Μια ισοπαλία, έστω, ήθελε η ΑΕΚ στη Λεωφόρο για να μην πάθει ζημιά που πέραν της βαθμολογικής δυσκολίας, θα της προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση για τη συνέχεια. Την πήρε, όμως η εικόνα της ομολογούσε ότι θα μπορούσε ακόμα περισσότερα. Θα το πετύχαινε αν δεν συμβιβαζόταν, αν δεν είχε αυτόν τον τοξικό εθισμό στο να παίρνει τελικά λιγότερα από αυτά που δικαιούται ή της αξίζουν, βάσει της εικόνας της.

Είχε ομολογουμένως μια πολύ πιο βελτιωμένη παρουσία εν συγκρίσει με εκείνη του πρόσφατου ματς στο ίδιο γήπεδο, όταν ηττήθηκε με 0-3. Συνολικά, κυριάρχησε στο πρώτο ημίχρονο παρά το γκολ-δώρο στον Παναθηναϊκό, από μία πάσα που δεν έπρεπε ποτέ να γίνει από τον -καλό γενικά- Μήτογλου. Είχε καθαρές φάσεις για γκολ, δεν απειλήθηκε, ούτε ασφαλώς προκαλούσε λύπηση, όπως στο προαναφερθέν παιχνίδι. Το ίδιο καλή ήταν και στο ξεκίνημα της επανάληψης, μέχρι και την τριπλή αλλαγή του Παναθηναϊκού, όταν άρχισε να μπλοκάρει.

Μόλις ο γηπεδούχος σουλουπώθηκε, κράτησε λίγο παραπάνω μπάλα και αναδιοργανώθηκε στη μεσαία γραμμή, η ΑΕΚ έβαλε την όπισθεν και κοίταξε να κρατήσει το αποτέλεσμα. Λογικό θα πει κάποιος όταν έχεις υποστεί τόσο πρόσφατα, τέτοια πανωλεθρία. Σύμφωνοι, σε μια διαδικασία επιπλέον δέκα αγώνων στη διάρκεια των οποίων θα γίνει σκληρή μάχη για το ευρωπαϊκό εισιτήριο, δεν χαρίζεις τίποτα.

Από την άλλη, ο συμβιβασμός με το λιγότερο που μπορείς να πάρεις από ένα ντέρμπι στο οποίο είσαι καλύτερος, καταδεικνύει το μέγεθος ενός μεγαλύτερου και πολυσυζητημένου προβλήματος. Αυτή η ομάδα δεν ξέρει πως να νικά σε τέτοιους αγώνες και δεν δείχνει επίσης τη διάθεση να μάθει πως γίνεται αυτό μη ρισκάροντας, παρά δίνοντας στον αντίπαλο την εντύπωση ότι στο τέλος θα καταφέρει να φέρει τούμπα ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να έχει χάσει. Είναι και ο Παναθηναϊκός ωστόσο πολύ μικρότερος από το πραγματικό μέγεθός του για να διεκδικήσει κάτι περισσότερο. Ζει μια παρόμοια κατάσταση.

Ο παικταράς και ο συμπατριώτης του

Από τη στιγμή που η ΑΕΚ αύξησε τη διαφορά της από τον Άρη στους δύο βαθμούς και κράτησε τον ΠΑΟ στο -4, μύτη δεν άνοιξε, αντιθέτως ένα μικρό προβάδισμα έγινε ελαφρώς μεγαλύτερο με ένα παιχνίδι λιγότερο για όλους. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι, πλέον, υπάρχει και κάτι για να πιαστείς ελπίζοντας σε καλύτερη συνέχεια, όταν αναμένεται από μέρα σε μέρα ένας παίκτης που το λες ότι έρχεται στην Ένωση και τσιμπιέσαι για να το πιστέψεις. Να το κάνω πενηνταράκια: αν η ΑΕΚ όντως έφερνε στην Ελλάδα τον Βικτοριέν Ακγμπάν της Σότσι που -ασχέτως με το ότι διέψευσε- πράγματι την απασχόλησε, ποιος αλήθεια θα έδινε ιδιαίτερη βάση; Μηδέν οξέα...

Εδώ όμως μιλάμε για τον σπουδαίο Κριχόβιακ. Παίκτη που αν του έλεγες μερικούς μήνες πριν ότι πλέον θα αγωνίζεται στην Ελλάδα, προφανώς και θα γελούσε δυνατά, λέγοντάς μας ''ρε σεις, για ποιον με περάσατε;''. Κι όμως, ο Πολωνός σταρ θα είναι εδώ και στην 11αδα της ΑΕΚ στο κυριακάτικο ματς με τον ΠΑΟΚ. Δεν χρειάζεται να του δείξεις, να του πεις πού και πώς, να γνωρίσει τους συμπαίκτες του, την κουλτούρα, τη γλώσσα, την πόλη κι όλα όσα συνήθως έχουν πάτημα και λογική να σημειώνουμε όταν μιλάμε για ποδοσφαιριστές άγραφους, άκαπνους ή δίχως παραστάσεις από άλλα πρωταθλήματα πλην της πατρίδας τους.

Αυτός έρχεται, τον βάζεις να παίξει και περιμένεις ότι θα σου κάνει διαφορά. Όχι απλώς το αναμένεις, αλλά το απαιτείς. Και μαζί με τον Σιμάνσκι στη μεσαία γραμμή, που τόσο έλειψε και σήμερα παρά τον εξαιρετικό ''παίκτη-τσόντα'' Χατζισαφί σε έναν όχι τόσο ταιριαστό σε εκείνον ρόλο, έχεις δύο χαφ που και γνωρίζονται καλά και ο ένας θα συμπληρώσει σωστά τον άλλον. Ναι και μια μεταγραφή με νόημα, κυριολεκτικά από το πουθενά. Διότι αν περιμένεις να εμφανιστεί ο Φράνσον, πιο νορμάλ είναι να φτάσουμε στο Πάσχα και να σου δίνει ακόμα την εντύπωση ότι πρέπει να χάσει κιλά. Και είναι και δύσκολες ημέρες οι συγκεκριμένες.