Όχι ασφαλώς για τον ίδιο, άλλωστε εκείνος μια χαρά την περνάει από μικρό παιδί. Οι άλλοι που ζουν στη σκιά του και που δεν προβλέπεται να βγουν ποτέ από αυτή (άλλωστε είναι συνομήλικοι) είναι να τρελαίνονται.

Το να είσαι βασικός γκολκίπερ σε ομάδα που έχει κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ ή που έχει αγωνιστεί σε τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης και να σε έχουν για τα φιλικά προετοιμασίας στην εθνική ομάδα είναι κομματάκι σκληρό.

Όχι και άδικο όμως… Ως μέγιστη ατυχία για τον Πέπε Ρέινα (ένας τελικός Τσάμπιονς Λιγκ με τη Λίβερπουλ) και τον Βίκτορ Βαλντέζ (δύο κατακτήσεις με τη Μπαρτσελόνα) καταγράφεται το γεγονός ότι στα 28 έτη τους είναι μόλις ένα χρόνο μικρότεροι από τον Ικερ Κασίγιας! Τουτέστιν δεν προβλέπεται να γίνουν ποτέ βασικοί στην εθνική ομάδα.

Εκτός αν ο «San Iker» των 104 διεθνών συμμετοχών βαρεθεί, κορεστεί, τραυματιστεί ή τον πάρει η κάτω βόλτα (κάτι που όμως δεν συνέβη ποτέ στα έντεκα χρόνια που παίζει βασικός στη Ρεάλ).

Ειδάλλως οι δύο αντίζηλοί του (των μόλις 21 συμμετοχών συνολικά κι ως επί το πλείστον σε φιλικούς αγώνες) δύσκολα θα δουν άσπρη μέρα στους Φούριας Ρόχας. Ίσως καλά καλά να μην μάθουν και ποτέ ποιος θα είναι στο εξής ο δεύτερος και ποιος ο τρίτος τερματοφύλακας της Ισπανίας! Με την απορία θα μείνουν…

Ευλογία ή κατάρα;

Το να διαθέτει μια εθνική ομάδα τρεις τοπ τερματοφύλακες (ενστάσεις για τον Βαλντέζ δεκτές- αλλά τυχαίος σίγουρα δεν είναι), στην τοπ φόρμα τους και σε φανταστική ηλικία αναμφίβολα δεν είναι κακό.

Ασφαλώς και είναι προτιμότερο από το να έχει κοτζάμ Αγγλία για πρώτο (και περισσότερο προβεβλημένο κι ευρέως γνωστό) τον 39χρονο γκαφατζή Ντέιβιντ “Calamity” Τζέιμς και τους άλλους δύο να μην θυμάσαι καν πως τους λένε! (Τζο Χαρτ και Ρόμπερτ Γκριν αν σας λένε κάτι - όχι δεν είναι ηθοποιοί!).

Από την άλλη βέβαια είναι και να αναρωτιέσαι τι θα συμβεί σε δέκα χρόνια όταν οι τρεις άσοι που έτυχε να συνευρεθούν σε ένα σπάνιο σταυροδρόμι ποιότητας, θα έχουν πλέον γεράσει και η Ισπανία θα αναζητεί τους νέους Κασίγιας, Ρέινα και Βαλντέζ που να έχουν μαζί και πέντε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ!

Εκτός αν αποδειχθεί ότι αυτή η σχολή των ισπανών τερματοφυλάκων έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, σε σημείο να εμφανίζει μαζεμένους τερματοφύλακες υψηλής ποιότητας. Λουίς Αρκονάδα και Αντόνιο Θουμπιθαρέτα ήταν δύο τέτοιοι, αλλά βρέθηκαν μαζί στο Euro της Γαλλίας το 1984 όταν ο πρώτος σταματούσε και ο δεύτερος βρισκόταν στην αφετηρία του.

Σπουδαία τριάδα

Ηταν και εκείνη της Ιταλίας στο Μουντιάλ του 1998 στη Γαλλία. Τζιανλούκα Παλιούκα, Φραντζέσκο Τόλντο, Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Αλλά είχαν και σημαντική ηλικία απόσταση. Τότε ο πρώτος ήταν 32 (και πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γιουβέντους δύο χρόνια νωρίτερα στον τελικό με τον Αγιαξ), ο δεύτερος 27 και ο τρίτος μόλις 20.

Επομένως όλοι είχαν το περιθώριο να αγωνιστούν, να διαγράψουν τη δική τους πορεία και να γράψουν συμμετοχές (101 ο Μπουφόν, 42 ο Παλιούκα και 30 ο Τόλντο) όχι μόνο σε φιλικά ματς αλλά και σε επίσημες διοργανώσεις.

Η τύχη των Ρέινα και Βαλντέζ δεν είναι ανάλογη. Πίσω από τον «Ίκερμαν» πρέπει να υπομένουν και να επιμένουν, αλλά περισσότερο να βελτιώνονται διαρκώς και τόσο αισθητά ώστε να τον ξεπεράσουν, μπας και κάποτε τον εκθρονίσουν. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κασίγιας δεν είναι ένας απλός τερματοφύλακας, αλλά επίσης ο «δικτάτορας» της θέσης και αρχηγός της εθνικής Ισπανίας.

* Κάθε συζήτηση για άλλες τριάδες σημαντικών τερματοφυλάκων δεκτές και απαιτητές! Κουβέντα να γίνεται άλλωστε…