Έχουμε συζητήσει κι άλλες φορές περί νόμων στα αποδυτήρια, περί τάξης στο προπονητικό κέντρο. Είμαι από αυτούς που ασπάζονται το «όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος» και αυτό ισχύει και στο ποδόσφαιρο!

Οι προπονητές κάνουν λάθη, λογικό, αλλά όσοι δουλεύουν μεθοδικά μπορούν και κρίνουν. Και δε γίνεται κανείς μα κανείς, να ξέρει μια ομάδα καλύτερα από τον έχοντα το γενικό πρόσταγμα, τον άνθρωπο δηλαδή που κάθεται στην άκρη του πάγκου.

Με αυτό το κριτήριο, πιστεύω ότι και οι τεχνικοί ηγέτες του Ολυμπιακού, κρίνουν βάσει των προπονήσεων και της φιλοσοφίας που θέλουν να ακολουθήσουν! Ο κόσμος κάποιες στιγμές κάνει λόγο για «λανθασμένη κρίση» ή και για «αδικία». Θα έλεγα μάλλον, 'ότι οι προπονητές έχουν και τα ...κολληματάκια τους, αλλά πάνω απ' όλα επιλέγουν αυτούς που θα τους κάνουν την δουλειά και θα τους κρατήσουν στην καρέκλα.

Οι Ιταλοί σκέφτονται και την ρήτρα του Μήτρογλου

Γιατί μην ξεχνάτε, οι επιλογές των κόουτς, είναι και αυτές, που παίζουν. Μέσω αυτών, κερδίζει ή χάνει ένας προπονητής. Και κατ' επέκταση κάθεται γερά ή τρέμει στο πόστο του!

Τον πρόλογο τον θεωρώ απαραίτητο, από την στιγμή που έχω αποφασίσει να γράψω κάποια πράγματα για τον Μήτρογλου. Πράγματα που κάποιοι θα διαβάζετε και θα τρίβετε τα μάτια σας. Πολλές φορές έχω κατακρίνει την στάση του Κώστα. Και μέσα στα παιχνίδια, όπου δείχνει να έχει έναν και μόνο στόχο να βάλει γκολ. Ο Μίτσελ κάνει «μπαμ» ότι σκέφτεται... καρμπόν όπως ο Βαλβέρδε.

Κανείς δεν έχει το χάρισμά του

Θέλει ο επιθετικός να είναι κινητικός, να βγαίνει, να ζητάει, να ντουμπλάρει τους πλάγιους, να «σπάει» τις μπάλες αμέσως, να τρέχει και να πιέζει, να κάνει αυτά που ο Τζιμπούρ τέλος πάντων, τα πράττει, περισσότερο από τον Μήτρογλου. Και είναι αλήθεια... Όμως... Υπάρχει βλέπετε, ένα μεγάλο όμως. Ένα τεράστιο «όμως», που αναγκάζει όλους εμάς τους σκληρούς με την τακτική ανθρώπους, τους λάτρεις του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, να παραδεχτούμε: Ο Μήτρογλου έχει χάρισμα. Και άλλος κανείς στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν μπορεί να τον φτάσει...

Τον ρημάξαμε, του «αλλάξαμε τα φώτα», τον κολλήσμαε στον τοίχο. Βρε και δίκιο να 'χαμε, αυτό που μένει, είναι ο σκοπός που παίζεις μπάλα. Ο σκοπός που βλέπεις μπάλα. Και αυτός είναι το γκολ. Να μπει η μπάλα στο πλεχτό! Ο συγκεκριμένος άνθρωπος λοιπόν, το κάνει πανεύκολα. Το κάνει με πολλούς τρόπους. Το κάνει και φαίνεται τόσο απλό, τόσο εύκολο!

Κάποιες φορές ξεφεύγει. Δείχνει ότι... πεινάει χωρίς λόγο. Θυμάμαι που πλασάρει ο Μασάντο στο άδειο τέρμα, σκοράρει και δίπλα του ο Μήτρογλου ούρλιαζε να πάρει πάσα. Ναι, λάθος. Χαζομάρα, αλλά έτσι είναι οι επιθετικοί! Ο Κώστας έχει δεχθεί και άδικες κριτικές. Σ' αυτό το σάιτ πρώτα απ' όλα, έχω βαρεθεί να βλέπω να τον κοροϊδεύουν με τα photoshop! Πιστέψτε με, όσο και να γκρινιάζουμε (γιατί υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν 100% σωστό τον παίκτη) εμείς οι πολλοί, ο Μήτρογλου είναι «λίρα εκατό» για όποια ομάδα τον έχει.

Ευλογία να έχει έναν φονιά

Είσαι ευλογημένο ρόστερ, αν έχεις έναν «φονιά». Παίκτη που θα στρίψει και ιθα σουτάρει στο τέρμα. Παίκτη που θα γυρίσει και θα βρει «παραθυράκι» όπως έκανε στην Κέρκυρα. Που θα χωθεί στα δυο στόπερ, που θα πάρει το ριμπάουντ. Που τέλος πάντων, τον αγαπάει η μπάλα βρε αδερφέ! Μήτρογλου δεν ξαναβρίσκει ο Ολυμπιακός και στην περίπτωση που το καλοκαίρι θελήσουν να διαπραγματευθούν τυχόν πώληση, αυτό καλό είναι να το θυμούνται.

Έχει τα όποια μειονεκτήματα στο παιχνίδι του και για αυτό που τον έχουν στον πάγκο. Θα τον δεχτώ. Τέτοιον παίκτη όμως δεν ξαναβρίσκεις. Δεν είναι απλό πράγμα να βάλεις γκολ. Στην τηλεόραση, ίσως και να φαίνεται ευκολάκι. Στις καφενειακές συζητήσεις μπορεί και να παρουσιάζεται «παιχνιδάκι». Δεν είναι όμως. Το γκολ είναι μεγάλη ιστορία. Και ο Μήτρογλου κάτι τόσο ειδικό, μπορεί και το κάνει, τόσο μα τόσο απλό...

Όσοι έχουν παίξει μπάλα καταλαβαίνουν...