Παναθηναϊκός και ΑΕΚ δεν μου έκαναν το χατήρι: το ντέρμπι της Λεωφόρο ήρθε ισόπαλο, χωρίς γκολ. Το χατήρι που ζήτησα πριν το ματς ήταν να υπάρξει νικητής.

Η λογική πίσω από την ευχή να υπάρξει νικητής

Η λογική ήταν απλή. Παναθηναϊκός και ΑΕΚ πήγαν στο ντέρμπι στην απόλυτη ισορροπία. Είχαν από 75 βαθμούς, από μία εντός έδρας νίκη στα μεταξύ τους ντέρμπι στη κανονική διάρκεια, μια ισοπαλία στο πρώτο ντέρμπι των playoffs και τέρματα 2-2.

Η ευχή μου ήταν πως το tie-break, αυτό που θα ξεχωρίσει για τα καλά τις δύο ομάδες, θα έρθει στο μεταξύ τους ντέρμπι. Ήθελα η ιστορία να γράψει πως Παναθηναϊκός και ΑΕΚ πήγαν χέρι-χέρι, στην απόλυτη ισορροπία, σε έναν τελικό πρωταθλήματος και ο τίτλος κρίθηκε στη Λεωφόρο, είτε με άσο, είτε με διπλό.

Καλά τα σκέφτηκα, αλλά 0-0. Το δράμα συνεχίζεται και πλέον ο τίτλος θα κριθεί απέναντι σε άλλες ομάδες, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ θα γράψουν τα τελευταία, καθοριστικά κεφάλαια της φετινής Stoiximan Super League απέναντι σε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και Άρη, στις τρεις αγωνιστικές που από μένουν.

Ο τελικός πρωταθλήματος δεν ανέδειξε πρωταθλητή, όμως με έναν τρόπο κατάφερε σε 90' να καθρεφτίσει πως και γιατί Παναθηναϊκός και ΑΕΚ είναι οι ομάδες που έμειναν να μάχονται για τον τίτλο.

Καλύτερη η ΑΕΚ

Αρχίζουμε από την ΑΕΚ. Γιατί η Ένωση ήταν η καλύτερη ομάδα στη Λεωφόρο, γιατί το τέλος του αγώνα βρίσκει εκείνη να δικαιούται να λέει πως απείλησε περισσότερο από τον Παναθηναϊκό.

Αλλά δεν είναι μόνο τα xGoals και οι τελικές. Είναι η συνολική εικόνα του αγώνα, είναι η μοναδική ικανότητα της ΑΕΚ να επιβάλλει τον χαρακτήρα ακόμα και σε ντέρμπι, ακόμα και όταν αυτά γίνονται στις έδρες των μεγάλων αντιπάλων της.

5-22 το σκορ στις ενέργειες στην περιοχή

Στα πρώτα 45' στη Λεωφόρο οι ενέργειες των δύο ομάδων στην αντίπαλη περιοχή ήταν 3-10 υπέρ της Ένωσης. Στο 70', μέχρι να μπει ο Ιωαννίδης και να κρατήσει ψηλά τους γηπεδούχους, το "σκορ" των ενεργειών στην περιοχή ήταν 3-19.

Πέρασαν 25 λεπτά αγώνα στο 2ο ημίχρονο και ο Παναθηναϊκός δεν είχε ούτε μία ενέργεια στην περιοχή της ΑΕΚ. Η είσοδος του Ιωαννίδη βοήθησε τους πράσινους και στο σφύριγμα της λήξης οι ενέργειες με την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή ήταν 5-22 υπέρ της Ένωσης.

Η ομάδα του Αλμέιδα το έκανε ξανά, όπως κάνει σχεδόν κάθε φορά στα εκτός έδρας ντέρμπι. Πήγε στο "Βικελίδης", το σκορ στις ενέργειες στην περιοχή ήταν 11-22, νταμπλ σκορ στην έδρα του Άρη.

Πήγε στο "Καραϊσκάκης" στον πρώτο γύρο και έκανε σχεδόν ντάμπλ-σκορ, οι ενέργειες ήταν 13-25. Επέστρεψε στο ίδιο γήπεδο για τα playoffs την προηγούμενη εβδομάδα και υποχρέωσε τον Ολυμπιακό σε "μαύρο" ρεκόρ, οι ενέργειες στην περιοχή ήταν 5-26.

Πάνω-κάτω ίδια εικόνα στον τελικό του πρωταθλήματος, στην έδρα του πρωτοπόρου Παναθηναϊκού, 5-22 το "σκορ". Η ΑΕΚ δεν τα πήρε όλα αυτά τα ματς, ενώ στην Τούμπα έχασε.

Αξιοθαύμαστη παρά τα προβλήματα και τις απουσίες

Μπάλα είναι, η αποτελεσματικότητα είναι πάντα ο νο1 παράγοντας που καθορίζει το αποτέλεσμα στα ντέρμπι. Όμως πέρα από το τελευταίο χτύπημα, πέρα από την εκτέλεση ή την απόκρουση, υπάρχει και η συνολική απόδοση της ομάδας.

Και η φετινή ΑΕΚ είναι αξιοθαύμαστα σταθερή στα "μπορώ" της, στην επιβολή των "θέλω" της στον αγωνιστικό χώρο, ακόμα και στις πιο απαιτητικές έδρες. Και η Ένωση το έκανε ξανά, παρά τα προβλήματα που έφεραν τον Γαλανόπουλο βασικό, τον Ρότα νωρίς εκτός αγώνα, τον Πινέδα να παίζει δεξί μπακ και αρκετούς παίκτες μακριά από το 100%.

Η πίεση της Ένωσης ήταν και πάλι παρούσα και αποτελεσματική, παρότι έλειπαν από τον ζωτικό χώρο ψηλά στο γήπεδο οι βασικοί "εκφραστές", ο Αραούχο με τον Πινέδα. Η ΑΕΚ δεν άφησε ξανά τον αντίπαλο να κρατήσει την μπάλα και να την κυκλοφορήσει με ασφάλεια.

Η Ένωση κράτησε και πάλι τον αντίπαλο μακριά από τη δική της περιοχής, τον υποχρέωσε να ψάχνει το "μπας και": μακρινές μπαλιές και στημένες φάσεις, ενώ η ίδια ήταν πολύ πιο συχνά κοντά στην εστία του.

Κι όλα αυτά στην έδρα του, όλα αυτά σε τελικό πρωταθλήματος. Δεν αλλάζουν όλα αυτά επειδή τα σουτ του Τσούμπερ βρήκαν δοκάρι, δεν αλλάζουν επειδή χωρίς τον Αραούχο ο Γκαρσία δεν είχε κοντά του τον συμπαίκτη που θα κεφαλαιοποιούσε το πολύ μεγάλο ματς που έκανε ο Λιβάι στη Λεωφόρο.

Το πάρει-δεν το πάρει, η φετινή ΑΕΚ είναι αξιοθαύμαστη και το έδειξε και στη Λεωφόρο.

Τελικός με Τσοκάι και Κλεϊνχέισλερ

"Και ο Παναθηναϊκός, κύριε;" Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς έκανε στη Λεωφόρο ο,τι κάνει από την επανέναρξη του πρωταθλήματος. Είναι ακόμα εδώ, είναι ακόμα πρώτος, έχει ακόμα τα πάντα στα χέρια του.

Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς είναι αξιοθαύμαστη για τους δικούς της λόγους. Για την ανθεκτικότητα που δείχνει, για την αποφασιστικότητα να κόψει πρώτη το νήμα, παρότι δεν έχει τα όπλα των αντιπάλων της.

Ποια όπλα, αλήθεια;. Τελικός πρωταθλήματος στη Λεωφόρο και ο Παναθηναϊκός πήγε στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα με τον Ιωαννίδη, τον Τσοκάι, τον Κλεϊνχέισλερ και τον Βέρμπιτς.

Ο Ιωαννίδης είναι φανταστικός φέτος, πρωταγωνιστής και καθοριστικός, "Ολισαντέμπε" όπως τον λέει ο Κουρμπέλης και οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Οι υπόλοιποι;

Ο Τσοκάι, ο "εξολοθρευτής" της μεσαίας γραμμής. Η επιφανειακή ανάγνωση λέει ότι ο Αλβανός έχει παίξει σε 19 ματς πρωταθλήματος. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσοκάι δεν έχει παίξει ποτέ βασικός, δεν έχει αγωνιστεί ποτέ πάνω από 38 λεπτά σε ένα ματς και πριν μπει αλλαγή με την ΑΕΚ είχε όλα κι όλα 207 λεπτά στο πρωτάθλημα.

Ο Κλεϊνχέισλερ, ο πολυθεσίτης που ήρθε τον Ιανουάριο. Βασικός μέχρι το 60' στο "Βικελίδης", στο χειρότερο επιθετικά διάστημα του Παναθηναϊκού στα play-offs, έξι λεπτά έπαιξε απέναντι στον Ολυμπιακό, εννιά απέναντι στον ΠΑΟΚ. Σχεδόν "άγραφος".

Ο Βέρμπιτς ήρθε το καλοκαίρι, μεγάλες οι προσδοκίες, λίγα πράγματα. Από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα ο Γιοβάνοβιτς τον έχει βάλει βασικό μόνο σε ένα ματς, την Τετάρτη στον Βόλο, στο σχεδόν υποχρεωτικό ροτέισον για να φρεσκαριστούν όσο γίνεται οι παίκτες ενόψει ΑΕΚ.

Δεν είναι για κριτική αυτή η προσπάθεια

Δεν είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς τους αδικεί και δεν τους βάζει. Είναι που δεν έδειξαν ποτέ ότι μπορούν να αποτελέσουν ουσιαστική, πραγματική βοήθεια.

Σαν κι αυτή που έχει πάρει η ΑΕΚ όταν μοίρασε τον χρόνο και ζήτησε βοήθεια από παίκτες όπως ο Τσούμπερ, ο Μάνταλος, ο Άμραμπατ.

Η πιο παλικαρίσια κούρσα

Εύκολο είναι να κρίνει κανείς αρνητικά τον Παναθηναϊκό για την εικόνα που είχε στο 0-0 με την ΑΕΚ. Θα πρέπει όμως να σκεφτεί τρία πράγματα.

1. Είναι πιο σωστό να χειροκροτήσεις την ΑΕΚ που έχει τέτοια απόδοση, παρά να κριτικάρεις τον Παναθηναϊκό: η Ένωση αυτά κάνει σε όλους.
2. Τι όπλα έχει ο Παναθηναϊκός για ένα σερί τόσο απαιτητικών αγώνων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;
3. Τι σημασία έχει πια, τρία ματς πριν το φινάλε;

Ο,τι ήταν να δείξουν οι ομάδες, το έδειξαν. Πλέον βλέπουν μόνο τη γραμμή του τερματισμού και το είπαμε μετά το διπλό στην Τούμπα: ο Παναθηναϊκός πάει να το πάρει στην πιο παλικαρίσια κούρσα πρωταθλητισμού στην ιστορία του.

Αφαλώς και είναι δουλειά μας να κρίνουμε το πως έχουν οδηγήσει οι ομάδες μέχρι εδώ, τρεις στροφές πριν το τέλος. Γι'αυτό και χειροκροτάμε την ΑΕΚ, ακόμα κι αν δεν πήρε το διπλό που ήθελε.

Κρατάει πρώτο το μονοθέσιο

Υπάρχει όμως κι η κούρσα. Και σ'αυτήν ο Παναθηναϊκός κρατάει ακόμα. Πρώτος με διαφορά στο φινάλε του πρώτου γύρου, πρώτος με προσπέραση στο νήμα στο τέλος της κανονικής περιόδου, πρώτος παρότι είναι ο μόνος που έχασε βαθμούς από τον Βόλο, πρώτος και τώρα, αφού έχουν περάσει 7/10 στροφές στα playoffs.

Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς είναι το μονοθέσιο που "όλοι" εκτιμούν ότι "καλά πάει, αλλά στην πρώτη ευθεία θα μείνει πίσω". Και τελικά δεν έμεινε ποτέ, κατάφερε με νύχια και με δόντια, να κρατήσει κάθε φορά το προβάδισμα, να μην αφήσει κανέναν να το προσπεράσει.

Έστω και οριακά, έστω και λίγο, το μονοθέσιο του Ιβάν είναι ακόμα πρώτο. Τρακαρισμένο, αγκομαχάει, αλλά πρώτο. Σιγά μην του βάλουμε και χέρι που δεν οδήγησε καλά με την ΑΕΚ.