Δεν ήθελε και πολύ η ΑΕΚ για να ζήσει ακόμα ένα δράμα, κλίμακας ανάλογης με εκείνο που είχε βιώσει στην Κρήτη κόντρα στον ΟΦΗ όταν το υπέρ της 3-0 έγινε 3-3. Θα το κατάφερνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αφήνοντας δηλαδή τον αντίπαλο να σκοράρει σε φάσεις που θα έπρεπε να είναι το ψωμοτύρι μιας σοβαρής οπισθοφυλακής, ενώ παράλληλα εκείνη σκορπούσε στιγμές με τις οποίες θα μπορούσε να έχει ακόμα μεγαλύτερη άνεση στο σκορ.

Για πρώτη φορά μετά από καιρό, αν θυμάμαι καλά από εκείνο το ματς των περυσινών play-off κόντρα στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο όταν επικράτησε με 1-0 και σκόρερ τον Μάνταλο, η Ένωση κατάφερε να ανταποκριθεί στις συνθήκες ενός αγώνα ο οποίος είχε προχαρακτηριστεί ως τελικός. Και τέτοιος ήταν για να είμαστε ειλικρινείς, καθώς οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα πλην της νίκης, θα έφερνε την ΑΕΚ κατάφατσα με τη στέρηση της ευρωπαϊκής συνέχειάς της.

Έστω και με αγχωτικό τρόπο πήρε το μοναδικό αποτέλεσμα που θα την ικανοποιούσε, αν και για πολλοστή φορά μας έδειξε όλους τους λόγους που μας κάνει να πιστεύουμε ότι ακόμα κι έτσι, παραμένει το αουτσάιντερ σε αυτή τη διαδικασία.

Σημαντική είναι επίσης η επικράτησή της επί του ΠΑΣ για επιπλέον ένα λόγο: παραμένει ζωντανή στο κυνήγι του εναπομείναντος και μίνιμουμ στόχου που θα μπορούσε να έχει και τούτο λειτουργεί, ελαφρώς έστω, ευεργετικά στην προσπάθειά της να πείσει έναν σοβαρό προπονητή να την αναλάβει. Όχι ότι είναι κάτι το τρομερά ενισχυτικό προς αυτή την κατεύθυνση καθώς δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια εξασφάλιση, απλά τα πράγματα θα ήταν χειρότερα αν εκείνοι που προσπαθεί να προσεγγίσει, έβλεπαν το τρένο να έχει ήδη χαθεί.

Τώρα, όσον αφορά στην αγωνιστική συνέχεια μέσα από τη διαδικασία των playoffs, κρατάμε στα θετικά το γεγονός ότι ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος τόλμησε να αλλάξει αυτή την καταραμένη διάταξη που καθόλου είχε βοηθήσει την την ΑΕΚ μεσοεπιθετικά, μετατρέποντας το 4-2-3-1 σε 4-3-3 και χρησιμοποιώντας τον Σιμάνσκι ως 6αρι, με τους Μάνταλο και Κριχόβιακ μπροστά του να συνδράμουν δημιουργικά.

Πράγματι η μπάλα τσούλησε καλύτερα και ειδικά η υπερφόρτωση από την αριστερή πλευρά στο πρώτο ημίχρονο έδωσε αποτελέσματα, όσο κι αν αυτή η επιλογή αδίκησε τον Λιβάι Γκαρσία, ο οποίος έγινε περισσότερο ενεργός στην επανάληψη. Παρόλο όμως που ομόρφυνε το παιχνίδι της ομάδας, δεν ήταν μία συνθήκη αρκετή για να σουλουπώσει και τις πάμπολλες ανασταλτικές ανορθογραφίες.

Οι δύο ακραίοι μπακ της ΑΕΚ, ο Ρότα και ο Χατζισαφί, εκτέθηκαν σε πολλές περιπτώσεις από τους αντιπάλους που είχαν στην πλευρά τους, ο δε Ιρανός έβλεπε τον Σάλιακα να τον περνάει όπως θέλει, να σεντράρει απέναντί του σαν να έχει έναν αόρατο ακραίο οπισθοφύλακα και τελικά να σερβίρει δύο γκολ στους συμπαίκτες του.

Ο Ρότα εξιλεώθηκε γιατί δεν είδε τέτοιους εφιάλτες, αλλά περισσότερο επειδή έκανε την πολύ ωραία κίνηση εντός της περιοχής του ΠΑΣ και με ακόμα πιο όμορφο τρόπο τελείωσε τη φάση του γκολ μετά από την εξοχή πάσα του Τσούμπερ. Όσο για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ο Τζαβέλλας αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν, συμπαρασύροντας τον Μήτογλου ωστόσο σε δυο- τρεις κύριες περιπτώσεις έδωσε λύσεις.

Αυτή θα συνεχίσει να είναι η ΑΕΚ έως το τέλος των playoffs, θα ζει και θα πεθαίνει με τα προτερήματα και τις αδυναμίες της. Τουλάχιστον με αυτή την διαφορετική επιλογή στο σύστημα, απέκτησε μετά από καιρό ένα πάτημα ώστε να βασιστεί περισσότερο σε κάτι διαφορετικό στη συνέχεια, δουλεύοντάς την κατά τη διάρκεια της διακοπής του πρωταθλήματος.

Όσο οι άλλοι θα κοπιάζουν περισσότερο έχοντας αγώνες Κυπέλλου, συγκεκριμένα οι τρεις εκ των έξι που συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία, εκείνη έχει την ευκαιρία μέσα από ένα πιο ήρεμο κλίμα αφού πήρε αυτό που ήθελε κόντρα στον ΠΑΣ, να πραγματοποιήσει μία έξτρα προσπάθεια για να μακιγιάρει ακόμα περισσότερο τις αδυναμίες της, στην προσπάθειά της να βγει στην Ευρώπη.

Καμιά φορά όταν δεν έχεις από πού να πιαστείς λόγω της παταγώδους αποτυχίας στη διάρκεια της σεζόν, μπορείς να βρίσκεις έστω λίγη ουσία στα απλά ποδοσφαιρικά πράγματα.