Δύο ήταν οι μεγάλες στιγμές του ματς στο Αγρίνιο. Εκείνη που ο Στάνκοβιτς και ο Λε Ταλέκ σχεδόν μαζί, αποκρούουν την κοντινή κεφαλιά του Κορνέλιους στο 78' και αυτή που ακολούθησε στο 83', όταν ο ερχόμενος στον άξονα Στίβεν Τσούμπερ πέρασε -επιτέλους- μια κάθετη πάσα για σουτ στον Ανσαριφάρντ και παίρνοντας το ριμπάουντ πέτυχε το γκολ με το οποίο σφράγισε τη νίκη της ΑΕΚ. Δεν έγινε το 2-2 και συντελέστηκε το 1-3 με το οποίο επετεύχθη και η πρώτη εκτός έδρας επικράτηση σε επίσημο ματς.

Ήταν το πεντάλεπτο μέσω του οποίου η Ένωση απέφυγε μια αλά-Κρήτη deja vuz κατάσταση, έχοντας ξανά παίξει με τη φωτιά και δίχως δικαιολογίες ώστε της κάνουν πιο εύκολο το έργο για να εξηγήσει αργότερα αυτό που θα μπορούσε να είχε πάθει.

Δεν υπήρχε διαιτητική αδικία, πλην της δικής της ξεροκεφαλιάς να εμφανιστεί στο γήπεδο απόλυτα σοβαρή για 25 λεπτά και μετά το πέρας αυτών, να δώσει στον αντίπαλο την εικόνα ότι είχε δικαίωμα στην επιστροφή, έχοντας καταλάβει ότι εκείνη είχε επαναπαυτεί.

Τώρα αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα... Γιατί σε ένα παιχνίδι που δείχνει τόσο εμφανώς και χαλαρά κυρίαρχη, να κατεβάζει το διακόπτη και αμέσως μετά την επίτευξη του δεύτερου τέρματος να συμπεριφέρεται στο γήπεδο όπως ακριβώς θα έκανε ο Παναιτωλικός στο ΟΑΚΑ στην περίπτωση που είχε εκείνος προηγηθεί με 2-0;

Μάζεψε προς τα πίσω τις -με αρκετές αποστάσεις ακόμα και όταν αμύνεται γραμμές της- άφησε στην μπάντα τον κυριαρχικό χαρακτήρα της και ήταν σαν να φώναζε στον αντίπαλο... "έλα να μου τα βάλεις". Μια ανεξήγητα αυτοκτονική στάση που δεν είχε επανάληψη χάρις στον Ελβετό.

Ήλθε στον άξονα και βρήκε την υγεία του

Σε όλη τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής καριέρας του, ο Τσούμπερ αγωνίζεται κυρίως αριστερά. Δεν έχει λοιπόν κάποιο συγκεκριμένο ψεγάδι η επιλογή του Βλάνταν Μιλόγεβιτς να τον χρησιμοποιεί εκεί.

Επίσης, στα πρώτα 25 λεπτά του ματς, διάστημα στο οποίο η ΑΕΚ ήταν ομολογουμένως λειτουργική, ο Ελβετός είχε με τον Μάνταλο στο "10" κάποιες καλές συνεργασίες.

Μάλιστα το τρικ με το να κινείται σε πιο "εσωτερικούς" χώρους για να αφήνει περισσότερο ελεύθερο πεδίο στον Μοχαμάντι, ήταν ένα εύρημα του προπονητή το οποίο δούλεψε καλά για κάποιο διάστημα.

Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, ο Τσούμπερ έμοιαζε αποκομμένος στην πτέρυγα. Όπως αντιστοίχως και ο Γκαρσία στην απέναντι πλευρά. Κι όταν για λίγο στο τέλος ήρθε πιο κεντρικά παίρνοντας το ρόλο του Μάνταλου στον άξονα, λες να απέκτησε ξανά το ενδιαφέρον και τη χαρά του παιχνιδιού.

Όχι ασφαλώς ότι δεν προσπαθούσε πριν, όμως φάνηκε ξεκάθαρα ότι καταλάβαινε και εκείνος πως γινόταν πιο επιδραστικός. Άλλωστε στο σημείο αυτό είδαμε και την πιο ξεκάθαρη κάθετη πάσα του παιχνιδιού, αυτή που έβγαλε σε θέση βολής τον Ανσαριφάρντ και έδωσε την ευκαιρία στον Ελβετό να ολοκληρώσει τη φάση με γκολ.

Είναι μια λεπτομέρεια του ματς αυτή, ίσως όμως είναι κομβική για τη συνέχεια της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα. Ο Τσούμπερ πρέπει να νιώθει καλά, χαρούμενος και ενεργός στο παιχνίδι. Έως σήμερα φαίνεται ότι τουλάχιστον σε αυτή την εγχώρια διοργάνωση, βρίσκει πιο εύκολα τις συνεργασίες και τους χώρους που θέλει για να δράσει, κινούμενος στον άξονα.

Στην πτέρυγα αν και είναι το στοιχείο του, δυσκολεύεται να βρει αυτό που ψάχνει και κατά στιγμές, ενίσταται και το δείχνει. Είναι ένα από τα πολλά που ο Μιλόγεβιτς πρέπει να "σκαλίσει" κατά τη διάρκεια της διακοπής, ίσως όμως και αυτό με την πιο κομβική σημασία.