Το φθινόπωρο δεν έχει τελειώσει ακόμα, αλλά η Milan το βράδυ θα δώσει ένα ματς που αν το χάσει, λογικά θα πρέπει να ξεχάσει και το Champions League για του χρόνου. Για το πρωτάθλημα ούτε λόγος πλέον.

Εδώ που τα λέμε ακόμα κι αν νικήσει τη Fiorentina μοιάζει δύσκολο για δεύτερη σερί σεζόν να ανατρέψει το κακό ξεκίνημα. Εξάλλου, φέτος αυτοί που κυνηγάει και περισσότεροι είναι και βελτιωμένοι.

Στην πραγματικότητα η αναμέτρηση ίσως είναι πιο σημαντική για την ομάδα του Montella, που θέλει τη νίκη όχι μόνο για να μην απομακρυνθεί κι άλλο από την 3άδα, αλλά και για να πάρει κατά κάποιο τρόπο εκδίκηση για τον τρόπο που έχασε την τρίτη θέση πέρυσι (στα τελευταία λεπτά του πρωταθλήματος και με αμφισβητούμενο πέναλτι που πήρε η Milan).

Σε κάθε περίπτωση, η σεζόν και για τις δύο ομάδες μπορεί να μην πηγαίνει όσο καλά θα περίμεναν, αλλά η Fiorentina είναι αυτή που έχει λόγους να βλέπει το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Αυτή είναι που έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση μέσα κι έξω από το χορτάρι, αυτή είναι που παίζει καλύτερα. Η Milan θα μπορούσε να πάρει μερικά μαθήματα από τη σημερινή της αντίπαλο. Ξεκινώντας για παράδειγμα από το μεταγραφικό κομμάτι κι από το πώς να φτιάξει ένα πιο ισορροπημένο ρόστερ.

Καμία λογική

Οι Rossoneri την τελευταία 3ετία έχουν κάνει τόσες πολλές και μεγάλες αλλαγές, που όχι μόνο άλλαξαν ουσιαστικά όλους τους παίκτες, αλλά και τον χαρακτήρα της ομάδας. Κάποτε ήταν γεμάτοι ισχυρές προσωπικότητες. Έβλεπες το ρόστερ τους και τους σεβόσουν απόλυτα. Ακόμα κι αν τερμάτιζαν 5οι. Πλέον ρίχνοντας μια ματιά στο έμψυχο δυναμικό τους αφού γελάσεις, βάζεις τα κλάματα. Δεν είναι ότι έχουν τόσο κακούς παίκτες, αλλά… πώς να το πω; Ο Robinho είναι σημαντικός για αυτούς. Ο Montolivo είναι ο αρχηγός τους. Ο Balotelli ο σωτήρας τους, μαζί με τον Kaka. Μιλάμε για έναν σαλτιμπάγκο, ένα πολύ καλό παίκτη, αλλά όχι κορυφαίο και με τέτοια προσωπικότητα ώστε να είναι αρχηγός της Milan, τον Mario που μπορεί να τον έχουμε στην καρδιά μας, αλλά είναι ο Mario και έναν πρώην αστέρα (της).

Η Milan υποτίθεται πως θα έκανε νέα αρχή στηριζόμενη σε νεαρούς παίκτες κι αυτή τη στιγμή ο μόνος τέτοιος που παίρνει χρόνο είναι ο De Sciglio. Δεν έχει και πολλούς βέβαια, αλλά κι αυτοί που έχει δεν παίζουν. Τον χρόνο του Niang τον τρώει ο Birsa, του Saponara ο Kaka, ο Vergara δεν έχει πάρει λεπτό, ενώ ο Petagna που είχε εντυπωσιάσει στην προετοιμασία, μετά την απόκτηση του Matri δόθηκε δανεικός. Η ομάδα του Allegri στηρίζεται σε μέτριους ή απλά καλούς παίκτες, παίκτες που έχουν αφήσει τα καλά τους χρόνια στο παρελθόν και ελάχιστους σπουδαίους ποδοσφαιριστές.

Πάνω από όλα όμως έχει ένα ρόστερ κακοφτιαγμένο. Χωρίς ισορροπία και λογική. Η μεταγραφική τους λογική εξαντλείται στο να «ξοδέψουμε όσο λιγότερα γίνεται». Χωρίς να έχουν πλάνο, χωρίς να καλύπτουν τρύπες. Έτσι, έχουν τερματοφύλακα τον 36χρονο Abbiati, μια άμυνα που λογικά τη βλέπουν ο Maldini με τον Nesta και σπαράζει η καρδιά τους, ένα κέντρο «ναι μεν, αλλά». Έχουν αρκετούς πολύ καλούς παίκτες στην επίθεση, αν και κάποιοι από αυτούς είναι λίγο παραλίες και δύο είναι εκτός αγωνιστικής δράσης.

Μόνο προβλήματα

Βασικά όμως δεν ξέρει πώς να τους αξιοποιήσει. Ακόμα και με ένα μέτριο και χωρίς ισορροπία ρόστερ, μπορείς να φτιάξεις μια πιο σοβαρή ομάδα. Δείτε για παράδειγμα την Inter. Δε νομίζω ότι έχει περισσότερη ποιότητα ή παραπάνω λύσεις. Ως ομάδα όμως είναι καλύτερη ομάδα. Έχει σχέδιο. Είναι πιο μαζεμένη, αμύνεται καλύτερα, εκμεταλλεύεται τα στημένα, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τους χώρους πίσω από την αντίπαλη άμυνα, χτυπάει στις αντεπιθέσεις, στηρίζεται στις προωθήσεις των πλάγιων μπακ και στην ποιότητα 1-2 παικτών.

Η συμπολίτισσά της πάλι, τρώει γκολ με κάθε τρόπο, είναι κακή στα στημένα και όταν αμύνεται και όταν επιτίθεται κι εκτός από το να έχει την κατοχή της μπάλας, το μόνο σχέδιο που φαίνεται να έχει είναι το «δώστε την στον Kaka και τον Balotelli». Προφανώς και μεγάλη ευθύνη έχει ο Allegri για όλα αυτά. Όμως κι αυτός βρίσκεται διαρκώς ένα βήμα πριν την απόλυση και η στήριξη που έχει (και) μεταγραφικά είναι αστεία. Η Milan δεν έχει σπουδαίο προπονητή, δεν κάνει σωστές μεταγραφές, δεν έχει καλό κλίμα, έχει και διαρκώς πολλούς τραυματίες (τζάμπα το περιβόητο Milan Lab) και κάπως έτσι τα όνειρα για κατάκτηση του πρωταθλήματος, έχουν μετατραπεί σε εφιάλτες κάθε είδους.

Ξέρει τι κάνει

Αντίθετα, στη Φλωρεντία μπορεί η λέξη πρωτάθλημα να μην εκστομίζεται πλέον ούτε από τον πιο τρελό έστω και ψιθυριστά, αλλά η ομάδα έχει μια βάση και γενικά πείθει περισσότερο. Η στήριξη στον Montella παραμένει ακλόνητη και οι μεταγραφές όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος ήταν καλές. Το ρόστερ της έχει καλύτερη ισορροπία και το παιχνίδι της ξεκάθαρη κατεύθυνση. Βέβαια κι αυτή φέτος έχει πληγωθεί από εύκολα λάθη κι από τους τραυματισμούς. Δείχνει όμως και στα δύσκολα ματς, ακόμα και όταν χάνει όπως με τη Napoli, ότι ξέρει τι ζητάει στον αγωνιστικό χώρο.

Κάνει παιχνίδι κατοχής και πολλών πασών, στηρίζεται στα στημένα , στους πολλούς ποιοτικούς μέσους, που διαθέτουν καλή τεχνική και μυαλό και παίρνει από τον Cuadrado και τον Rossi την παραπάνω ποιότητα που χρειάζεται στην επίθεση. Παρά τον τραυματισμό του Gomez, που την ανάγκασε να αλλάξει λίγο τα σχέδιά της και το σύστημά της και παρότι αρχικά δυσκολεύτηκε λίγο, έχει βρει την άκρη. Το 3-5-2 έγινε 4-3-2-1 με τον Rossi να θυμίζει τον παίκτη που ήταν πριν τους τραυματισμούς και τον Joaquin να δίνει λύσεις (αυτοί είναι παίκτες που σε κάνουν στηρίζει μια ομάδα ρε Milan).

Με τη Roma φέτος να δείχνει ασταμάτητη ο στόχος της 3ης θέσης είναι αρκετά δύσκολος, αλλά με την επιστροφή των Ilicic και Gomez μπορεί να ελπίζει. Εξάλλου, φέτος παίρνει και πιο εύκολα βαθμούς εκτός έδρας. Βέβαια αυτό δε φαίνεται στη συνολική βαθμολογία καθώς τα βρίσκει πιο σκούρα στο Artemio Franchi.

Η αναμέτρηση με τη Milan είναι κρίσιμη και για τις δύο ομάδες, αλλά όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, αυτό που φαίνεται τώρα (και γενικότερα το τελευταίο διάστημα) είναι πως ανάμεσα στις δύο ομάδες, η Fiorentina είναι αυτή που ξέρει τι κάνει. Αντίθετα, η Milan διανύει ακόμα μια σεζόν που καταστρέφει περισσότερα από όσα χτίζει και βαδίζει επικίνδυνα σε έναν δρόμο που είχε πάρει τα προηγούμενα χρόνια η Liverpool. Η φανέλα και οι κούπες θα είναι πάντα εκεί, ο σεβασμός υπάρχει, αλλά αρχίζει να δίνει μεγάλο χώρο στα αστεία και στα σχόλια απαξίωσης.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside