Με το αριστερό μπήκε η εποχή Σάντος για την Εθνική μας ομάδα. Ο νέος μας εκλέκτορας φόρεσε το κατά τρία νούμερα μεγαλύτερο κοστούμι του που πάνω του έμοιαζε με ρόμπα και είδε τη μπάλα να κατευθύνεται μόλις στο πρώτο λεπτό στα δίκτυα της Εθνικής μας.

Στη συνέχεια φάνηκε πως ο ρόμβος που σχεδίασε είχε ατέλειες. Τον σύγχρονο ποδοσφαιρικό ρόμβο τον εφαρμόζουν οι προπονητές που έχουν στη διάθεσή τους έναν πολύ ποιοτικό παίκτη ώστε να τον αξιοποιήσουν.

Στο ρόμβο επιτελικοί παίζουν παίκτες τύπου Οζιλ, Ντιέγκο, Σνάιντερ, ποδοσφαιριστές δηλαδή με τεχνική κατάρτιση και με χαμηλό κέντρο βάρους που τους δίνει τη δυνατότητα να τρέξουν με τη μπάλα, να πλησιάσουν τους επιθετικούς και να παίξουν μαζί τους.

Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα τέτοιος παίκτης μόνο ο Νίνης υπάρχει. Η χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου συστήματος που σου αφαιρεί ορθολογικό παιχνίδι από τα πλάγια καθώς δεν υπάρχει εξτρέμ, έχει λογική μόνο για την αξιοποίηση του Νίνη. Γύρω στο 35ο λεπτό ο Σάντος κατάλαβε πως ο Σαμαράς είναι αδύνατον να προσφέρει σε αυτόν το ρόλο, ανάπτυξη δεν γινόταν να υπάρξει από πουθενά και γύρισε στο 4-3-3 που η ομάδα έχει παίξει πολλές φορές επί Ρεχάγκελ.

Η αλλαγή τακτικής δεν έφερε κάποια εντυπωσιακή βελτίωση αλλά σίγουρα οι ποδοσφαιριστές έχοντας πιο γνώριμους ρόλους άσκησαν μεγαλύτερη πίεση. Ο Σάντος στο ημίχρονο βλέποντας πως η αλλαγή συστήματος λειτούργησε, αποφάσισε να ξεκινήσει με το ίδιο σύστημα και στο β' μέρος. Δεν κατάλαβε πως ο ρόμβος δεν απέδωσε γιατί δεν εφαρμόστηκε σωστά και δεν τον επανέφερε σε κανένα σημείο του αγώνα.

Το διάστημα που η ομάδα χρειαζόταν ώθηση από το Νίνη, ο Πορτογάλος τεχνικός εγκλώβισε τους πάντες κρατώντας το 4-3-3. Έδωσε ρόλο αριστερού εξτρέμ στον νεαρό χαφ παρότι ήταν φανερό πως απέναντι σε έναν τελείως παθητικό αντίπαλο που έπαιζε μαζική άμυνα χρειαζόταν ένας επιτελικός μέσος σε ελεύθερο ρόλο να περνάει μπαλιές και να έχει τη δυνατότητα να πάει σε όλες τις πλευρές το παιχνίδι. Η μοναδική σωστή κίνηση που έκανε ο Σάντος στη διάρκεια του παιχνιδιού έφερε το γκολ της ισοφάρισης και άλλες δύο καλές στιγμές. Είναι νόμος πως μια μαζική άμυνα δημιουργεί προβλήματα όταν μπορείς να γεμίσεις την αντίπαλη περιοχή.

Οι διεθνείς μας μπόρεσαν να βάλουν τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή όταν μπήκε ο Μήτρογλου. Μόνο τότε η μπάλα ακούμπησε και έμεινε στην περιοχή των Γεωργιανών και έτσι ήρθε η ισοφάριση. Είναι δεδομένο πως ο Φερνάντο Σάντος έχασε πολύ χρόνο, τόσο με τη λάθος εφαρμογή του ρόμβου, όσο και με την καθυστερημένη επέμβασή του στο παιχνίδι. Η αλήθεια όμως είναι πως το υλικό που ανέλαβε δεν είναι για μεγάλα πράγματα. Όταν πήρε την ομάδα ο Ρεχάγκελ είχε παίκτες για να ξεζουμίσει. Ένα σωστό πλάνο χρειαζόταν.

Ο Γερμανός το είχε και ήταν δεδομένο πως από τους Καραγκούνη, Ζαγοράκη, Μπασινά, Σεϊταρίδη, Γιαννακόπουλο, Νικολαΐδη, Καψή, Δέλλα θα έπαιρνε πράγματα. Ο Σάντος αυτήν τη στιγμή δεν έχει κορμό για να στηρίξει το δικό του ταξίδι. Στα χαφ δεν υπάρχει τίποτα. Στηρίζεται αναγκαστικά στους Καραγκούνη, Κατσουράνη και για να κάνει τριάδα ανεβάζει υποχρεωτικά τον Τοροσίδη. Είναι υποχρεωμένος λοιπόν ο ίδιος να φτιάξει ποδοσφαιριστές. Είναι φανερό πως ο Κατσουράνης πλέον δεν έχει μέτρα για να παίξει χαφ και ο Καραγκούνης δεν είναι ο παλιός και δεν είναι σε θέση να βγάζει ενενηντάλεπτα. Αυτήν τη στιγμή είναι υποχρεωμένος να στηριχτεί πάνω τους.

Ο Σάντος όμως έχει ένα ταξίδι διετίας και χρειάζεται φρέσκο αίμα για να αναζωογονήσει την ομάδα. Όπως είναι τα πράγματα πρέπει να προλάβει τους συλλόγους και να κάνει ενεργά μέλη στην Εθνική παιδεία όπως ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο Μαρίνος που δεν έχουν μονιμοποιηθεί στις ομάδες τους. Τα ονόματα τα έγραψα ενδεικτικά.

Δικιά του επιλογή είναι ποιους θα επιλέξει. Χρειάζεται όμως ενίσχυση και είδαμε άλλωστε πως παρότι οι Καραγκούνης, Κατσουράνης σερνόντουσαν ο μόνος τρόπος για να αντικατασταθεί ένας εκ των δύο ήταν να αλλάξει σύστημα και να πάμε σε ένα 4-2-1-3. Στον πάγκο ο μοναδικός κεντρικός χαφ που θα μπορούσε να βοηθήσει ήταν ο Καφές.

Οπότε καταλαβαίνεται πως εύκολο είναι να λες στον Κατσουράνη πάρε τον Καραγκούνη και φύγετε, το δύσκολο όμως είναι να σκεφτείς ποιοι θα είναι οι αντικαταστάτες τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει γκρίνια μετά από παιχνίδι της Εθνικής. Είχαμε όμως συνηθίσει επί Ρεχάγκελ, ειδικά όταν παίζαμε με μικρή ομάδα, να γκρινιάζουμε έχοντας όμως τη νίκη στα χέρια μας. Πιθανόν να μην σκεφτόμασταν όσο θα έπρεπε πως για το ποδόσφαιρό μας ήταν πολυτέλεια μόνο που θεωρούσαμε δεδομένο πως ομάδες σαν τη Γεωργία θα τις κερδίσουμε μέσα έξω.

Τα τελευταία χρόνια μπάλα δεν παίζαμε ούτε με τον Ρεχάγκελ και όταν έπρεπε να ασκήσουμε πίεση η εικόνα μας πάντα ήταν απογοητευτική. Ο Όττο όμως είχε δώσει αύρα μεγάλης ομάδας χωρίς λόγο στην Εθνική μας και η μπάλα μας σεβόταν. Κάποιοι ακόμα και τη ρέντα του Ρεχάγκελ την κατηγορούσαν. Ας δούμε λοιπόν πως θα πάμε με προπονητή τον γουρλή Φερνάντο Σάντος που τρώει γκολ από τη Γεωργία στο πρώτο λεπτό.