Ο Ματίας Αλμέιδα είναι πάνω από όλους στα αποδυτήρια και οι εντολές του συνιστούν νόμους απαράβατους, οι οποίοι ωστόσο βοηθούν τους παίκτες να χαίρονται το παιχνίδι και να αποδίδουν καλά.

Η εξασφάλιση ποιότητας στους ποδοσφαιριστές του πάγκου δεν είναι μια αμελητέα διαδικασία, ίσως δε να αποτελεί κλειδί για μια ομάδα που επιθυμεί και μαζί επιχειρεί να επιστρέψει στο γκρουπ εκείνων που κάνουν πρωταθλητισμό. Κακά τα ψέματα, η ΑΕΚ είχε πάψει να είναι τέτοια τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, όμως επιστρέφει σε σωστό μονοπάτι, πιο άρτια επανδρωμένη και κυρίως ενωμένη!

Στο Αγρίνιο, μετέβη δίχως τον Τσούμπερ και τον Γιόνσον, απουσίες σημαντικές. Ειδικά αυτή του δεύτερου είχε προκαλέσει ιδιαίτερο προβληματισμό, όμως το σχέδιο λειτούργησε καλά, οι απώλειες ούτε φάνηκαν, ούτε και κόστισαν. Παρουσιάστηκε καλά διαβασμένη, εμφάνισε ιδέες που δεν είχαμε δει στα δύο προηγούμενα ματς, προσθέτοντας στην ένταση και στην πίεση που ζητά ο προπονητής, όμορφες δημιουργικές συνεργασίες. Είδαμε απεικόνιση δουλειάς στις προπονήσεις.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Λιβάι Γκαρσία, ο φορ-αποκάλυψη του Αλμέιδα

18 Σεπτεμβρίου 2022 08:06

Με παραλλαγμένη διάταξη σε ακόμα ένα παιχνίδι, αλλά με τους παίκτες να αντιλαμβάνονται τι ακριβώς ζητούσε ο Αλμέιδα, υπηρετώντας το σχεδόν άψογα, πέραν ενός μικρού διαστήματος λογικής αδράνειας στο δεύτερο ημίχρονο, καθώς υπήρχε στο ματς ο Μουκουντί δίχως λεπτό συμμετοχής και συνεργασίας με τον Βίντα στο παρελθόν.

Μέχρι να το βρουν -όλοι μαζί κι όχι μόνο οι δυο τους-, η ΑΕΚ καρδιοχτύπησε σε δύο περιπτώσεις, όμως αν το δει κάποιος συνολικά, είναι λογικό να έχει και ο αντίπαλος ένα καλό δεκάλεπτο στο ματς. Αυτό ήταν όλο κι όλο άλλωστε για τον Παναιτωλικό...

Τους έχει χαρούμενους γιατί βρήκε τον τρόπο να προσφέρουν

Η νίκη δεν ήταν αγχώδης σαν εκείνες που η ομάδα κατάφερνε με πολύ ζόρι και καρδιοχτύπι απέναντι σε μικρομεσαίους αντιπάλους. Ήρθε δίχως να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της ΑΕΚ στο παιχνίδι, με τρόπο που ο προπονητής θέλει να συμβαίνει. Καλό διάβασμα του αντιπάλου, ώστε η Ένωση να μπει καλά στο ματς κι εύστοχες κινήσεις από τον πάγκο για να "κλειδώνει" το παιχνίδι.

Αυτή, η μόνιμη πια, του Άμραμπατ, εξελίσσεται στην πλέον αποδοτική, όπως ο ίδιος ο προπονητής το είχε υποσχεθεί στον Μαροκινό κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας: ''θα είσαι αυτός που θα δίνει ή θα αλλάζει τον ρυθμό''.

Τι "game changer", τι "game finisher", πείτε το όπως θέλετε... Ο Άμραμπατ έρχεται από τον πάγκο και είναι συνεχώς μέσα σε γκολ, είτε μπαίνουν, είτε όχι.

Το έβαλε με τον ΠΑΣ Γιάννινα, έδωσε δύο τελικές "πάρε-βάλε" σε Γκαρσία και Αραούχο κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά εκείνοι τις σπατάλησαν, ενώ στο Αγρίνιο έδωσε την ασίστ στον Μουκουντί για το αυτογκόλ του Παναιτωλικού που τελείωσε το ματς. Είχε ακόμα δύο εξαιρετικές πάσες για γκολ, όμως Αραούχο και Μάνταλος, δεν τα κατάφεραν ξανά.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο παίκτης που πέρυσι γκρίνιαζε και "μανούριαζε" με το παραμικρό, φέτος χαίρεται το παιχνίδι, δίχως να είναι καν βασικός. Απολαμβάνει τον ρόλο του, είναι σημαντικός και το ξέρει, μπαίνει στο ματς για να διασκεδάσει κι όχι θεωρώντας ότι έχει αδικηθεί επειδή δεν ήταν στην αρχική ενδεκάδα.

Το ίδιο ισχύει και για τον Λιβάι, ο οποίος νιώθει ολοκληρωμένος με το να παίζει στην κορυφή της επίθεσης, παρά να βολοδέρνει στα άκρα παίρνοντας τη μπάλα με λάθος τρόπο ή σε λάθος χρόνο, για να "σκαρφαλώσει" πάνω από τρεις και να δημιουργήσει καταστάσεις για γκολ.

Αυτά που μοιάζουν μικρά, συνήθως είναι τα σπουδαιότερα. Ο Αλμέιδα δείχνει ένα δρόμο που πείθει τους παίκτες ότι τους οδηγεί σε κάτι που βοηθά την ομάδα και τους ίδιους.

Τούτο για αρχή είναι το σημαντικότερο. Δημιουργεί αυτοπεποίθηση στους παίκτες και εμπιστοσύνη στον προπονητή. Τα είχαμε ξεχάσει αυτά στην ΑΕΚ, να μια καλή αρχή για να πιστέψουμε ότι θα τα διαπιστώνουμε στο εξής με συνέχεια και συνέπεια.