Όλα όσα τριγύρω άλλαξαν για τον Ζέκα και όσα πρέπει να μην μείνουν ίδια για τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός έφτασε σε εκείνο το καλοκαίρι του 2017 βλέποντας τρεις πλάτες στην κατάταξη. Στης κανονικής περιόδου, αυτής του πρωταθλητή (και τότε) Ολυμπιακού και του δεύτερου ΠΑΟΚ. Στα play offs που ακολούθησαν, της ΑΕΚ, η οποία – με τους «ερυθρόλευκους» να μη συμμετέχουν στην επιπλέον διαδικασία – πήρε και το δεύτερο εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League.

Έφτασε έχοντας αλλάξει προπονητή (Ουζουνίδης), λίγο μετά το πρώτο τρίμηνο της σεζόν, με τον νιόφερτο να καλείται να συμμαζέψει το μπάχαλο που άφησε αυτός που τότε διαχειρίστηκε (Στραματσιόνι) ένα ρόστερ το οποίο πασπαλίστηκε με χρυσόσκονη, προσδοκίες και ελπίδες, όχι όμως ρεαλισμό και ουσία.Το ξεκίνημα του καλοκαιριού βρήκε έναν εκ των αρχηγών (Μπεργκ), αρχισκόρερ (και του πρωταθλήματος) να εκμεταλλεύεται περισσότερες από μια αβλεψίες, έχοντας ταβανιάσει, έχοντας ξεπεράσει τα έτσι κι αλλιώς πολύ ιδιαίτερα όριά του (αγωνιστικά και μη), να επιδιώκει και τελικά να επιτυγχάνει, την πώλησή του στην αραβική χερσόνησο.

Κοψοχρονιά. Χωρίς να είναι ικανό το αντίτιμο να περιορίσει τη χασούρα στους ισολογισμούς. Τότε, Ιούνιο, δεν φαίνονταν. Δεν ακούγονταν. Υπήρχε όμως. Πώληση, πωλήσεις, θα χρειάζονταν έτσι κι αλλιώς για να καλυφθεί. Και αν. Και περισσότερες της μίας, της πρώτης.

Αυτή, με τον τρόπο που έγινε, όπως έγινε, προκάλεσε αναταράξεις. Ο τεχνικός διευθυντής (Λυμπερόπουλος) εν πολλοίς τη χρεώθηκε, παρότι η ευθύνη των αβλεψιών δεν ήταν αποκλειστικά δική του και αποχώρησε. Ο προπονητής συμφώνησε να παραμείνει, λαμβάνοντας εγγυήσεις.

Η δεύτερη πώληση έγινε στο τέλος του καλοκαιριού. Παρότι εξασφαλίστηκε η συμμετοχή στους – τότε – ομίλους του Europa League, η σούμα δεν έβγαινε. Ο Κάρλος Ζέκα δεν ήθελε σώνει και ντε να φύγει. Οι ατζέντηδές του έκαναν τη δική τους δουλειά. Βρήκαν ομάδα, βρήκαν καλύτερες συνθήκες, βρήκαν καλύτερο συμβόλαιο. Έλπιζαν – γιατί αυτή είναι η δουλειά του κάθε ατζέντη – σε μια win win κατάληξη. Νίκη δική τους, νίκη και του πελάτη τους.

Ό,τι και να γίνονταν. Αν έφευγε από τον Παναθηναϊκό, θα εξασφάλιζε καλύτερα χρήματα. Αν έμενε, θα διεκδικούσαν καλύτερο συμβόλαιο, περισσότερες απολαβές. Δεν μπήκε καν ως επιλογή (παρότι δημοσίως παρουσιάστηκε έτσι ώστε να σμιλευθούν γωνίες…). Δεν γίνονταν. Είπαμε, τα νούμερα δεν έβγαιναν. Έπρεπε να μπει ρευστό στα ταμεία, τα οποία… σκαλίζονταν μέχρι σέντσι για προσθήκες, για νέες αφίξεις, για οτιδήποτε θα ανακύκλωνε φιλοδοξία και ελπίδα.

Η Κοπεγχάγη έφτασε μέχρι εκεί που ήξερε πως οι «πράσινοι» θα μπορούσαν να διαχειριστούν την επιβεβλημένη πώληση. Ο πολιτογραφημένος Έλληνας άλλη επιλογή δεν είχε. Δέχτηκε τη μετακόμιση στον βορρά, παρότι τα πάντα της πατρίδας που γνώρισε και αποδέχτηκε, δυσκολεύτηκε αφάνταστα να αφήσει πίσω του. Αν τα άφησε ποτέ.

Τρεις εβδομάδες σκάρτες μετά την πώλησή του, αποδείχτηκε πως δεν βοήθησε. Δεν έγιανε το παραμικρό, αφού ο Παναθηναϊκός μπήκε σε λειτουργία επιβίωσης. Ο ιδιοκτήτης ενημέρωσε δημοσίως πως αποσύρει τη χρηματοδότηση και ο σύλλογος, ο οργανισμός, έπρεπε να λειτουργήσουν, να συνεχίσουν να υπάρχουν απλώς με τα έσοδα.

Εξέλιξη, απόφαση, επιλογή, που πέρασαν χρόνια για να αντισταθμιστεί. Κάπως. Όπως. Σε αυτά τα χρόνια, ο Πορτογάλος έγινε Έλληνας ως το μεδουλι, όπως η καρδιά και το μυαλό του όρισαν. Έγινε εκατομμυριούχος παίζοντας στα «λιοντάρια» της Δανίας, κέρδισε πρωταθλήματα (τρία), όσα η ομάδα που άφησε και ποτέ δεν ξέχασε δεν έχει κερδίσει εδώ και τρεις δεκαετίες.

Η επιστροφή και οι ομοιότητες

Πλήρης ποδοσφαιρικών ημερών και εμπειριών στην Κοπεγχάγη αποφάσισε να επιστρέψει έξι χρόνια μετά το φευγιό του. Προσδοκώντας σε μια διαφορετική κατάσταση απ’ αυτήν που άφησε. Έχοντας ξεκάθαρο πλάνο και πρόθεση τόσο για τη χρησιμότητα και τον ρόλο του στα τελευταία ένσημα φορώντας τα εξάταπα όσο και για τα πρώτα από τη στιγμή που θα τα έβγαζε.

Δεν σκόπευε, δεν προβλέπονταν να είναι, να γίνει απαραίτητος στο χορτάρι. Και δεν έγινε. Το ταλαιπωρημένο από σοβαρότατους τραυματισμούς κορμί του σε συνδυασμό με τον τρόπο που έπαιζε πλέον το παιχνίδι, έχοντας αλλάξει – χρόνια πια – θέση στο γήπεδο, δεν θα του το επέτρεπαν, ακόμη και αν το ήθελε.

Στα δύο χρόνια που ξαναφόρεσε τα πράσινα, συνεργάστηκε με – κι όμως… – πέντε προπονητές. Κέρδισε ένα Κύπελλο. Από τότε που πρωτοήρθε στην Ελλάδα, όλα κι όλα τρία πανηγύρισαν οι «πράσινοι». Τα δύο με αυτόν παρόντα και απόσταση δέκα χρόνων το πρώτο από το τελευταίο.

Χτες (11/5)  βράδυ, τρεις μήνες πριν συμπληρώσει τα 37 του, αγωνίστηκε για τελευταία φορά στην ήττα από τον Ολυμπιακό. Για σκάρτα είκοσι λεπτά. Σε παιχνίδι χωρίς αντίκρισμα και τον Παναθηναϊκό να γνωρίζει, από την περασμένη εβδομάδα, πως τερμάτισε στη δεύτερη θέση, όπου και έφτασε άλλες δύο φορές από το 2011 οπότε και ο Ζέκα αποκτήθηκε, όλες με τον ίδιο στο δυναμικό.

Το καλοκαίρι που τον περιμένει, το πρώτο της έξω από τις τέσσερις γραμμές επαγγελματικής ζωής του, θυμίζει κάτι από εκείνο πριν οκτώ χρόνια. Προπονητής άλλαξε και πάλι μεσούσης της σεζόν, αναλαμβάνοντας να διαχειριστεί χάος. Και ακόμη οριστικοποιημένη η παραμονή του, δεν είναι.

Το ακριβότερο ρόστερ της ιστορίας του συλλόγου, κυριολεκτικά αυτή τη φορά, αλλά και πάλι χρυσοποίκιλτο επικοινωνιακά και λογιστικά, δεν είχε κατάληξη ανάλογη των προσδοκιών και των εκατομμυρίων που ξοδεύτηκαν. Και έτσι, αυτή η δαπάνη, επιβάλλει πλέον – ελέω Cost Control – πωλήσεις. Για να εξισορροπηθούν ισολογισμοί.

Μπροστά στη βιτρίνα ο αρχηγός, ο φορ των περυσινών +25 εκατ. ευρώ σε προσφορές, μα και αυτός πια με την αίσθηση πως αν δεν ταβάνιασε, κοντεύει. Ο τεχνικός διευθυντής δεν παραιτήθηκε, αλλά μόνο και μόνο ότι η σκέψη ενός ανάλογου ενδεχομένου, ακούγεται ως και λυτρωτικά στη συντριπτική πλειοψηφία της πράσινης κοινής γνώμης, είναι ενδεικτικό του status quo του οργανογράμματος, εκ διάρθρωσης έτσι κι αλλιώς… βυζαντινής λογικής.

Ο παλαίμαχος πλέον από σήμερα Ζέκα, εκτιμάται πως θα προστεθεί σε αυτό. Αν ό,τι συμφωνήσει και καταλήξει να αναλάβει, βοηθήσει ώστε να αναδειχθούν και να μεγαλώσουν οι διαφορές των δύο εποχών, αβέβαιο.

Εννοείται πως διαφορές υπάρχουν και είναι και σημαντικές, αλλά όταν τελικά δεν φτάνουν για να κάνουν τη… διαφορά, αντανακλαστικά παραγνωρίζονται. Το ουσιαστικό είναι πως για να ξεπεραστεί αυτή η στασιμότητα που ενώνει καταστάσεις, πρόσωπα και εποχές ολάκερες στον Παναθηναϊκό, δεν είναι οι διαφορές, αλλά οι ομοιότητες, οι οποίες πρέπει να είναι αυτές που θα πρωτεύουν, θα ξεχωρίζουν, θα διδάσκουν.

Για να αποφεύγονται, να ξορκίζονται.