Το αντίο του Διαμαντίδη αυτόματα κατεβάζει επίπεδο την Εθνική μας ομάδα. Όποιος και αν είναι ο αντικαταστάτης του Καζλάουσκας είναι δεδομένο πως χωρίς τον Διαμαντίδη δεν γίνεται να οδηγήσει άμεσα την Εθνική μας σε μεγάλες επιτυχίες. Ο αποκλεισμός με την Ισπανία σημαίνει, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, και το τέλος του Καζλάουσκας.

Ο Λιθουανός προπονητής έγινε ο πρώτος ξένος μετά τον Ρίτσαρ Ντουκσάιρ που ανέλαβε την Εθνική μας και την πρόσληψή του οι περισσότεροι την είδαμε επιφυλακτικά. Βλέπετε το γρήγορο μπάσκετ που εφάρμοζε ο Λιθουανός τεχνικός δεν ταίριαζε με αυτό που έπαιζε η Εθνική μας.

Το απρόσμενο χάλκινο μετάλλιο χωρίς Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Τσαρτσαρή πουκατακτήσαμε στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας τον εδραίωσε στις συνειδήσεις όλων. Πάνω λοιπόν που φάνηκε να έχουμε κατασταλάξει με τον ομοσπονδιακό προπονητή ήρθε η άθλια διαχείριση από τον ίδιο στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας.

Ο Καζλάουσκας δεν κρίνεται ακατάλληλος γιατί χάσαμε από τους Ισπανούς. Κρίνεται ανεπαρκής γιατί δεν κατάφερε να κρατήσει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια. Είχαμε χρόνια να δούμε μπασκετμπολίστες της Εθνικής να φέρονται σαν τους συναδέλφους τους στο ποδόσφαιρο και να βγάζουν προς τα έξω την ενόχλησή τους για το μικρό χρόνο συμμετοχής τους.

Ενώ ο ίδιος έκανε τους πάντες να ψάχνονται για το τι συμβαίνει στα αποδυτήρια της Εθνικής μας με την άστοχη και σε λάθος timing δήλωση του για να σταματήσει η διαμάχη μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού από τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης γιατί επηρεάζονται οι παίκτες του.

Ο Λιθουανός ουσιαστικά χάλασε αυτό που ένωνε όλα αυτά τα χρόνια τη συγκεκριμένη ομάδα. Καλώς ή κακώς οι μπασκετικοί έχουν τον τρόπο τους και κοιτάνε πάνω απ' όλα την προστασία και την καλή προς τα έξω εικόνα της ομάδας. Σε αυτό το τουρνουά η Εθνική όχι μόνο δεν προστατεύτηκε αλλά έγινε στόχος. Σίγουρα την ευθύνη δεν μπορεί να την έχει μόνο ο Λιθουανός αλλά από τη στιγμή που ήρθε και η παταγώδης αποτυχία αυτός θα την χρεωθεί.

Στην πράξη το τουρνουά χάθηκε στο ματς με την Τουρκία. Από τη στιγμή που ήρθε αυτή η ήττα όλα στα συνέχεια ήταν σε βάρος μας. Προσπαθήσαμε να διαλέξουμε γκρουπ για να μην πέσουμε πάνω σε Ισπανούς και Αμερικανούς και στην Ελλάδα έγινε χαμός λες και είμαστε η πρώτη που παίρνουμε μια τέτοια απόφαση. Και το περίεργο είναι πως οι παίκτες μας πήραν τη δύσκολη απόφαση προκειμένου να εξαντλήσουν τις ελπίδες που είχαν για μετάλλιο. Τελικά ούτε εκεί σταθήκαμε τυχεροί. Πέσαμε πάνω στον κακό μας δαίμονα και βγήκαμε και κερατάδες και δαρμένοι. Ο Καζλάουσκας δεν είχε τα όπλα για να κοντράρει τους Ισπανούς και να εκμεταλλευτεί τη μεγάλη μέρα των Διαμαντίδη, Σχορτσιανίτη, Ζήση.

Κατηγορείται πως δεν εμπιστεύτηκε όσο θα έπρεπε τον πάγκο του αλλά η αλήθεια είναι πως όποιον έβαζε από τους αναπληρωματικούς τον πρόδιδε. Πιθανότατα να εμπιστεύτηκε περισσότερο απ' ότι έπρεπε τον Μπουρούση και να αδίκησε τον φορμαρισμένο και γεννημένο για μεγάλα παιχνίδια Τσαρτσαρή. Έχω την αίσθηση όμως πως ο Σκαριόλο το ματς το πήρε με την επιλογή του να αφήσει στο τέλος τον Ναβάρο στον Ζήση με τη λογική πως από αυτόν δεν γίνεται να χάσουν και να κοιτάξει να αφαιρέσει από την Εθνική μας το επιθετικό της όπλο ρίχνοντας τον Ρούμπιο πάνω στον Σπανούλη.

Η διαιτησία στο ματς με τους Ισπανούς μας αδίκησε όσο αδίκησε τον Ολυμπιακό στο Καυτατζόγλειο. Το ματς δεν το πήγαμε μέχρι το τελευταίο σουτ επειδή στο τέλος δεν βρέθηκε ένας τρίτος πόλος να βοηθήσει τους Σόφο, Διαμαντίδη.