Σε τέτοια παιχνίδια δυο πράγματα θέλεις. Να δεις τις αντοχές της ομάδας σου και να μην χάσεις το παρκέ από τα πόδια. Η ελληνική ομάδα φυσικά και έχασε από τους Αμερικανούς, αλλά όπως όλοι γνωρίζετε καλά, το ματς που στοχεύουμε είναι αυτό με την Νέα Ζηλανδία σε κάμποσες ώρες.

Οι αντίπαλοί μας στην δεύτερη αγωνιστική, είναι μια ομάδα που ταξίδεψε στις Φιλιππίνες για να πάρει το χρυσό. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν (υπάρχουν κι άλλοι δυνατοί), όμως αυτός είναι ο στόχος τους. Εμείς από την πλευρά μας, θέλουμε να ταξιδέψουμε όσο πιο μακριά γίνεται. Συνεπώς η συγκεκριμένη αναμέτρηση μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ασχολούμαστε με αυτήν που θα μας δώσει το εισιτήριο για τους "16".

Έκαναν και πλάκα...

Λίγο πιο νωρίς σε σχέση με το ματς απέναντι στην Νέα Ζηλανδία βγήκαν για ζέσταμα οι Αμερικανοί, αλλά και πάλι μακριά από το συνηθισμένο στο μπάσκετ ημίωρο. Το αν είναι στο πλάνο τους κάτι τέτοιο να συμβαίνει ή απλά θεωρούν εύκολα τα ματσάκια της πρώτης φάσης, θα το μάθουμε όσο θα προχωράνε και θα ανεβαίνει και η υποχρέωσή τους για νίκη. Το ότι θα κέρδιζαν την Ελλάδα δεν αποτελούσε έκπληξη για τους ίδιους, ούτε τεράστιο κατόρθωμα.

Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Στο δεύτερο μέρος ακόμη και ο Στίβ Κέρ με τους Λου και Ποέλστρα συνελήφθησαν κάμποσες φορές να χαμογελούν.

Οι παίκτες τους έκαναν πλάκα -και τους έβλεπε όλο το γήπεδο- όταν ο Θανάσης έχανε βολές (φανταστείτε πόσο πόνο κουβαλάνε όλοι τους από τον Γιάννη), γενικά πέρασαν καλά ακόμη και ο Γκράντ Χιλ με τους φίλους των παικτών στην κερκίδα το διασκέδασαν με την ψυχή τους.

Επαναλαμβάνω θα 'χει ενδιαφέρον να δούμε τις ΗΠΑ και στα νοκ αουτ και το κατά πόσο πραγματικά είναι έτοιμη να ξαναγυρίσουν στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ!

Ξεκίνημα Παπαγιάννη!

Κάθε φορά που οι ΗΠΑ έβρισκαν ανοιχτό γήπεδο, μας έβαζαν καλάθι, την ώρα που ο Τόμας Γουόκαπ "χόρευε" τους συμπατριώτες του και υποχρέωνε τους Φιλιππινέζους σε επιφωνήματα. Μαζί του και ο Παπαγιάννης που μπήκε στο παιχνίδι έχοντας τους 11 από τους 17 πόντους μας. Ο σέντερ της Φενέρ δεν σταματιόταν από κανέναν. Όταν βγήκε, ο Ιτούδης έπαιξε με κοντό σχήμα. Θανάση στο "5" και Παπανικολάου- Παπαπέτρου με Γουόκαπ- Λαρεντζάκη.

Δεν μπορούσαμε να συνδεθούμε με το αμερικανικό καλάθι αλλά και αυτοί είχαν τα θέματά τους στις δικές τους επιθέσεις. Στην συνέχεια με Μωραΐτη- Ρογκαβόπουλο και Λαρεντζάκη- Παπαπέτρου με τον Παπαγιάννη ξανά μέσα, δοκιμάσαμε ένα διαφορετικό στυλ απειλής, το οποίο δεν απέφερε τα αναμενόμενα και η team USA έχτισε μια διαφορά.

Κατά την γνωμη μου, μια χαρά ήταν το να δοκιμαστούν σχήματα. Και αναμενόμενο και εξάλλου είχε ξεκαθαριστεί από τους προπονητές. Μιλάμε για το μοναδικό παιχνίδι, που δεν θα έλεγε κανείς κάτι στους διεθνείς. Είδαμε και τετράδα Λούντζη- Γουόκαπ- Παπανικολάου- Λαρεντζάκη μαζί με τον Παπαπέτρου όταν οι Αμερικανοί έφυγαν με 15.

Στόχος ήταν να βρεθεί μια επιθετική "χημεία" (οι τέσσερις παίζουν μαζί όλο τον χρόνο) γιατί κακά τα ψέματα, στο δεύτερο δεκάλεπτο το αντίπαλο καλάθι είχε... σκοτεινάσει. Πάντως όταν έληξε το ημίχρονο, είχαμε δυο περισσότερα καλάθια, αλλά είχαν 18/18 βολές και εμείς 3/6. Δεν τους αφήναμε να βάλουν, αλλά γίνονταν φάουλ...

Τόμας... δεκάρι από Βραζιλία

Οι Αμερικανοί κέρδισαν και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Έτσι κι αλλιώς εμείς έχουμε να δώσουμε το σημαντικό ματς με την Νέα Ζηλανδία. Και για να είμαστε όπως πρέπει απέναντι στους tall blacks ο Ιτούδης συνέχισε να βλέπει διάφορα που τον ενδιέφεραν καθ' όλη την διάρκεια του αγώνα με τις ΗΠΑ.

Αν κάτι ήταν απολαυστικό, θα το ξαναγράψω, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ντρίμπλαρε πολλές φορές ο Γουόκαπ μπροστά στους συμπατριώτες του. Σαν δεκάρι Βραζιλιάνος παλαιάς κοπής μάλιστα, που πίστευες θα πάει στην μια πλευρά και με ένα πάρσιμο της μπάλας, έφευγε από την άλλη. Ε, ο Γουόκαπ τους το έκανε με τα χέρια.

Το ματς καθαρίστηκε από πάρα πολύ νωρίς, το βουλοκέρι έπεσε στο τρίτο δεκάλεπτο και η τελευταία περίοδος ήταν για τις δυο ομάδες "τελειώνετε να φύγουμε" με τον Νίκο Ρογκαβόπουλο να ανεβάζει ρυθμούς κάτι που θα βοηθήσει, αφού το αξιόπιστο σουτ που διαθέτει, το έχουμε ανάγκη.

Απλά οι αντίπαλοί μας, προσπάθησαν να βγάλουν και λίγο... all star game στην τελευταία περίοδο, πέρασαν τους 100 και αναγκάστηκαν να δείχνουν το ταμπλό στον Αντετοκούμπο όταν τους κάρφωσε και το ευχαριστήθηκε...

Χάκα αυτοί, "ξύλο" εμείς

Η Νέα Ζηλανδία δεν είναι κάποιο τρομακτικό θηρίο. Μπαίνουν με τον υπέροχο πολεμικό παραδοσιακό χορό τους και εμφανίζουν ένα σύνολο με δύναμη, πίεση, κυνήγι κάθε φάσης, προσωπικές προσπάθειες, δυναμική στα ριμπάουντ και υψηλής έντασης.

Πρέπει να τους "δείρουμε", να τους δείξουμε ότι δεν θα πάνε αυτοί στους "16" του παγκοσμίου. Πρέπει οι διεθνείς μας να κυνηγήσουν κάθε μπάλα , να "κόψουν τον βήχα" των παικτών του Κάμερον και να σημειώσουν την δεύτερη νίκη τους στην διοργάνωση. Και μετά βλέπουμε...