάνει αυτό το παιχνίδι. Έλειψε πολύ ο Mandzukic, που πρώτα από όλα θα βοηθούσε την ομάδα να ανέβει πιο ψηλά. Ο Kovacic ήταν μέτριος, ο Modric καλός στο δεύτερο ημίχρονο, ο Rakitic καλός στο πρώτο. Δυστυχώς η αγαπημένη μας τριάδα δε βρήκε ρυθμό και χημεία. Κακή άμυνα για την ομάδα του Kovac, καλά δείγματα στις λίγες αντεπιθέσεις που έβγαλε. Θετικό ότι το πάλεψε ως το τέλος, χρειάζεται βελτίωση, αλλά παραμένει φαβορί για τη δεύτερη θέση. Αυτά για την ώρα, συνεχίστε να απολαμβάνετε αυτό το φανταστικό Μουντιάλ, που μέχρι τώρα έχει ωραία και πολλά γκολ, μεγάλους πρωταγωνιστές, ανατροπές, φαβορί που χάνουν εμφατικά, μικρές ομάδες που παίζουν καλά και κάνουν την έκπληξη.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside