Μόνο η ανακοίνωση απομένει για να οριστικοποιηθεί η επιστροφή του Ζοζέ Μουρίνιο στην Τσέλσι.

Ο Πορτογάλος είναι γνωστό πως μένει ελεύθερος στο τέλος της χρονιάς από τη Ρεάλ Μαδρίτης, έχει συμφωνήσει σε όλα με τους "μπλε", όπως αποκάλυψαν οι "Times", και πιθανότατα θα ανακοινωθεί τη Δευτέρα.

Έτσι θα αναλάβει τα ηνία των κατόχων του Europa League για δεύτερη φορά, σενάριο που ήταν το επικρατέστερο εδώ και πολλούς μήνες. Ωστόσο, δεν ήταν όλα τόσο απλά αφού ο τρόπος με τον οποίο αποχώρησε τον Σεπτέμβριο του 2007 δεν ήταν και ο καλύτερος δυνατός. Το Sport24.gr σας θυμίζει τι είχε γίνει τότε, ενώ επιχειρεί να εξηγήσει και πώς ξεπεράστηκαν οι αμαρτίες του παρελθόντος.

Έτσι ράγισε το γυαλί

Ήταν 20 Σεπτεμβρίου του 2007 όταν Τσέλσι και Ζοζέ Μουρίνιο έλυναν τη συνεργασία τους "κοινή συναινέσει" όπως ανέφερε η ανακοίνωση. Επί της ουσίας, όμως, ο Πορτογάλος απολυόταν και έπαιρνε αποζημίωση της τάξης των 10,5 εκατομμυρίων λιρών. Γιατί, όμως, οι "μπλε" απομάκρυναν τον πιο επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία τους μόλις έναν μήνα μετά την έναρξη της ποδοσφαιρικής σεζόν;

Οι λόγοι ήταν κυρίως εξωγηπεδικοί. Μουρίνιο και Αμπράμοβιτς, οι οποίοι είχαν αρχικά εξαιρετικές σχέσεις, είχαν έρθει σε ρήξη, κάτι που οφειλόταν στους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω από τον Ρώσο μεγιστάνα. "Αρχικά όλα ήταν καλά με τον Ζοζέ. Ήρθε, πήρε τίτλους, άγγιξε τον τελικό του Champions League και όλοι ήταν χαρούμενοι. Ωστόσο, όλα εξελίχθηκαν άσχημα. Ο Πίτερ Κένιον άρχισε να πιστεύει πως ήταν ιδιοφυΐα και πως ο εκτελεστικός διευθυντής ήταν η πιο σημαντική θέση. Οι φίλοι του Αμπράμοβιτς του έλεγαν πως με τα χρήματα που έβαζε ακόμα και ένας μέτριος προπονητής θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Είχαν ξεχάσει πόσο σημαντικός ήταν ο προπονητής για κάθε σύλλογο" δήλωσε λίγες μέρες μετά πηγή εντός του συλλόγου στη "Guardian".

Το καλοκαίρι του 2006 η Τσέλσι είχε πάρει από την Τότεναμ έναντι 5 εκατομμυρίων λιρών τον Φρανκ Άρνεσεν για αθλητικό διευθυντή. Ο Δανός ήταν εισήγηση του Πιέτ ντε Βίσερ, ενός γνωστού Ολλανδού σκάουτερ, ο οποίος συμβούλευε τον Αμπράμοβιτς. Τόσο εκείνος όσο και οι ατζέντηδες Σόρεν Λέρμπι, Βλάντο Λέμεϊτς και Πίνι Ζάχαβι προσπαθούσαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του ιδιοκτήτη της Τσέλσι για δικό τους όφελος. "Ο στόχος ήταν τα χρήματα του Αμπράμοβιτς. Για να το κάνουν αυτό χρειάζονταν να έχουν δύναμη στον σύλλογο και έναν προπονητή της αρεσκείας τους. Αυτός δεν ήταν ο Μουρίνιο" σύμφωνα με άλλη πηγή.

Ξαφνικά όσοι ήταν γύρω από τον Αμπράμοβιτς άρχισαν να τον υπονομεύουν τον "Special One". Όταν η ομάδα νικούσε με 1-0 δεν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο, όταν οι μεταγραφές του Μουρίνιο δεν έπιαναν καλή απόδοση υπήρχαν καλύτεροι παίκτες, ενώ ο πόλεμος που είχε ξεσπάσει μεταξύ του Μουρίνιο και της Uefa για τους διαιτητές της ντρόπιαζε την Τσέλσι.

Σε εκείνη τη μεταγραφική περίοδο ο Μουρίνιο έχοντας πάρει ξανά το πρωτάθλημα και έχοντας σπάσει μερικά εντυπωσιακά ρεκόρ έχασε τον έλεγχο στις μεταγραφές. Ο ίδιος ζήτησε τον Σάμουελ Ετό και τελικά του έφεραν τον Αντρέι Σεφτσένκο έναντι 30 εκατομμυρίων λιρών. Ο Γουίλιαμ Γκαλάς αποχώρησε (ήταν στα ανταλλάγματα της μεταγραφής του Άσλεϊ Κόουλ) παρά τις αντιρρήσεις του, ενώ αποκτήθηκε ο Καλίντ Μπουλαρούζ. Ο Πορτογάλος τεχνικός δεν ήθελε τον Ολλανδό, αλλά τον Μίκα Ρίτσαρντς.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Γιατί δεν έφταναν μόνο αυτά υπήρχε και συνέχεια. Ο Μουρίνιο μπορεί να άφηνε εκτός τον Μπουλαρούζ, αλλά αυτό δε συνέβαινε με τον Σεφτσένκο, ο οποίος έπαιζε αναγκαστικά ανεξάρτητα από το πόσο κακός ήταν. Στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου ο τότε προπονητής της Τσέλσι ζήτησε να αποκτηθεί ένας επιθετικός, εισήγηση που απορρίφθηκε από το συμβούλιο. Επίσης, ζήτησε έναν αμυντικό για να μπορεί να καλύψει τον Τζον Τέρι που αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμού. Το συμβούλιο τον έβαλε να επιλέξει ανάμεσα στον Άλεξ, παίκτη που γνώριζε ο Ντε Βίσερ, και τον Ταλ Μπεν Χαΐμ, πελάτη του Ζάχαβι. Εκείνος δεν εκτιμούσε κανέναν εκ των δύο.

Όλα αυτά ήταν αρκετά για να χαλάσει η σχέση των δύο πλευρών με το κερασάκι στην τούρτα να είναι η πρόσληψη του Άβραμ Γκραντ στο τεχνικό επιτελείο. Ο Μουρίνιο δεν τον ήθελε, ενώ μετά από λίγο καιρό και οι παίκτες εκδήλωσαν τη δυσαρέσκειά τους γιατί ο Ισραηλινός επιχειρούσε να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ των παικτών και του προπονητή με διάφορες ερωτήσεις που απευθύνονταν στους παίκτες όπως "Νιώθετε καλά;", "Παίζετε στη θέση που σας αρέσει;", "Πιστεύετε ότι έτσι όπως παίζουμε αξιοποιούνται όλες οι ικανότητές σας;". Κάπως έτσι, λοιπόν, γράφτηκε το τέλος του Μουρίνιο στην Τσέλσι, ο οποίος απολύθηκε στις αρχές της σεζόν 2007-08 μετά την κακή εμφάνιση με τη Ρόζεμποργκ (1-1) και τα δύο αρνητικά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα που είχαν προηγηθεί (ήττα από Άστον Βίλα, εντός έδρας ισοπαλία με Μπλάκμπερν).

Η σχέση του με τους παίκτες

Η σχέση του με τους παίκτες ήταν άψογη. Μπορεί λίγο πριν φύγει να ήρθε σε ρήξη με τον Τέρι, όμως, ακόμη και ο Άγγλος αμυντικός λέει τα καλύτερα για τον Μουρίνιο. Οι δυο τους, άλλωστε, έχουν κρατήσει επαφή από τότε, κάτι που ισχύει και για άλλους παίκτες που ανήκουν ή άνηκαν στους Λονδρέζους μέχρι πρόσφατα. Ενδεικτικό της σχέσης παικτών και Μουρίνιο είναι το κλίμα που επικρατούσε τη μέρα που ο Πορτογάλος πήγε στο προπονητικό κέντρο για να τους αποχαιρετήσει. Οι Ντιντιέ Ντρογκμπά και Φρανκ Λάμπαρντ έκλαιγαν, ενώ γενικότερα το κλίμα ήταν πολύ βαρύ. Μόνο τους Σεφτσένκο και Τέρι χαιρέτησε τυπικά ο Μουρίνιο, τον δεύτερο λόγω ενός περιστατικού που είχε συμβεί πριν τον αγώνα με τη Ρόζενμποργκ. Οι ποδοσφαιριστές ήταν έξαλλοι με την απόλυση του πρώην προπονητή της Πόρτο και χαρακτήριζαν ντροπή την πρόσληψη του Γκραντ.

Μπορεί από τότε οι ποδοσφαιριστές που έχουν παραμείνει στο ρόστερ της Τσέλσι να μην είναι πολλοί (αφού αναμένεται να φύγουν και οι Πάολο Φερέιρα, Ενρίκε Ιλάριο και Φλορέν Μαλουντά), όμως όλοι είναι υπέρ της επιστροφής του. Επιπλέον, η φήμη του "Special One" όλα αυτά τα χρόνια είναι τέτοια που ακόμα και παίκτες που δεν έχουν συνεργαστεί μαζί του, όπως ο Ντεμπά Μπα και ο Χουάν Μάτα, παρουσιάζονται ενθουσιασμένοι.

Όλα ιδανικά για την επιστροφή

Το αντίο ήταν πικρό, όμως, με την πάροδο του χρόνου έχουν αμβλυνθεί οι διαφορές και στο μυαλό τόσο του Μουρίνιο όσο και του Αμπράμοβιτς έχουν μείνει κυρίως οι γλυκές αναμνήσεις. Άλλωστε μπορεί εκείνη η ομάδα να μην πήρε Champions League, όμως, ήταν η κατά τεκμήριο καλύτερη Τσέλσι επί εποχής του Ρώσου ιδιοκτήτη. Πολλά δημοσιεύματα ισχυρίζονταν πως ο Πορτογάλος δεν ήταν ο πρώτος στόχος, αλλά με δεδομένη την επιλογή του Πεπ Γουαρδιόλα και την άρνηση του Γιούργκεν Κλοπ να αποχωριστεί την Ντόρτμουντ, οι επιλογές των "μπλε" ήταν ελάχιστες. Ο κόσμος πίεζε με τον τρόπο του για την επιστροφή, οι παίκτες ήταν θετικοί κι έτσι ο Αμπράμοβιτς πείστηκε.

Από την άλλη, η Τσέλσι ήταν και ο ιδανικός προορισμός για τον "Μου". Ο 50χρονος μετά από όσα πέρασε στη Μαδρίτη είναι πολύ λογικό να ήθελε ένα μέρος που τον εμπιστεύονται, τον σέβονται και τον αγαπούν. Στο "Στάμφορντ Μπριτζ" τον λατρεύουν, ενώ ταυτόχρονα η συγκεκριμένη επιλογή κάλυπτε απόλυτα και τις απαιτήσεις της οικογένειάς του. Η κόρη του έχει περάσει σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου, το οποίο θα απέχει έξι μίλια από το γήπεδο της Τσέλσι. Παράλληλα, ο Πίτερ Κένιον δεν υπάρχει πια όπως και ο Φρανκ Άρνεσεν, ο οποίος είναι πλέον αθλητικός διευθυντής στο Αμβούργο.

Συν τοις άλλοις, επιλέγει να επιστρέψει στην Premier League, το αγαπημένο του πρωτάθλημα όπως έχει δηλώσει, τη στιγμή που σχεδόν όλα αλλάζουν. Ο βασικός του αντίπαλος, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, δε θα βρίσκεται πλέον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η περσινή πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτι θα περάσει ένα μεταβατικό καλοκαίρι έχοντας αλλάξει προπονητή, ενώ οι Άρσεναλ, Τότεναμ και Λίβερπουλ είναι μεν είναι ανταγωνιστικές αλλά δε δείχνουν να μπορούν να κάνουν πρωταθλητισμό.

Τα ρεκόρ και οι τίτλοι

Στην τριετία του στην Τσέλσι κατέκτησε κάθε εγχώριο τίτλο. Μόνο μελανό σημείο ήταν οι δύο αποκλεισμοί στα ημιτελικά του Champions League από τη Λίβερπουλ, αφού κατά τα άλλα πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, δύο Λιγκ Καπ κι ένα Community Shield. Ωστόσο, τα ρεκόρ που έσπασε ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. Το 2006 η Τσέλσι έφτασε τους 95 βαθμούς, συγκομιδή που δεν έχει ξεπεραστεί από κανέναν στην Premier League.

Επιπλέον, με τη νίκη του επί της Μπέρμιγχαμ στην πρεμιέρα της σεζόν 2007/08 οι Λονδρέζοι έφτασαν τα 64 συνεχόμενα παιχνίδια πρωταθλήματος χωρίς ήττα ξεπερνώντας τη Λίβερπουλ της τριετίας 1978-1981 (σ.σ. τελικά το σερί της Τσέλσι σταμάτησε στους 81 αγώνες από τους "κόκκινους" του Ράφα Μπενίτεθ). Τέλος, δικό του έκανε ένα ακόμη εντυπωσιακό ρεκόρ, αφού τη σεζόν 2004/05 η Τσέλσι δέχτηκε μόλις 15 γκολ στο πρωτάθλημα.

Πηγές: Guardian, Telegraph, Daily Mail